Rys historyczny

Rasa ta pochodzi z prowincji Córdoba w centralnej Argentynie. Jej twórcą był lekarz Antonio Nores Martinez, który w roku 1928 zapoczątkował hodowlę tej rasy oraz pierwsze opracowania jej wzorca. Jej powstanie poprzedziły lata metodycznie prowadzonych kojarzeń między-rasowych, których bazą były miejscowe „bojowe psy z Cordoby” (Perro Cordobes) mocne i waleczne, ale mało wyrównane tak pod względem psychicznym, jak i genetycznym. Martinez do hodowli wykorzystał także hiszpańskiego psa gończego. Początkowo uważano, że nowa rasa psów zostanie wykorzystana jako psy do walk, ale dr Martinez kierował się potrzebą stworzenia psa myśliwskiego, który pasowałby do lokalnych warunków. Tak selekcjonował je, aby uzyskać psy wszechstronne pod względem użytkowym; zarówno na grubą zwierzynę, jak i na drapieżniki występujące na rozległym i zróżnicowanym terytorium Argentyny. Po śmierci Martineza pracę nad hodowlą i kształtem rasy kontynuował jego brat Augustin Nores Martinez.

21 maja 1964 rasę uznała Federación Cinológica Argentina (Argentyński Związek Kynologiczny) i tamtejszy związek rolników; wtedy też założone zostały wstępne księgi hodowlane. 31 lipca 1973 rasa uznana została przez FCI jako pierwsza i jak dotąd jedyna rasa argentyńska.

Budowa

Według wzorca rasy uznanego przez FCI dogo argentino jest psem rosłym, w typie molosa, budowy mezomorficznej, proporcjonalny i atletyczny. Dzięki silnemu umięśnieniu, uwidocznionemu pod skórą, sprawia wrażenie sprawnego i silnego psa. Sama skóra jest napięta, elastyczna, z niewielką ilością luźnej tkanki podskórnej.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest jednolite, całkowicie białe – jedna czarna lub ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10% powierzchni głowy. Włos jednolity, krótki, prosty i gładki w dotyku.

Zdrowie i pielęgnacja

Uszy są tradycyjnie kopiowane. Obecnie w Polsce jest to zakazane na podstawie art. 27 ustawy o ochronie zwierząt. W Argentynie z kolei do pewnego momentu psa o niekopiowanych uszach dyskwalifikowano.
Zdarza się głuchota wrodzona u psów tej rasy, którą można wykryć za pomocą badania BAER (brainstem auditory evoked response) już u małych szczeniąt.
Ze względu na całkowicie białe umaszczenie tej rasy, czasem zdarzają się skórne uczulenia.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Dog argentyński to opanowany, silny pies, mało szczekający. Sprowokowany potrafi walczyć bezkompromisowo. Psy mają problemy z tolerowaniem innych osobników tej samej płci na swoim terytorium. Pies oddany swemu panu, czujny. Psy tej rasy są szybkie i silne, mają zdolność szybkiego uczenia się. Podczas pracy na polowaniu jest zmyślny, cichy i odważny. Dog argentyński jest psem aktywnym i wymaga zapewnienia mu dostatecznej ilości zajęć ruchowych. Wymaga szybkiej socjalizacji od wczesnego okresu życia. Lubi zabawy ruchowe zarówno w wodzie jak i na lądzie.

Stworzony do polowania na dużą zwierzynę. Jest wytrwałym psem dobrze sprawdzającym się w polowaniach na pumy oraz dzikie świnie (pekari), do czego jest wciąż wykorzystywany w kraju pochodzenia. Dog argentyński jako jeden z nielicznych psów węszy górnym wiatrem. Wszechstronność rasy jest wykorzystywana w policji i straży granicznej. Dogi używane są również do poszukiwania ludzi uwięzionych pod gruzami. Rzadziej wykorzystywane są jako psy stróżujące.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Jak podaje prof. Hauck (badacz i twórca rasy) pinczer austriacki występował na obszarach nad Dunajem już 4000 lat temu, gdzie pełnił funkcje psa wiejskiego. Ze względu na niepewne pochodzenie wielu osobników tej rasy, jak i problemy z jednolitym typem tych psów, Hauck miał początkowo problemy z uruchomieniem planowanej hodowli oraz z zarejestrowaniem rasy. W 1927 roku przedstawił on wzorzec pinczera austriackiego, który został uznany przez FCI w październiku tego roku.

Budowa

Pies średniej wielkości, o ogonie kopiowanym lub naturalnie szczątkowym.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka, ale nie tak jak u pinczera miniaturowego, czy średniego, włos jest nieco dłuższy zwłaszcza na udach i w okolicach szczytu łopatek oraz twardy. Umaszczenie występuje czarne, płowe, kasztanowe lub rude z białymi znaczeniami.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pinczer austriacki pełnił rolę psa wiejskiego, do zadań którego należało pilnowanie i zaganiane zwierząt hodowlanych, a także tępienie szkodników takich jak gryzonie. Współcześnie jest hodowany jako pies stróżujący i rodzinny.

Ciekawostki

Rasa ta jest spotykana w Polsce , ale pogłowie psów tej rasy jest bardzo niewielkie. W latach 90. XX wieku w Austrii zarejestrowanych było ok. 50 pinczerów austriackich.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu. Podczas okupacji Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w koloseach, gdzie walczyły m.in. z lwami, tygrysami i bykami.

W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia, a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później jego popularność zmalała.

Nazwa rasy pochodzi prawdopodobnie od staroangielskiego słowa masty oznaczającego siłę. Z Anglii mastify rozpowszechniły się na inne kraje. Hodowlę w czystości rasy rozpoczęto w 1883 roku.

Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, a po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA.

Budowa

Mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie. Aicama Zorba of La Susa z Londynu jest uważany za największego psa świata. W 1989 osiągnął 155 kg masy ciała.

Sierść krótka, przylegająca, z krótkim i gęstym podszerstkiem. Głowa szeroka, w ogólnym zarysie kanciasta, z krótką kufą i wiszącymi uszami. Kończyny silne i szeroko rozstawione. Ogon długi, niezbyt wysoko osadzony, zwisający.

Szata i umaszczenie

Maska i oczy ciemne, umaszczenie od morelowego po srebrne, także ciemno pręgowane.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej mocnej i muskularnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać skłonność do agresji. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić.

Trzeba mu zapewnić dużo miejsca, dużo codziennego ruchu oraz odpowiednie wyżywienie. Łatwo aklimatyzuje się do nowych warunków. Jest wrażliwy na niespodziewane dźwięki.

Ciekawostki

Przedstawiciele tej rasy są rzadko spotykani, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w innych krajach.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Historia rozwoju akit amerykańskich, zwanych dawniej dużymi psami japońskimi, jest początkowo wspólna z dziejami akit japońskich. Od 1603 r. w regionie Akita używano do walk średniej wielkości psów przeznaczonych do polowania na niedźwiedzie (Akita Matagi). Począwszy od 1868 r. krzyżowano tę rasę z psami tosa oraz z mastiffami. W efekcie, zwiększyły się rozmiary akit, ale też zatracone zostały cechy charakterystyczne dla szpiców. W 1908 r. zakazano walk psów, ale mimo to akity przetrwały i były nadal rozwijane jako duża rasa japońska. W 1931 r. wytypowano dziewięć najlepszych psów tej rasy i uznano je za "pomnik przyrody". Podczas II wojny światowej psie skóry były stosowane do produkcji wojskowych mundurów. Policja zarządziła łapanki i konfiskatę wszystkich psów z wyjątkiem owczarków niemieckich, przeznaczanych do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy akit próbowali obejść prawo krzyżując swoje psy z owczarkami. Po zakończeniu wojny liczba Akit drastycznie spadła i jako rasa, podzielona była na trzy typy:
Akita Matagi
Akita do walk psów
Owczarko-Akita.

Podczas odtwarzania rasy po wojnie, Kongo-go z linii DEWA cieszył się krótką, ale spektakularną popularnością. Wiele akit z linii DEWA, których wygląd wskazywał na pokrewieństwo z mastiffami i owczarkami niemieckimi zostało zabranych do Stanów Zjednoczonych przez personel wojskowy. Akity z linii DEWA, inteligentne i łatwo dostosowujące się do różnych warunków fascynowały amerykańskich hodowców i liczba psów z tej linii zwiększała się wraz z rosnącym nią zainteresowaniem. W 1956 r. założono Amerykański Klub Akity (Akita Club of America – ACA), zaś AKC (American Kennel Club) uznał rasę (wpis do księgi hodowlanej i normalny status na wystawach) w październiku 1972 r. Japoński Kennel Club (JKC) i AKC nie przeprowadziły wtedy żadnych uzgodnień, dotyczących wzajemnego uznawania pochodzenia i rodowodów akit, co spowodowało zakaz sprowadzania nowych psów z Japonii. Dlatego też akity w USA stały się zupełnie inne niż w Japonii – kraju pochodzenia rasy. W ten sposób w Stanach rozwinęła się własna odmiana, której cechy charakterystyczne i typ pozostają nie zmienione od 1955 r., co silnie kontrastuje z sytuacja akit w Japonii, gdzie krzyżowano je z akitami matagi celem odtworzenia oryginalnego typu rasy.

Budowa

Jest to pies o mocnej budowie i dużej masie. Charakterystyczna jest głowa o kształcie dwóch równobocznych trójkątów odwróconych i stykających się ze sobą podstawą.

Szata i umaszczenie

Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia.
Przy umaszczeniu pinto (łaciate) kolor powinien zajmować minimum 1/3 powierzchni bieli.
Sierść średniej długości składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Są to psy z natury ciche i czujne. Nieufne wobec obcych. Dość niezależne, wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą być agresywne wobec innych psów.

Przodkowie akit służyli do polowań na grubą zwierzynę, a udokumentowana historia rasy rozpoczyna się w wieku VII. Wtedy zmuszony do banicji przed cesarzem Japonii jeden z jego rycerzy znalazł schronienie w prowincji Akita. Postanowił tam stworzyć najsilniejsze i najwaleczniejsze psy.

Ciekawostki

Cieszy się coraz większym zainteresowaniem w Polsce. Popularny jest w Stanach Zjednoczonych i Japonii.

Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa ta powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą akita amerykańska.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Nazwa rasy jest znana z zapisków pierwszych północnoamerykańskich osadników. Pochodzi od plemienia Malemutów, żyjącego na wyżynach zachodniej Alaski. Pierwotnie były hodowane jako psy pociągowe – sleddog. Aby je powiększyć, rodzime psy prawdopodobnie były krzyżowane z większymi psami osadników przybyłych w czasie gorączki złota, dzięki czemu można było pozyskać psy do uciągu dużych ładunków. Pierwotne malamuty prawie wyginęły. W 1926 roku w Stanach Zjednoczonych podjęto działania zmierzające do zachowania czystości krwi tej rasy. Badania DNA potwierdzają, iż jest to jedna z najstarszych ras. Malamuty prawie nie zmieniły swojego wyglądu i charakteru.

Budowa

Budowa zwarta (kompaktowa); mocny kościec.
Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, ale powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia. Czaszka między uszami jest szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki umiarkowanie zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy równoległe, z jedynie niewielkim przełomem w miejscu połączenia.
Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki, ze ściśle przylegającymi wargami. Wargi, obwódki oczu i nos czarne (z wyjątkiem osobników rudych), dopuszczalny jest tzw. "śnieżny nos" z pionowym cielistym prążkiem. Szczęka i żuchwa – mocne z dużymi zębami.
Uzębienie Zgryz nożycowy.
Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu, przez co uniesione uszy sprawiają wrażenie nieco odstających na boki. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies pracuje może uszy składać do tyłu na czaszce.
Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, umiarkowanie łukowata.
Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnio skośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, nieznacznie ukośne gdy patrzymy z profilu. Kończyny są silne.
Kończyny tylne Szerokie i silnie umięśnione. Kolana umiarkowanie ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, umiarkowanie ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnych kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.
Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale nie nazbyt krótki. Stopy duże, zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.
Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.
Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.
Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i sierpowato noszony nad grzbietem. Nie jest ciasno zwinięty, przełamany ani zwisający z boku tułowia czy leżący na grzbiecie.

Szata i umaszczenie

Szata jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka i dłuższa niż u husky syberyjskiego.
Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego.

Zdrowie i pielęgnacja

Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to dysplazja stawów biodrowych, dziedziczna polineuropatia, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).

Gęsta sierść czyni psy tej rasy wrażliwymi na upały. Potrzebują w upalne dni więcej wody niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowych na świeżym powietrzu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Mają opinię przyjacielskich wobec ludzi, jednakże maszerzy często mają kłopoty z ich gotowością do bójek z innymi psami, psy te często przejawiają też tendencje do polowania. Lubią dzieci oraz są życzliwe w stosunku do obcych. Posiadają silne poczucie hierarchii w stadzie i związane z tym skłonności do prób dominacji członków rodziny. Są psami przystosowanymi do niskich temperatur i ciągłej pracy, potrzebują odpowiedniego zajęcia w postaci np. zawodów z odpowiednio ciężkim uciągiem, biegania przy rowerze lub regularnych bardzo długich spacerów. Nie znoszą samotności i bezczynności.

Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. Nie spełniają się jako psy stróżujące.

Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów (sanie i wózki), uciągi (weight pulling), skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem), dogtrekking (bieg na orientację z psem), bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze), zawody psów jucznych.

Rasa ta stworzona została do ciągnięcia dużych ładunków z niewielką prędkością, dlatego też nie jest predestynowana do udziału w wyścigach. W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Dość licznie biorą udział w wielkich światowych wyścigach psich zaprzęgów takich jak: Iditarod, La Pirena, Alpentrail, Yukon Quest, Femundslopet, Copper Basin 300, Klondike Sled Dog Race, Finnmarkslopet, La Grande Odyssée, Nordic Open.

Specjalnością psów tej rasy, nazywanych „lokomotywami północy” są jednak próby uciągu, czyli konkurencja wymagająca nie szybkości, lecz siły i doskonałej techniki ciągnięcia. Rekordowy uciąg jednego psa (pies Bering, wł. Katerina Trnena, Czechy) na zawodach na terenie Polski to 4900 kg. Zawody te organizowane są na dystansie 30 m, z wózkiem na szynach załadowanym najczęściej klocami z ołowiu.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Jego krewnymi są najprawdopodobniej mastify angielskie oraz buldogi. Pies ten w przeszłości wykorzystywany był do walk psów oraz polowań. Dogue de Bordeaux to stara rasa francuska spokrewniona z mastifami, stąd też inna nazwa tego psa to mastif francuski.

Szata i umaszczenie

Brązowoczerwone umaszczenie o kufie rudej lub czarnej. Możliwe niewielkie białe znaczenia na piersiach i łapach. Szata miękka, krótka i delikatna.

Zdrowie i pielęgnacja

Pielęgnacja sierści jest bezproblemowa, pies ma bardzo krótką szatę.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Współczesny dog z Bordeaux jest psem łagodnym, o zrównoważonym charakterze. Lubi towarzystwo dzieci. Sprawdza się jako pies obronny i stróżujący. Podczas wychowywania trzeba zachować konsekwencję. Należy mu zapewnić odpowiednią ilość ruchu. Pies raczej dla doświadczonych właścicieli.

Niegdyś pies do polowań, bojowy, obronny i stróżujący, obecnie pies rodzinny i stróżujący.

Ciekawostki

Schorzenia spotykane u tej rasy to dysplazja stawu biodrowego, schorzenia powiek oraz problemy z chrząstkami. Także zapalenie stawów i alergie skórne oraz choroby serca.

Popularność rasy poza Francją wzrosła po ukazaniu się w 1989 roku filmu Turner i Hooch z Tomem Hanksem. W Polsce stała się bardziej popularna dzięki reklamom oraz serialowi Rodzina zastępcza, gdzie jednym z bohaterów jest pies rasy dog de Bordeaux.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania na niedźwiedzie, wilki i dziki. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.

Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.

Budowa

Grzbiet nosa tego psa jest skrócony, a Stop jest wyraźnie zaznaczony. Psy tej rasy mają tzw. przodozgryz, czyli dolne siekacze wystają przed górne. Uszy kopiowane lub wiszące, szeroko rozstawione. Ogon zazwyczaj wysoko osadzony, wcześniej najczęściej kopiowany. Współcześnie kopiowanie (a także nakłanianie do kopiowania) jest w wielu krajach (w tym w Polsce) prawnie zabronione.

Szata i umaszczenie

Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie żółte lub pręgowane, choć zdarzają się psy czarne i białe. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemno-rudo-brązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.

Zdrowie i pielęgnacja

Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 10–11 lat.

U psów tej rasy istnieje ryzyko wystąpienia skrętu żołądka. Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, tj. bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy.

Bokser jako pies nieposiadający podszerstka, jest psem mało odpornym na chłód, dlatego trzymanie go w kojcach, budach jest niewskazane.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Jest bardzo cierpliwy i delikatny w stosunku do dzieci. W Polsce ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przeprowadzanych przez ZKwP. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.

Wzorzec opisuje jego charakter następująco:

"Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać na niego wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jest psem mało wymagającym a równocześnie bardzo czystym, jest ceniony zarówno jako pies rodzinny, obrończy, towarzyszący i służbowy."

Pies obronny. Boksery używane są również w ratownictwie, w dogoterapii oraz jako psy policyjne. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących.

Ciekawostki

W Polsce rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Powstał w wyniku krzyżowania angielskich molosów: buldogów i mastifów. Bulmastif jest lżejszej budowy i mniejszych rozmiarów od mastifa. Łączy w sobie spokój, opanowanie buldoga z silnym charakterem i instynktem obronnym mastifa.

Szata i umaszczenie

Krótka sierść o barwie płowej, rudobrązowej lub pręgowanej, zazwyczaj z czarną maską; dopuszczalne białe znaczenia na piersi.

Zdrowie i pielęgnacja

Wymaga regularnego usuwania martwego włosa oraz zaspokojenia sporych potrzeb ruchowych.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Spokojny, zrównoważony i czujny. Hodowany jako pies stróżujący. Jest psem odważnym i odpornym na ból. Wymaga konsekwentnego postępowania i socjalizacji w związku z tendencją do dominacji wobec zwierząt i ludzi.

Zaliczany do psów obronnych

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

W XIX wieku w Niemczech dużą popularnością cieszyły się szorstkowłose pinczery, zwłaszcza o umaszczeniu czarnym. Kiedy w miocie pojawiały się szczenięta płowe – eliminowano je. Dzięki działaniom holenderskiego handlarza, nazwiskiem Abraas, część niepożądanych, płowych osobników trafiła do Amsterdamu, do właścicieli stajni, gdzie sprawdzały się jako szczurołapy.

Liczba pinczerów stajennych zmniejszyła się na skutek działań II wojny światowej. W latach 70. XX wieku odtworzono hodowlę dzięki staraniom m.in. hodowczyni H. M. Barkman z Drenthe.

Współczesny hollandse smoushond jest rasą wyrównaną eksterierowo oraz charakterologicznie.

Budowa

Pinczer holenderski ma małe, czarne oczy, czarny nos i trójkątne uszy, osadzone wysoko i załamane ku przodowi.

Szata i umaszczenie

Sierść jest twarda, średniej długości, szorstka, na głowie tworzy wąsy, brwi i brodę.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Hollandse smoushond jest psem żywym, oddanym właścicielowi, dostatecznie opanowanym. Lubi polować na szczury i inne gryzonie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Przodkami broholmerów mogły być molosy przywiezione do Danii z terenów Brytanii przez wikingów lub były nimi psy pochodzące z terenów Imperium Karolińskiego od psów rzymskich zwanych canes pugnaces. Prace archeologiczne prowadzone na Grenlandii, w Norwegii oraz na wyspie Fyn wykazały, że na tamtejszych terenach, w dawnych osadach Wikingów hodowano psy w typie molosa. Dowodem na istnienie w tamtejszych rejonach od czasów średniowiecza psów molosowatych był także szwedzki dalbohund, który wyginął pod koniec XIX wieku. Te skandynawskie zwierzęta były wykorzystywane przez człowieka głównie jako psy stróżujące dobytku i zwierząt hodowlanych, brały także udział w polowaniach na grubą zwierzynę.

Trudno jest ustalić, czy broholmer jest spokrewniony z dogiem niemieckim, czy jest jego przodkiem. W okresie średniowiecza, kiedy spadło zapotrzebowanie na psy myśliwskie, mieszano psy w typie dogowatym z psami rzeźnickimi (zaganiającymi zwierzęta rzeźne na miejsce ich sprzedaży) bullenbeisser, aby zwiększyć masę tych zwierząt i walory reprezentacyjne. Silnie zbudowane psy dworskie występowały w połowie XVI wieku, podczas panowania królów z dynastii Oldenburgów. Do szczególnego rozwinięcia hodowli masywnych psów duńskich przyczynił się głównie Fryderyk VI.

W 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested rozpoczął poszukiwania odpowiednich reprezentantów w typie rasy oraz planowaną jej hodowlę. Nazwa rasy wzięła się od zamku Broholm – posiadłości hrabiego, znajdującej się na wyspie Fionia. Hodowlę mastifów duńskich, prowadziło także zoo w Kopenhadze (1859–1929). Łącznie urodziło się tam około 200 szczeniąt, opisywanych jako osobniki jasne, ciężkie i masywne. Na początku XX wieku hodowano także czarne broholmery w Tivoli, w Kopenhadze. Preferowano tam osobniki u maszczeniu czarnym, ze względu na pełnione przez nie funkcje stróżująco-obronne.

Do roku 1983 cała populacja broholmerów, poddanych czystej hodowli od sześciu pokoleń, składała się w połowie z czarno umaszczonych osobników. Jednak w trakcie dalszych prac hodowlanych postanowiono, aby redukować udział tego rodzaju umaszczenia w hodowli. Do roku 1990 nie występowały już broholmery czarne w grupie psów hodowlanych, jednak już w siedem lat później, aby odtworzyć ten typ umaszczenia wprowadzono do hodowli domieszkę krwi czarnego mieszańca w typie molosa. Pierwszy miot powstały z krycia tym mieszańcem zawierał trzy czarne samce.

W 1886 roku został stworzony wzorzec rasy. Po wojnie rasę uznano za wymarłą. Od 1974 roku rasa jest rekonstruowana, utworzono specjalny Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych. W 1982 roku został wzorzec rasy zatwierdzony przez FCI, a od 2001 roku psy tej rasy można sprzedawać, z pewnymi ograniczeniami, do innych krajów.

Budowa

Broholmer jest silnym i masywnym psem o prostokątnym formacie sylwetki. Ma dużą i szeroką głowę, z szyją o luźnej skórze na niezbyt rozbudowanym podgardlu. Istotną proporcją dla tej rasy jest ta sama długość czaszki i kufy. Linia grzbietu jest prosta, z wyraźnie zaznaczonym kłębem. Ogon jest noszony poniżej tej linii, bez tendencji do tworzenia się na jego końcu pióra.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka i twarda, z grubym podszerstkiem.
Maść czarna lub płowa w różnych odcieniach, dopuszczalne białe znaczenia w okolicach piersi, ogona i na łapach.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Jest psem pojętnym i łatwo poddającym się szkoleniu. Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. W stosunku do dzieci i innych zwierząt jest cierpliwy i opiekuńczy. Jest dość aktywny jak na molosa, wymaga sporo ruchu.

W przeszłości psy tej rasy były wykorzystywane w polowaniach na dziki. Aktualnie sprawdza się jako pies stróżujący i pies obronny.

Ciekawostki

Wielkim miłośnikiem psów tej rasy był król Fryderyk VII oraz księżna Danner.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa wywodzi się z Niemiec, nazwa pochodzi od nazwiska Fryderyka Ludwika Dobermanna (2 stycznia 1834 – 9 czerwca 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również poborcą podatkowym, właścicielem zakładu przerobu odpadów rzeźnianych, a także hyclem. Przypuszczalnie najostrzejsze ze złapanych psów rozmnażał, kojarząc ze znanymi wówczas „psami rzeźnickimi” (pochodzącymi od dawnych rottweilerów, pomieszanych z występującymi w Turyngii psami owczarskimi o maści czarnej z kasztanowym podpalaniem). Wyhodowane psy były czujne, często były używane jako psy stróżujące i policyjne, z czasem otrzymując przydomek „psów żandarmów”. Używano je również do tępienia dużych gryzoni.

Na początku zeszłego wieku doberman został oficjalnie uznany za psa policyjnego.

Typowy doberman to według wzorca pies średniej wielkości, silny i dobrze umięśniony. Zachowując moc, powinien być jednocześnie elegancki i szlachetny w liniach. Powinien być dobrym psem rodzinnym, do towarzystwa, obrońcą i psem służbowym.

