ul. Słowackiego 2B, 05-120 Legionowo (woj. Mazowieckie);
e-mail: biuro@swkipr.pl; tel. 884 347 677 - biuro
Jest to jedna z czterech ras szwajcarskich psów pasterskich. Pochodzi ze szwajcarskich Alp, gdzie w okolicach Appenzell dalej można go spotkać jako pomocnika pasterza. Pierwsze udokumentowane opisy tej rasy pochodzą z początku XIX wieku.
Umaszczenie jest czarne lub ciemnobrązowe podpalane z białymi znaczeniami na głowie, piersi, końcach łap i zakręconym na grzbiet ogonem. Włos jest krótki i łatwy w pielęgnacji.
Appenzeller jest psem towarzyskim, współpracującym ściśle z człowiekiem. Jego ruchliwość, pewność siebie i szczekliwość są w wykonywanej przez niego pracy atutami. Wobec nieznanych mu osób jest nieufny.
Jako pies pasterski posiada umiejętność zaganiania stad bydła – zawraca krowy chwytając je za pęciny, jednocześnie unikając uderzenia racicą. Potrafi rozróżnić krowy wchodzące w skład "swojego" stada od innych krów, które przegania. Jest także psem sprawdzającym się jako pies obronny i stróżujący.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Aidi prawdopodobnie jest potomkiem dużych azjatyckich psów pasterskich. Francuska nazwa rasy chien de l’Atlas określa jej pochodzenie – góry Atlas w Maroko.
Muskularny, silnie zbudowany pies.
Umaszczenie dowolne. Sierść powinna być gęsta i dość długa (krótka jest uważana za wadę), szczególnie na ogonie i tylnych nogach; wokół szyi powinna tworzyć grzywę (bardziej widoczną u samców). Szata ma za zadanie chronić psa przed zimnem, deszczem oraz atakami dzikich zwierząt.
Jest to pies czujny, nieufny wobec obcych, ma silny instynkt obronny. Wykazuje przy tym wiele energii i zwinności.
Psy te nigdy nie były wykorzystywane jako typowe psy pasterskie. Broniły stad i własności pasterza, a przy tym towarzyszyły chartom sloughi w polowaniach. Aidi tropił zwierzynę wykorzystując swój doskonały węch, a zadaniem sloughi było jej doścignięcie i powalenie. Dobrze radzą sobie z rolą psa stróżującego.
Rasa ta nie jest w Polsce spotykana.
W Maroko istnieje klub, którego zadaniem jest ochrona i propagowanie narodowej rasy jaką jest aidi.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi 10–11 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Niektórzy twierdzą, że Bouvier des Ardennes pochodzą ze skrzyżowania owczarka belgijskiego z pikardyjskim, inni, że jest to rasa starsza, powstała w XVIII wieku poprzez krzyżowanie lokalnych ras psów pasterskich występujących na terenie Belgii i Luksemburga.
Są to psy średniej wielkości, krótkie, szerokie i masywne. Krótka, szeroka szyja, masywna czaszka, szerokie wargi. Włosy szorstkie, długości około 5cm, krótsze na kończynach i głowie.
Bouvier des Ardennes to przede wszystkim psy pracujące, pasterskie. Od lat zajmowały się pilnowaniem i ochroną bydła. Przyzwyczajone są do ciężkiej pracy i życia na dworze, więc nie nadają się do trzymania w domu. Potrzebują dużo ruchu. Wymagają regularnego szczotkowania.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek ten został wyhodowany w USA. Na temat powstania rasy istnieje wiele teorii. Dokładnie nie wiadomo, jak przebiegało jej kształtowanie. Uważa się, że protoplastami aussie były owczarki przywożone przez osadników z różnych krajów, m.in. z Anglii. Na terenie Stanów Zjednoczonych dochodziło do wielu krzyżówek tych psów. Tak powstawała rasa spełniająca kryteria wszechstronnego psa pasterskiego i stróżującego. W XVIII wieku do zachodnich Stanów wraz z baskijskimi pasterzami z Australii dotarły nowe psy pasterskie. Część z nich wywodziła się od psów ze szczątkowym ogonem, zwanych "smihfield dog", i od collie o umaszczeniu merle. Te pieski średniego wzrostu, zwane "little blue dog", zrobiły wielkie wrażenie na amerykańskich farmerach. Zaczęto je krzyżować z rodzimymi owczarkami i nadano nazwę "owczarek australijski".
W dobrych warunkach dożywają około 13 lat.
Oczy
Dopuszczalne są różne kolory oczu, takie jak: złote, zielone, piwne, brązowe, bursztynowe lub niebieskie. Owczarki australijskie mogą również mieć jedno oko niebieskie, a drugie brązowe lub niebiesko-brązowe. Zazwyczaj aussie o umaszczeniu czarnym mają oczy brązowe, a o umaszczeniu czekoladowym – bursztynowe.
Ogon
Niektóre szczenięta rodzą się z ogonem szczątkowym (ang. nbt - natural bobtail) różnej długości - od całkowitego braku po ogon prawie pełnej długości. Ogon szczątkowy spowodowany jest mutacją dominującą. Kopiowanie przeprowadza się często w tych krajach, w których nie ma takiego zakazu, dla ujednolicenia wyglądu rasy.
Okrywa włosowa średniej długości, prosta lub lekko falista, nieprzemakalna, dłuższa sierść tworzy grzywę, pióra i portki. Kolory podstawowe to czarny i czekoladowy. Te kolory modyfikowane są przez gen merle, co daje 4 podstawowe umaszczenia. Do tego psy mogą mieć podpalania i białe znaczenia. W sumie daje to 16 możliwych kombinacji:
Czarny (black)
self black (cały czarny)
black bicolor (czarny z białymi znaczeniami)
black tricolor (czarny z podpalaniem i białymi znaczeniami)
black and tan (czarny z podpalaniem) *Uwaga: w języku angielskim "tan" określane jest także jako "copper points"
Czekoladowy, wątrobiany (red) .
self red (cały czekoladowy)
red bicolor (czekoladowy z białymi znaczeniami)
red tricolor (czekoladowy z podpalaniem i białymi znaczeniami)
red and tan (czekoladowy z podpalaniem)
Blue merle
self blue merle (niebieski marmurek bez dodatkowych znaczeń)
blue merle and white (niebieski marmurek z białymi znaczeniami)
blue merle and tan points (niebieski marmurek z podpalaniem)
blue merle, tan (copper) and white (niebieski marmurek z podpalaniem i białymi znaczeniami)
Red merle (czekoladowy marmurek)
self red merle (czekoladowy marmurek bez dodatkowych znaczeń)
red merle and white (czekoladowy marmurek z białymi znaczeniami)
red merle and tan points (czekoladowy marmurek z podpalaniem)
red merle, tan (copper) and white (czekoladowy marmurek z podpalaniem i białymi znaczeniami)
Pielęgnacja owczarka australijskiego nie jest skomplikowana, rasa ta okresowo intensywnie linieje. Aussie powinien być czesany raz na tydzień-10 dni, częściej (nawet codziennie) w okresie linienia. Miękka sierść za uszami ma tendencję do filcowania się pod wpływem wilgoci.
Owczarki australijskie potrzebują wiele aktywności fizycznej oraz psychicznej, inaczej mogą sprawiać kłopoty. Sprawdzaja się w dyscyplinach kynologicznych tj: (agility, dog frisbee, flyball). Z reguły nieufne wobec obcych, przywiązują się do jednej rodziny. Nie sprawia problemów w kontaktach z innymi psami, zwierzętami domowymi oraz dziećmi.
Owczarki australijskie są wykorzystywane w pasterstwie, ratownictwie, spokojniejsze osobniki nadają się do terapii chorych.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. Typ wilkowaty.
Mocno zbudowany, zwarty, proporcjonalny. Wytrzymały i odporny. Odważny, inteligentny, czujny, o silnym instynkcie stróżowania i obrony.
Głowa : czaszka szeroka, stop łagodny, choć wyraźnie widoczny. Szczęki mocne, o przylegających wargach. Nos czarny.
Oczy : Średniej wielkości, owalne, ciemnobrązowe, dość szeroko osadzone.
Uszy : Stojące, średniej wielkości. Szerokie u nasady, umięśnione, postawione, w kształcie łagodnego trójkąta. Osadzone szeroko, skierowane na zewnątrz, ruchliwe i sztywno wzniesione w czasie czuwania. Wnętrze ucha dość dobrze owłosione.
Tułów : Dobrze umięśniony. Stosunek długości do wysokości 10:9. Linia grzbietowa jest prosta, grzbiet mocny z żebrami płaskimi i wygiętymi do tyłu.
Szata jest krótka, dwuwarstwowa; twardy i przylegający włos okrywowy, gęsty podszerstek. Błękitne dereszowate lub rude dereszowate. Psy błękitne zwykle mają podpalane znaczenia. Mogą występować łaty na głowie: czarne u psów błękitnych i rude u rudych dereszowatych, preferowane symetryczne rozłożenie łat. Łaty na ciele są dopuszczalne, ale niepożądane.
Australian Cattle Dog jest psem silnym i zwinnym, o masywnej budowie, wyhodowanym w Australii do pędzenia bydła podczas długich i wyczerpujących wypraw na targ. Jego podstawowymi zaletami są: wytrzymałość i wszechstronność w pracy. Pracuje cicho i często samodzielnie, kontrolując bydło dokładnie i z niewielkim wysiłkiem. Jest sprawny i czujny, mało szczekliwy. W kraju swojego pochodzenia jest popularnym psem rodzinnym.
Psy tej rasy żyją stosunkowo długo. Najdłużej żył pies o imieniu Bluey, który padł w roku 1939 mając 29 lat i pięć miesięcy. Jest to jak na razie udokumentowany rekord długości życia u psów
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa australian kelpie powstała około 1870 roku i odegrała dużą rolę w rozwoju przemysłu owczarskiego i wełnianego w Australii. Pochodzący od angielskich i szkockich „użytkowych collie” (rodowód dzieli z border i scotch collie oraz owczarkami angielskimi).
Podstawy rasy wywodzą się ze szkockiego Rutheford, w północnej części kraju, od pasterskich collie. Te zwartej budowy, gładkowłose i uważne psy miały czarne, brązowo podpalane umaszczenie. Pierwsza suka rozrodcza urodziła się w Victorii (Australia), a jej właściciel nazwał ją „Kelpie”. Tam też została skojarzona z czarnym psem o imieniu „Moss”, sprowadzonym z osady Rutheford. Kelpie i Moss zostali rodzicami linii pracujących psów pasterskich. Dwa inne, czarne, brązowo podpalane psy, Brutus i Jenny, zostały rodzicami Cesara, z którym później oszczeniła się Kelpie. Z tego miotu pochodziła czarna podpalana suka, również nazwana Kelpie. Później imię Kelpie stało się popularnym słowem. W 1890 roku odmiana „Kelpie” była całkowicie przyjęta.