Budowa

Sylwetka dobermana powinna być zbliżona do kwadratu (zwłaszcza u samca), szyja smukła i dobrze umięśniona. Dymorfizm płciowy winien być wyraźnie zaznaczony, a wygląd jak u płci przeciwnej jest wadą dyskwalifikującą. Głowa dobermana winna być sucha, (brak luźnej skóry), oczy o kształcie migdała, ciemnych tęczówkach i żywym wyrazie, barwa nosa zgodna z umaszczeniem. Mocne szczęki i dobrze wypełniona kufa. Uszy oklapłe, dosyć wysoko osadzone, często cięte na typ tzw. "wiewiórki". Tam, gdzie cięcie uszu jest niedozwolone – pożądane są średniej wielkości, przednimi krawędziami dobrze przylegające do policzków.

Długość tułowia od rękojeści mostka do guza siedzeniowego nie powinna u psów przekraczać 5%, a u suk 10% wysokości w kłębie. Tył powinien być mocny, klatka piersiowa powinna sięgać za łokieć, przedpiersie dobrze rozbudowane.

Ma on duże znaczenie zarówno dla zdolności użytkowej, jak i eksterieru psa. Chód jest elastyczny, zwinny, swobodny i obszerny. Przednie kończyny wyrzucane są możliwie jak najdalej. Kończyny tylne zapewniają wydajną i elastyczną siłę napędową. Ogólne wrażenie chodu dobermana przypomina chód rasowego konia dorożkarskiego.

Szata i umaszczenie

Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny. Najpopularniejsze umaszczenie dobermanów to czarne podpalane. W Polsce równie znaną odmianą umaszczenia jest czekoladowe podpalane.

Zdrowie i pielęgnacja

Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten w zimniejszym klimacie stosunkowo łatwo marznie. Jego krótki, twardy i ścisłe przylegający do skóry włos nie wymaga wiele pielęgnacji.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Doberman jest psem o zrównoważonym, silnym charakterze. Mimo swego temperamentu i ruchliwości potrafi zachować spokój. Jest psem przywiązującym się silnie do członków rodziny, jego kontakty z dziećmi powinny być pod nadzorem osób dorosłych. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego. Pełen temperamentu i energii, wymaga sporej, codziennej porcji ruchu.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Tworzenie rasy datuje się na początek drugiej połowy XX wieku. Celem jej powstania było odtworzenie dawnego psa syberyjskiego. Eurasier stworzony został w wyniku skrzyżowania Chow Chowa z wilczastym szpicem niemieckim i nosił wtedy nazwę wolf-chow. Twórcą rasy był Julius Wipfel, który wykorzystał psy chow chow m.in. z hodowli Charlotte Baldamus. Ze względu na bliskie pokrewieństwo osobników w jej hodowli uzyskiwała ona mocno ujednolicone fenotypowo psy. Wywarło to duży wpływ na nowo powstającą rasę. W późniejszym czasie, po wprowadzeniu do hodowli samojedów Wipfel zaproponował nazwę Eurasier. Oficjalnie została ona przyjęta w 1973 roku.

Szata i umaszczenie

Sierść – krótka, gęsta
Maść – ruda, czarna, szara, wilczasta. Niepożądane są białe znaczenia.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Łatwy do wychowania, cichy, ale czujny. Jest lojalny i oddany właścicielom. Trudno akceptuje nowych członków rodziny.

Ciekawostki

Eurasiery wraz z Chow Chow i bobtailami posłużyły do powstania rasy psów o nazwie Elo.
Jedną z propozycji nowej nazwy dla dzisiejszych eurasierów była nazwa Lorentiner, na cześć Konrada Lorenza.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Pochodzenie tych psów nie jest znane. Prawdopodobnie rasa wywodzi się od psów przywiezionych do Hiszpanii przez Fenicjan i Greków ok. 2000 lat temu. Pierwsze pisemne wzmianki o „mastifie iberyjskim” pochodzą z I wieku naszej ery. Autorzy wspominający tego psa to: Pliniusz (Historia Naturalis), Apulejusz oraz Wergiliusz. Wychwalano ich zdolności obronne majątku oraz stad zwierząt hodowlanych. W pierwszej połowie XVII wieku wydano książkę o tematyce myśliwskiej, gdzie wspomina się mastify, jako ciężkie psy gończe. W starych pieśniach pasterzy z Estremadury w Hiszpanii można spotkać przewijające się motywy o niełatwym życiu mastifów wśród ubogich owczarzy.

Szata i umaszczenie

Czarne, czerwone rudawe, płowe z nalotem w różnych odcieniach, a także pręgowane, czarne lub rudawe z białymi znaczeniami.

Zdrowie i pielęgnacja

Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak i w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się także go jako psa w służbie wojskowej.

Ciekawostki

W 1740 roku w Madrycie została wydana książka Alonsa de Herrera pod tytułem „Agricultura General”. Znajdują się w tym dziele fragmenty mówiące o wskazówkach jakimi należy się kierować przy doborze najlepszych osobników tej rasy. Selekcji dokonywano nie tylko ze względu na wygląd, ale równie istotne były cechy charakterologiczne. Testowano szczenięta m.in. pod kątem wytrzymałości (podnoszenie za uszy, które szczeniak musiał przejść bez skamlenia) oraz orientacji (odsuwanie młodych od matki, wygrywało to, które najszybciej znalazło do niej powrotną drogę).

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Przodków współczesnego ca de bou hodowano na Balearach pomiędzy 1270–1570, w czasach wielkich wypraw morskich. W portowych zakątkach urządzano walki psów, w których o życie walczyły miejscowe psy Hiszpanów ca de bestiar z przyjezdnymi buldogami angielskimi. W pewnym momencie skrzyżowano te dwie rasy i zaczęto hodować jako nową, niezależną linię. Psów nowo powstałej rasy zaczęto także używać na tradycyjnych hiszpańskich placach boju, czyli do walki z bykami – wtedy powstała nazwa rasy: ca de bou, czyli pies na byki.
Gdy zakazano walk psów z bykami, ca de bou przestały cieszyć się popularnością wśród Hiszpanów. Rasa zaczęła zanikać, do czasu aż hiszpańscy hodowcy przypomnieli sobie o niej. Wtedy też odrodzili rasę, która została uznana przez FCI w 1965 roku pod nazwą perro de presa mallorquin. Od 1977 roku oficjalna nazwa rasy, zaakceptowana przez FCI brzmi „Perro Dogo Mallorquin” (dog z Majorki) lub „Ca de Bou”.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pies jest zrównoważony i spokojny, potrafi dobrze współpracować z człowiekiem, jest wierny i oddany, lubi towarzyszyć dzieciom. Wymaga konsekwentnego prowadzenia, bez przyuczania do agresji. Jak najwcześniej powinien być przyzwyczajany do obecności innych zwierząt.

Ciekawostki

Ca de bou nie jest rasą popularną chociaż ma stałe grono miłośników. Dzięki hodowcom zainteresowanym wystawami rasa przeżywa odrodzenie, a hodowcy dokładają starań by wrócić do jedynego poprawnego typu jakim jest ca de bou, który można zobaczyć na Monografikach (specjalistycznych wystawach klubowych) organizowanych na Majorce. W roku 2010 miała miejsce I Krajowa Wystawa Dogów z Majorki w Legnickim Polu (a zarazem III Copa Internacional del Ca de Bou) sędziowana przez specjalistę, wieloletniego hodowcę i prezydenta klubu rasy – Sergio Gual Fournier, na którą zgłoszonych zostało aż 46 psów tej rasy z 6 krajów.

W Polsce nie ma odrębnego klubu rasy – ca de bou jest rasą podlegającą pod Polski Klub Molosa. Delegatem wyznaczonym przez Club Espanol del Ca de Bou z siedzibą na Majorce została Agnieszka Frańczak.

W Polsce pies z Majorki został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa ta pochodzi z Półwyspu Apenińskiego. Wywodzi się od molosów asyryjskich i jest spokrewniony z mastino napoletano. Bezpośrednim przodkiem cane corso jest dawny molos rzymski canis pugnax. W niezbyt odległej przeszłości pies ten został przechowany i był rozpowszechniony na całym Półwyspie Apenińskim, we włoskich prowincjach, lecz najbardziej popularny na terenach Apulii, Lukanii i Samnium. Obecnie jest hodowany głównie w prowincjach Bari i Foggia.

Używano cane corso do polowań na grubego zwierza, a także jako stróża domostw. Imię "corso" (łac. cohors) znaczy strażnik, opiekun (etymologia niepewna). Według Krämer corso oznacza dzika i określenie to przylgnęło do psów, które we Włoszech pomagały między innymi w polowaniach na te zwierzęta.

Budowa

yp tej rasy nadal nie jest ujednolicony, ponieważ rasę tę odbudowywano w latach 70. po prawie całkowitym jej wyginięciu. Wyróżniamy dwa typy psów rasy cane corso: wysoki, o długich kończynach, dość długiej kufie i nie najlepiej zaznaczonym stopie oraz pies średniej wielkości o krótkiej kufie i stopie bardzo wyraźnie zaznaczonym. Preferuje się jednak psy drugiego typu. Są to psy o atletycznej, muskularnej budowie i wyraźnie zaznaczonym kątowaniu kończyn tylnych. Muszą sprawiać wrażenie zdrowych, mocnych psów.

Szata i umaszczenie

Sierść krótka, błyszcząca z niewielkim podszerstkiem. Umaszczenie może być: czarne, grafitowe, ciemnoszare, jasnopłowe (tzw. żółtawe), płowo-czerwone i pręgowane, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne są małe znaczenia na klatce piersiowej lub końcach łap, u psów płowych i pręgowanych czarna lub szara maska nie powinna wychodzić poza linię oczu. Niedopuszczalne są białe łaty.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Cane corso italiano jest zrównoważonym psem jednego pana. Są to psy o silnym charakterze, są też niezależne i mają skłonności do dominacji. W sytuacji zagrożenia dla właściciela może stać się agresywny, wobec obcych jest nieufny.

Cane corso jest psem typowo obronno-stróżującym, dobrze się sprawdza po kursach w tym kierunku. Według wzorca FCI jest psem także przeznaczonym do pracy w służbach policyjnych oraz psem tropiącym.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Presa canario – dziś szeroko rozpoznawany również jako dogo canario, a w Polsce dog kanaryjski – to rasa bardzo stara. Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się w dokumentach historycznych już kilka lat po podboju Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanów. Przed podbojem Wyspy zamieszkiwał lud Guanchów. Posiadali oni swoje małe psy zwane przez nich „cancha”. W trakcie podbojów większość Guanchów zginęła, a pozostali zostali zasymilowani z hiszpańskimi najeźdźcami. Lud Guanchów przez wiele lat stawiał opór nie dając się podbić jednak ustąpił, gdy Hiszpanie użyli do walk swoich psów bojowych, mających później również udział w podboju Nowego Świata. Przywiezione psy z biegiem czasu zaczęły mieszać się z miejscowymi dzięki izolacji tworząc oddzielną populację, która z czasem stała się nową rasą. Liczne perypetie sprawiły, że stary perro de presa – zapomniany, zastępowany nowymi rasami i mieszany z nimi – powoli ginął z krajobrazu Wysp Kanaryjskich. W latach 70-tych XX wieku rasa na nowo odkryta w świadomości entuzjastów rasy została stopniowo zrekonstruowana. Przeprowadzano wywiady ze starymi hodowcami i ludźmi, którzy znali rasę w przeszłości, szukano po wsiach i miastach ostatnich jej przedstawicieli, na których można było zacząć pracę, stworzyć nowe linie i podwaliny dla rasy w dzisiejszym znaczeniu tego słowa. Wyhodowano również wiele krzyżówek z innymi rasami w celu ujednolicenia populacji i uzyskania szerszej puli genetycznej. Już w latach 1986–87 zorganizowano dwa regionalne pokazy, na których zaprezentowano liczną grupę psów, sporządzono ponad osiemdziesiąt raportów i zaprezentowano rasę Komisji do Ras Hiszpańskich, a następnie na Międzynarodowej Wystawie Psów w Madrycie w 1987 roku oficjalnie zaprezentowano publiczności parę psów tej nowej rasy hiszpańskiej. Tymi psami były pręgowane Faycan i Marquesa. Rasa zyskała uznanie, przedstawione na jej temat informacje wystarczyły do tego, by w 1989 perro de presa canario został oficjalnie uznany wraz ze wzorcem zawierającym wytyczne co do tego, jak powinien wyglądać i zachowywać się idealny przedstawiciel tej rasy. W grudniu 1990 roku odbyła się pierwsza Monografika rasy, swoisty przegląd osiągnięć hodowlanych i wyznacznik tego, do czego dąży się w rasie. Monografiki odbywają się na Wyspach Kanaryjskich od tamtej poru co roku.

Rasa została wstępnie uznana przez FCI w 2001 roku z nowym wzorcem i nową nazwą „Dogo Canario”. Dzięki temu dog kanaryjski trafił na scenę międzynarodową szybko zyskując uznanie w Europie. Tymczasem hodowcy z Wysp Kanaryjskich, Hiszpanii i USA pracowali nad zachowaniem pierwotnego charakteru i wyglądu psa, co w 2003 roku skutkowało rejestracją rasy w UKC, pod nazwą „Perro de Presa Canario”, jednak wzorzec również ulega drobnym zmianom. W lipcu 2011 roku rasa została w pełni uznana przez FCI na Wystawie Światowej w Paryżu, uzyskując prawdo do CACIB. Wprowadzono również nowe korekty do wzorca i uściślono pojęcia w nim zawarte.

Budowa

kanaryjski jest średniej wielkości molosem krzepkiej budowy, o harmonijnych proporcjach. Duża, masywna głowa, silne szczęki, ciemnobrązowe oczy. Ciało jest dłuższe niż wysokość w kłębie, o głębokiej i szerokiej klatce piersiowej, mocnym zadzie i dobrze kątowanych kończynach. Sprawia wrażenie stabilnego i bardzo mocnego. Psy tej rasy poruszają się z lekką nonszalancją, czasem sprawiają wrażenie dużych kotów w kłusie. Nawet te potężnie zbudowane potrafią często zadziwić lekkością.

Szata i umaszczenie

Występują w dwóch kolorach – pręgowanym od jasno słomkowego i siwego w ciemne pręgi, przez rudy i brązowy, aż do niemal całkowicie czarnego, oraz płowego od piaskowego po intensywny pomarańcz, zawsze z czarną maską i niekiedy białymi znaczeniami. Tradycyjnie dogi kanaryjskie występowały również w umaszczeniu czarnym (dopuszczalne przez niektóre organizacje kynologiczne) oraz dopuszczano większą ilość białych znaczeń na kufie, wokół szyi, na klatce piersiowej i łapach.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Współczesny dog kanaryjski to pies zrównoważony i bardzo pewny siebie, cechujący się opanowaniem, umiejący zachować samokontrolę i powagę wobec zagrożenia. W przypadku zagrożenia reaguje szybko, odważnie, zdecydowanie i skutecznie. Wymaga prowadzenia przez osobę doświadczoną w układaniu psów bojowych, ze względu na skłonności do zachowań agresywnych.

Pies-towarzysz, pies rodzinny, oddany swoim opiekunom, który w razie potrzeby będzie potrafił obronić, gdy zajdzie taka potrzeba. Są to psy bardzo inteligentne, ale uparte, choć szkolą się łatwo. Instynktownie bronią powierzonego im terenu. W przeszłości były to psy pomagające przy ujarzmianiu i pilnowaniu bydła oraz owiec, w polowaniach, pilnowały dobytku. Rasa miała również swój udział w walkach psów zwanych w Hiszpanii „pechadas”. Wyrobione – przez funkcje jakie pełniły – predyspozycje sprawiają, że dziś presy są świetnymi psami obronno-stróżującymi. Z dalszej hodowli powinny być eliminowane osobniki nadmiernie lękliwe bądź agresywne. Presa to pies gotowy stanąć w obronie swojego opiekuna i przy tym nie sprawiający mu kłopotów na każdym kroku przez zbyt wybuchowe reakcje.

Ciekawostki

Wśród entuzjastów rasy od lat trwa spór nad podziałem rasy na dwie: dogo canario i presa canario. Spór ten nie wydaje się być bliski zakończenia. W momencie wstępnego uznania rasy przez FCI część hodowców nie zgodziła się na zmiany zaproponowane w nowym wzorcu i zmianę nazwy rasy z historycznej perro de presa canario, na nową dogo canario. Spór ten doprowadził do rozłamu w hodowli. Z kynologicznego punktu widzenia rasa wciąż tworzy jedność. Psy z rodowodami FCI mogą być rejestrowane w UKC (choć odwrotna możliwość nie istnieje).

Z roku na rok rasa zdobywa coraz większą popularność na świecie. Z początkiem lat 90-tych XX wieku największe zainteresowanie poza Hiszpanią rasa wzbudziła w Stanach Zjednoczonych, jednak jej początki w tym kraju były dość ciężkie. Wielu hodowców próbowało tworzyć tę rasę od nowa używając w tym celu innych ras. Sytuacja ta uległa zmianie pod koniec lat 90-tych i sukcesywnie się poprawiała poprzez działania niektórych hodowców w propagowaniu poprawnego typu oraz poprzez import do kraju psów wysokiej klasy. W Europie znaczne zainteresowanie pojawiło się pod koniec lat 90-tych. W zwiększeniu popularności miały udział psy wyhodowane w Polsce, które od 2001 roku zdobyły wiele oraz odnosiły sukcesy na ringach hiszpańskich startując z najlepszymi przedstawicielami rasy. W Polsce mieszka również pierwszy w historii rasy pies z tytułem „Championa Odwagi” nadany przez Czeski Klub Rasy. W roku 2011 na Wystawie Światowej w Paryżu polskie psy zajęły liczące się miejsca w różnych klasach.

W Polsce pies kanaryjski został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Leonberger należy do molosów typu górskiego. Nazwa rasy związana jest z niemieckim miastem Leonberg (Lwia Góra). Istnieją dwie teorie wyjaśniające powstanie tej rasy. Pierwsza głosi, iż leonbergery mogą być bezpośrednimi potomkami dogów tybetańskich (mastif tybetański), które występowały na terenie Alp już w średniowieczu, co miałyby potwierdzać dokumenty, które mówią, że niemiecka rodzina Metternichów w pierwszej połowie XVII wieku posiadała psy podobne do leonbergerów.

W Niemczech jednak prym wiedzie druga teoria mówiąca, iż Heinrich Essig, chcąc rozsławić Lwią Górę na świecie, planował wyhodować psa podobnego wyglądem do lwa, którego wizerunek widnieje w herbie na ratuszu Leonbergu. W latach 30. XIX wieku Essig skrzyżował czarno-białą nowofundlandkę (landseera) z długowłosym bernardynem. Wiele lat prowadzić miał hodowlę w oparciu o te dwie rasy, następnie dodał krwi pirenejskiego psa górskiego i być może kuvasza. W rezultacie otrzymał protoplastów dzisiejszych leonbergerów.

Większość populacji zginęła jednak podczas długotrwałych wojen, zwłaszcza w czasie II wojny światowej. W 2. połowie XX wieku rasę odbudowano w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Ameryce Północnej.

Budowa

Jest to bardzo duży pies o mocarnym grzbiecie, z głęboką, owalną klatką piersiową oraz mocnymi, muskularnymi kończynami.

Szata i umaszczenie

Charakterystyka włosia: od średnio miękkiego do stosunkowo twardego, dość długi, przylegający, nigdy nie rozdzielający się, prosty, dopuszczalny lekko falowany. Wszędzie mimo gęstego podszerstka widoczna rzeźba tułowia. Na szyi i klatce piersiowej, szczególnie u psów, tworzy grzywę. Silnie owłosione przednie kończyny, na tylnych tworzą się charakterystyczne portki.
Umaszczenie: lwi żółty, rudy, rudobrązowy, dopuszczalne także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje pomiędzy wymienionymi kolorami; zawsze wymagana czarna maska, dopuszczalne czarne końcówki włosów, czarny nie może jednak tworzyć podstawowej maści. Rozjaśnienia podstawowego koloru na spodniej stronie ogona, na grzywie, na przednich i tylnych kończynach nie mogą być na tyle silne aby zakłócać harmonię podstawowej barwy. Mała biała plama lub wąska biała linia na piersiach, jak również białe włosy na palcach są tolerowane.

Zdrowie i pielęgnacja

U leonbergerów bardzo ważne jest prawidłowe żywienie. Młode psy powinny dostawać karmę dla psów olbrzymich, zawierającą substancje wspomagające rozwój stawów (glukozaminę oraz chondroitynę). Dorosłe psy są mniej wymagające, jednak posiłek trzeba rozdzielić co najmniej na dwie porcje i zapewnić spokój po jedzeniu.

Jak większość ras olbrzymich leonberger może być obciążony dysplazją stawów biodrowych oraz skłonnościami do rozszerzenia i skrętu żołądka. Zdarza się także osteochondroza i młodzieńcze zapalenie kości. Może pojawiać się niedoczynność tarczycy, spotykane są wady ustawienia powiek.

Do pielęgnacji należy używać szczotki z metalowymi drucikami, metalowego rzadkiego i gęstego grzebienia, nożyczek. Co dwa tygodnie trzeba wyczesywać martwy włos. Kąpać psa należy w szamponie dla psów miękkowłosych, korzystne jest nakładanie balsamu. Po kąpieli należy wyciąć włos pomiędzy opuszkami łap oraz przyciąć włosy wystające poza palce, skracać najdłuższe włosy pod uszami.

Leonberger ze względu na swoją wielkość powinien mieć miski na stojaku z regulowaną wysokością.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pies ten charakteryzuje się odwagą, inteligencją, towarzyskością, spokojem, jednak bywa leniwy lub ociężały. Dla najbliższych członków rodziny wybitny towarzysz zabaw na świeżym powietrzu. ?le znosi samotność. Jest psem o wysokim stopniu posłuszeństwa, bez skłonności do agresji. Ze względu na wielkość psa ważna jest socjalizacja szczeniąt ze zwierzętami i ludźmi, oraz przynajmniej podstawowe szkolenie.

Pierwotnie pies do obrony, pilnowania dobytku, pies pasterski i do towarzystwa. Dziś jest jednak ceniony głównie jako przyjaciel rodziny i dobry stróż. Znakomicie sprawdza się w pracy węchowej, z powodzeniem pełni funkcję psa ratowniczego i lawinowego.

Ciekawostki

W Polsce jest to rzadko spotykana rasa.

Oczekiwana długość życia wynosi około 11 lat.
Miłośnikami leonbergerów byli m.in. austriacka cesarzowa Elżbieta (Sissi), król Anglii Edward VII, car Rosji, kanclerz Otto von Bismarck czy kompozytor Richard Wagner.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Geneza tej rasy sięga XVIII wieku, kiedy to rybacy baskijscy i portugalscy przywozili swoje psy na Nową Fundlandię. Z mieszania się tych psów z miejscowymi rasami powstała nieistniejąca współcześnie rasa o nazwie St. John's dog, prawdopodobnie bezpośredni przodek nowofundlanda i landseera.
Nowofundland był początkowo hodowany w odmianie jednobarwnej i w łaciatej. Z tej drugiej wyselekcjonowano wyższego i lżejszego landseera o biało-czarnym umaszczeniu, delikatniejszym włosie oraz bardziej graniastej i prostej głowie.

Do Europy landseery zostały przywiezione przez rybaków z Francji i Anglii. Rasa została spopularyzowana przez Anglików, którzy ustanowili wzorzec rasy i u których rasa cieszyła się dużym uznaniem za wierność i ciętość.

Popularności dodał jej Sir Edwin Landseer, który malował portrety landseerów, m.in. obraz zatytułowany „A Distinguished Member of the Humane Society” (Godny członek ludzkiej społeczności) z 1838 roku – rozpowszechniony w tysiącach reprodukcji.

Zalety landseerów – zwłaszcza ich skłonność do obrony słabszych, głównie dzieci – były opisywane przez wielu poetów, m.in. przez lorda Byrona.

Budowa

Landseer sprawia wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Jest wyższy i lżejszy niż nowofundland. Dotyczy to szczególnie samców. Głowa bardzo masywna. Długość kufy równa jej szerokości. Szyja jest gruba i muskularna. Ogon silny, obficie owłosiony, w spoczynku noszony nisko, na końcu lekko zakrzywiony. Łapy duże. Palce są połączone błoną pławną sięgającą prawie do ich końców.

Szata i umaszczenie

Z wyjątkiem głowy włos długi i gęsty; w dotyku delikatny; między włosem okrywowym przebija podszerstek, ale nie tak gęsty jak u czarnych nowofundlandów; dopuszczalny lekko falisty włos okrywowy na grzbiecie i udach; szata zaczesana pod włos powinna wracać do naturalnego położenia.

Umaszczenie to wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie; szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe; głowa czarna; wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką; występujące czarne cętki na białym tle nie są jeszcze wadą, ale należy unikać ich w hodowli.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Landseery są wodołazami, wybitnymi pływakami – cechuje je pasja do wody. Początkowo pomagały rybakom, pełniły też rolę psa-towarzysza. Współcześnie są wykorzystywane głównie w ratownictwie wodnym (podobnie jak nowofundland), także jako pies stróżujący i towarzyszący.