Owczarek australijski kelpie jest gibkim, muskularnym psem. Porusza się gładko, lekko, płynnymi i długimi krokami.
Szata powinna być umiarkowanie krótka, prosta, odporna na warunki atmosferyczne, z gęstym podszerstkiem. Na głowie, uszach, stopach i nogach sierść musi być krótka. Może być dłuższa na szyi, tworzyć ładnie prezentującą się kryzę. Na pośladkach formuje delikatne portki; sierść na ogonie tworzy szczotkę.
Umaszczenie czarne albo czarne podpalane, niebieskie od ciemnego do jasnego odcienia, z lub bez podpalania; podpalanie od ciemnego do kremowego. Minimalne jasne znaczenia.
Kelpie jest czujny, gorliwy, inteligentny, o łagodnym usposobieniu. Wierny i wytrzymały, pełen poświęcenia w pracy. Ma naturalny, wrodzony instynkt i zdolności do pracy z owcami zarówno w otwartym terenie, jak i w ogrodzeniu.
Australian kelpie jest hodowany głównie przez ranczerów oraz farmerów i używany jako pies pasterski. W Stanach Zjednoczonych psy tej rasy są używane do pracy z wieloma gatunkami zwierząt hodowlanych. Uczestniczą w próbach pracy, zawodach posłuszeństwa (obedience) i agility.
Kelpie był przystosowywany do surowego, gorącego klimatu i pracy z owcami merino na rozległych australijskich areałach. Kelpie wykorzystuje różne style pracy; używa wzroku, głosu, chwytu oraz ruchu. W australijskim buszu często pracował nienadzorowany, metodą polegającą na umiejętności znalezienia i zgromadzenia zwierząt hodowlanych.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Groenendael został wyhodowany przez belgijskiego hodowcę Nicholasa Rose. Oficjalnie rasa powstała pomiędzy 1891 a 1897. Psy groenendaela są większe i masywniej zbudowane od suk.
Włos czarny – długi, falisty – z dopuszczalnymi białymi znaczeniami na piersi ("krawat") i na palcach, także szare "portki" i rudawy nalot na sierści.
Groenendael linieje 1–2 razy w roku i jest to linienie bardzo obfite. W tym czasie psy wymagają intensywnego szczotkowania przez kilka dni. Jednak gdy większość czasu spędza w pomieszczeniach linieje przez cały rok. Pies tej rasy nie powinien być specjalnie przygotowywany do wystaw kynologicznych – ma wyglądać normalnie.
Pies o dużym temperamencie, energiczny i żywiołowy lecz może być bojaźliwy i niepewny jeżeli był źle socjalizowany i prowadzony. Potrzebuje stałego kontaktu z właścicielem, od którego należy wymagać doświadczenia i konsekwencji, gdyż psy tej rasy miewają skłonności do dominacji. Owczarki belgijskie są dobrymi i czujnymi stróżami, lubią pracę, są spostrzegawcze i pojętne. Są to psy wymagające specjalnej tresury (przez pozytywną stymulację) – czyli nie poprzez zmuszania psa do danych zachowań, ale uczenie go tych zachowań poprzez zachęcanie i nagradzanie. Pies niezbyt dobrze czuje się w mieszkaniach, specjalnie w sytuacjach gdy ma pracujących, nieobecnych przez cały dzień opiekunów.
Potrzebuje "zagrody" do pilnowania i dużo przestrzeni.
Z uwagi na dużą sprawność, dzielność oraz wyśmienity węch, groenendaele służą w policji. Ponadto są znakomitymi tropicielami, ratownikami oraz przewodnikami niewidomych.
Przedstawiciele tej rasy osiągają sukcesy w "psich" sportach, m.in. w agility.
Owczarek belgijski to rasa mało popularna w Polsce, aczkolwiek jej popularność stopniowo rośnie. W roku 2004 w Klubie Owczarka Belgijskiego (przy Polskim Klubie Psa Rasowego) zarejestrowane były 132 owczarki belgijskie, a w Związku Kynologicznym w Polsce około 300 sztuk tej rasy – odmiana groenendael stanowiła ok. 12-15 procent tej populacji (przedstawicieli odmiany tervueren było kilkakrotnie więcej).
Wśród polskich hodowców i właścicieli owczarków belgijskich funkcjonuje potoczne określenie tej odmiany "gronek".
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała w XIII wieku w okolicach Antwerpii, gdzie psy te były wykorzystywane jako obrońcy i pasterze stad. Pilnowały także rozłożonego na polach lnu. Nazwa rasy pochodzi od posiadłości Château de Laeken, gdzie mieszkała uwielbiająca Lackense królowa Henrietta. Rasa została zatwierdzona w Belgii w 1897 roku.
Ma gęstą, kędzierzawą sierść, sprawiającą wrażenie "suchej", długości około 6 cm. Umaszczenie jasnopłowe, pszeniczne, płowe do ciemno płowego. Ciemne cieniowanie występuje na pysku i ogonie.
Jest to pies rączy, inteligentny, bardzo czujny, uparty i zawzięty. Przy tym wierny i posłuszny. Mniej skłonny do gryzienia niż pozostałe owczarki belgijskie. Chętny do pracy, obdarzony temperamentem, żywy, dominujący. Przywiązuje się do rodziny. W stosunku do innych psów przyjmuje zwykle postawę dominującą, może sprawiać kłopoty w kontaktach z innymi psami. Lubi dzieci, jeśli był wcześnie socjalizowany. Wymaga dużo ruchu.
W Polsce psy tej rasy są rzadkością i można je spotkać jedynie sporadycznie na wystawach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Został wyhodowany w okolicach miasta Malines, od którego pochodzi nazwa tej rasy.
Malinois jest średniej wielkości psem krótkowłosym o kwadratowej sylwetce i silnym umięśnieniu. Budową przypomina owczarka niemieckiego.
Maść płowa z czarnym nalotem i maską. Sierść jest bardzo krótka na głowie i trochę dłuższa na pozostałych częściach ciała.
Pies o żywym usposobieniu, o temperamencie podobnym do laekenoisa. Potrzebuje stanowczego i konsekwentnego opiekuna. Wymaga dużo ruchu. Posiada silny instynkt terytorialny, potrafi bronić domu oraz właściciela. W stosunku do obcych powinien być łagodny, ale nie wylewny.
Malinois jest chętnie użytkowany w policji, wojsku i w oddziałach antyterrorystycznych. Nadaje się do wszechstronnego szkolenia, także psich sportów.
Rasa jest słabo rozpowszechniona w Polsce.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Szata długowłosa o umaszczeniu płowym lub szarym, zawsze z czarną maską i czarnym nalotem.
Tervueren jest psem aktywnym i pojętnym. Temperamentem i wyglądem jest najbardziej zbliżony do groenendaela. Obydwie rasy pochodzą od tych samych psów. Tervueren to również pies rodzinny, przywiązany i oddany. Rasa ta jest z natury nieufna wobec obcych. Szczenięta wymagają bardzo starannej socjalizacji, zwłaszcza w okresie pierwszych 3–4 miesięcy życia.
Psy tej rasy biorą udział w takich sportach kynologicznych jak: agility, frisbee, wykorzystywane są jako psy stróżujące i tropiące. Po okresie zagrożenia wyginięciem (pod koniec II wojny światowej) odzyskały popularność głównie jako psy wykrywające narkotyki.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Współczesny border collie jest potomkiem roboczych collie trzymanych w hrabstwach na pograniczu Anglii i Szkocji. Od 1881 roku uczestniczył on w konkursach owczarków i był eksportowany jako pracujący owczarek na wszystkie kontynenty.
Border collie ma mieć proporcjonalną budowę ciała, przy czym wygląd jego wskazuje na grację i doskonałą harmonię w połączeniu z odpowiednią masą ciała. Obecnie kształtują się coraz większe podziały w kwestii wzorca między psami przeznaczonymi do wystaw a użytkowymi. Te drugie charakteryzuje lżejsza budowa ciała, mniej obfita okrywa włosowa oraz wydłużony kształt głowy.
Jest to również kwestią przodków - cięższa budowa charakteryzuje psy hodowane w Nowej Zelandii, lżejsze to typ angielski.
Nie preferuje się psów z przewagą koloru białego. Niebieskie oczy dopuszczalne są jedynie w umaszczeniu merle. U border collie występują różne kolory szaty, a w tym:
black and white (czarno-biały)
black tricolour (czarny trzykolorowy) - biało-czarny z podpalaniami
blue merle (niebieski marmurkowy)
blue tricolour merle (niebieski marmurkowy trzykolorowy) - niebieski marmurkowy z podpalaniami
chocolate and white (czekoladowo-biały)
chocolate tricolour (czekoladowy trzykolorowy) - czekoladowo-biały z podpalaniami
chocolate merle (czekoladowy marmurkowy)
chocolate tricolour merle (czekoladowy marmurkowy trzykolorowy) - czekoladowy marmurkowy z podpalaniami
blue and white (niebiesko-biały) - rozjaśniony czarny z białym
blue tricolour (niebieski trzykolorowy) - niebiesko-biały z podpalaniami
slate merle (ciemnoszary marmurkowy)
slate tricolour merle (ciemnoszary marmurkowy trzykolorowy) - ciemnoszary marmurkowy z podpalaniami
lilac and white (liliowo-biały) - rozjaśniony czekoladowy z białym
lilac tricolour (liliowy trzykolorowy) - liliowo-biały z podpalaniami
lilac merle (liliowy marmurkowy)
lilac tricolour merle (lilowy marmurkowy trzykolorowy) - liliowy marmurkowy z podpalaniami
red (australian red, golden) and white (czerwono-biały)
red merle (czerwony marmurkowy)
sable and white (śniady z białym)
Pielęgnacja i utrzymanie tego psa nie jest kłopotliwe. Konieczne jest dostarczenie mu odpowiedniej dawki ruchu, a szczególnie zajęć umysłowych poprzez pracę z owcami czy sporty kynologiczne.
U Border Collie mogą wystąpić takie choroby CEA czyli anomalia oczu collie CL czyli Ceroidolipofuscynozy neuronalne oraz TSN Trapped Neutrophil Syndrome - w profesjonalnych hodowlach przeprowadzane są badania genetyczne w kierunku tych chorób.
Może także wystąpić dysplazja stawów biodrowych - w tym celu hodowle wykonują zdjęcia RTG pod kątem tej choroby i rozmnażają tylko osobniki wolne od dysplazji, jednak nie daje to 100% pewności że szczeniaki urodzą się zdrowe.
U border collie zdarzają się także przypadki epilepsji.