Landseery uratowały wielu ludzi od utonięcia.

Ciekawostki

W Polsce rasa jest bardzo rzadka. W 2007 roku zarejestrowanych było tylko 26 jej przedstawicieli.
Oczekiwana długość życia około 11 lat.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Po drugiej wojnie światowej wraz z powracającą Armią Czerwoną napłynęła do ZSRR znaczna liczba psów jako zdobycz wojenna. W drugiej połowie lat 40. władze radzieckie dążyły do uzyskania rodzimych ras dla potrzeb wojska i milicji. W kilku ośrodkach rozpoczęto prace hodowlane w oparciu o doświadczenia radzieckich kynologów i genetyków. W ten sposób powstał między innymi czarny terier rosyjski, dog moskiewski oraz moskiewski stróżujący.

Moskowskaja storożewaja to efekt krzyżówek międzyrasowych owczarka kaukaskiego i bernardyna z kilkoma innymi rasami. Użycie bernardyna motywowano jego inteligencją, podatnością na szkolenie oraz eksterierem, a kaukaza – wszechstronnością i odpornością na klimat ostrych rosyjskich zim. Spośród osobników potomnych bezwzględnie eliminowano te, które wykazywały niepożądane cechy ras wyjściowych: charakterystyczne dla bernardynów luźne powieki, problemy ze stawami i flegmatyczny temperament, oraz nadmierną agresję i pobudliwość owczarków kaukaskich.

W 1985 roku opracowano wzorzec rasy i moskiewski stróżujący został oficjalnie uznany przez organizację zrzeszającą hodowców psów (РКФ – Российская кинологическая федерация) jako rasa psa. Od tej pory zaprzestano jego krzyżowania z psami innych ras. W kwietniu 1992 wprowadzono zmiany we wzorcu rasy. Aktualnie obowiązujący wzorzec zatwierdzono w 1997 roku.

Budowa

Pies dużego wzrostu, masywny, w typie mastifa. Muskulatura dobrze rozwinięta. Głowa masywna i szeroka, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Psy mają masywniejszą budowę niż suki.

Szata i umaszczenie

Barwa to przewaga koloru białego w płowe (różne odcienie) i brązowe łaty. Chroni go długa, dwuwarstwowa szata.

Zdrowie i pielęgnacja

Odporny na zmienne warunki klimatyczne, może przebywać poza domem przez cały rok.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Moskiewski stróżujący jest psem aktywnym i zwinnym, posłusznym, ale pewnym siebie. Ma zrównoważony temperament i silnie rozwinięty instynkt terytorialny.

Pies tej rasy powinien koniecznie przejść przynajmniej podstawowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa. Nie znosi osób obcych ani obcych psów. Sprowokowany będzie walczył do upadłego. Ma dobry kontakt z dziećmi, ale muszą to być koniecznie dzieci właściciela czy przewodnika.

Zarówno dawniej, jak i dziś, jest to pies stróżująco-obronny. Nie jest to jednak pies polecany do miasta, bo najlepiej czuje się na ogrodzonym terenie podmiejskim lub na wsi. Dobrze wyszkolony, może służyć jako pies-towarzysz, pies obronny i stróżujący.

Ciekawostki

Do końca XX wieku rasa znana była jedynie w krajach byłego Związku Radzieckiego. Obecnie zyskuje popularność poza ich granicami. Dotarła także do Stanów Zjednoczonych. Rosyjska federacja kynologiczna podjęła starania o zarejestrowanie moskiewskiego stróżującego w w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI).

W Polsce moskiewski stróżujący został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.

Budowa

głowa jest mocna, wydłużona, zwężająca się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Kufa ma kształt umiarkowanie ściętego klina
oczy są ciemnej barwy, owalne
uszy są wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów jest zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Grzbiet krótki opada ku tyłowi.
ogon osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

Szata i umaszczenie

Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól, srebrne oraz rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.

Zdrowie i pielęgnacja

Istnieje konieczność systematycznego czesania, strzyżenia i trymowania sierści sznaucera średniego.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Zdecydowany temperament, nie wykluczający zimnej krwi i ostrożności, upodobanie do zabaw. Jest przywiązany do swego pana i akceptuje dzieci. Jest szczekliwy, ale czujny. Inteligentny i uważny, łatwo się uczy. Jest wytrzymały i odporny na wahania temperatury oraz choroby.

Sznaucer średni jest psem stróżującym i towarzyszącym.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.

Budowa

głowa jest mocna, wydłużona, zwężająca się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Kufa ma kształt umiarkowanie ściętego klina
oczy są ciemnej barwy, owalne
uszy są wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów jest zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Grzbiet krótki opada ku tyłowi.
ogon osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

Szata i umaszczenie

Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól, srebrne oraz rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.

Zdrowie i pielęgnacja

Istnieje konieczność systematycznego czesania, strzyżenia i trymowania sierści sznaucera średniego.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Zdecydowany temperament, nie wykluczający zimnej krwi i ostrożności, upodobanie do zabaw. Jest przywiązany do swego pana i akceptuje dzieci. Jest szczekliwy, ale czujny. Inteligentny i uważny, łatwo się uczy. Jest wytrzymały i odporny na wahania temperatury oraz choroby.

Sznaucer średni jest psem stróżującym i towarzyszącym.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako „prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów”. Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem „prastara rasa” polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor „Lexikon der Hundefreunde”. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. „psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku”. Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu.

Planowa hodowla rozpoczęła się od 1947 roku.

Nie ma zgodności co do pochodzenia nazwy rasy i istnieją różne jej wersje. Jedna z nich, tłumaczy że nazwa ta powstała od słowa pochodzenia celtyckiego mast-tuin, oznaczającego pilnowanie domu. Według Diany Hornik (Sprawozdanie o molosach 1/88) nazwa mastino napoletano powstała od włoskiego tematu mast (pierwotna forma mast dostała się do Francji, Hiszpanii i Anglii wraz z Rzymianami) oznaczającego obwarowane miejsce. Doktor Albrecht, na którego powołuje się Strebel, wychodził z założenia, że formą podstawową jest łacińskie mixitivus oznaczającego mieszańca, lub według Reula (w „Les races des chiens” 1891–1994) massatinus oznaczającego domowy.

Budowa

Wrażenie ogólne : Duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1.

Szata i umaszczenie

Skóra gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle.

Włos krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki – długości nie większej niż 1,5 cm. Nie może wykazywać tendencji do tworzenia się frędzli.

Umaszczenie: Kolory preferowane: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.

Zdrowie i pielęgnacja

Pies ten wymaga czasochłonnej hodowli, uciążliwe może również być obfite ślinienie.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją, nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie. U niektórych osobników może powstać problem z odpowiednim wychowaniem.

Psy pasterskie, ale przede wszystkim stróżujące, o wrodzonym instynkcie obronnym.

Ciekawostki

W Polsce rasa jest rzadko spotykana.

Mastif ten nie należy jeszcze do przerasowanych, aczkolwiek niektórzy nieuczciwi hodowcy zaczęli kilka lat temu hodować psy z poważnymi wadami anatomicznymi. W 1946 malarz Piero Scanziani założył związek kynologiczny tej rasy i zaczął ratować ją przed wyginięciem.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki bullenbeisser, jak i "Hatz und Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Rasę nazwano dogiem niemieckim. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.

Budowa

Głowa – wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia; mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione; przełom czołowy – wyraźnie zaznaczony; nos dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami, czarny (wyjątek – dogi maści arlekinowej, u których tolerowana jest barwa cielista); kufa głęboka i jak najbardziej prostokątna; szczęki dobrze wykształcone, szerokie; zgryz – nożycowy.
Uszy – z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
Ruch – harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
Skóra – przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.

Szata i umaszczenie

Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne oraz niewystawowy kolor merle. Pies o umaszczeniu zwanym arlekin ma najczęściej czarne bądź szare łaty o nieregularnych kształtach, które występują na tle białej sierści. Dane umaszczenie jest jednym z wariantów np. dla doga niemieckiego.

Błękitny – czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.
Żółty – jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
Pręgowany – barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.

Zdrowie i pielęgnacja

Dog niemiecki wymaga wyczesywania martwego włosa miękką szczotką, przynajmniej raz w tygodniu. W okresie wzrostu szczenię potrzebuje bardzo intensywnego wzmacniania stawów i kości.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela, lubią dzieci. Wobec innych zwierząt są tolerancyjne, pod warunkiem, że są od wczesnych lat przyuczane do ich obecności. Dogi niemieckie są powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli.

Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.

Ciekawostki

Częstą chorobą – właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają wspomniane problemy z sercem, kośćmi oraz ze stawami.

Według Księgi rekordów Ginnessa najwyższym żyjącym psem jest dog niemiecki o błękitnym umaszczeniu o imieniu George, który 15 lutego 2010 roku mierzył 1,092 m w kłębie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa pochodzi z XVIII wieku, z Niemiec, od psów starej rasy nazywanej kiedyś pinczerem stajennym. Występowała w odmianie krótko- i szorstkowłosej. Pod koniec XIX w. zaczęto traktować te odmiany jako dwie oddzielne rasy. Krótkowłosy pinczer to współczesny pinczer średni.

Budowa

Jest to pies średniej wielkości, silnie zbudowany, jego mięśnie są dobrze widoczne podczas ruchu. Dawniej uszy i ogon były kopiowane, obecnie są pozostawiane w stanie naturalnym, załamane do przodu, wysoko osadzone, w kształcie litery V, przekręcone do przodu w kierunku skroni. Oczy ma ciemne, owalne o dobrze przylegających powiekach. Sylwetka powinna być kwadratowa, czyli długość tułowia równa się wysokości w kłębie.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka, twarda, gładko przylegająca i błyszcząca bez podszerstka. Umaszczenie jednolicie rude w różnych odcieniach lub czarne z rudymi lub brązowymi znaczeniami – podpaleniami (określane także, jako black & tan). Znaczenia są rozłożone równomiernie nad oczami, na śródstopiu przednich kończyn, na łapach, na wewnętrznej stronie tylnych kończyn, na piersi tworząc dwa trójkąty wyraźne oddzielone od siebie oraz na dolnej części szyi i pod nasadą ogona.

Zdrowie i pielęgnacja

Sierść pinczera nie wymaga specjalnych zabiegów, co jakiś czas musi być przeczesywana. Na wygląd sierści wpływa odpowiednie żywienie bogate w nienasycone kwasy tłuszczowe oraz witaminy. Rasa ta ma skłonność do osadzania się kamienia nazębnego. Wskazane jest przycinanie pazurów raz na kilka miesięcy.

Zachowanie, charakter i użytkowość

W domu pies jest spokojny, ciepłolubny, wierny towarzysz. Na spacerach jest za to energiczny, lubiący zabawy. Samce częściej miewają skłonności do włóczęgostwa i potyczek z innymi psami. Jest on łagodnym, wesołym psem, lubi dzieci, dobrze stróżuje, jest dziarski, lojalny, czujny i nieustraszony.

Pinczer jest psem, który dobrze sprawdza się w roli stróża. Dawniej służył również jako tępiciel gryzoni w oborach, stodołach i stajniach. Ma silny instynkt łowiecki. Obecnie jest psem do towarzystwa, łatwym w utrzymaniu, wymagającym jednak podstawowego szkolenia i konsekwencji.

Ciekawostki

Rasa coraz rzadziej spotykana.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku Wikingowie. Za protoplastę nowofundlandów uważana jest wymarła już rasa o nazwie St. John's dog. Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków (nie wyklucza się udziału ras hiszpańskich) – jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już od około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy – zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości (cechy charakteru). Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych – w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.

Początkowo hodowano je w dwóch podstawowych odmianach barwnych: łaciate i jednobarwne. Z jednobarwnych ustaliły się czarna i brązowa, a z łaciatej powstał landseer.

Budowa

Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami.

Zgodnie z obecnie obowiązującym w FCI wzorcem rasy, za istotne proporcje uważana jest sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość) – nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.

Podstawowe cechy anatomiczne rasy
Głowa: Masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców;
Mózgoczaszka:
Czaszka: Kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.
Trzewioczaszka:
Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych.
Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone.
Fafle: Miękkie.
Zgryz: Zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze.
Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.
Szyja: Mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.
Tułów: O masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny.
Górna linia: Pozioma, prosta i stabilna.
Grzbiet: szeroki.
Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione.
Zad: Szeroki, kąt spadku około 30 stopni.
Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione.
Linia dolna i brzuch: Prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.

Kończyny:
Przednie: Proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie.
Łopatki: Bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie.
Łokcie: Przylegające.
Śródręcze: Nieznacznie nachylone.
Łapy: Duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.
Tylne:
Miednica: mocna, szeroka i długa.
Uda: Szerokie i muskularne.
Kolana: Dobrze kątowane.
Podudzie: Mocne i dość długie.
Stawy skokowe: Stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie.
Łapy: Mocne i zwarte.
Ogon: O szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem.
Chody: Długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma.

Średnia wysokość w kłębie dla dorosłego psa wynosi 71 cm, a dla dorosłej suki 66 cm. Przeciętna masa ciała psa to około 68 kg, a suki – około 54 kg.

Szata i umaszczenie

Włos: Odporny na przemoczenie i wilgoć. Włos okrywy umiarkowanej długości i prosty bez loków (bywa lekko falisty). Podszerstek miękki i gęsty, gęstszy zimą niż latem; włos na czaszce, kufie i uszach krótki i delikatny; pióra na przednich i portki na tylnych kończynach.
Umaszczenie: Czarne, biało-czarne i brązowe
Czarne; czasami występują białe znaczenia na piersi, palcach lub na końcu ogona;
Biało-czarne, preferowane przez hodowców rozmieszczenie znaczeń: czarna głowa, odcięta białą kryzą od reszty, czarny zad i czarna wierzchnia część ogona – pozostała część ciała biała, może mieć jednak minimalne czarne nakrapianie (lepiej żeby go nie było) (uwaga: klasyfikacja FCI odróżnia biało-czarnego nowofundlanda od przypominającego go biało-czarnego landseera ect, stanowiącego odrębną rasę, nie uznawaną przez wiele organizacji kynologicznych).
Brązowe: odcienie od czekoladowego do koloru brązu;
Stalowe (niebieskie), biało-brązowe, dropiate – występują, lecz nie są uznawane przez wzorzec FCI (psy o takim umaszczeniu w FCI nie uzyskują praw hodowlanych).

Zdrowie i pielęgnacja

Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka, często tragicznego w skutkach. Oczekiwana długość życia wynosi 11 lat.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras – znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności – zwłaszcza w stosunku do ludzi. Wraz z landseerem były tematem pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu Nana w powieści Jamesa M. Barrie Piotruś Pan.

Nowofundland bardzo lubi wodę, doskonale pływa. Początkowo pomagał rybakom przy wyciąganiu sieci na ląd oraz ciągnięciu łodzi. Obecnie jest to pies ratowniczy pracujący w ratownictwie morskim, jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie sportowo) oraz pies-towarzysz. Nowofundlandy i landsery uratowały wielu tonących ludzi.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych, azjatyckich psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt przed atakami drapieżników. Na Półwysep Iberyjski zostały sprowadzone około 3000 lat temu przez Fenicjan. Dzielono je wówczas na:
mastify z Nawarry
mastify z Aragonii
mastify z Kastylii
mastify z La Manchy
mastify z Estremadury
mastify z León
mastify pirenejskie

Mastif hiszpański pochodzi z południowych zboczy Pirenejów.

Mastif istniał w Hiszpanii już najprawdopodobniej w czasach przedchrześcijańskich. Słowo mastin ma dwa źródła. Pierwsze wywodzi się z łacińskiego słowa masuentus oznaczającego tyle, co oswojony, łagodny, udomowiony. Drugim źródłem nazwy jest również łacińskie słowo mastibe oznaczające pasterza stad. Fakt ten, świadczyć może o bardzo starym pochodzeniu mastifa. Pierwsze wzmianki dotyczące mastifa iberyjskiego pojawiają się już u Wergiliusza pomiędzy 70 a 19 rokiem p.n.e. (wskazówki na temat odżywiania), a następnie u Pliniusza Starszego około 23–79 roku n.e., czy u Collumelli w I wieku n.e.

Około roku 1946 Hiszpanie zaczęli kojarzyć między sobą poszczególne typy mastifa. Psy, które charakteryzowały się krótkim włosem skojarzono z mastifem hiszpańskim, a długowłose z rasą mastif pirenejski. Chociaż pierwotnie chodziło o tego samego psa, rasa została podzielona na francuskiego pirenejskiego psa górskiego i hiszpańskiego mastifa pirenejskiego.

Budowa

Bardzo duży pies ponadprzeciętnego formatu, proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny, o mocnym kośćcu i niezbyt długiej sierści.

Masywny i mocny pies. Długość tułowia jest tylko trochę większa niż wysokość w kłębie. Klatka piersiowa bardzo pojemna i muskularna. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny. Psy tej rasy mają silne, grube nogi oraz szerokie, niezbyt wielkie łapy o twardych podeszwach i zwartych, łukowato wysklepionych palcach. Głowa duża i mocna, umiarkowanie długa, z lekko zaokrągloną czaszką. Proporcje mózgoczaszki do kufy wynoszą 5:4. Nos duży, szeroki i czarny. Opadające trójkątne uszy są spiczasto zakończone i płasko zwisające.

Szata i umaszczenie

Sierść gruba, gęsta, umiarkowanie długa, nieco dłuższa wokół szyi. Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym). Głowa jest ubarwiona symetrycznie.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Mastif pirenejski jest psem spokojnym, posłusznym i inteligentnym. Chętny do pilnowania. Wobec obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.

Budowa

głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
oczy: ciemnej barwy, owalne
uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

Szata i umaszczenie

Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Zdrowie i pielęgnacja

Konieczność systematycznego trymowania sierści.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.

Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych.

Ciekawostki

Za oficjalną datę powstania rasy (wg E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.

Budowa

głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
oczy: ciemnej barwy, owalne
uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

Szata i umaszczenie

Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Zdrowie i pielęgnacja

Konieczność systematycznego trymowania sierści.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.

Ciekawostki

Za oficjalną datę powstania rasy (wg E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.

Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rottweiler jest to rasa psów wykorzystywana dawniej do pilnowania obozów rzymskich w podbitej przez nich Germanii. Psy te pilnowały bydła stanowiącego zapasy żywieniowe legionów oraz ciągnęły ciężkie zaprzęgi z żywnością i amunicją. Wygląd rottweilerów ewoluował – przedtem były to psy lekkie i smukłe z długimi "haczykowatymi" ogonami, na przestrzeni lat przybrały na masie i ich dzisiejszy wygląd wymogły nowe sposoby jego wykorzystania – rasa ta chętnie współpracuje z człowiekiem i często wykorzystywana była do ciężkich prac.

Niemiecki kynolog R. Streble zalicza rottweilera do gładkowłosych psów zaganiających, wywodzących się z linii psów bawarskich o celtyckim rodowodzie. Kolebką tej rasy są ziemie niemieckie, a dokładniej Szwabia. Pierwszy Klub Hodowców Rottweilera założono 13 stycznia 1907, a trzy miesiące później Południowoniemiecki Klub Rottweilera. W 1921 roku wszystkie te stowarzyszenia połączyły się, tworząc Ogólnoniemiecki Klub Rottweilera.

Budowa

Wzorzec opisuje rottweilera jako psa średniego do dużego wzrostu, średniej wagi. Jest on harmonijnie zbudowany, przysadzisty i potężny. Sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego i zwinnego. Głowę ma dość masywną, czaszkę średniej długości, stop dobrze zaznaczony. Czoło lekko wypukłe, część potyliczną wyraźnie rozwiniętą. Szczęki mocne i szerokie, wargi nie obwisłe. Owalne, ciemnobrązowe oczy. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone i szeroko rozstawione. Szyja jest mocna, lekko łukowata. Klatka piersiowa szeroka, potężnie umięśniona. Grzbiet mocny, prosty i zwarty. Zad szeroki, lekko zaokrąglony. Ogon zwykle obcinany na wysokości pierwszego lub drugiego kręgu. W krajach, gdzie kopiowanie jest prawnie zabronione, ogon jest noszony lekko zakręcony ku górze. Kończyny są proste i dobrze umięśnione. Szata składa się z włosów okrywowych, średniej długości, twardych w dotyku i podszerstka. Umaszczenie jest zawsze czarne, podpalane w ściśle określonych miejscach: na policzkach, nad oczami, pod szyją i na spodniej stronie klatki piersiowej, pod nasadą ogona i na kończynach.

Zdrowie i pielęgnacja

Rottweiler ma krótką sierść, więc wymaga zwiększonej częstotliwości zabiegów pielęgnacyjnych tylko w okresie linienia.

Dieta psów tej rasy powinna być odpowiednio dobrana i bogata w białko. Żywność zaleca się podawać rozdzieloną i po wysiłku fizycznym.

Podobnie jak u większości psów ras dużych może występować dysplazja stawów biodrowych, jak również dysplazja stawów łokciowych. Ich budowa wpływa również na zwiększenie ryzyka wystąpienia skrętu żołądka. Mają też skłonność do występowania różnych alergii i chorób nowotworowych.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Według wzorca jest to pies o zrównoważonej psychice, wymagający odpowiedniego i konsekwentnego podejścia. Pewność siebie jest główną cechą charakteru tej rasy, podobnie jak upór, samodzielność czy skłonność do dominacji (ujawnia się to szczególnie u samców). Rottweiler potrzebuje sporej dawki codziennego ruchu.

Dawniej psy te były wykorzystywane jako psy pasterskie, a także jako psy rzeźnickie, czyli pomagające w zaganianiu zwierząt rzeźnych na place targowe. Obecnie głównie uznawany jest jako pies obronny. W 1910 został oficjalnie uznany za psa policyjnego.

Ciekawostki

W Polsce rottweiler został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Psy tej rasy od wielu setek lat towarzyszyły plemieniu Samojedów, żyjących w Rosji i na Syberii, gdzie były psami nie tylko zaprzęgowymi, ale także myśliwskimi. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdyż często ogrzewały swych właścicieli. W końcu XIX wieku zostały przywiezione do Europy, gdzie zyskiwały popularność ze względu na śnieżnobiałą sierść.

Budowa

Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.

Szata i umaszczenie

Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.

Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące.

Ciekawostki

Samojedy sprawdzają się w agility. W Polsce od niedawna poddawane są próbom pracy.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.

Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky.

Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.

Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.

Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.

Budowa

Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.

Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek (heterochromia iridis).
Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.

Szata i umaszczenie

Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Współcześnie siberian husky jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Pochodzenie bernardynów nie jest dokładnie znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy krótkowłose i agresywne mastify, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy.
Sylwetki bernardynów przedstawiano na obrazach począwszy od roku 1695, a z roku 1707 pochodzą zapiski klasztorne na ich temat. Legendy głoszą, że bernardyny ratowały zasypanych lawiną turystów, ale nie zostało to potwierdzone. W późniejszym okresie bernardynom groziło wyginięcie. Dopiero po 1865 roku rozpoczęła się hodowla zmierzająca do jej zachowania. W 1867 prowadzenie dokumentacji hodowlanej rozpoczął Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. Wojny XX wieku znacznie przetrzebiły populację tej rasy.

Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżowaniu z nowofundlandem powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się po całym świecie. Bernardyny wykorzystano jako rasę wyjściową w tworzeniu innych ras, m.in. moskiewski stróżujący.

Budowa

Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów. Głowa jest duża i bardzo silna. Uszy w kształcie trójkąta, miękkie, zwisające. Oczy ciemnobrązowe. Z boku pyska widoczny jest luźno zwisający kącik dolnej wargi. Ogon bernardyna jest mocny, szeroki, lekko zwinięty ku górze.

Szata i umaszczenie

Sierść gęsta, zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek. W obrębie rasy wyróżniane są dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa.

Umaszczenie: Kolor podstawowy to biel z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym) aż do czerwono rudego płaszcza na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne: czerwono rudy płaszcz poprzerywany bielą. Dopuszczalne czerwono rude pręgowanie. umaszczenie brązowożółte tolerowane. Pożądana ciemna oprawa głowy. Tolerowany czarny nalot na tułowiu.

Ze względu na gęste i ciepłe futro, na obszarach poniżej gór latem bernardyn intensywnie linieje.

Zdrowie i pielęgnacja

Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka oraz wrodzona nieufność wobec obcych.

Ciekawostki

Bernardyn krótkowłosy jest odmianą rzadziej spotykaną od bernardyna długowłosego. W Polsce uznawany jest za rasę rzadką.

Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.
W amerykańskim filmie Beethoven głównym bohaterem jest pies rasy bernardyn.
Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Pochodzenie bernardynów nie jest dokładnie znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy krótkowłose i agresywne mastify, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy.
Sylwetki bernardynów przedstawiano na obrazach począwszy od roku 1695, a z roku 1707 pochodzą zapiski klasztorne na ich temat. Legendy głoszą, że bernardyny ratowały zasypanych lawiną turystów, ale nie zostało to potwierdzone. W późniejszym okresie bernardynom groziło wyginięcie. Dopiero po 1865 roku rozpoczęła się hodowla zmierzająca do jej zachowania. W 1867 prowadzenie dokumentacji hodowlanej rozpoczął Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. Wojny XX wieku znacznie przetrzebiły populację tej rasy.

Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżowaniu z nowofundlandem powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się po całym świecie. Bernardyny wykorzystano jako rasę wyjściową w tworzeniu innych ras, m.in. moskiewski stróżujący.

Budowa

Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów. Głowa jest duża i bardzo silna. Uszy w kształcie trójkąta, miękkie, zwisające. Oczy ciemnobrązowe. Z boku pyska widoczny jest luźno zwisający kącik dolnej wargi. Ogon bernardyna jest mocny, szeroki, lekko zwinięty ku górze.

Szata i umaszczenie

Sierść gęsta, zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek. W obrębie rasy wyróżniane są dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa.

Umaszczenie: Kolor podstawowy to biel z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym) aż do czerwono rudego płaszcza na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne: czerwono rudy płaszcz poprzerywany bielą. Dopuszczalne czerwono rude pręgowanie. umaszczenie brązowożółte tolerowane. Pożądana ciemna oprawa głowy. Tolerowany czarny nalot na tułowiu.

Ze względu na gęste i ciepłe futro, na obszarach poniżej gór latem bernardyn intensywnie linieje.

Zdrowie i pielęgnacja

Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka oraz wrodzona nieufność wobec obcych.

Ciekawostki

Bernardyn krótkowłosy jest odmianą rzadziej spotykaną od bernardyna długowłosego. W Polsce uznawany jest za rasę rzadką.

Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.
W amerykańskim filmie Beethoven głównym bohaterem jest pies rasy bernardyn.
Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi – oznacza „trzymanego na uwięzi”. Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megastenes) przytaczają opisy „psów indyjskich” odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako „tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego”. Ze względu na funkcjonalność porównywali do khyi do takich górskich ras jak: kuwasz, berneński pies pasterski czy karabasz. Na przestrzeni wieków, na terenach górzystych zarówno Azji, jak i Europy, wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynikające z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobieństwa warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, takich jak ta, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja tym psem ludzi z czasów starożytnych spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących do khyi z innymi psami molosowatymi.

Mastify tybetańskie dały początek większości europejskich mastifów. Trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy brytyjscy.

Budowa

Oczy – brązowe, średniej wielkości są głęboko osadzone
Uszy w kształcie serca, opadające
Szyja silna, ze zwisającym podgardlem
Tułów masywny
Mocne kończyny o silnym kośćcu
Ogon długi, zakręcony na zad

Szata i umaszczenie

Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty. Umaszczenie dopuszczalne od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".

Zachowanie, charakter i użytkowość

Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów, a wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i akceptacja w pełni jego charakteru.

Ciekawostki

Mało rozpowszechniona rasa, chociaż coraz częściej spotykana.

Wygląd mastifa tybetańskiego miał dla ludzi Tybetu znaczenie psychologiczno-mistyczne. Wierzyli, że podpalane znaczenia nad oczami, są dodatkową parą oczu, strzegącą ich przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa.

Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi około 11 lat.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego, bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służyła jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników.

Budowa

Mocna, choć często zróżnicowana. File mogą być typu dogowatego (wysokie, szczupłe) lub mastifowatego (bardziej przysadziste, tęższe). U tej rasy występuje silnie rozbudowany fałd skórny w okolicach podgardla.

Szata i umaszczenie

Spotykane są różne rodzaje umaszczenia, niedozwolone jest marmurkowe, łaciate, białe, czy z większym niż 1/4 udziałem bieli.

Zdrowie i pielęgnacja

Należy szczotkować psa kilka razy w tygodniu. Odnośnie pożywienia, jako przedstawiciel molosowatych, charakteryzuje się wysokim zapotrzebowaniem. Racjonalne żywienie powinno zabezpieczyć przed skrętem żołądka. Nie nadaje się na stróża małych mieszkań, konieczne jest udostępnienie dużego wybiegu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się ją osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, fila nie cofnie się jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament psa tej rasy zmienia się drastycznie poza jego terenem – staje się bardziej spokojny i bierny. Wobec najbliższych jest czuły, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. Fila brasileiro to pies skoczny, wytrzymały i zwinny.

Nadaje się na psa stróżującego dzięki nieprzekupności i wrodzonej niechęci do obcych (po portugalsku ojeriza).

Ciekawostki

W Polsce psy rasy fila brasileiro są rzadko spotykane.

Fila charakteryzuje się inochodem (chodem wielbłądzim lub kocim). Dodatkowo zad ma umieszczony powyżej linii krzyża. Pomimo swojej wielkości i wyglądu jest psem bardzo zrywnym. Dzięki kątowaniu jest w stanie zmieniać natychmiast kierunki biegu.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Psy tej rasy pochodzą od grupy półdzikich psów zwanych pariasami. Zainteresowanie rasą w Europie przypada na lata 30. XX wieku. W tym okresie Rudolfina Menzel próbowała wdrażać psy europejskie do działań militarnych na pustyniach dzisiejszego Izraela. Jednak w tak trudnych warunkach klimatycznych okazywały się te rasy nieprzydatne. Jej uwagę zwróciły wtedy psy żyjące w ówczesnej Palestynie, na obrzeżach miast, ale nie udomowione. Od tamtych lat odbywała się selekcja osobników pod względem użytkowości. Menzel opracowała pierwszy wzorzec Canaan Doga, jednak dopiero po jej śmierci, w 1964 roku FCI uznała oficjalnie tę rasę.

Budowa

Canaan to pies średniej wielkości, ale zachowujący lekkość i zwinność. Jest wytrzymały i może pokonywać nawet długie dystanse. Psy tej rasy powinny mieć jak najciemniejsze oczy, stojące, krótkie uszy i zakręcony nad grzbietem ogon.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie dopuszczalne jest różnorodne (czarne, białe, czarno-białe, biało-brązowe,z ciemną maską lub bez niej). Najpopularniejsze są odcienie piaskowe i czerwonobrązowe. Sierść złożona z dwóch warstw: zwartego gęstego podszerstka oraz twardego włosa okrywowego. U samców występuje kryza.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Współczesne Canaany posiadają silny instynkt łowiecki. Charakteryzuje je czujność, nieufność względem obcych, odwaga i niezależność. Wymagają odpowiedniego szkolenia z obustronnym zaangażowaniem.

Ciekawostki

Psy te do dziś żyją na wolności na pustyni Negew w Izraelu. W Polsce nie ma zarejestrowanych przedstawicieli tej rasy. Canaan dog sprawdza się na torach agility i prawie nigdy nie uszkadza opuszek swych łap, gdyż są niezwykle twarde.

Do półdzikich psów zwanych pariasami zaliczamy rasy: Canaan Dog, Śpiewający pies z Nowej Gwinei, Pies z Karoliny Południowej, dingo oraz indyjski typ pariasa.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza są spotykane częste wzmianki o psie figurującym pod nazwą „hovewart” lub „Hofwarth” (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym „Sachsenspiegel” z 1220 roku). Przedstawiany tam był jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego. Obecnego hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi w dawnej środkowej Europie psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku XX wieku podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt König, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie psy wiejskie z Harzu, Odenwaldu, a także z nowofundlandami (w dawnym lekkim typie) i pasterskimi psami perskimi.

Zdrowie i pielęgnacja

Szata w utrzymaniu nie jest kłopotliwa. Z racji żywego usposobienia tego psa należy zapewnić mu sporo ruchu i zajęcia na wolnym powietrzu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są mu pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi.

Współcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej.

Ciekawostki

Zainteresowanie tą rasą w Polsce wzrasta.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.

Budowa

Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.

Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.

Szata i umaszczenie

Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.

Zdrowie i pielęgnacja

Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.

Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.

Budowa

Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.

Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.

Szata i umaszczenie

Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.

Zdrowie i pielęgnacja

Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.

Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.

Budowa

Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.

Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.

Szata i umaszczenie

Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.

Zdrowie i pielęgnacja

Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.

Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.

Budowa

Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.

Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.

Szata i umaszczenie

Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.

Zdrowie i pielęgnacja

Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.

Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Teriera australijskiego uzyskano ze skrzyżowania cairn terriera, Yorkshire terriera i Dandie Dinmont terriera. Po raz pierwszy na wystawie psów zaprezentowano tę rasę w 1880 roku w Melbourne. Nadaje się do trzymania w mieszkaniu, dobrze dostosowuje się do wszystkich sytuacji, jest czujny,

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy dobrze znoszą warunki miejskie, są czujne i niehałaśliwe, o średnim stopniu dominacji. Aktywny i tolerancyjny wobec innych zwierząt domowych, łatwy w prowadzeniu.

Ciekawostki

Terier australijski jest rasą mało popularną w Polsce.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont terrier pokrył stalowoniebieską suczkę – terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew teriera australijskiego, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera.

Budowa

Australian silky terrier ma ciało zwarte i niskie, ma dłuższą kufę oraz krótszy włos i ciemniejsze umaszczenie od yorkshire terriera.

Głowa jest średniej wielkości, z czarnym zakończeniem nosa, oczy zaś małe, okrągłe, ciemnej barwy. Uszy nieduże, stojące, przypominają odwróconą literę "V". Ogon jest obcinany, noszony do góry.

Szata i umaszczenie

Szczenięta mają początkowo szatę barwy czarnej i czarnej podpalanej, następnie zmienia się ona na stalowoniebieską lub srebrzystopodpalaną (rudawą).

Włos cienki, lśniący jedwabiście; niezbyt długi na policzkach i kufie; grzywka na głowie, ale włosy nie mogą opadać na oczy.

Zdrowie i pielęgnacja

Nadaje się do życia w niewielkich mieszkaniach pod warunkiem zapewnienia mu dużej ilości ruchu. Co najmniej dwa razy w tygodniu powinno się przeczesać jedwabisty włos silky i usunąć z niego wszelkie supły i kołtuny, wczepione gałązki i kolce. Włosy rosnące w uszach i pod ogonem należy usunąć. Czesząc ( nigdy na sucho ) włos silky trzeba uważać, by równo opadał on na obie strony grzbietu, z przedziałkiem pośrodku. Nie należy także dopuszczać do tego, by włosy z czoła opadały psu na oczy i utrudniały widzenie. Kąpiel – podobnie jak yorkshire terier – jest ze wszech miar wskazana, ale zawsze kończyć się musi gruntownym wysuszeniem suszarką do włosów.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Australian silky terrier jest to pies wesoły, inteligentny, pełen temperamentu. Oddany właścicielowi, jest łagodny dla dzieci. Łatwy do prowadzenia, bywa uparty. Jako pies aktywny, źle znosi brak ruchu. Jest bardzo posłuszny, jeśli zostanie dobrze wychowany. Pełen zapału i przyjacielski, a także bardzo czujny. Jest odporny z natury i lepiej zniesie mróz niż upał.

Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, lecz teraz hoduje się go głównie w domu.

Ciekawostki

W Polsce jest rasą mało popularną.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Historia tej rasy sięga ponad 150 lat. Rasą, która po części stworzyła obecnego pit bulla był buldog. Dawniej buldog był zwinnym i muskularnym psem, bardzo przypominającym dzisiejszego pit bulla. W wielu amerykańskich książkach o tej rasie występuje on właśnie pod nazwą buldog. Jednak większość źródeł nie potwierdza tej teorii, ponieważ istnieją dowody na to, że pit bull to krzyżówka buldoga z terrierami. Powodem krzyżowania tych ras była chęć uzyskania idealnego psa do walki, czyli połączenia wytrzymałości, siły i odporności na ból buldoga z zaciętością i szybkością terierów.

Gdy w Anglii, w 1835 roku, szczucie byków zostało zakazane, na popularności zaczęły zyskiwać walki dwóch psów przeciwko sobie. Jednym z głównych poglądów na historię American Pit Bull Terriera jest teza, że psy stosowane do walk w ringu były nową rasą specjalnie do tego stworzoną. Niektórzy jej autorzy uważają obecną nazwę, American Pit Bull Terrier za podwójnie błędną, gdyż rasa nie powstała w Ameryce i nie ma nic wspólnego z terierami. Popularne przypisywanie pochodzenia tej rasy od skrzyżowania pomiędzy psami na byki i terierami wyjaśniają jako pomylenie z historią rozwoju angielskiego bulteriera, który jest zupełnie osobną rasą psów, a której powstanie jest dobrze udokumentowane. Rodowody tej rasy, jeśli kiedykolwiek były zapisywane na papierze, nie były dokładne, gdyż żaden z hodowców nie chciał ujawniać sekretów swojego sukcesu innym i tym samym umożliwić im powtórzenie swoich osiągnięć. Nie później niż w połowie XIX wieku rasa została ujednolicona pod względem użyteczności.

Wzorzec

United Kennel Club
Głowa - powinna być średniej długości i prostokątna w kształcie.
Czaszka - płaska i najszersza na wysokości uszu.
Policzki - uwydatnione, skóra nie pomarszczona.
Pysk - kwadratowy, szeroki i głęboki.
Dobrze zaznaczone szczęki pokazują siłę. Dopuszczalny tylko zgryz nożycowy.
Uszy - cięte lub nie, osadzone wysoko na głowie, wolne od fałd.
Oczy - okrągłe,szeroko rozstawione, nisko i głęboko osadzone w czaszce. Kolor dowolny.
Nos - powinien mieć szerokie nozdrza. Każdy kolor jest akceptowany.
Szyja - muskularna i lekko wygięta w łuk, powinna się zwężać od ramion do głowy. Wolna od fałd i zmarszczek.
Ramiona - silne i muskularne, z szerokimi, spadzistymi łopatkami.
Grzbiet - krótki i silny, powinien mieć lekki spadek od kłębu do zadu. Nieco wygięty w lędźwiach, które powinny być lekko "podkasane".
Klatka piersiowa - głęboka, ale nie za szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami.
Żebra - dobrze wysklepione zwarte, zachodzące głęboko do tyłu.
Ogon - krótki w porównaniu z rozmiarem psa, nisko osadzony i zwężający się ku końcowi. Nie powinien być noszony powyżej linii grzbietu i nie może być cięty.
Kończyny - przednie powinny być duże, okrągłej kości, proste i równoległe do siebie. Śródręcza pionowe. Łapy mają być średniej wielkości, nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz. standard wymaga łap skierowanych do przodu. Tylne powinny być lekko kątowane i lżejsze, ale stosownie silne. Uda raczej długie i dobrze umięśnione.
Chód - lekki i sprężysty, nie kołyszący i nie stąpający-"inochód".
Sierść - lśniąca, krótka i sztywna w dotyku. Każdy kolor i znaczenia są dozwolone.
Waga - nie jest ważna natomiast preferuje się dla suk od 13,6 kg do 22,7 kg, a dla psów od 15,9 kg do 27,2 kg.

American Dog Breeders Association
SYLWETKA - pies kwadratowy, tzn. długość od kłębu do zadu = wysokości mierzonej od kłębu do ziemi. Gdy pies stoi normalnie, z pęciną lekko wysuniętą poza staw biodrowy, wydaje się trochę dłuższy niż jest w rzeczywistości. Stosunek wzrostu do masy ciała powinien być proporcjonalny.
SZYJA - długa, dobrze umięśniona od karku do nasady czaszki.
BIODRA - długie, spadziste, szerokie.
OGON - nisko osadzony, długością sięgający trochę powyżej pęciny. Gruby u nasady, stopniowo zwężający się, zwisający w dół jak rączka staroświeckiej pompy.
KOŃCZYNY
tylne: kość udowa krótsza niż podudzie, staw kolanowy na wysokości 1/3 górnej części tylnej nogi.
przednie: grube, masywne. Na pierwszy rzut oka przednie i tylne kończyny powinny robić wrażenie ciężkiego przodu i delikatnego tyłu, jednak przy silnych udach to tył jest najbardziej muskularna częścią ciała. Łapy małe i mocno osadzone na śródręczach i śródstopiach. Chód lekki i sprężysty.
KLATKA PIERSIOWA - głęboka i eliptyczna, dobrze wysklepiona na górze, zwężająca się ku dołowi.
RAMIONA - trochę szersze niż klatka piersiowa przy 8 żebrze, łopatka szeroka i płaska, pod kątem 45 stopni lub mniejszym w stosunku do podłoża, pod tym samym kątem, ale w przeciwnym kierunku powinna być kość ramienna, łokcie zaczynają się pod klatką piersiową - kości ramienne niemal równoległe do kręgosłupa.
PRZEDRAMIONA - tylko trochę dłuższe niż ramiona, silnej kości, dwa razy grubszej od kości śródstopia przy pęcinie.
GŁOWA - wielkości 2/3 szerokości ramion, o 25% szersza w policzkach niż szyja u podstawy czaszki. Odległość od tyłu głowy do stopu = odległości od stopu do koniuszka nosa. Grzbiet nosa dobrze rozwinięty, pysk pod oczami znacznie szerszy niż u nasady uszu. Kufa prosta, dobrze rozwinięta żuchwa, brak obwisłych warg. Głowa widziana z góry lub z boku wygląda klinowato, z przodu wydaje się okrągła.
ZĘBY - zgryz nożycowy, kły ściśle zachodzące na siebie przy zamkniętym pysku (górna szczeka za dolną). Kły szerokie przy dziąsłach, zwężające się w kierunku końców. Zęby mocne i zdrowe, bez braków.
OCZY - widziane z przodu - eliptyczne, z boku - trójkątne. Małe i głęboko osadzone.
SKÓRA - gruba i luźna, bez fałd. Dobrze dopasowana do psa, fałdy pionowe jedynie na szyi i klatce piersiowej, nawet u psa w dobrej kondycji fizycznej.
MIĘŚNIE - długie, z przyczepami głęboko w dole kości, daleko poza stawami.
SIERŚĆ - każdej kombinacji kolorów, krótka i szczeciniasta, z połyskiem.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy charakteryzują się siłą, walecznością i odpornością na ból. Posiadają jednocześnie przy takim zestawie cech zrównoważony temperament. Istnieją osobniki w tej rasie posiadające cechy gameness - niepohamowanie do walki pomimo bólu. Psy te posiadają silną, wrodzoną agresję, ale skierowaną przeciwko innym psom i zwierzętom, a nie ludziom. Co więcej, dobrze wychowany i poddany intensywnemu procesowi socjalizacji pitbull potrafi być przyjaźnie nastawiony nawet do innych psów.

Ciekawostki

Pit Bull Terrier jest rasą wywodzącą się w linii prostej z psów wyhodowanych w Anglii w XIX wieku i wykorzystywanych w walkach z innymi psami bądź zwierzętami. Angielskimi potomkami tych ras są Bulterier oraz Staffordshire Bull Terrier nazywany też potocznie stafikiem. Przywiezione do Ameryki stafiki szybko zyskały dużą popularność, ze względów użytkowych ceniono zwłaszcza zwierzęta o większym wzroście. W drugiej połowie XIX wieku uformowała się użytkowa rasa psów wykorzystywanych do walk psów, ochrony i stróżowania. Nowa linia nie od początku była hodowana w czystości rasy. Wraz z rozwojem społeczeństw zachodnich walki psów traciły na popularności, a większość hodowców odcięła się od tych praktyk. W Ameryce bojowe terriery poszły dwoma drogami. Hodowcy odcinający się od walk hodują swoje psy jako American Staffordshire Terrier i od dziesięcioleci wykonują pracę odwrotną do pracy twórców psów bojowych, próbując stworzyć z nich miłych domowników. Jednak walki psów nie zniknęły całkowicie, gdyż przynoszą duże dochody. Wykorzystywane w nich psy, Pit Bull Terriery, to szczytowe osiągnięcie tego procederu. Cenione są przede wszystkim za niezłomny charakter oraz chęć do walki, rozbudzaną z pokolenia na pokolenia. Do tego dochodzi wielka jak na masę ciała siła, zwinność oraz gibkość.

Pies ten jest uznawany za jedną z najniebezpieczniejszych ras psów i w związku z tym w wielu krajach jego hodowla przez osoby prywatne jest zakazana bądź obostrzona wymogiem posiadania pozwolenia lub rejestracji.

American Pit Bull Terrier często mylony jest z rasą American Staffordshire Terrier. Sytuacja ta wynika z faktu, że w USA istnieją dwie organizacje kynologiczne, które uznają inne rasy. Pies może być rejestrowany podwójnie, jako American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier, lub pojedynczo. Odróżnienie tych ras, jak twierdzą sami hodowcy, jest problematyczne. Opinie hodowców mówią że ewentualne kryterium rozróżnienia tych ras może stanowić charakter. American Pit Bull Terrier jest bardziej gameness, jednak współczesne niebiorące udziału w walkach psy hodowane przez miłośników cechę tę niemal całkowicie zatraciły.

W Polsce amerykański pit bull terrier został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę staffordshire terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na american staffordshire terrier.

Budowa

American staffordshire terrier robi wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego ciężaru i wzrostu. Jest to pies mocny, umięśniony, a zarazem zwinny, czujny na sygnały otoczenia. Jest zwarty, o niezbyt długich kończynach, nie podkasany.
Głowa młodej suki
Kopiowane ucho u młodej suki rasy american staffordshire terrier

Głowa: Średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka. Wyraźnie widoczne mięśnie policzkowe. Stop wyraźnie zaznaczony, uszy osadzone wysoko.
Uszy: Mogą być cięte lub nie. Preferowane są uszy niecięte, które powinny być krótkie, załamane w płatek róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy wyraźnie obwisłe stanowią wadę.
Oczy: Ciemne, okrągłe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Powieki nie mogą być różowe.
Kufa: Średniej długości, w części górnej zaokrąglona, o linii wyraźnie opadającej pod oczami. Szczęki silnie zarysowane. Szczęka dolna powinna być mocna, zdolna do silnego chwytu.
Wargi: Równe i zwarte, bez odcinków obwisłych.
Uzębienie: Górne siekacze dotykają zewnętrznej powierzchni siekaczy dolnych.
Trufla: Zdecydowanie czarna.
Szyja: Ciężka, nieco wygięta, zwężająca się od łopatek ku nasadzie głowy. Średniej długości. Nie ma podgardla.
Tułów: Ramiona silne i umięśnione. Szerokie, ukośnie osadzone łopatki.

Górna linia: grzbiet jest krótki, nieznacznie od kłębu ku zadowi. Zad krótki, łagodnie opadający do nasady ogona. Lędźwie lekko wysklepione.

Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze związane między sobą. Kończyny przednie rozstawione, aby umożliwić rozwój szerokiej i głębokiej klatki piersiowej.
Ogon: stosunkowo krótki w proporcji do rozmiarów psa, nisko osadzony, wyraźnie zwężający się ku cienkiemu wierzchołkowi. Nie zawinięty, nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Nigdy cięty.
Kończyny:
Kończyny przednie: proste, o silnym, zaokrąglonym kośćcu. Pionowe śródręcze. Brak najmniejszego wygięcia ku przodowi.
Kończyny tylne: dobrze umięśnione, o wydłużonych stopniowo zwężających się podudziach, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione.
Ruch: elastyczny, bez kołysania się, nietoczący. W kłusie ruch symetryczny (nieskośny).

Szata i umaszczenie

Szata: sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.
Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania.

Zdrowie i pielęgnacja

Wszelkie odchylenia od cech charakterystycznych, opisanych we wzorcu, stanowią wady, które muszą być oceniane w zależności od stopnia ich występowania. Samce powinny mieć oba normalnie wykształcone jądra w mosznie.

Zachowanie, charakter i użytkowość

American staffordshire terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do bójek ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami. Amstaffy wymagają bliskiego kontaktu z właścicielem.

American staffordshire terrier współcześnie jest wykorzystywany jako pies rodzinny. Zaliczany do psów obronnych.

Ciekawostki

American staffordshire terrier w Polsce pojawił się niedawno, na początku lat 90. Mimo tego, w szybkim czasie zdobył dużą popularność, co spowodowało powstanie wielu hodowli, sprzedających psy nieposiadające rodowodów.

W USA American staffordshire terrier może być rejestrowany w dwóch organizacjach kynologicznych jako american pit bull terrier.
Wielu hodowców pitbulli (zwłaszcza w USA) krzyżuje linie american staffordshire terriera i american pit bull terriera w celu poprawienia eksterieru.
Pierwsze american staffordshire terriery w Polsce z USA pojawiły się w poznańskiej hodowli "Florida", która od 1990 roku hoduje psy w oparciu o amerykańską linię Woods.
W Wielkiej Brytanii istnieje zakaz posiadania oraz wwożenia pit bull terrierów do których zaliczane są zarówno american pit bull terriery jak i american staffordshire terriery.
We Francji od 1999 roku posiadacze tych psów muszą zadeklarować, że je posiadają w merostwie miejsca zamieszkania, gdzie należy wypełnić stosowną deklarację, muszą także posiadać ubezpieczenie oraz wyprowadzać psy na smyczy i w pełnym, zamkniętym kagańcu.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bulteriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.

Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bulteriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.

James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białej maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność. Pierwsze wzmianki na temat bulterierów w Polsce pochodzą ze Lwowa z okresu międzywojennego. Niestety brak jakichkolwiek dokumentów na ten temat. Po drugiej wojnie kilka egzemplarzy pojawiło się w ambasadzie brytyjskiej w Warszawie.

Budowa

Mocno zbudowany i umięśniony, proporcjonalny i ruchliwy. Sprawia wrażenie żywotnego, rezolutnego i inteligentnego. Jego unikalną cechę stanowi opadająca linia kufy (downface) i jajowaty kształt głowy. Niezależnie od wzrostu, psy powinny mieć wygląd harmonijny.

Psy o mocnej budowie, muskularne, proporcjonalne. Charakterystyczny profil głowy nie pozwala pomylić bulteriera z innymi terierami typu Bull. Głowa powinna być długa, mocna i masywna po koniuszek kufy, ale nie toporna. Oglądana z przodu jest jajowata i doskonale wypełniona, bez wklęśnięć i załamań. Profil łagodnie zagina się ku dołowi od szczytu czaszki po truflę nosową. Mózgoczaszka między uszami jest prawie płaska.

Szata i umaszczenie

Włos krótki, przylegający, jednolitej struktury, lśniący, twardy w dotyku. Zimą pies może mieć miękki podszerstek. U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne.

Zdrowie i pielęgnacja

Wymaga doświadczonego i konsekwentnego właściciela, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bulteriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. Sierść krótka i przylegająca jest łatwa w pielęgnacji.

Jednymi z najczęściej występujących chorób dziedzicznych są głuchota i atopowe zapalenia skóry. Na choroby te podatne są częściej psy białe lub o dominującej maści białej. W Polsce są dwa ośrodki wykonujące badanie słuchu metodą BAER pozwalające ocenić już w wieku szczenięcym słuch bulteriera. Świadoma eliminacja z hodowli osobników dotkniętych głuchotą całkowitą lub jednostronną pozwala minimalizować ryzyko przenoszenia i powielania tej wady w kolejnych miotach, a tym samym przyczynia się do wzrostu poziomu osobników zdrowych.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Bulterier jest psem zrównoważonym, żywym (lecz nie nadpobudliwym) i bystrym, lecz często upartym. Wymaga wczesnej socjalizacji z innymi zwierzętami domowymi. Tolerują dzieci, jednak ich kontakty z nimi muszą odbywać się pod kontrolą osób dorosłych.

Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień, według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi. Zaliczane do psów obronnych. Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball.

Ciekawostki

W początku XIX wieku szczurołapami były niedużych rozmiarów bull and terriers, później wraz z rozwojem tej "dyscypliny sportowej" zastąpiły je teriery, z których dwa o umaszczeniu black and tan (czarne z podpalaniem) przeszły do historii jako zdobywcy rekordów:
Billy – zabił 100 szczurów w 6 minut 13 sekund,
Jacko – udusił 1000 szczurów w godzinę i 40 minut.
W "gladiatorach" dr Fleig zamieścił reprodukcję kolorowanego sztychu przedstawiającego bulteriera z roku 1826 zwanego "Pincher", białego z łatami na głowie i u nasady ogona.
Jednym z najlepiej znanych właścicieli bulterierów był generał George Patton. Jego pies nazywał się William the Conqueror, przez generała i jego rodzinę nazywany był Willie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa psa będąca mniejszą wersją bulteriera. Wzorce obu ras mają ten sam numer. Psy tych ras wyglądają więc tak samo z wyjątkiem wielkości.

Szata i umaszczenie

Początkowo rasa była bardzo nie wyrównana pod względem wielkości i umaszczenia. Bulteriery miniaturowe mogą być białe lub pręgowane, występuje także tricolor. Białe miniatury nazywane były też Coverwood Terriers, od nazwy hodowli specjalizującej się w białych bulterierach miniaturowych.

Zdrowie i pielęgnacja

Populacja rasy jest stosunkowo niewielka. Bulteriery miniaturowe często przerastają limit wzrostu, cierpią też na choroby oczu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Bulterier miniaturowy jest z reguły bardzo przyjaźnie nastawiony do ludzi, ale jest mniej tolerancyjny w stosunku do innych psów.

Ciekawostki

Bulteriery miniaturowe były często wystawiane na początku dwudziestego wieku, potem rzadziej z powodu braku wyrównania rasy.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa ta została stworzona do walk z psami poprzez łączenie Bulldogów z Terrierami, po zakazaniu szczucia Buldogów na uwiązane byki oraz niedźwiedzie w XIX-wiecznej Anglii. Na początku XX wieku (1935) został zaakceptowany przez Kennel Club jako Staffordshire Bull Terrier. W 1975 roku zarejestrowano pierwszego Staffika w American Kennel Club, był to angielski import Champion Tinkinswood Imperial. Pierwszym Champion USA (amerykańskim Championem) była suka importowana z Australii – Northwark Becky Sharpe.

Staffordshire Bull Terrier jest angielską rasą, choć często jest mylony ze swoimi amerykańskimi kuzynami – Amerykańskim Staffordshire Terrierem i Amerykańskim Pit Bull Terrierem.

Oficjalny, aktualny wzorzec dla tej rasy pochodzi z 24 czerwca 1987.

Budowa

Staffordshire Bull Terrier jest psem gładkowłosym o średniej wielkości i muskularnej sylwetce.

Głowa jest krótka i głęboka, z szeroką czaszką. Mocno zaznaczone mięśnie policzkowe, wyraźny stop, krótka kufa, nos czarny. Wargi są zwarte a szczęki mocne o dużych zębach i zgryzie nożycowym.
Oczy są ciemne, ale mogą, w pewnej mierze, harmonizować z barwą maści psa. Są okrągłe, średniej wielkości, osadzone w taki sposób, aby pies patrzył na wprost.
Uszy są noszone w pączek róży lub półstojące, nieduże. Uszy całkowicie stojące lub całkiem wiszące są wadą.
Szyja jest umięśniona, raczej krótka, o prostej linii, stopniowo rozszerzająca się w kierunku ramion.
Tułów jest dobrze umięśniony i zwarty o równej górnej linii. Szeroki front, głęboka klatka piersiowa, a żebra są dobrze wysklepione
Łapy są silne, średniej wielkości, mocno stojące. U psów o jednolitej szacie paznokcie powinny być koloru czarnego.
Kończyny przednie są proste, o mocnym kośćcu, dość szeroko rozstawione, o dobrze związanych łopatkach. Poczynając od śródręcza łapy zwrócone są lekko na zewnątrz.
Kończyny tylne powinny być dobrze umięśnione. Stawy skokowe niskie, kolana dobrze ukątowane. Kończyny tylne oglądane z tyłu powinny być równoległe.
Ruch jest swobodny, zwinny i mocny, oszczędny w wysiłku, nogi poruszające się równolegle, patrząc zarówno od frontu, jak i od tyłu. Dostrzegalny napęd tylnych kończyn.
Ogon jest średniej długości, nisko osadzony, zwężający się ku dołowi i noszony raczej nisko.

Szata i umaszczenie

Włos jest gładki, krótki, przylegający do skóry. Umaszczenie występuje czerwone, płowe, białe, czarne lub błękitne, a także łaciate w którymś z podanych wyżej kolorów. Może także być pręgowane. Umaszczenie błękitne występuje bardzo rzadko. Umaszczenie niedozwolone-czarne podpalane i czekoladowe.

Zdrowie i pielęgnacja

Wady:
Obniżają ocenę zależnie od stopnia ich wyrażenia: oczy jasne, oprawa oka różowa, ogon zbyt długi lub zbyt zakręcony; niezgodność z limitami wzrostu i wagi; uszy całkowicie obwisłe lub stojące; przodozgryz lub tyłozgryz. Psy, mające którąś z wymienionych wad nie mogą być nagradzane: różowy nos, znaczny przodozgryz: kiedy żuchwa jest tak wysunięta, że dolne siekacze nie stykają się z siekaczami górnymi; znaczny tyłozgryz: kiedy szczęka górna jest o tyle dłuższa, że siekacze górne nie stykają się z dolnymi.

Samce powinny mieć oba jądra normalnie wykształcone, całkowicie umiejscowione w mosznie.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Staffordshire Bull Terrier jest to pies pewny siebie, odważny, wesoły, inteligentny, wierny, uparty, opiekuńczy, aktywny ("od momentu porannej pobudki aż do ciszy nocnej, Stafford korzysta z życia w pełni." – "The Staffordshire Bull Terrier", Steve Eltinge) i ciekawski. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem, wobec innych zwierząt jest tolerancyjny, jeśli będzie do nich od wczesnego okresu przyzwyczajany. Uwielbiają rywalizować z innymi psami, stąd też duże zainteresowanie "tug-of-war" (przeciąganie liny z innym psem). W stosunku do dzieci są przyjazne i cierpliwe. W sytuacjach, w których inne psy tracą cierpliwość i potrafią zareagować agresją, Staffordshire Bull Terrier zachowuje spokój, lub po prostu odchodzi, przez co został nazwany przez Anglików "nanny dog" ("pies niania", "psia niańka"). W książkach J. F. Gordona można przeczytać, że angielski Kennel Club uważa Staffordshire Bull Terriera jako rasę o najlepszym stosunku do dzieci. Potrafi dostosować się do życia w rodzinie, zarówno w mieście jak i na wsi.

Staffordshire Bull Terrier współcześnie pełni funkcje psa rodzinnego, wszechstronnie użytkowanego. Coraz częściej Staffiki używane są do konkurencji sportowych takich jak agility czy weight pulling.

Ciekawostki

Często Staffordshire Bull Terrier uważany jest za rasę agresywną. Powodem takich opinii jest jego muskularna budowa i budzący respekt, "groźny" wygląd.
Staffordshire Bull Terrier jest jednym z najpopularniejszych psów w Wielkiej Brytanii i Australii.
W Polsce liczba psów tej rasy rośnie, choć większą popularnością cieszą się Amstaffy i psy w typie Amstaffa.

Posiadanie psa rasy Staffordshire Bull Terrier jest ograniczone w niektórych częściach świata, także w Europie.
W dużej części Republiki Federalnej Niemiec posiadanie Staffordshire Bull Terrier jest zakazane, jak i innych Terierów w typie bull od 2000 roku. Importowanie do tego kraju psa z grupy terierów typu bull jest zabronione. Fakt ten zaistniał po śmiertelnym ataku Pit Bulli będących własnością dwudziestoczteroletniego dilera narkotyków na sześcioletnią Volkan Kaja na placu zabaw na terenie szkoły (26 czerwca 2000 r. w Hamburgu). Niemiecki rząd we wrześniu 2000 r. starał się o wprowadzenie przepisu zakazującego posiadania i hodowania terrierów typu bull ze Staffordshire Bull Terrier włącznie w Unii Europejskiej, lecz propozycja ta została zawetowana przez przedstawicieli brytyjskiego związku kynologicznego (Kennel Club).

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Bedlington terrier został wyhodowany w północnej Anglii, w Bedlington. Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bullterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras. Był to pies o dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest jednolite niebieskopopielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe.

Zdrowie i pielęgnacja

Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, mają bardzo silny uchwyt szczęk. Są żywiołowe i mają potrzebę codziennego ruchu.

Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Przodkowie border terrierów pochodzą z rejonu granicznego pomiędzy Anglią a Szkocją. Blisko spokrewnionymi rasami psów są: bedlington i Dandie Dinmont terrier. Przez Kennel Club rasa ta została uznana w roku 1920.

Szata i umaszczenie

Włos sztywny i twardy (szorstki), odporny na warunki atmosferyczne i przemoczenie. Umaszczenie: najpopularniejszy - grizzle (brązowy przesiany szarym i czarnym), blutan-czarny przesiany siwym (blu) z brązowym podpalaniem (tan), pszeniczny.

Zdrowie i pielęgnacja

Włos wymaga regularnego trymowania,oraz wyczesywania co najmniej dwa razy w tygodniu a duża ruchliwość wymaga zaspokojenia na długich spacerach.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy są bardzo aktywne, chętnie penetrują otoczenie, lubią jego zmiany. Towarzyskie i rodzinne, dobrze znoszą obecność innych psów.

Od dawna border teriery wykorzystywano w polowaniach jako doskonałe norowce. Pracowały także w sforach, głównie z angielskimi foxhoundami polującymi na lisy. Współcześnie najczęściej występuje jako pies towarzyszący.

Ciekawostki

Border terier to rasa psów, u których najlepiej zachował się pierwotny dla terierów rodzaj włosa.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

W XIX wieku w Stanach Zjednoczonych były popularne walki psów, które specjalnie do tych celów hodowano i selekcjonowano. Szukając lepszych psów bojowych robotnicy z Bostonu krzyżowali angielskie buldogi bojowe z białymi terierami angielskimi, które obecnie są rasą wymarłą. Później do hodowli bostonów dodano jeszcze domieszkę krwi buldogów francuskich.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie pręgowane lub czarne z białymi zaznaczeniami. Delikatny włos łatwy do pielęgnacji.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Łatwo adaptuje się do zmieniających warunków otoczenia, towarzyski i tolerancyjny wobec dzieci (o ile nie są zbyt napastliwe.) Czujny, bez nadmiernej skłonności do szczekania , bardzo przywiązuje się do swych domowników , lecz jest psem jednego właściciela - jest jemu bezgranicznie oddany.

Pies towarzyszący i reprezentacyjny.

Ciekawostki

Dziś ta rasa jest popularniejsza w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, skąd importuje się osobniki, aby odświeżyć hodowle w Europie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Jest to dość młoda rasa, ustabilizowana około stu lat temu. Prawdopodobnie wywodzi się z krzyżówek foksteriera z innymi, małymi terierami.

Budowa

Średniej wielkość, smukły, proporcjonalny, zwarty ale niezbyt ciężki. Ciało powinno zamykać się w kwadracie. Krzywizny obrysu powinny być łagodne w odróżnieniu od kanciastych foksteriera.

Szata i umaszczenie

Gładka, ale nie miękka. Dominuje kolor biały z czarnymi, brązowymi albo niebieskimi znaczeniami. Występować muszą następujące typowe i charakterystyczne znaczenia: brązowe znaczenia powyżej oczu, po obu stronach pyska, wewnątrz i na końcach uszu. Brązowe znaczenia mogą rozszerzać się na inne części ciała graniczące z wymaganymi znaczeniami. Głowa musi zawsze mieć czarne, brązowe albo niebieskie znaczenia w okolicy czoła i uszu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Porywczy, raźny, aktywny, czujny i ostry. Przyjacielski i łagodny w stosunku do przyjaciół. Posiada silny instynkt myśliwski, toteż nie powinien być zostawiany sam na sam z gryzoniami i innymi małymi zwierzętami.

Są psami myśliwskimi pracującymi w grupach, ich zadaniem jest osaczenie zwierzyny. Oprócz tego wykorzystuje się je do łapania szkodników.

Ciekawostki

Wady:
Najczęstsze: stojące uszy, błędy w charakterystycznych znaczeniach, długi lub niewłaściwy włos, błędy w budowie.
Dyskwalifikujące: agresja lub zbytnia nieśmiałość, inny niż delikatnie opadający zad, przodozgryz, tyłozgryz lub zgryz cęgowy, brak harmonii lub nietypowa budowa.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Terier walijski jest spokrewniony z Lakeland Terrierem. Z wyglądu przypomina airedale terriera, ale jest to starsza rasa. Wywodzi się prawdopodobnie od foksteriera i nieistniejącego już black and tan terriera. Zanim zaczął pełnić rolę psa do towarzystwa, terier walijski pomagał w czasie polowania wypłaszać lisy z nor. Współcześnie także się sprawdza jako pies myśliwski.

Budowa

Ogon Zwykle kopiowany.
Ogon kopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, niezawinięty nad grzbietem.
Ogon niekopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, niezawinięty nad grzbietem. Pasuje do całej sylwetki psa.
Uszy w kształcie litery V, zawinięte do przodu, mocno przylegające do policzków.
Stop słabo zaznaczony.
Oczy ciemnobrązowe, głęboko osadzone, o żywym spojrzeniu.

Szata i umaszczenie

Szata jest obfita, twarda, szorstka i gęsta. Na tułowiu okrycie szorstkie z obfitym podszerstkiem, na łapach i kufie sierść jest dłuższa i bardziej miękka.
Maść może być czaprakowata, czarna podpalana lub szaropłowa z podpalaniem.

Zdrowie i pielęgnacja

Istnieje konieczność zapewnienia dostatecznej porcji ruchu, nadaje się do trzymania w domu. Wymaga trymowania szorstkiej sierści (co najmniej 4 razy w roku). Podatny jest również na uczulenia skórne.

Zachowanie, charakter i użytkowość

W porównaniu do lakeland teriera bardziej towarzyski i mniej zaczepny, łatwiejszy do prowadzenia, spokojniejszy. Skore są do zabawy i bardzo wesołe, rzadko bojaźliwe, z reguły pewne siebie. Ze względu na wrodzony upór wobec innych członków rodziny, należy wychowywać go konsekwentnie i odpowiedzialnie. Dobrze znoszą podróże i nie obawiają się nowych miejsc. Silnie związane ze swoim terytorium, którego konsekwentnie bronią. jest skłonny do dominacji wobec innych zwierząt.

Pies myśliwski do polowań na lisy, które miał za zadanie wypłaszać z nor. Brał i bierze nadal udział w polowaniach na dziki (w sforze). Współcześnie hodowany także jako pies towarzyszący.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Wywodzi się od cairn terriera - psa o rudo-brązowej sierści oraz teriera szkockiego. Wśród tych ras czasami rodziły się osobniki białe, które nie brały udziału w polowaniach, ponieważ uważano, że się do nich nie nadają.

Białe teriery zaczęto selekcjonować na początku XIX wieku, ale pierwsze wzmianki o nich pochodzą już z XVII wieku. Niektóre źródła podają, że pomysłodawcą tej rasy był pułkownik Edward Donald Malcolm z Poltalloch, który rzekomo zastrzelił swojego psa podczas polowania, gdyż pomylił go z lisem, a po tym przykrym wypadku stwierdził, że trzeba stworzyć nową rasę selekcjonując i krzyżując ze sobą wyłącznie białe egzemplarze.

Budowa

Głowa: czaszka lekko wypukła i stosunkowo szeroka, stop zaznaczony. Kufa dość krótka, w żadnym wypadku nie powinna być zbyt spiczasta. Szczęki mocne, zgryz idealny nożycowy. Uszy małe, trójkątne, u dorosłych psów bezwzględnie stojące. W okresie wymiany zębów najpóźniej dochodzi do postawienia uszu u młodego psa.
Nos powieki i fafle muszą być dobrze pigmentowane tzn. w kolorze czarnym.
Tułów mocno zbudowany (pies-bardziej krępy, suka-delikatniejsza). Grzbiet prosty, zad solidny.
Ogon jak najbardziej prosty, nie cięty. Powinien mierzyć 12-15cm.
Ruch wydajny i swobodny. Kończyny powinny być stawiane prosto przed siebie. Tylne kończyny powinny poruszać się sprężyście i być elastyczne w stawach skokowych i kolanowych. Chód sztywny lub krowi (zarzucanie łapami) są niepożądane. Westie zawsze jest energiczny i rzadko się męczy.
Oczy jak u większości psów, ciemnobrązowe.

Szata i umaszczenie

Szata włos jest szorstki trudny do trymowania , podszerstek obfity.
Umaszczenie jest czysto białe. Małżowiny uszu i brzuch są lekko szare. Pożądane są także czarne opuszki i pazury.

Zdrowie i pielęgnacja

Wymaga regularnego trymowania sierści. Gęsta szata wymaga starannej pielęgnacji. West wystawowy musi być trymowany, a nie obcięty. Zalecane jest również stosowanie środków wybielających sierść.

Wzorzec

Zachowanie/charakter: Mały, pełen wigoru, aktywny, obdarzony pewną dozą miłości własnej, prosty w kontaktach, trochę szelmowski. Żwawy, wesoły, odważny, samowolny, ale serdeczny.
Głowa: Długość mózgoczaszki mierzona od guza potylicznego do oczu jest nieznacznie większa od długości kufy. Głowa obrośnięta jest gęstym włosem, trzymana pod kątem prostym lub nieco mniejszym do osi szyi, nie powinna być noszona, jakby była wyciągnięta do przodu. Mózgoczaszka lekko wysklepiona. W partii czołowej winna mieć łagodny obrys. Od nasady uszu w kierunku oczu zwęża się tylko nieznacznie. Stop zaznaczony, tworzą go wydatne łuki nadoczodołowe i lekkie wgłębienie między oczami.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna, dość duża, nic wystaje zanadto do przodu i pasuje do całości.
Kufa: zwęża się stopniowo od oczu do koniuszka nosa, nie jest zapadnięta, nie załamuje się ostro pod oczami, gdzie ma swoją objętość.
Uzębienie: szczęka i żuchwa są mocne, tej samej długości, szerokie, gdyż kły są znacznie rozstawione, co wpływa na charakterystyczny dla rasy szelmowski wyraz. Jak na psa tej wielkości, zęby są mocne i duże, w zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają przy ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy szeroko rozstawione, średniej wielkości, nie powinny być okrągłe, tak ciemne, jak to tylko możliwe. Lekko zapadnięte pod obfitymi brwiami, o żywym, inteligentnym wyrazie i przenikliwym spojrzeniu. Jasne oczy są bardzo poważną wadą.
Uszy małe, stojące o spiczastych koniuszkach. Nie mogą być zbyt rozstawione na boki, ani zbytnio do siebie zbliżone. Pokryte są sierścią krótką i gładką (aksamitną) w dotyku, która nie wymaga skracania. Uszy nie powinny być na szczycie porośnięte długim jak frędzle włosem. Szerokie o zaokrąglonych koniuszkach, duże, o grubej chrząstce, a także pokryte obfitą sierścią uszy są wysoce niepożądane.
Szyja: Wystarczająco długa, by unosić w prawidłowy sposób głowę, muskularna, stopniowo rozszerza się u nasady i wtapia w skośnie ułożone łopatki.
Tułów: Zwarty. Grzbiet prosty. Lędźwie szerokie i silne. Klatka piersiowa jest głęboka, żebra dobrze wysklepione w swej górnej części, stają się odrobinę spłaszczone na bokach. Tylne żebra (rzekome) są długie a odległość między ostatnimi z nich a biodrami (słabizna) jest krótka. Nie wpływa to na swobodę ruchu.
Ogon: Długości 12,5-15,0 cm, porośnięty twardą sierścią, bez frędzli, tak prosty, jak to tylko możliwe, trzymany pionowo do góry, nie może być zakręcony nad grzbietem. Długi ogon jest wadliwy, a w żadnym wypadku nie może być skrócony.
Kończyny: Kończyny przednie krótkie i muskularne, proste, porośnięte sierścią krótką, szorstką i gęstą. Łopatki skośnie ustawione, szerokie, ściśle przylegające do klatki piersiowej. Staw ramienny (barkowy) jest wyraźnie wysunięty ku przodowi (wydatne przedpiersie). Łokcie tak ustawione, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich, poruszają się równolegle do osi tułowia. Kończyny tylne oglądane z góry muskularne i szerokie, w całości krótkie o silnych ścięgnach. Uda silnie umięśnione, niezbyt szeroko rozstawione. Stawy skokowo należycie kątowane i dobrze ustawione pod tułowiem. Gdy pies stoi lub porusza się, pięty znajdują się dość blisko siebie. Stawy skokowe spionowane lub słabe są poważną wadą. Łapy kończyn przednich są większe od łap kończyn tylnych. Okrągłe, proporcjonalnej wielkości, mocne o grubych opuszkach. Łapy porasta twarda, krótka sierść. Opuszki i pazury powinny być czarne.
Ruch: Winien być wydajny i swobodny, a kończyny poczynając od łopatek stawiane prosto do przodu. Tylne kończyny są elastyczne w stawach skokowych oraz kolanowych i dynamicznie podążają za przednimi. Stawy skokowe kierują się pod tułów by nadać impuls (wypchnięcie). Sztywne chody i krowia postawa są wysoce niepożądane.
Pokrywa włosowa: Włos dwojakiego rodzaju. Okrywowy ma ok. 5 cm długości, jest twardy, bez śladu lokowatości. Wadliwa jest rzadka sierść. Podszerstek jest krótki, miękki i gęsty. Umaszczenie białe.
Wzrost: Wysokość w kłębie ok. 28 cm.
Wady: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca traktowane są jako wady i oceniane zgodnie ze stopniem odstępstwa.
Uwaga: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.