Inteligentny i bystry pies. Jego predyspozycje wymagają, aby praca, którą wykonuje, dawała mu radość i pozwalała wykazać się inicjatywą. Uważny i podatny na szkolenie, uwielbia biegać i wykonywać zadania powierzane mu przez przewodnika. Właściciel psa powinien dysponować czasem i być osobą aktywną. Border collie potrzebuje pana o spokojnym usposobieniu, który będzie w stanie żyć z nim w harmonii i potrafić się z nim porozumieć, gdyż w przeciwnym razie border łatwo wymknie się spod kontroli. Border Collie to pies szczerze oddany swojemu właścicielowi, uległy i zrównoważony. Charakter często determinuje przeznaczenie psa - psy sportowe cechuje większa uległość niż typowo pasterskie.
Pies pasterski, pomocnik w zaganianiu owiec. Wykazuje olbrzymią potrzebę i chęć do pracy oraz ciągłego ruchu. Doskonale nadaje się do uprawiania wszystkich sportów kynologicznych, z wyjątkiem szkolenia w kierunku IPO (szkolenie na psa obronnego). Sprawdza się jako pies lawinowy w górach i jako pies tropiący. Z racji ogromnej chęci pracy z człowiekiem może być wykorzystywany przy wykrywaniu narkotyków oraz w służbach celnych. Nadaje się również do terapii chorych.
Podobnie jak przy budowie border collie - tak i przy użytkowości kształtują się różnice między psami z linii typowo wystawowych a tymi sportowymi/użytkowymi. Pierwszy typ zatraca powoli niespożyty temperament na rzecz spokojnego poddawania się zabiegom pielęgnacyjnym, drugi zaś utrzymuje pierwotne cechy - szybkość, bystrość, zwinność.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek francuski Briard to stara francuska rasa psów pasterskich. Po raz pierwszy wspomniano o nim na piśmie w 1809 roku.
Briard jest psem formatu prostokątnego, muskularnym i zwinnym. Posiada on charakterystyczne podwójne ostrogi (wilcze pazury) na tylnych kończynach – specyficzna cecha rasy. Uszy do niedawna kopiowano, obecnie coraz częściej pozostawia się naturalne, ogon Briarda jest zakończony tzw. "fajką", powinien być noszony nisko.
Włos okrywowy powinien mieć suchą, tzw. kozią strukturę (nie miękki i nie jedwabisty) z pewnym podkładem podszerstka. Umaszczenie może być płowe, szare, czarne. Sierść briarda jest długa (minimum 7 cm), lekko pofalowana, włosy na głowie tworzą charakterystyczną: brodę, wąsy i grzywkę.
Owczarek francuski Briard wymaga częstego i regularnego czesania sierści, pomimo długiej szaty w zasadzie nie linieje. Cieszy się dobrym zdrowiem. Dopuszczone do hodowli psy muszą mieć wykonane badanie RTG w kierunku dysplazji stawów biodrowych.
Briardy są inteligentnymi, pełnymi energii psami o rozwiniętym instynkcie obronnym. Tolerancyjne wobec dzieci oraz innych zwierząt.
Briardy są psami pasterskimi. Chętnie stróżują i opiekują się stadem, nawet psy hodowane w domu, czy w bloku, podejmują chętnie pracę psów pasterskich. W czasie wojen Briardy wykorzystywano do wyszukiwania rannych spośród poległych na polu bitwy. O kimś poległym w czasie wojny mówiono: "briard się przy nim nie zatrzymał". Wykorzystywane są także do ratowania tonących. W ostatnich latach owczarki francuskie pełnią funkcje głównie psów do towarzystwa. Zaliczany do psów obronnych.
Briardy sprowadzono do Polski w latach siedemdziesiątych XX wieku, ich popularność rośnie, najwięcej przedstawicieli tej rasy można spotkać w centralnej oraz pd.- zach. części kraju.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek francuski krótkowłosy miał prawdopodobnie tych samych przodków co briard. Wcześniej uważany był jedynie za krótkowłosą odmianę briarda. Nazwa rasy beauceron jest związana z miejscem jego pochodzenia - regionem Beauce.
Pies mocnej budowy, ale nie ociężały. Spotyka się psy zarówno z ciętymi, jak i nieciętymi uszami.
Włos jest krótki, mocny i gruby, z podszerstkiem w jaśniejszym kolorze. Kolor czarny podpalany lub arlekin (czarny podpalany w biało-szare łaty).
Łatwy w pielęgnacji, wymagający sporej dawki codziennego ruchu.
Chętny do pracy i odważny. Nieufny wobec obcych, inteligentny, zaciekle broni swojego pana. Należy unikać osobników bojaźliwych. Przystosowuje się do życia w mieszkaniu. Psy mogą być agresywne wobec innych samców, szczególnie dużych ras. Wymaga konsekwentnego i doświadczonego właściciela. Sprytny, uważny, aktywny i czasami uparty. Jeśli wychowany z dziećmi świetnie się z nimi dogaduje.
Wykorzystywany jako pies stróżujący i pasterski, także jako przewodnik ludzi niewidomych.
W Polsce psy tej rasy są mało popularne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta pochodzi ze Szkocji, gdzie była wykorzystywana do stróżowania i zaganiania stad owiec.
Umaszczenie występuje różne (płowe, łupkowe, brunatne, piaskowe, błękitne, szare i brązowe), niedopuszczalna jest jedynie przewaga koloru białego.Podszerstek gęsty i wełnisty, szata zewnętrzna prosta, twarda, długa i szorstka.
Wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść szczotkuje się raz na dwa - trzy tygodnie, by uniknąć skołtunienia. Należy unikać bardzo częstego szczotkowania by nie osłabiać włosa. Trzeba również usuwać nadmiar włosów między poduszkami palców i utrzymywać w czystości wnętrze ucha. Rasa ta jest mało podatna na choroby i niewybredna.
Psy tej rasy są bardzo inteligentne, wesołe, oddane właścicielowi i nieagresywne. Ze względu na ruchliwość psy tej rasy nadają się do uprawiania różnych dyscyplin sportowych takich jak agility czy flyball. Są wrażliwe na hałas oraz dość szczekliwe, źle znoszą samotność.
Ze względu na swoją łagodną naturę bearded collie jest idealnym psem dla tych, którzy mają małe doświadczenie w wychowywaniu psa. Posiada dużą zdolność przystosowawczą dzięki czemu będzie się dobrze czuł zarówno w mieście, jak i na wsi.
Pies pasterski - sprawdza się jako opiekun stad.
Pies policyjny - pomaga przy wykrywaniu narkotyków.
Pies ratownik - w brygadach ratowniczych, poszukujących ofiar pod gruzami (np. po trzęsieniach ziemi), chwali się jego sprawność fizyczną i inteligencję.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa stara, znana w Anglii już w średniowieczu jako użyteczna do obrony przed wilkami i niedźwiedziami, a potem do zaganiania owiec.
Mocna i zwarta, charakterystyczne gęste owłosienie "napuszone" oraz przebudowany zad; głowa duża, oczy ciemne, uszy małe, obwisłe, przylegające do głowy; tułów zwarty i krótki; głęboka klatka piersiowa; kończyny proste, niezbyt długie. Ogony, kiedyś cięto, obecnie ogony się zachowuje. Ogon powinien być noszony nisko, ale bez podwijania.
Różne odcienie szarości, siwe lub niebieskie, niedopuszczalne białe znaczenia na tułowiu. Czasem o maści niebieskopopielatej lub marmurkowej. Głowa i kończyny przednie białe lub z łatami. Szczenięta są biało-czarne, jaśnieją z wiekiem.
Potrzebuje czasochłonnej częstej pielęgnacji długiego włosa; szata wymaga częstego wyczesywania i kąpieli (zwłaszcza u psów wystawowych). Podszerstek należy delikatnie wyczesywać. Można strzyc, ale sierść odrasta długo.
Zrównoważony, przyjazny, wierny, inteligentny, spokojny, bywa uparty. Ma bardzo dobry charakter. Odznacza się spokojnym i łagodnym usposobieniem. Jest czujny, lecz nie płochliwy. Cierpliwy w stosunku do dzieci. Dość łatwo przystosowuje się do życia w mieszkaniu. Obecność tego psa w domu powinna być przemyślaną decyzją.
Pies reprezentacyjny, ale w niektórych krajach (Australia, Nowa Zelandia) w dalszym ciągu jest to pies pracujący.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pomiędzy 1000–600 r. p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. Pozwala to sądzić, że tego typu psy żyły ta terenach szwajcarskich przed przybyciem Rzymian.
Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy stróżujące obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także jako psy zaganiające. Gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie, berneńczyki wykorzystywano dodatkowo jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść).
Pod koniec XIX w, w małej miejscowości Dürrbach, za sprawą tamtejszego oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, rasa zyskała pierwszą oficjalną nazwę; brzmiała ona Dürrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna” zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 – 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy czy fabrykanci.
Jednak panująca wówczas moda na bernardyny, sprawiła że berneńczyk był mniej popularny. Na początku XX w profesor Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęto ratowanie rasy.
W 1907 roku założono Schweizerische Dürrbach-Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Nazwę Dürrbachler zmieniono na Berner Sennenhund – berneński pies pasterski. W 1913 roku rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.
Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.
Prawidłowe proporcje sylwetki psa: – stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10; – raczej krępy niż długi. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1.
Głowa: mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna.
Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu jest lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa.
Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony, mocna, średniej długości kufa.
Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty.
Fafle: przylegające, czarne.
Uzębienie: Kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Dopuszczany jest zgryz cęgowy.
Oczy: ciemnobrązowe, o kształcie migdałów, o dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie wypukłe. Luźne powieki są wadą.
Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
Szyja: mocna, muskularna, średniej długości.
Górna linia: od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodząca w kłąb, następnie prosta, pozioma **Grzbiet: mocny i prosty, poziomy
Lędźwie: szerokie i mocne, widziane z góry lekko wcięte.
Zad: łagodnie zaokrąglony.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie jak najdalej do tyłu.
Dolna linia i brzuch: Od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym kończynom.
Ogon: gęsto owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
Kończyny: mocnej budowy.
Kończyny przednie: patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
Łokcie: dobrze przylegające, nie odstające ani nie wykręcone do wewnątrz.
Przedramię: mocne, proste.
Śródręcze: widziane z boku prawie prostopadłe do podłoża, mocne, widziane z przodu stanowi proste przedłużenie przedramienia.
Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, nie wykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Kończyny tylne: patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko.
Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt.
Staw kolanowy: wyraźnie kątowany.
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
Śródstopie: Prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte, z wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione.
Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nie skręcona ani do środka ani na zewnątrz.
Szata: włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany. Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo-czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie.
Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg. Białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową. Pożądane: białe łapy, biały koniec ogona, tolerowane: mała, biała plama na karku, mała , biała plama przy odbycie.
Berneńskie psy pasterskie żyją około 8-9 lat. Jest to mniej niż dla psów innych ras o podobnej wielkości. Są szczególnie podatne na nowotwory. Szacuje się, że są one przyczyną ok. 40% padnięć tych psów. Wśród innych schorzeń dominują:
dysplazja stawów biodrowych i łokciowych;
skręt żołądka;
nowotwory (szczególnie histiocytoza);
entropium;
ektropium;
Rasa ta jest wrażliwa na wysokie temperatury, dlatego że wywodzi się z terenów wysokogórskich. Ma skłonności do nadwagi. Szata berneńczyka wymaga regularnego szczotkowania (min. 2 razy w tygodniu), zwłaszcza w okresie wymiany włosa. Sierść może się kołtunić, zwłaszcza w okolicach uszu.
Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują. Wymagają bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe. Potrzebują sporo ruchu.
Berneński pies pasterski obecnie jest hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w terapii chorych, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego – lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).
Berneński pies pasterski jest rozpowszechniony na wielu kontynentach. W Stanach Zjednoczonych istnieje Klub Berneńskiego Psa Pasterskiego, istnieją także hodowle tej rasy na kontynencie Ameryki Południowej i w Japonii.
Berneńczyki przybyły do Polski z Czech pod koniec lat siedemdziesiątych. Pierwszy polski miot przyszedł na świat w 1981 roku. W ostatnich latach odnotowuje się wzrost zainteresowania tą rasą.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa pochodzi z Australii, pierwotnie hodowany był do pilnowania i zaganiania bydła w głębi dziewiczych terenów Australii. Po Kelpie stanowią w Australii najliczniejszą rasę.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa została uznana przez FCI. Jej pochodzenie nie jest w pełni udokumentowane. Pierwsze doniesienia związane z białymi owczarkami pochodzą z XIX wieku. W roku 1882, na wystawie psów w Hanowerze, zaprezentowano jednolicie białego, krótkowłosego owczarka o imieniu Greiff (ur. 1879). Niestety obecnie nic nie wiadomo o jego przodkach. Na kolejnej wystawie psów, w 1887 roku, Greiffowi towarzyszyły dwie córki, równie białe Greiffa i Russin.
W latach 20. XX wieku owczarki trafiły do Stanów Zjednoczonych i Kanady. Rasa została spopularyzowana właśnie w tych krajach - stąd w języku angielskim biały owczarek szwajcarski funkcjonuje często jako biały owczarek amerykańsko-kanadyjski. Około roku 1970 pierwsze egzemplarze zostały importowane do Szwajcarii.
Pierwszym uznanym psem został amerykański pies Lobo, urodzony 5 marca 1966 roku. Psy urodzone z połączenia Lobo oraz innych psów z importu rozprzestrzeniły się po całej Europie, osiągając stosunkowo liczne pogłowie. Od lipca 1991 roku został uznany za nową rasę w księdze hodowlanej Szwajcarii.
Biały owczarek szwajcarski to pies średniego wzrostu, silny i dobrze umięśniony o eleganckiej i harmonijnej budowie, sylwetka zamknięta w prostokącie. Głowa: mocna, sucha i ładnie wyrzeźbiona, proporcjonalna do tułowia. Oglądając z góry i z boku ma kształt klina. Osie poziome kufy i mózgoczaszki równoległe. Stop nieznaczny ale widoczny.
Oczy: średniej wielkości, kształtu migdała, osadzone trochę skośnie, brązowe lub ciemnobrązowe. Powieki przylegające, pożądane czarne.
Uszy: sztywno stojące, wysoko osadzone i równoległe wobec siebie. Skierowane do przodu, kształtu długiego, na końcu lekko zaokrąglonego trójkąta.
Tułów: mocny, dobrze umięśniony, średniej długości. Wyraźny kłąb, klatka piersiowa głęboka, owalna i długa. Wyraźne przedpiersie. Ogon: w kształcie kity, zwężający się ku końcowi, dość głęboko osadzony, sięga przynajmniej stawu skokowego. W spoczynku wiszący prosto lub lekko szablasto wygięty w ostatniej jednej trzeciej długości. W ruchu wyżej, ale nigdy powyżej linii grzbietu.
Umaszczenie jest białe, ale nie albinotyczne; szata zarówno krótko-, jak i długowłosa; włos gęsty i dobrze przylegający, bogate włosy okrywowe z podszerstkiem; krótki włos na kufie, części twarzowej głowy oraz przedniej stronie kończyn, dłuższy na szyi oraz tylnej stronie kończyn.
Biały owczarek jest odważny, ale nie agresywny, pełen temperamentu i zapału do pracy, szybko uczący się nawet skomplikowanych zadań. Jest spokojny i pewny siebie, a w stosunku do obcych zachowuje dystans. Wierny wobec jednego pana, czujny i bystry. Uchodzi za psa bardziej zrównoważonego niż owczarek niemiecki, ale i znacznie bardziej wrażliwego na stosowanie kar w procesie wychowania.
Pies wszechstronnie użytkowy, sprawdzający się w roli towarzyszącego psa rodzinnego, szczególnie dla rodzin posiadających dzieci, gdyż rasa ta charakteryzuje się tolerancją wobec dzieci oraz innych zwierząt. W Ameryce Północnej używany jest jako pies policyjny, wojskowy, pies stróżujący, pies - przewodnik ociemniałych, pies lawinowy, pies tropiący czy pasterski.