Zachowanie, charakter i użytkowość

West Highland White terrier to pies inteligentny, przywiązujący się najczęściej do całej rodziny. Jest żwawy, zawsze chętny do zabawy. Cechuje go odwaga oraz pewność siebie. Lubi biegać oraz uprawiać różne sporty (może być wspaniałym towarzyszem dla osób szczególnie wysportowanych). Jest to rasa spotykana w takich konkurencjach jak agility, obedience i dogdancing.

Ciekawostki

Westiego hodowali m.in: Karol Darwin, Alfred Hitchcock, Pablo Picasso.
Był hodowany do polowań na szczury, lisy, borsuki.
Wykorzystywano psy tej rasy w kampaniach reklamowych. Uwieczniony został wizerunek west highland white terrier na etykiecie whisky "Black and White" razem z terierem szkockim, był także maskotką koncernu Renault. Bywał odtwórcą psich ról w filmach reklamujących karmę dla psów firmy Cesar. Można go obejrzeć w serialu Pensjonat pod różą, gdzie gra psa o imieniu Orsi, a także w filmie Facet z ogłoszenia.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa glen of imaal terrier wywodzi się z rejonów wschodniego wybrzeża Irlandii, z okolic hrabstwa Wicklow. Jak podaje Hans Räber istnieje hipoteza, że przybyły na tamte tereny z Anglii w okolicach XVI i XVII wieku. Według niektórych autorówglen może być potomkiem szkockich terierów i buldoga.

Bardzo skąpa, zachowana literatura kynologiczna dotycząca tego typu terierów, podaje m. in. relacje autorstwa Vero Shawa z wystawy psów, jaka odbyła się w Dublinie w roku 1876. Przytacza on, że prezentowano na niej psy niejednorodne pod względem budowy i umaszczenia, zaliczane do terierów irlandzkich, ale wyglądające jak teriery w typie glen of imaal, czyli "przeważały psy długie, niskonożne, i pożyteczne".

W "The Twentieth Century Dog" z 1904 roku, Compton opisuje psa o "krótkich kończynach, długim grzbiecie i umaszczeniu czarnoniebieskim", którego występowanie obejmowało rejony górskie Wicklow. Pies ten ze względu na niskie wymagania w utrzymaniu, był także hodowany przez ubogie warstwy społeczne.

Rasa irish glen of imaal terrier została uznana przez angielski Kennel Club oraz FCI w roku 1975.

Budowa

Irish glen of imaal terrier to średniej wielkości pies, o krótkich kończynach rozstawionych na zewnątrz. Wadami budowy dla tych terierów są wadliwy zgryz, zbyt krótki grzbiet oraz brak przedpiersia. Natomiast wadami dyskwalifikującymi w ocenie sędziowskiej są nadmierna agresja lub zbytnia nieśmiałość psa, za wąska głowa.

Szata i umaszczenie

Sierść jest średniej długości, szorstka, z miękkim podszerstkiem. Dopuszczane są następujące typy umaszczenia:
pręgowane,
płowe
błękitnoszare,
pszeniczne.

W trakcie dorastania ciemne umaszczenie rozjaśnia się. Niedopuszczalna jest sierść w kolorze czarnym lub brązowym lub z płowymi znaczeniami.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Glen of imaal terrier jest ceniony za upór i zaciętość na polowaniach, gdzie podczas pracy jest cichy i zwinny. Aktywny, pojętny i skory do zabawy. Ma predyspozycje do pracy w wodzie. Silny charakter wymaga konsekwentnego podejścia ze strony właściciela.

Glen of imaal terrier były hodowane w celach myśliwskich, do polowań na wydry, lisy oraz borsuki. Hans Räber podaje, że w czasach popularności walk psów, Gleny także były przeznaczone do celów bojowych i otrzymywały zaświadczenie o "absolutnej waleczności" podczas tzw. "prób odwagi". Wykorzystywany jest także jako pies stróżujący.

Ciekawostki

W 1875 roku, podczas wystawy psów w Lisburn pierwsze miejsce zdobył pies, którego opis przypomina współczesnego irish glen of imaal terriera, ale zaliczany był do rasy terierów irlandzkich.
Irish glen of imaal terrier jest najmłodszą, uznaną rasą z grupy terierów irlandzkich.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa powstała z angielskiej rasy parson Jack Russell terrier, podzielonej w 2000 r. na dwie osobne rasy: wysokonożnego parsona i niskonożnego jacka. Obie odmiany były kształtowane przez tego samego człowieka – zapalonego myśliwego-pastora Johna Russella (zwanego Jackiem; ur. 1795, zm. 1883). Suka Trump była dla niego wzorem przyszłej rasy. Nazwa parson Russell została ustalona przez American Kennel Club (AKC), zaś cała rasa Jack Russell terrier uformowała się już w Australii.

Budowa

Jack Russell terrier jest psem niewielkich rozmiarów o zwinnej sylwetce średniej wielkości. Ogon jest osadzony wysoko, lędźwie są lekko łukowate. Żuchwa i szczęki tego teriera są mocne, zgryz nożycowy, trufla nosowa czarna, płytki stop, oczy w kształcie migdałów, a uszy – płatków róż i ściśle przylegające do głowy. Skóra jest elastyczna i gruba; ciało nie jest ani delikatne, ani zbyt muskularne.
Mierzą od 25 do 30 cm. Odmiana parson Russell terrier jest nieco wyższa od Jack Russell terriera, ze względu na dłuższe nogi (z reguły cięższy o ok. 1-1,5 kg).

Szata i umaszczenie

Sierść jest dominująco biała z niewielkimi znaczeniami brązowymi, rudobrązowymi lub czarnymi. Znaczone są głowa i nasada ogona. Występują również osobniki całkiem białe.
Szata musi być ostra. Ze względu na jej rodzaj występują odmiany:
krótkowłosa – włos krótki, przylegający
złamana – włos średniej długości, układający się w jednym kierunku, twardy – "dziczy"
szorstkowłosa – włos dosyć długi, ułożenie w różnych kierunkach.

Zdrowie i pielęgnacja

Psy tej rasy są mało wymagające w utrzymaniu i pielęgnacji. Aby zachować psa w dobrej kondycji fizycznej na każde 5 cm wysokości powinien przypadać 1 kg masy ciała, czyli pies o wysokości 25 cm powinien ważyć maksymalnie 5 kg.
Jack Russelle są krzepkie i długowieczne; powinny być szczupłe i zwinne. Mogą żyć około 15 lat. Rzadko chorują na choroby genetyczne. Jedną z takich chorób jest zwichnięcie rzepki kolanowej – nieleczona może prowadzić do artretyzmu. Badania wykazały, iż suki są na nią bardziej podatne. Kolejne to choroba Legga-Calvégo-Perthesa, choroba von Willebranda czy głuchota u psów całkowicie białych. Luksacja soczewki może pojawić się w ogólności u terierów w zaawansowanym wieku.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Jack Russell terrier jest psem radosnym, czujnym, bezkompromisowym, lojalnym, aktywnym, inteligentnym. Jest psem skłonnym do nagłej ekscytacji i wykazywania uporu; ma silny instynkt łowiecki. Nie należy do grupy psów typowo agresywnych, gdyż pierwotnie był jednym z nielicznych terierów, których zadaniem podczas polowania nie było zabicie zwierzyny, lecz jedynie wypłoszenie jej z kryjówki. Należy go wcześnie przyzwyczajać do innych psów, gdyż jako dorosły pies może być wobec nich nieprzyjazny. Łatwo dostosowuje się do nowych sytuacji i odmiennych warunków życia. Podczas pracy na polowaniu charakteryzuje się odwagą oraz wytrwałością. Zadania traktuje jak nowe wyzwania i realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem, najlepiej małą piłką lub frisbee. Wymaga wiele ruchu, poświęconego czasu i uwagi swojego opiekuna, a także konsekwencji w układaniu i tresurze.
Jest psem rodzinnym, lubi zabawy ze starszymi dziećmi. Zabawa z małymi dziećmi powinna się odbywać pod kontrolą rodziców, gdyż pies ma skłonności do gwałtownego, szybkiego poruszania się. Jack Russell terriery najczęściej są czujne, lecz nie są nadmiernie szczekliwe: zazwyczaj szczekają gdy wyczuwają zagrożenie lub podczas zabawy.

Wykorzystywane jako psy myśliwskie w charakterze norowców pracujących w norach lisów (wypłaszających zwierzę z kryjówki). W Irlandii często używane są na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia. W tym kraju rozgrywane są także co roku zawody jack russelli w łapaniu szczurów w stodołach. Energiczność i wytrwałość, jakimi obdarzone są te psy, pozwala im na uczestnictwo w ćwiczeniach agility.

Ciekawostki

Jack Russell terrier bardzo dużą popularnością cieszy się w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. Jest dość popularny w Polsce. Najwięcej psów tej rasy można spotkać na zawodach jeździeckich lub w ośrodkach jeździeckich.

Psy rasy Jack Russell terrier pojawiły się w wielu produkcjach filmowych; rasa zawdzięcza swoją popularność m.in. filmowi Maska oraz jej kontynuacji Son of the mask.
Około 10-letni Jack Russell terrier o imieniu George pochodzący z Taranaki w Nowej Zelandii otrzymał wysokie międzynarodowe odznaczenie po tym jak stanął w obronie grupy piątki dzieci odnosząc ciężkie rany w walce z dwoma pit bull terrierami, która miała miejsce 29 kwietnia 2007. Obrażenia były tak poważne, iż podjęto decyzję o uśpieniu psa.
Suka Tillamook Cheddar rasy Jack Russell pochodząca ze Stanów Zjednoczonych jest jedną z najbardziej znanych na świecie zwierząt – malarzy. Odbyło się kilkanaście wystaw Tillie i miały miejsce w USA, Belgii, Holandii czy na Bermudach. Niektóre z jej prac sprzedano po 2 tysiące dolarów.
Właścicielami psa rasy Jack Russell są (lub byli), m.in.: Bette Midler, Karol (książę Walii), Serena Williams, Goldie Hawn, Mariah Carey, Paul McCartney, Charlotte Church, Rick Stein czy belgijski aktor i komik Benoît Poelvoorde.
Bothie, samiec Jack Russell był jedynym na świecie psem, który dostał się zarówno na biegun północny i południowy. Podróż, która rozpoczęła się w 1979 i zakończyła w 1982, odbył ze swoimi właścicielami Ranulphem i Virginią Fiennes.
Sześcioletni Part-Ex, Jack Russell z zachodniej Walii, dostał się do księgi rekordów Guinnesa jako pies uprawiający sporty ekstremalne.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Ten krótkonożny terier został wyhodowany w XVII wieku do polowania na borsuki oraz wydry na granicy pomiędzy Szkocją a Anglią. Nazwa rasy pochodzi od Dandie Dinmonta – farmera z powieści Guy Mannering lub Astrolog Waltera Scotta. Scott nadał również nazwy kolorom szaty teriera, pochodzących od imion psów Dinmonta. W tych czasach Dandie Dinmont terriery zostały dopisane do listy zagrożonych ras rodzimych przez brytyjski związek kynologiczny.

Budowa

Dandie Dinmont terrier posiada muskularne, wydłużone ciało o krótkich nogach, grzbiet jest wygięty, charakterystyczny czub na głowie.
Oczy są ciemnobrązowe.
Ma nisko osadzone, zwisające uszy

Szata i umaszczenie

Włos jest średniej długości. Dopuszczane są dwie maści:
pieprzu – szara
musztardy – brązowa

Zachowanie, charakter i użytkowość

Dawniej był to pies myśliwski z usposobienia uparty, wykorzystywany do polowań na lisy borsuki i wydry.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

W końcu XIX ujednolicono pod względem umaszczenia teriery wywodzące się z Irlandii. Od tamtej pory wszystkie teriery irlandzkie były maści czerwonej. 31 marca 1879 r. roku został utworzony pierwszy klub tej rasy w Irlandii. Pod koniec XIX w. terier irlandzki został uznany przez Kennel Club.

Budowa

Pies średniej wielkości, żywy w ruchach, sylwetka wpisana w krótki prostokąt.

Szyja jest długa bez zbędnej skóry.
Grzbiet silny, prosty dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa ledwo sięgająca do łokci, brzuch jest lekko podciągnięty.
Kończyny przednie: Łopatki są foremne, długie i ułożone ukośnie ku tyłowi. Kończyny średniej długości, dobrze są związane z łopatkami, całkowicie proste, o dobrze rozwiniętym kośćcu i mięśniach. Łokcie poruszają się swobodnie po bokach tułowia, śródręcze krótkie i proste, nadgarstek ledwie widoczny. Łapy silne, zaokrąglone, średniej wielkości, nie wykręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz, palce wysklepione. Pazury są czarne a opuszki dobrze rozwinięte.
Kończyny tylne są silne i muskularne. Staw skokowy znajduje się blisko ziemi, a kolana są dobrze zaokrąglone. W chodzie tylne kończyny wyraźnie są wyrzucane przed siebie. Kolano nie odchylone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Ogon jest dobrze okryty krótkim, szorstkim włosem nie tworzącym jednak szczotki. Względnie wysoko noszony. Jednak nie ponad grzbietem ani zakręcony.

Szata i umaszczenie

Włos jest twardy, gruby, szorstki, przylegający. Pod szorstką pokrywą podszycie z krótkiego, delikatnego miękkiego włosa. Na kufie znajduje się charakterystyczna broda.
Maść jest jednolita. Spotykane są różne odcienie czerwieni. Pożądana jest barwa od czerwieni do koloru słomy pszennej. Na piersi i łapach czasami mogą występować białe znaczenia. Na łapach uznawane są one za błąd, natomiast biała plamka na piersi przy maści jednolitej jest dopuszczalna.

Zdrowie i pielęgnacja

Włos teriera irlandzkiego jest łatwy w pielęgnacji, wymaga regularnego trymowania.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Terier irlandzki wobec ludzi jest łagodny, bywa konfliktowy wobec innych psów. Jest znany ze swej odwagi, wręcz zuchwałości w czasie polowania lub walki. Stąd bywa nazywany "czerwonym diabłem". Psy tej rasy wykazują silny instynkt myśliwski i duże przywiązanie do swego pana. Uczą się łatwo, zalecane jest szkolenie metodą klikerową. Terier irlandzki jest silny, żywy i odporny.

Większość terierów irlandzkich dziś pełni funkcje psa rodzinnego i stróża. Jest wykorzystywany także jako tępiciel gryzoni, aporter postrzałków czy pies tropiący.

Ciekawostki

W Polsce psy tej rasy są rzadko spotykane.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Kerry blue terier występuje w Wielkiej Brytanii od stuleci, jednakże z powodu jego początków jako psa na szczury oraz jako wszechstronnego psa zagrodowego, niewiele można znaleźć informacji o tej rasie sprzed XX wieku. Pierwsza wzmianka w literaturze pochodzi z 1847 roku, autor opisuje psa maści niebieskawo-ciemnoszarej, poznaczonego ciemniejszymi plamami i łatkami, często z podpaleniem na kufie i łapach. Czarnoniebieski irlandzki terier przeważał w hrabstwie Kerry, ale hodowano go również w innych hrabstwach. Po raz pierwszy kerry blue pojawił się na wystawach w 1913 roku, a w 1920 powstał Dublin Blue Terier Club. Kerry blue terier zaczął cieszyć się popularnością wśród irlandzkich patriotów jako rodzaj maskotki, w takim tempie, że w krótkim czasie powstały cztery kluby promujące tę rasę. Pomiędzy 1922 a 1924 rokiem kluby te zorganizowały nie mniej niż sześć wystaw i sześć prób polowych.

Budowa

Według standardu ustalonego przez FCI, typowy kerry blue terrier powinien być mocny, zwarty o proporcjonalnej budowie, dobrze rozwiniętym, muskularnym ciele.

Głowa - mocna i dobrze zrównoważona z obfitą sierścią. Kufa powinna być średniej długości. Psy powinny mieć głowę silniejszą i umięśnioną bardziej niż suka.
- krawędź czołowa: bardzo lekko zaznaczona
- nos: czarny, nozdrza duże i szerokie
- zęby: równe i białe,zgryz nożycowy, dziąsła i podniebienie ciemne
- szczeki: mocne i muskularne,o mocnym uchwycie
- oczy: ciemne lub ciemnobrązowe, średnie,o bystrym wyrazie
- uszy: cienkie, nieduże, noszone z przodu wyrażające bystry, ostry wyraz teriera
Szyja - o dobrych proporcjach, dobrze osadzona i umiarkowanie długa
- łopatki: płaskie,ustawione ukośnie,zwarte
- klatka piersiowa: głęboka,o umiarkowanej szerokości,żebra dobrze wysklepione
- grzbiet: średniej długości,poziomy ,nie uniesiony ponad lędźwiami
- ogon: cienki, dobrze osadzony, noszony wesoło i prosto do góry
Kończyny:
- przednie z przodu proste, o mocnym kośćcu
- tylne: dobrze rozwinięte,muskularne uda,mocne stawy skokowe,pewne
- łapy: zwarte, nocne i okrągłe, pazury czarne
Cechami niepożądanymi według wzorca kery blue terriera są:
- głowa: cieliste dziąsła
- tyłozgryz
- oczy: żółte lub wyłupiaste
- przedpiersie: wąska pierś
- grzbiet: karpiowaty lub łękowaty
- kończyny: łokcie odstające, pazury białe lub koloru kości
- wilcze pazury lub ślady po usunięciu
- chody: ciasna, krowia lub sztywna akcja tylnych kończyn
- szata: twarda, szorstka lub szczeciniasta
- maść: jakikolwiek inny kolor niż niebieski, z wyjątkiem wyżej wymienionych odstępstw

Szata i umaszczenie

Szczenięta psów tej rasy rodzą się czarne, lecz z wiekiem nabierają charakterystycznej, niebieskoszarej barwy. Sierść jest miękka, obfita i falista, wymagająca strzyżenia. Dopuszczalne umaszczenie to wszelkie odcienie niebieskiego z czarnym nalotem lub bez. Czarne, jak i rude naloty dopuszczalne są wyłącznie do 18 miesiąca życia.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Żywe, inteligentne i chętne do zabawy, akceptują dzieci. Przywiązują się do jednego właściciela, który musi wykazywać konsekwentne i stanowcze podejście do psów tej rasy, jednak bez stosowania fizycznych środków przymusu. W kontaktach z innymi zwierzętami potrafią być agresywne i trzeba uczyć kerry blue terriera poprawnego zachowania i wcześnie je socjalizować.

Podobnie jak airedale terriery kerry blue terriery były wykorzystywane wszechstronnie. Polowały na wydry w głębokiej wodzie, służyły jako szczurołapy oraz psy stróżujące. W Irlandii używane są jako psy policyjne. Dobrze radzą sobie w agility z powodu swojej zwinności. Sprawdzają się także w terapii chorych.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Cairn terrier pochodzi z Inverness w Szkocji. Król szkocki Jakub VI rozkazał wysłać z Edynburga sześć "ziemnych terrierów" do Francji w prezencie. Prawdopodobnie były one przodkami cairnów. Najstarsza hodowla cairn terierów powstała ok. 1837 r. i była prowadzona przez kapitana Macleoda z Drynoch na wyspie Skye. Cairn terrier jest uznawany za przodka terierów szkockich, a jego bliskim krewniakiem jest west highland white terrier.

Szata i umaszczenie

Włos powinien być odporny na niepogodę. Szata jest dwuwarstwowa: włos okrywowy - obfity, szorstki i twardy; podszerstek miękki, gęsty i krótki. Niepożądana jest rzadka sierść, bez podszerstka. Dopuszcza się lekko falującą. Umaszczenie jest spotykane szare, pszeniczne, rude (czerwone) lub prawie czarne. Akceptowane pręgowania w każdym z tych kolorów. Pożądane ciemne znaczenia na uszach i kufie. Wykluczone umaszczenia: białe, łaciate podpalane lub czarne.

Zdrowie i pielęgnacja

Szata wymaga regularnego czesania i trymowania. Pies potrzebuje dużej dziennej porcji ruchu. Nie można zapomnieć także o regularnych wizytach u weterynarza.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Cairn terrier to inteligentny, wesoły i pojętny pies. Wymaga socjalizacji z innymi zwierzętami od szczenięcia. Dobry towarzysz zabaw dzieci. Posiada silny instynkt myśliwski. Jest psem czujnym i dość łagodnym. Mocno przywiązany do właściciela choć czasami robi tylko to, na co sam ma ochotę. Generalnie nie jest hałaśliwy. Umie poskromić swój ognisty temperament ale nie na długo.

Pierwotnie pies myśliwski, łowca szkodników, szczurołap. Obecnie głównie pies do towarzystwa, rzadko używany jako pies myśliwski.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Powstała z krzyżówki bedlingtona i old english wirehaired teriera. Używano jej do polowań na borsuki, lisy oraz wydry.

Budowa

Lakeland terrier jest psem o mocnych "kwadratowych" proporcjach, podobnym do teriera walijskiego, ale nieco mniejszym.

Szata i umaszczenie

Gęste futro chroni przed cierniami i złą pogodą. Futro dorosłego osobnika może przybierać różne kolory, od czarni, poprzez czarne podpalane, rude, aż po pszeniczne. Szczeniaki często rodzą się ciemne.

Zdrowie i pielęgnacja

Dobrze znosi warunki niedużego mieszkania, jednak ze względu na swoją aktywność potrzebuje sporej, dziennej dawki ruchu. Nadaje się do różnych „psich sportów” takich jak np. agility. Żyje od 10 do 12 lat, maksymalnie 16. Rasa ta jest odporna na choroby.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Lakeland terrier jest psem żywym, pogodnym i uczuciowym. Pod wieloma względami przypomina teriera walijskiego, jest jednak bardziej żywotny, zdecydowany i uparty. Czujny, wierny i odważny. Wymaga tresury i ma tendencję do hałaśliwości. Tolerancyjny wobec innych psów i dzieci.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Po I wojnie świa­towej kilku aktywnych myśliwych opuści­ło Foxterrier Club, by poświęcić się ho­dowli psa o najwyższych walorach użytkowych. Rudolf Friess, Walter Zangenberg i Carl-Erich Grunwald zdecydowali, że utworzą rasę norowców o umaszczeniu czarnym podpalanym. Lutz Heck Handenbeck dyrektor ogrodu zoologicz­nego podarował Walterowi Zangenbergowi cztery czarne podpalane teriery rzeko­mo czystej linii foksterierów. Od nich rozpoczęto hodowlę niemieckich terierów myśliwskich. Później do grona hodowców dołączył dr Hubertt Lackner. Po latach licznych eksperymentów hodowlanych, dzięki krzyżowaniu staroangielskich szorstkowłosych terierów i te­rierów walijskich, otrzymano ustalony typ psa. Ho­dowcy zabiegali nie tylko o eksterier, ale równocześnie o użytkowość. Chodziło im o psa wszechstronnego, energicznego, głoszącego zwierzynę, lubiącego wodę, łatwego w układaniu i posiadającego in­stynkt myśliwski. W 1926 roku powołano do życia Deutsche Jagdterrier - Club. Dzisiejsi hodowcy niemieckich terierów myśliwskich również przykładają wielką wagę do ich użytkowości na polowaniu, ciętości, odwagi i zrównoważenia charak­teru.

Budowa

Sylwetka powinna sprawiać wrażenie nieco wydłużonej, długość tułowia większa od wysokości w kłębie, pies powinien być silny i dobrze umięśniony.
Kościec suchy i dobrze związany. Stosunek wysokości do długości oraz kątowanie kończyn przednich i tylnych powinno być zharmonizowane. Klatka piersiowa głęboka, miernie szeroka, żebra lekko wysklepione, brzuch miernie podciągnięty. Lędźwie szerokie i silne, tył długi i lekko opadający.
Łapy okrągłe, silne, dobrze wysklepione. Podeszwy bardzo twarde. Palce zwarte, wypukłe, pazury krótkie, barwy czarnej.

Niemiecki terier myśliwski - Jagdterrier występuje w odmianie szorstkowłosej i gładkowłosej.

Szata i umaszczenie

Szata prosta, gęsta i szorstka lub gładka i ściśle przylegająca do ciała.
Umaszczenie czarne, ciemnobrązo­we lub szaroczarny melanż ze złotorudymi wyraźnie ograniczonymi, czystej bar­wy znaczeniami nad oczami, na kufie i piersi, także na kończynach i wokół odby­tu.

Zdrowie i pielęgnacja

Nie ma problemu nawet z dłuższą sierścią. Czesany raz dziennie ma błyszcząca i niesplątaną sierść.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Bardzo cięty. Pies tej rasy posiada silny stopień dominacji. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i zainteresowania. Dorosłe osobniki mogą być agresywne wobec innych psów, dla ludzi przyjacielskie. Szybko się uczą i są inteligentne.

Niemiecki terier myśliwski jest psem myśliwskim, pełniącym funkcje norowca, psa tropiącego i aportującego. Nazwa terier pochodzi od łacińskiego słowa terra oznaczającego ziemię, co wiąże się z funkcją tego psa na polowaniach. Do jego zadań należy tropienie lisów, co wiąże się często z rozkopywaniem ich nor oraz zaciętością w walkach z tym drapieżnikiem.

Jego wrodzona zaciętość i hart tak jak uwydatnione poczucie wolności, niezwykła mobilność oraz solidna doza uporczywości stanowią konieczny element osobowości tego psa, pozwalający osiągać mu sukcesy na polowaniach.

Ciekawostki

Rasa ciesząca się coraz większą popularnością, zwłasza do polowań na drapieżniki w norach i stogach.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Budowa

Norfolk terrier jest jednym z najmniejszych terierów. Niskonożny, krępy i mocny, pełen temperamentu. Ma krótki grzbiet, mocne ciało i kości.

Głowa:
Mózgoczaszka szeroka o lekko zaokrąglonym czole, z dobrą odległością pomiędzy uszami.
Stop (kynologia) dobrze zaznaczony
Kufa mocna o klinowym kształcie jest około 1/3 krótsza od mózgoczaszki, której długość mierzymy od guza potylicznego do niższej partii stopu
Wargi ścisłe, przylegające
Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne. Zęby dość duże, silne, regularny zgryz nożycowy ustawiony pod kątem prostym.
Oczy owalne, głęboko osadzone, ciemnobrązowe lub czarne. Spojrzenie żywe, badawcze i inteligentne.
Uszy średniej wielkości w kształcie litery "V", leciutko zaokrąglone na koniuszkach, opadają do przodu, noszone przy policzkach.

Szyja:
Mocna, średniej długości

Tułów:
Tułów zwarty, grzbiet krótki, linia górna prosta, zebra dobrze wysklepione.

Ogon:
Współcześnie kopiowanie jest zakazane w większości krajów europejskich.
Kopiowany średnio długo, osadzony wysoko, noszony prosto do góry.
Nie kopiowany jest średniej długości, harmonizuje z sylwetką psa, gruby u nasady, zwęża się ku koniuszkowi, tak prosty, jak to tylko jest możliwe, noszony radośnie i śmiało, ale niezakręcony.

Kończyny:
Kończyny przednie dobrze skonstruowane, mocne, proste i krótkie. Łopatki długości podobnej jak ramiona, skośne o ładnej linii.
Kończyny tylne muskularne. Stawy kolanowe dobrze kątowane. Stawy skokowe nisko położone, śródstopia oglądane od tyłu proste(ustawione pionowo do podłoża), ruch kończyn tylnych jest wydajny. Łapy okrągłe o grubych poduszkach.

Ruch:
Swobodny, pewny i wydajny. Poczynając od łopatek, kończyny przednie wyrzucane są prosto, dobre kątowanie kończyn tylnych zapewnia siłę wykroku. kończyny tylne poruszają się po tej samej linii co przednie i pracują swobodnie, poczynając od bioder, są elastyczne w kolanach i stawach skokowych. Górna linia podczas ruchu jest horyzontalna.

Szata i umaszczenie

Włos twardy, druciany, prosty, przylegający do ciała. Dłuższy i bardziej sterczący na szyi i łopatkach. Sierść na głowie i uszach jest krótka i gładka z wyjątkiem wąsów i brwi. Nie jest pożądany nadmierne trymowanie.
Umaszczenie - wszystkie odcienie rudego, pszenicznego, czarnego z podpalaniem i grizzle (siwo-rude). Białe znaczenia i łatki są tolerowane, ale niepożądane.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Usposobienie ma miłe, nieustraszony i bystry.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Psy te pochodzą ze regionu nazywanego East Anglia (Wschodnia Anglia) znajdującego się na południu Wielkiej Brytanii, z hrabstwa Norfolk. Norfolk terier wyodrębniono jako oddzielną rasę z norwich terierów w 1963 w Wielkiej Brytanii, a w 1979 w USA.

Budowa

Mały pies o silnym i mocnym układzie kostnym.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie w jakiej występuje Norwich Terrier to rude oraz płowe we wszystkich odcieniach, od czerwonego przez rude z czarnym przesianiem aż po czarne podpalane.

Zdrowie i pielęgnacja

Poważnym problemem zdrowotnym jest rodzaj epilepsji. Obecnie w niektórych krajach próbuje się ograniczyć epilepsję przez eliminowanie z hodowli chorych psów. W Holandii, od pewnego czasu Klub Norwich Terriera prowadzi badania w tym kierunku.

Wymagana jest regularna pielęgnacja szaty – trymowanie.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Norwich Terrier to rasa terierów odważnych i aktywnych, są cierpliwe wobec dzieci, przywiązują się do członków rodziny.

Rasa wyhodowana do polowań na szkodniki, skuteczna w walce z gryzoniami.

Ciekawostki

Rasa pojawiła się w Polsce w latach 90. i jak dotąd jest mało popularna – do niedawna rocznie rodziło się około 2-3 miotów.

Dzięki studentom z Uniwersytetu Cambridge, którym pomagały zwalczać myszy i szczury, zostały rozpropagowane w Wielkiej Brytanii.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

W 1800 Anglię opanowały szczury, których zabijanie stało się jednym z popularniejszych sportów. John Hulme, entuzjasta psich wyścigów i walk ze szczurami skrzyżował whippeta z mieszańcem teriera, aby otrzymać ciętego, zwinnego psa, nadającego się do sportów. Pomysł okazał się trafny i po wielu jego powtórzeniach wyhodowano nową rasę. W 1827 rozpowszechniły się walki psów, do których Manchester Terier nadawał się równie dobrze, jak do starć ze szczurami. Uszy kopiowano, aby zapobiec ich urazom.
W 1860 rasę nazwano manchester terrier – od Manchesteru, gdzie występowały najczęściej. Zainteresowanie wzbudzały mniejsze odmiany, przez co psy te zaczęto krzyżować z rasą chihuahua, co skutkowało poważnymi wadami w budowie. Małe manchester terriery były wykorzystywane na polowaniach do penetrowania lisich nor. Jako że nie mogły nadążyć za większymi od nich gończymi jeźdźcy trzymali je w specjalnie zaprojektowanych, skórzanych sakwach.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Manchester terriery od zawsze przebywały w towarzystwie człowieka, toteż są psami przyjaznymi i oddanymi, nieagresywnymi wobec dzieci. Czujne i pełne temperamentu, zawsze skłonne do zabaw, lecz nie wymagają regularnej aktywności.

Dawniej wykorzystywany jako pies myśliwski i do walk ze szczurami, teraz głównie jako towarzysz.

Ciekawostki

W Ameryce Północnej występują dwie odmiany manchester terriera. Toy manchester terrier jest pomniejszoną kopią standardowego, waży poniżej 5 kg i ma naturalnie stojące uszy. W Anglii są to odrębne rasy: manchester terrier i english toy terrier.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Parson Russell terrier został wyhodowany przez angielskiego pastora Johna "Jacka" Russella. Człowiek ten słynął z zamiłowania do polowań i psów, a w szczególności terrierów. Rasa ta została wyhodowana przede wszystkim do polowań na lisy. Nazwa "Parson Russell" została ustalona przez American Kennel Club.

Budowa

Wygląd oraz użytkowość parson Russell terriera są określone wzorcem, który przedstawia go jako wytrwałego i mało wymagającego teriera pracującego, szczególnie przydatnego w polowaniu w funkcji norowca.

Ogon zwykle jest kopiowany. Ogon kopiowany: pozostaje w odpowiedniej proporcji do całości ciała. Powinien być takiej długości, by móc pewnie chwycić go w dłoń. Mocny, prosty, osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu. Ogon niekopiowany: średniej długości i tak prosty, jak to jest tylko możliwe. Gruby u nasady, cieńszy u końca. Osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu.

Szata i umaszczenie

Sierść twarda z natury, jest ścisła i gęsta tak jak u odmiany krótko i szorstkowłosej. Brzuch i spód tułowia są owłosione. Umaszczenie jest całkowicie białe lub dominująco białe z łatami barwy podpalanej (płoworudej), cytrynowej lub czarnej. Mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę ogona.

Zdrowie i pielęgnacja

Odmiana gładkowłosa gubi włos przez cały rok w znacznej ilości, natomiast szorstkowłosa wymaga trymowania dwa razy do roku, jesienią przy zmianie okrywy włosowej z letniej na zimową i wiosną z zimowej na letnią.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Parson Russell terrier to pies myśliwski, aktywny, czujny, wytrzymały, odważny, łatwy w szkoleniu i inteligentny. Uczy się chętnie i szybko, od szczenięcia wymagana jest konsekwencja w wychowaniu, gdyż później jako dorosły osobnik może podejmować próby zdominowania członków rodziny.

Pierwotnie używane były do polowań na lisy w norach. Współcześnie są hodowane również jako psy towarzyszące, sprawdzają się w psich sportach agility oraz flyballu, ale nadal rasa jest chętnie używana przez myśliwych do polowań, lecz przede wszystkich w krajach Europy zachodniej.

Ciekawostki

W 2001 roku nastąpił podział dawnego parson Jack Russell terriera na dwie odrębne rasy - krótkonogiego (bardziej rachitycznego) Jack Russell teriera oraz zgrabniejszego - na wyższych łapkach - parson Russell terriera. W Anglii, z której wywodzi się rasa, a także w kilku innych krajach, występuje i jest akceptowana jedynie pierwotnie wyhodowana odmiana, tj. parson Russell terrier.
Według wzorca tej rasy, osobniki muszą mieć na tyle długi ogon, by można go było chwycić ręką i w razie niebezpieczeństwa wyciągnąć psa z nory.
Osobniki tej rasy powinny mieć wąską klatkę piersiową, tak, by mogły zmieścić się w norze i mieć możliwość szybkiego wyjścia, bez ryzyka utknięcia.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa ta pochodzi z Irlandii, gdzie wykształciła się z psów pomagających w gospodarstwach chłopskich przy codziennych pracach (takich jak zaganianie bydła, tępienie szczurów, pilnowanie domu i pomaganie w polowaniach).

Szata i umaszczenie

Szata jest długa, jedwabista i miękka, lekko kręcona lub falowana, wymagająca trymowania, zaś umaszczenie jest pszeniczne w różnych odcieniach, u szczeniąt ciemniejsze, z wiekiem jaśnieje.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Irish soft coated wheaten terrier jest psem pełnym temperamentu, przyjacielskim, wesoło usposobionym oraz aktywnym.

Ciekawostki

Debiut wystawowy tej rasy odbył się w Dublinie w 1937 roku w dniu św. Patryka

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Sealyham terrier to rasa dosyć rzadko spotykana i oryginalna z wyglądu. Nazwa tej rasy pochodzi od kapitana Johna Edwardsa z Sealyham położonego w pobliżu Haverfordwest. John Edwards stworzył szczegółowe notatki na temat swojej pracy hodowlanej. Chciał wyhodować psa małego, inteligentnego, żwawego i mało wymagającego. Skrzyżował w tym celu:
cheschire terriera,
Welsh Corgi Pembroke,
Dandie Dinmont terriera,
foksteriera szorstkowłosego.

Swoje zwierzęta poddawał ścisłym testom. Jeśli pies lub suka, mając siedem miesięcy, bały się wejść do lisiej nory, były zabijane. Rasa ta uznana została w 1911 roku. Sealyham terrier w domu jest trzymany głównie dla towarzystwa.

Ciekawostki

Według brytyjskiego Kennel Club rasa ta jest bliska wymarciu.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Nazwa tej rasy pochodzi od wyspy Skye archipelagu Hebrydy u północno-zachodnich wybrzeży Szkocji. Przodkami skye terrierów były niskie psy długiej sierści, które na wyspie żyły od dawna. Prawdopodobnie w rozwoju tej rasy miały udział psy typu legawca, które dostały się na wyspę w wyniku rozbicia się statku Wielkiej Armady.

W Edynburgu znajduje się kamienna fontanna ze statuą przedstawiającą skye terriera, znanego jako Greyfriars Bobby. Została ufundowana w 1872 przez baronową Angelię Georginę Burdett-Coutts w celu upamiętnienia psa, który po śmierci swojego pana przez niemal 14 lat mieszkał przy jego grobie.

Budowa

Długi, niski pies o obfitej sierści. Jego długość jest równa dwukrotnej wysokości. Porusza się ze swobodą. Ma silny tułów i szczęki oraz przednie i tylne kończyny. Szyja długa o profilu lekko wygiętym. Długość psa od czubka nosa do końca ogona wynosi minimum 103 cm.

Głowa:
Długa i mocna. Bardziej się ceni mocną niż przesadnie długą. Mózgoczaszka średniej szerokości w tylnej części, stopniowo zwęża się ku mocnej kufie. Stop łagodny. Trufla nosa czarna. Kufa silna. Szczęka i żuchwa mocne, równej długości, zgryz nożycowy, regularny i kompletny. Oczy brązowe, najlepiej ciemnobrązowe, średniej wielkości, wąsko osadzone o pojętnym spojrzeniu. Uszy stojące lub opadające. Jeśli są stojące, mają frędzle i są nieduże. Brzeg zewnętrzny jest prosty, a wewnętrzny lekko zagina się od czubka do nasady, gdzie rozstawienie uszu jest najmniejsze. Jeżeli są opadające, są większe, opadają prosto i płasko, a ich krawędzie wewnętrzne przylegają do głowy.

Tułów:
Długi i niski. Boki wydają się nieco płaskie, gdyż sierść gładko na nich przylega. Grzbiet prosty, lędźwie krótkie, klatka piersiowa nisko położona, głęboko ożebrowana. Ogon jeśli jest opuszczony, powinien w górnej części zwisać, a w dolnej być lekko zagięty. Kiedy jest uniesiony, powinien stanowić przedłużenie linii grzbietu. Ogon nie może unosić się ponad linią grzbietu ani zakręcać się do góry. Powinien być pokryty frędzlą z włosa.

Kończyny:
Przednie krótkie i muskularne. Łopatki szerokie, przylegające. Nie powinno być na nich wilczych pazurów. Opuszki palców grube, pazury mocne. Kończyny tylne silne, dobrze skonstruowane i kątowane, proste, krótkie, muskularne.

Ruch:
Swobodny, energiczny i płynny. Kończyny są stawiane prosto do przodu.

Szata i umaszczenie

Włos dwojakiego rodzaju. Podszerstek jest krótki, przylegający, miękki i wełnisty. Włos okrywowy jest długi, twardy, prosty, płaski bez lokowatości. Na głowie sierść jest krótsza, miększa, przykrywa oczy i wierzch głowy. Uszy porośnięte frędzlami. Umaszczenie czarne, jasno- lub ciemno-szare, płowe, kremowe z czarnymi koniuszkami włosów. Każde jednolite umaszczenie jest dozwolone z możliwym ciemniejszym nalotem. Nos i uszy czarne. Dopuszczalna jest mała, biała plamka na piersi.

Zdrowie i pielęgnacja

Jego sierść wymaga starannej i systematycznej pielęgnacji oraz okresowego strzyżenia.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pełen godności, elegancki. Jest to pies jednego pana, nieufny wobec obcych, ale nigdy nie złośliwy.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Terier szkocki wywodzi się z XVII wieku (podobnie jak Cairn Terrier, West Highland White Terrier czy Skye Terrier) wzorzec dla niej ustalono w 1882.

Przez stulecia terier szkocki był wykorzystywany do zwalczania szkodników i szukania zwierzyny pod ziemią. Od lat trzydziestych XX wieku stał się popularny.

Budowa

Głowa: jest długa, ale proporcjonalna do wymiarów psa. Kufa mocna, jej długość powinna być taka sama jak długość mózgoczaszki.
Szczęki są mocne, zgryz nożycowy, pełny.
Zęby powinny być duże, ustawione idealnie pionowo.
Trufla jest duża, czarna nie zależnie od umaszczenia zwierzęcia. Linia łącząca truflę z żuchwą wydaje się z profilu cofnięta ku tyłowi. Mózgoczaszka dość szeroka. Stop jest niewielki ale wyraźny znajdujący się na wysokości oczu.
Oczy w kształcie migdała, ciemnobrązowe, dość szeroko rozstawione, osadzone głęboko pod brwiami.
Uszy są szpiczaste (nie kopiowane), wąskie. Powinny być osadzone na szczycie czaszki ale niezbyt blisko siebie. Uszy zbyt wąsko osadzone lub szerokie u nasady są poważną wadą.
Szyja jest muskularna o średniej długości przechodząca w długie skośne łopatki.
Tułów jest mocno zbudowany, stosunkowo krótki. Grzbiet prosty, lędźwie muskularne, głębokie.
Klatka piersiowa jest szeroka, dobrze zaokrąglona zwężająca się stopniowo ku mostkowi. Przedpiersie wydatne, wyraźnie wysunięte przed krótkie, bardzo mocne, proste, kończyny przednie. Klatka piersiowa powinna być noszona nisko między przednimi kończynami.
Łokcie powinny być ustawione równolegle do tułowia (łokcie odstające lub wciśnięte w tułów są wadą). Śródręcza są proste.
Kończyny tylne są dobrze kątowane o muskularnych udach.
Łapy posiadają mięsiste opuszki, palce wysklepione, zwarte. Przednie łapy są nieco większe od tylnych.
Ruch jest równomierny i swobodny. Kończyny przednie i tylne stawiane są równolegle.
Ogon jest średniej długości, jak najbardziej prosty, wysoko osadzony, nie cięty. U nasady ogon powinien być szerszy i zwężać się ku końcowi. Noszony prosto ku górze lub lekko pochylony na grzbiet.

Szata i umaszczenie

Włos jest szorstki, a podszerstek obfity. Umaszczenie spotykane jest czarne, pszeniczne lub pręgowane w dowolnych kolorach. Nos, powieki i fafle muszą być dobrze pigmentowane tzn. w kolorze czarnym. Pożądane są także czarne opuszki i pazury.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Terier szkocki jest dość uparty, ale nie zaczepny, nieustępliwy, zwłaszcza wobec innych psów. Instynkt myśliwski doskonały i duża pasja. Dość trudny w szkoleniu, ale dobrze zapamiętuje nauki. Lubi towarzystwo ludzi, nie atakuje ich nigdy, jednak do obcych odnosi się z rezerwą. Wierny towarzysz, wytrwały piechur. W warunkach domowych spokojny i zrównoważony.

Ciekawostki

Terier szkocki razem z West Highland White Terrierem znajduje się na etykiecie whisky Black & White.
Rasa jest podatna na dziedziczną chorobę neurologiczną, nazwaną scotty cramp. Objawia się ona zaburzeniami motoryki i drżeniem mięśni kończyn. Szukając lekarstwa na nią wynaleziono i opatentowano popularny lek antydepresyjny prozac.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Już w XIV wieku hodowano foksteriery, które towarzyszyły sforom psów gończych w czasie nagonki na lisa lub pracowały pod ziemią (wypłaszały z nor). Starszą odmianą są foksteriery gładkowłose. Szorstkowłose pojawiły się znacznie później, dopiero po roku 1814, dzięki pracy hodowcy angielskiego Jacka Russela, który poświęcił się hodowli różnych odmian terierów szorstkowłosych. W roku 1875 powstał w Anglii klub hodowców foksterierów (Fox Terrier Club), który jednak nie uznawał terriera szorstkowłosego. Do ich większej popularności doszło po roku 1913, kiedy to powstało Wire Fox Terrier Association. Organizacja zalegalizowała trymowanie, foksteriery szorstkowłose szybko wyparły foksteriera gładkowłosego. Skorygowana trymowaniem sierść dodawała psom urody, a szorstkość włosów lepiej chroniła psy przed wiatrem i zębami szkodników.

Szata i umaszczenie

Dominującym umaszczeniem jest biały. Poza tym maść nie jest decydująca, ale pręgowanie i plamy czerwone, czekoladowo lub łupkowoszare są niepożądane. U foksteriera szorstkowłosego szata jest szorstka, twarda, gęsta, z tendencją do skręcania się. Powinna być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Podszycie krótsze, bardziej miękkie i delikatniejsze niż włos okrywowy.

Zdrowie i pielęgnacja

Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się, jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm , na bokach i po obu bokach szyi 1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości. Przejścia w trymowaniu między poszczególnymi częściami ciała powinny być łagodne, mało widoczne. Ze względu na to, że sierść na różnych częściach ciała przyrasta z różną intensywnością, trymowanie poszczególnych części ciała powinno być przeprowadzane stopniowo. Jest to rasa wymagająca wiele ruchu na świeżym powietrzu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie. Często pies jednego właściciela.

Foksterier jest psem o instynkcie łowieckim, sprawdzającym się nie tylko w pracy w norach, jako pies wypłaszający np. lisy, ale także na powierzchni, gdzie może być dzikarzem, płochaczem czy tropowcem. Chętnie pracuje także w wodzie.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa psa dość rzadko spotykana w stosunku do szorstkowłosej odmiany foksterierów. Pochodzi z Wielkiej Brytanii, gdzie hodowcy owiec wykorzystywali je do tępienia lisów.

Budowa

Głowa: czaszka jest stosunkowo wąska, zwężająca się ku oczom, stop niezbyt wyraźnie zaznaczony. Szczęki są silne i muskularne. Policzki pod oczami nie zapadnięte. Część twarzowa powinna być delikatnie wymodelowana, lecz nie klinowato zbieżna. Kufa zwęża się stopniowo w kierunku nosa. Trufla czarna.
Oczy są ciemne, małe, okrągłe, raczej głęboko osadzone.
Uszy mają kształtu litery V, małe, niezbyt grube. Są typu "łamanego" - opadające ku przodowi na policzki.
Uzębienie jest równe, a zgryz nożycowy.
Szyja jest sucha, muskularna, bez fałd, stosownej długości, rozszerzająca się stopniowo ku barkom.
Tułów:
Klatka piersiowa jest głęboka, niezbyt szeroka.
Grzbiet jest krótki, prosty i zwarty, bez śladu wiotkości.
Lędźwie są silne i łagodnie wysklepione, głębokie, zachodzące możliwie daleko ku tyłowi.
Kończyny tylne mają uda silne i mocne, stawy skokowe nisko przy ziemi, tak by foksterier stał na pionowym śródstopiu. Kolana prawidłowo ukątowane.
Kończyny przednie mają łopatki długie, ukośne, zachodzące daleko do tyłu, w kłębie delikatnie wymodelowane i wyraźnie wykrojone. Łapy są okrągłe, zwarte, nieduże. Opuszki twarde i mocne. Palce lekko wysklepione. Łapy nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Tył silny, muskularny, nie ścięty, ani krępy
Ogon:
Zwykle kopiowany.
Ogon kopiowany: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale nie nad grzbietem. Nie może być zakręcony. Dość mocny.
Ogon niekopiowany: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale nie nad grzbietem. Tak prosty jak to tylko możliwe. Średnie długości, tak by pasował do sylwetki psa.

Szata i umaszczenie

Przeważa biel, najczęściej spotykane są biało-brązowe, biało-czarne, rzadziej trzykolorowe czy też wyłącznie białe. Pręgowanie oraz czerwone i bursztynowe oznaki są niepożądane. Włos powinien być prosty, dość twardy, gęsty, przylegający do ciała. Brzuch i wewnętrzna strona ud nie mogą być gołe (u osobników dorosłych).

Zdrowie i pielęgnacja

Wady:
Nos biały, różowy lub w plamy w tym kolorze. Uszy stojące, tulipanowate lub załamane do tyłu. Przodozgryz lub tyłozgryz.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Foksterier krótkowłosy to pies wesoły, żywy, bystry. Jest on również silny, czujny, zwinny, towarzyski, o żywej reakcji, przyjacielski. Wyróżnia go też odwaga oraz wytrwałość. Dość uparty w wykonywaniu niekorzystnych dla niego komend. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem co przejawia się ciągłym zwijaniem się w kłębek na stopach pana. Często goni za poruszającymi się szybko obiektami. Uwielbia las i wodę. Do innych psów nie wykazuje agresji o ile nie zostanie sprowokowany. Inne małe zwierzęta, w tym koty traktuje jako zdobycz do upolowania.

Ciekawostki

Jego masa w kondycji wystawowej powinna wynosić: u psów 7,3-8,2 kg, a u suk 6,8-7,7 kg.

Foksteriery krótkowłose pomimo swoich niewielkich gabarytów, mogą przenosić w pysku dość duże rzeczy (patrz rys. po prawej stronie)

żródło: http://pl.wikipedia.org

Budowa

Ten terier krótkonożny jest dobrze zbudowany. Sylwetka prostokątna. Opadające uszy są średniej wielkości. Długość głowy w kształcie klina wynosi przeważnie 20-21 cm, natomiast jej szerokość 9-10 cm. Mózgoczaszka zwęża się stopniowo w kierunku oczu. Długość tułowia wynosi 40-43 cm.

Szata i umaszczenie

Sierść długa, cienka i delikatna, szaroniebieska (szczenięta rodzą się czarne) lub jasnokawowo-brązowa (szczenięta rodzą się czekoladowo-brązowe).

Zdrowie i pielęgnacja

Rasa ta nie gubi włosa. Pies powinien być czesany 4 razy w tygodniu, po 20 minut. Wymaga sporo ruchu, aby nie przybierać na wadze.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Zwinny, lubiący pracę terier czeski nie jest agresywny. Zrównoważony, łagodny i spokojny. Wesoły pies do towarzystwa, z rezerwą wobec obcych. Może być hałaśliwy. Lubi ścigać poruszające się obiekty. Pewne problemy i wady psa mogą być wyeliminowane przez odpowiednio dobrane szkolenie. Szybko się uczy.

Dawniej psy tej rasy brały udział w polowaniach na lisy i borsuki, obecnie pełni funkcje psa do towarzystwa. Obronność psa jest niewielka.

Ciekawostki

Jedną z chorób, eliminująca z dalszej hodowli, jest scotty cramp, choroba na którą chorują również teriery szkockie, objawiająca się drżeniem kończyn, wyginaniem kręgosłupa i utratą równowagi.

Rasa ta jest w Polsce rzadko spotykana.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa pochodzi z hrabstwa brytyjskiego Yorkshire. Jedną z teorii pochodzenia nazwy rasy jest zapożyczenie jej od nazwy miejscowości – Airedale, gdzie odbywały się wystawy psów. Pokazywano tam często „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. W założeniu rasa ta ma uosabiać wszystkie typowe cechy terierów. Jako największy z tej grupy, często nazywany jest królem terierów.

Przedstawiciele rasy odznaczają się znakomitym węchem, stąd wykorzystywane są powszechnie jako psy tropiące (np. w Afryce, Indiach i Kanadzie). W czasie wojny wykorzystywany był przez Czerwony Krzyż. Znajduje ponadto zastosowanie jako pies policyjny i służbowy, np. w Wielkiej Brytanii i w Rosji.

Budowa

Proporcjonalny, dobrze umięśniony, aktywny, dość krępy. Dymorfizm płciowy nie jest określony we wzorcu.

Wysokość w kłębie: psy: około 58-61 cm, suki: około 56-59 cm.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Szybki w reakcji, cechuje się uwagą i stanami ciągłego napięcia (na co wskazuje wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon). Czujny i odważny, lecz nie agresywny.

Ciekawostki

Wady dyskwalifikujące według wzorca:
agresja lub wyraźna lękliwość;
wszelkie deformacje budowy lub zaburzenia charakteru;
brak jądra (jąder) wyczuwalnego w mosznie u samców.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Przodkowie tych psów przybyli razem z holenderskimi żeglarzami do Japonii. Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania przybyłych psów podobnych do foksterierów z terierem kobe, toy terrierem i minibullterierem. W roku 1932 został utworzony w Japonii Klub Nihon teria, którego pierwszym przewodniczącym był Tamura Kikujiro. Natomiast JKC (Japan Kennel Club) został członkiem FCI w roku 1979. Pierwszy standard tej rasy w organizacji FCI został opublikowany 9 maja 1973 roku, gdzie jeszcze była mowa o Nihon Fox Terrierze (smooth). W Polsce jest rasą unikalną.

Budowa

Głowa
Nos czarny z prostym nosowym mostem.
Wargi cienkie i napięte.
Zęby silne i białe, ze zgryzem nożycowym.
Oczy umiarkowane, owalne, ciemne
Uszy mają wysoki poziom, umiarkowanie małe, cienkie, w kształcie V i spadające naprzód.

Szata i umaszczenie

Sierść u teriera japońskiego jest krótka, gęsta o gładkim włosie. Umaszczenie spotykane u tej rasy jest trójbarwne o czarnej głowie. Występuje także umaszczenie podpalane i białe, białe ze znaczeniami czarnymi lub podpalanymi lub białe z plamami czarnymi.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Inteligentne i przyjacielskie, lubią życie na łonie rodziny.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Historia tej rasy nie jest do końca wyjaśniona – wiadomo, że psy te towarzyszyły plemionom nomadzkim południowej Sahary w polowaniach (m.in. Tuaregom). Dzięki swojej czujności były wykorzystywane także jako psy stróżujące. Charty afrykańskie były bardzo szanowane przez owe plemiona, miały wstęp do namiotów i były częstymi prezentami lub posagami.

Budowa

Pies jest wysoki, o lekkim kośćcu i wydłużonym pysku. Sylwetka powinna być szczupła, a kości uwydatnione. Stop bardzo słabo zaznaczony, oczy dość duże, szeroko rozstawione. Głowa ma kształt gruszki. Uszy zwisające. Nogi długie i mocne.

Szata i umaszczenie

Azawakh posiada w większym lub mniejszym stopniu białe znaczenia na łapach i ogonie. Kolorystycznie sierść może być od płowożółtej do czerwonej bądź brązowoczerwonej.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy są niezależne, uznające zhierarchizowany model rodzinny, czyli taki, w którym pies podporządkowuje się tylko jednej osobie (liderowi), wobec której jest oddany.

Psy używane do polowań, szczególnie cenne, gdyż biegają niezwykle szybko, do 65 km/h, i, jak wszystkie charty, w odróżnieniu od pozostałych psów myśliwskich kierują się wzrokiem, a nie słuchem.

Ciekawostki

W Europie i Ameryce Północnej rasa ta jest bardzo rzadko spotykana.

Dzięki informacjom o tej rasie zebranym przez Xaviera Przeździeckiego został w 1982 roku ustalony wzorzec azawakha. Ten francuski oficer polskiego pochodzenia przyczynił się także do rozpowszechnienia tej rasy.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Jest to bardzo stara, jedna z najstarszych ras psów, zaliczana do psów pierwotnych. Powstała w górach Afganistanu, gdzie psy te były użytkowane jako psy myśliwskie i pasterskie. Powstanie rasy datuje się na czasy przed naszą erą. Ich wizerunki znane są z kamiennych rzeźb pochodzących z około 2200 p.n.e. Pierwotnie używane były do polowań na wilki, lisy i gazele, a także do pilnowania i obrony stad. Występowała w 3 odmianach, z których długowłosa dała początek dzisiejszym chartom afgańskim. W obrębie rasy wyhodowano 2 typy: pustynny (bell murray) oraz górski (ghazni). Zmniejszające się zainteresowanie rasą pustynną doprowadziło do zaprzestania jej hodowli.

Oryginalna nazwa rasy w języku paszto – tazi lub tażi – ma prawdopodobnie związek z nazwą rosyjskiej rasy tasy (bliskość południowej Rosji i Afganistanu przemawia za wspólnym początkiem obu ras). Uznając rasę za dobro narodowe, Afgańczycy nie zezwalali na eksport psów poza kraj – dopiero na początku XX wieku rasa trafiła do Anglii (w 1907) i innych krajów Europy, oraz do USA.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie różne – według wzorca rasy wszystkie maści są dopuszczalne, niepożądane są jedynie białe znaczenia (choć bywają egzemplarze całkowicie białe), zwłaszcza na głowie; często występuje czarna lub ciemna maska; charakterystyczne są długa grzywka na głowie i krótki ogon zwinięty przy końcu w pierścień.

Zdrowie i pielęgnacja

Długa szata wymaga starannej pielęgnacji – strzyżenia i mycia; przeciętnie czesanie szaty zajmuje godzinę dwa razy w tygodniu; szczególnej uwagi wymagają uszy i ich okolice. Większość chartów afgańskich nie jest do końca posłuszna człowiekowi. Do chorób znamiennych dla rasy zaliczyć można alergie i raka. Jak większość chartów, wrażliwe są na anestetyki.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Niezależny pies cichy w domu, ale szybki i czynny na wolnym powietrzu, o żywym usposobieniu. Trudny do ułożenia; obecnie rzadko wykorzystywany w myślistwie, za to popularny na wystawach psów. Dzieci w domu tolerują, natomiast często dążą do dominacji nad innymi domowymi zwierzętami. Wymagają zabaw ruchowych dla "upustu" energii, lecz nie powinny być spuszczane ze smyczy na otwartym terenie (dobrym rozwiązaniem jest coursing).

Ciekawostki

Sierści chartów afgańskich używano do wyrobu delikatnych szali.
3 sierpnia 2005 roku, koreański naukowiec Woo Suk Hwang ogłosił, iż dokonał pierwszego udanego sklonowania psa. Klon rasy chart afgański otrzymał imię Snuppy.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Jest blisko spokrewniony z foxhoundem angielskim, który wraz z psami gończymi z Francji przyczynił się do powstania foxhoundów amerykańskich w XVIII wieku.

Budowa

Lekko wysklepiona czaszka, średniej długości, proste i szerokie uszy. Głęboka klatka piersiowa, ukośne, muskularne łopatki, dobrze wysklepione żebra. Uda bardzo muskularne, a przednie nogi proste, średniej grubości. Podobny do foxhounda angielskiego.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie dopuszczalne w każdym kolorze, choć najczęściej jest trójkolorowe. Sierść krótka, twarda i przylegająca.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Aktywny i przyjazny.
Hoduje się go nie tylko na polowania, ale także jako psa wystawowego.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Budowa

Głowa foxhounda angielskiego powinna być pełna, ale niezbyt ciężka. Czaszka szeroka, czoło wyraźne, pysk długi i dość szeroki, nos szeroki, o rozwartych nozdrzach. Uszy osadzone raczej nisko, wiszące, przylegające do policzków. Oczy ciemne, niezbyt duże, o przyjaznym spojrzeniu. Szyja długa, bez luźnej skóry, nie krótsza niż 25 cm (licząc od czaszki do barków). Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach, grzbiet prosty i równy, zad silny. Ogon osadzony dość wysoko, nie może być podkręcony. Nogi silne, proste, muskularne.

Niektóre samce hodowane na wystawy i pokazy są znacznie większe, a ich masa ciała przekracza 45 kg.

Szata i umaszczenie

Włos jest krótki, przylegający o barwie czarnej, białej lub brązowej, występujących najczęściej w różnych kombinacjach, czasem z domieszką żółtego. Znaczenie na wystawach ma symetryczne rozmieszczenie łat i plam.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Foxhound angielski jest psem myśliwskim – posłusznym, czujnym, przyjaźnie usposobionym do ludzi, koni i innych psów. Rasa ta jest towarzyska, wesoła i aktywna. Jako pies wyłącznie towarzyszący, niemający możliwości brania udziału w polowaniach, potrzebuje ruchu.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Przodkami seterów były spaniele. Początkowo psy tej rasy używane były do aportowania oraz wystawiania zwierzyny (głównie ptactwa), chwytanej następnie w sieć. Do ustabilizowania rasy przyczynił się angielski lord Edward Laverack w połowie XIX wieku. W przedwojennej Polsce setery angielskie często nazywane były laverackami, a sama rasa była wśród ziemiaństwa bardzo popularna. Z hodowli Laveracka pochodziły psy zakupione przez innego hodowcę Edwarda Llewelina, który również przyczynił się do stabilizacji i popularyzacji rasy.

Budowa

głowa: długa, wąska, z wyraźnie zaznaczonym stopem; kufa o kwadratowym obrysie
oczy: ciemne, ciemnopiwne,
uszy: osadzone nisko, blisko głowy, w tylnej jej części,
tułów: dobrze umięśniony, z lekko łukowatymi lędźwiami i dobrze wysklepioną klatką piersiową,
ogon: zwężający się ku końcowi, osadzony nisko i noszony na wysokości bądź poniżej grzbietu.

Szata i umaszczenie

Pofalowana, jedwabista, zawsze częściowo biała. Dopuszczalne rodzaje umaszczeń: blue belton (biało czarne), orange belton (biało pomarańczowe), tricolor (biało czarne z brązowymi paleniami na kufie i do połowy wysokości łap, czasem także na przedpiersiu), liver belton (biało wątrobiane) rzadko spotykane. Preferowane są setery angielskie cętkowane bez łat na tułowiu.

Zdrowie i pielęgnacja

Do spożytkowania wrodzonej energii wskazany jest dla psów tej rasy intensywny ruch na dużych przestrzeniach. Szata wymaga wyczesywania przynajmniej raz w tygodniu.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Niezwykle przywiązuje się do właściciela. Bardzo przyjaźnie nastawiony do otoczenia co powoduje, iż nie sprawdza się w roli psa stróżującego. Łagodny wobec dzieci.

Pies myśliwski, pies-towarzysz.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa pochodzi od cocker spanieli angielskich, które około 1880 roku sprowadzono do Ameryki. Tu w latach 30. XX wieku uznano je za oddzielną rasę. W Anglii uczyniono to 35 lat później. W amerykańskich warunkach bardziej przydatny był mniejszy pies (polowano na drobniejsze niż w Anglii ptactwo), dlatego dążono do zmniejszenia jego rozmiarów.

Budowa

głowa jest mocno zaokrąglona, czaszka z wydatnymi kośćmi pod brwiami; kufa krótsza niż u angielskiego cocker spaniela. Stop bardzo wyraźnie zaznaczony.
oczy od orzechowych do czarnych, pożądane jak najciemniejsze; okrągłe w kształcie.
uszy zwisają, osadzone na poziomie oczu lub poniżej ich dolnej krawędzi.
tułów jest zwarty, optycznie mocny, głęboka klatka piersiowa.
ogon jest noszony na wysokości grzbietu lub tuż ponad nim

Szata i umaszczenie

Szata jest gładka lub lekko sfalowana, jedwabista, gęsta, dłuższa niż u angielskiego cocker spaniela. Umaszczenie jest zróżnicowane.

Zdrowie i pielęgnacja

Rasa o bujnej szacie, ale nie sprawiającej większych problemów przy systematycznej pielęgnacji. Kąpiele, strzyżenie i czesanie raz na 2-4 tygodnie. Uwielbia towarzystwo człowieka, bez znaczenia czy na kanapie w domu, czy na dłuższym spacerze, pies dla każdego. Lubi spacerować ale dłuższe wycieczki nie są konieczne.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Psy tej rasy są łagodne, energiczne. Kochają człowieka. Nie sprawiają większych problemów kiedy zostają same w domu.

Dziś najczęściej jest hodowany jako pies rodzinny, do towarzystwa.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do wypłaszania ptactwa łownego.

Początkowo słowo "spaniel" było terminem ogólnym i oznaczało psa myśliwskiego określonego typu. W końcu zaczęto rozróżniać spaniele służące do pracy w wodzie (dowodne) i inne, które pomagały myśliwym na lądzie (lądowe). Spaniele lądowe zostały później podzielone na wystawiające zwierzynę (setery) i springery, które wypłaszały ptaki z zarośli, umożliwiając myśliwym ich ustrzelenie. Te dawne springer spaniele są przodkami wszystkich obecnie uznawanych ras spanieli użytkowanych. Zdarzało się, że z jednego miotu szczeniąt pochodziły psy większe - springery, używane do wypłaszania dużych ptaków, i mniejsze których zadaniem było zmuszanie do lotu drobniejsze ptactwo, takie jak słonki. Własnie od słonki (ang. woodcock) pochodzi pierwszy człon nazwy rasy.

Rasa cocker spaniel angielski znana jest od XIX wieku, chociaż jej początki sięgają kilkuset lat wcześniej, u ówczesnych psów w typie spaniela. Ogólnie przyjmuje się, że nazwa "spaniel" pochodzi od starofrancuskiego słowa "espaigneul", oznaczającego psa hiszpańskiego co wskazuje na pochodzenie spanieli od psów, hodowanych w Hiszpanii - specjalnie do polowania i aportowania.

Spaniele przybyły do Anglii wraz ze swoimi hiszpańskimi właścicielami, a niektórzy angielscy arystokraci kupili lub otrzymali je jako podarki. Wykorzystywali te psy w swoich posiadłościach do celów myśliwskich. Wzrost popularności spanieli odzwierciedlają liczne wzmianki w literaturze angielskiej, w tym w dziełach Geoffreya Chaucera z XIV wieku i w sztukach William Shakespeare`a w XVI wieku.

W roku 1893 Kennel Club w Wielkiej Brytanii uznał cocker spaniele za odrębną rasę (określenie "angielski" dodano do nazwy rasy później). W 1902 wydano oddzielny jego wzorzec. Od tego czasu obowiązkowo prowadzone są osobne linie hodowlane dla springer spanieli i cocker spanieli. Ta rasa znalazła licznych zwolenników także w Ameryce, ale już na początku XX wieku zaczęto hodować cocker spaniele w typie amerykańskim. Te psy były trochę mniejsze od angielskich cockerów, a amerykańscy hodowcy zwracali większą uwagę na walory wystawowe niż użytkowe tych psów. W tym czasie w Ameryce oba typy cocker spanieli konkurowały ze sobą.

Dopiero w 1946 roku American Kennel Club (AKC) uznał oba typy cockerów za odrębne rasy i przyjął dla nich nazwy cocker spaniel angielski i cocker spaniel amerykański. Pod koniec lat 50 XX wieku cocker spaniel angielski cieszył się już dużą popularnością na całym świecie.

Budowa

Niewielki pies o wyważonej i zwartej sylwetce. Długość mierzona od kłębu do nasady ogona powinna odpowiadać wysokości psa w kłębie.
Głowa:wydłużona, sucha, delikatnie rzeźbiona. Czaszka dobrze rozwinięta, w górnej części lekko wysklepiona w formie kopuły. Guz potyliczny średnio rozwinięty, łuki brwiowe dobrze rozwinięte. Kufa kwadratowa, w górnej części prosta i szeroka, lekko zwężająca się w kierunku nosa. Stop jest wyraźny, zgryz nożycowy.
Oczy: rozwarte, ale nie wypukłe, błyszczące. Kolor ciemnoorzechowy, brązowy lub prawie czarny dostosowany do umaszczenia, nigdy jasny.
Uszy: zwisające i nisko osadzone, na poziomie oczu lub niżej. Ich długość powinna sięgac minimum końca nosa. Pokryte długim, jedwabistym włosem, który może być skręcony.
Tułów: mocny i zwarty, linia grzbietu krótka, opadająca lekko ku tyłowi. Kłąb wyraźny.
Klatka piersiowa jest głęboka, dobrze rozwinięta, sięga do połowy łokcia. Łopatki długie, skośnie ustawione, cienkie. Zad szeroki, zaokrąglony, muskularny.
Kończyny przednie: proste, mocne, stosunkowo krótkie, z umiarkowanym piórem z tyłu.
Kończyny tylne: proste i mocne. Staw skokowy mocny, wyraźny. Podudzie nisko kątowane.
Ogon: osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, pozostawiony w stanie naturalnym. Nie podniesiony, raczej na linii grzbietu, jednak im niżej, tym lepiej. Ogon w czasie pracy psa powinien być nieustannie w ruchu. Wszystkie psy urodzone w Polsce po 01.01.2012r. muszą mieć pozostawione naturalne uszy i ogony.DZ.U.2011,nr 230, poz.1373.

Szata i umaszczenie

Szata jest jedwabista, gładka, przylegająca. Krótka na głowie, niezbyt długa na grzbiecie i obfita na łapach. Nie może być sztywna ani skręcona.
Maść jest jednokolorowa (złota, czarna, czekoladowa, sobolowa, czarna-podpalana, czekoladowo-podpalana) lub kolorowa (biało-czarna, biało-złota, biało-pomarańczowa, biało-czekoladowa, blue roan, orange roan, lemon roan, liver roan, tricolour). U psów jednokolorowych kolor biały dopuszczalny jest tylko na klatce piersiowej (przedpiersi).

Zdrowie i pielęgnacja

Wymaga regularnego czesania i szczotkowania. W razie potrzeby można kąpać lub używać suchego szamponu. Włosy na stopach należy szczesywać na palce i przycinać równolegle do podeszew. Należy wyskubać włosy wokół poduszeczek, ale nie spomiędzy palców.

Posiada skłonności do schorzeń oczu i stanów zapalnych uszu z powodu ograniczonej wentylacji kanału słuchowego.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Cocker spaniel angielski jest to pies wesoły i żywy, dobry towarzysz dla ludzi lubiących ruch. Jest psem ciekawym i śmiałym, z dużą skłonnością do zabaw.Spontanicznie reaguje merdając nie tylko ogonem, lecz i całą tylną częścią ciała. Alarmuje właściciela o wtargnięciu kogoś obcego na jego teren.

Cocker spaniel angielski jest psem myśliwskim (płochacz), lecz sprawdza się również jako aporter drobnej zwierzyny. Do II wojny światowej był najbardziej cenionym psem do towarzystwa. Obecnie najczęściej hodowany jako pies rodzinny.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

W Ameryce irish water spaniele krzyżowano z Curly Coated Retrieverami oraz prawdopodobnie z angielskimi spanielami wodnymi. W ten sposób został on przystosowany do amerykańskich warunków polowań w wodzie, szuwarach i lasach.

Budowa

Pies ten od irish water spaniela różni się wielkością i bardziej płaskim, owłosionym ciemieniem oraz mniej wyraźnie zaznaczonym przełomem czołowo-nosowym.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie wątrobiane lub czekoladowe. Dopuszczalne małe białe znakowania na piersiach i palcach.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Pies tej rasy nie wykazuje agresji, jest rodzinnym psem, akceptującym w zupełności dzieci.

Pies wykorzystywany do aportowania ptactwa wodnego, jest także psem stróżującym.

Ciekawostki

Psy tej rasy są bardzo rzadko spotykane w Polsce.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Dawną różnorodną grupę psów określanych "spanielami lądowymi" podzielono na dwie grupy ze względu na wielkość - te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), gdyż służyły głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników; z momentem wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania. Pochodzi z linii hodowlanej wcześniej zwanej spanielem z Norfolk. Uchodzi za przodka wszystkich rodzajów spanieli z wyjątkiem clumber spaniela.

Budowa

Głowa: dość szeroka, stop wyraźnie zaznaczony, bruzda pomiędzy oczami,
Oczy: ciemnoorzechowe, łagodne i uważne; wadą jest widok trzeciej powieki,
Uszy: osadzone blisko głowy, na linii oczu, zwisające,
Tułów: silnie umięśniony, z dobrze rozwiniętą, głęboką klatką piersiową,
Ogon: nisko sadzony, noszony poziomo, dobrze owłosiony; (tradycyjnie - przycięty), aktualnie już nie cięty.

Szata i umaszczenie

Szata jest gładka, dość gęsta, średniej długości, przylegająca - chroniąca psa przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. Dopuszcza się każdy kolor występujący u spanieli lądowych jednak najbardziej pożądane jest umaszczenie biało brunatny i biało czarne, także z podpalanymi plamami.

Zdrowie i pielęgnacja

Springer spaniel angielski potrzebuje regularnego ruchu - spaceru i wybiegania; sierść wymaga regularnej pielęgnacji. Ciężkie, zwisające uszy podatne są na stany zapalne. Zdarzają się też uczulenia, choroby oczu oraz dysplazja stawu biodrowego i łokciowego.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Springer spaniel angielski jest psem posłusznym, opanowanym, dobrym aport, także z wody. Wobec obcych zachowuje się z rezerwą. Towarzyski, tolerujący dzieci.

Wszechstronny pies myśliwski.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Rasa powstała w XVI wieku. Jest jedną z rdzennych ras francuskich psów myśliwskich. Wywodzi się od niej wiele ras psów gończych. Jest wynikiem krzyżówek psów gończych z wyżłami.

Budowa

Sylwetka nieduża, muskularna, z długą, mocną szyją i długim ogonem w kształcie sierpa. Głowa z kwadratowym pyskiem, szeroką czaszką, czarnym nosem i długimi płaskimi uszami, osadzonymi na linii oczu.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest trójkolorowe, z wyraźnym czaprakiem. Sierść krótka i przylegająca.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Żywy i przyjazny.
Pies wykorzystywany do polowań na drobną zwierzynę, głównie zające.

żródło: http://pl.wikipedia.org

Rys historyczny

Pochodzenie tego psa nie jest pewne, ale na niewątpliwie to stara rasa, prawdopodobnie spokrewniona ze starożytnym gończym na kuropatwy.

Budowa

Ta rasa wyżłów ma dużą, ciężką głowę w stosunku do raczej smukłego, dobrze umięśnionego tułowia.

Szata i umaszczenie

Sierść jest krótka i delikatna, wyłącznie ciemnobrązowa z białym, często wyraźnie dropiata.

Zachowanie, charakter i użytkowość

Wyżeł hiszpański z Burgos to wytrzymały i konsekwentny myśliwy zdolny do pracy na każdym terenie. Zwykle jest odważny i zacięty, a jednocześnie opanowany i czujny. W stosunku do innych psów nie powinien zachowywać się agresywnie, ani bojaźliwie.

żródło: http://pl.wikipedia.org