W Polsce jak dotąd dość rzadko spotykany - na koniec 2008 r. lista egzemplarzy rodowodowych liczyła ok. 200 sztuk. Biały owczarek szwajcarski cieszy się większą popularnością w Niemczech i Czechach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta jest bardzo stara i prawdopodobnie przybyła na tereny Węgier w XIII wieku wraz z Kumanami. Istnieją jednak przypuszczenia, iż dzisiejszy kuvasz jest potomkiem psów cywilizacji Sumerów. Hodowla tej rasy rozpoczęła się z wiekiem XX, przeżyła załamanie świetności w trakcie drugiej wojny światowej po to, aby odzyskać ciągłość rasy dopiero po niej.
Duży, mocny pies pasterski o silnych mięśniach. Typowy kuvasz powinien mieć ciemnobrązowe oczy, trójkątne uszy, umięśnioną szyję i głęboką klatkę piersiową. Kuvasz porusza się eleganckim, zwartym krokiem. Jego ogon jest dość nisko osadzony, a końcówka zakręcona ku górze.
Sierść kuvasza może być prosta lub falista, choć często zdarza się połączenie tych dwóch typów na jednym osobniku. Włos jest gęsty i niezbyt odstający. Najbardziej poprawną maścią jest czysta biel, ale dopuszczalna jest barwa kości słoniowej.
Kuvasze, jak wszystkie psy pasterskie, są odważne i inteligentne. Dobrze wychowane są lojalne i wierne, ale źle prowadzone mają skłonności do dominowania swych właścicieli. Kuvasz z dystansem i nieufnością podchodzi do obcych.
Słowo "Kuvasz" jest podobne do słowa "kawacz", co po turecku oznacza wojownik.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasy Welsh Corgi Cardigan i Welsh Corgi Pembroke mają wspólne pochodzenie - zostały sprowadzone najprawdopodobniej przez Wikingów na wyspy brytyjskie (Walia). Welsh corgi wywodzi swą nazwę prawdopodobnie od walijskiego słowa corrci, co oznacza "karłowatego psa". Psy tej rasy były faworytami angielskich monarchów, m.in. Ryszarda I. Popularność rasy Welsh Corgi Cardigan została przyćmiona przez Welsh Corgi Pembroke
Głowa - lisia w kształcie. Między uszami czaszka jest dosyć szeroka i płaska, stop średnio zaznaczony. Kufa zwęża się lekko ku końcowi, trufla jest czarna. Oczy średniej wielkości, ciemne, u psów marmurowych dopuszczalne niebieskie.
Uszy - Cardigan ma uszy duże, stojące, na końcu zaokrąglone.
Szyja - muskularna, dobrze rozwinięta.
Tułów - długi i mocny, klatka piersiowa szeroka i głęboka, linia grzbietu prosta.
Ogon - lisi osadzony na linii grzbietu, długi sięgający ziemi, nigdy nie kopiowany.
Krótka sierść jest odporna na zmiany pogody. Dozwolone jest każde umaszczenie, jeśli powierzchnia biała nie przekracza 30%. Rodzaje występującego umaszczenia u cardiganów:
trikolor pręgowane;
pręgowane;
trikolor;
rude;
śniade;
blue merle;
czarno-białe;
marmurkowe;
Jest to rasa lubiąca długie i urozmaicone spacery. Cardigany chętnie biorą udział w zajęciach sportowych angażujących zarówno psa jak i właściciela, takich jak aportowanie i próby na torze przeszkód. Psy tej rasy są łatwe w pielęgnowaniu sierści, obficie linieją.
Spokojniejsze od Pembroke, ale równie towarzyskie, inteligentne i chętne do nauki. Odważne i śmiałe, przywiązują się do swojego przewodnika i rodziny, dość spokojne z natury. Cardigany bywają wobec innych psów dość zuchwałe. W celu uniknięcia późniejszych problemów należy je wcześnie socjalizować.
W zasadzie jest to rasa nie sprawiająca problemów podczas wychowania. Są pojętne dzięki czemu odnoszą sukcesy w kilku dziedzinach psich sportów.
Cardigany wykorzystywane są do pilnowania gospodarstw i dobytku, tępienia szkodników takich jak szczury, pełnią również funkcję psów zaganiających bydło. Są także psami do towarzystwa. Cardigany brały udział w akcjach odkopywania ludzi spod lawin.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa wyhodowana w Walii, wywodzi się od psów Wikingów.
Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone.
Szyja - muskularna, dobrze rozwinięta.
Tułów - długi i mocny; klatka piersiowa szeroka i głęboka; linia grzbietu prosta.
Ogon - lisi osadzony na linii grzbietu, nie zawsze kopiowany.
Głowa - lisia w kształcie; między uszami czaszka jest dosyć szeroka i płaska; stop średnio zaznaczony; kufa zwęża się lekko ku końcowi; nos czarny.
Rude, śniade i czarne podpalane z białymi łatami na piersi i łapach.
Przyjaźnie nastawione wobec ludzi, kontaktowe. Są pojętne i czujne. Pies rodzinny, skory do wspólnych zabaw oraz akceptujący dzieci.
Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące.
W Polsce rasa coraz częściej spotykana.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pierwotny pies pasterski pochodzący z Azji. Wykorzystywany jako pies pasterski i stróżujący.
Pies średniego wzrostu, żywy, ruchliwy, inteligentny, silnej budowy, suchej lecz dobrze umięśniony. Sylwetka kwadratowa. Poszczególne partie ciała trudno ocenić, ponieważ cały pies jest pokryty obfitym włosem-długim, falistym, ze skłonnością do filcowania. Wskutek narzucenia długiego ogona na lędźwie tułów wykazuje linię wznoszącą się do tyłu.
Istnieją dwie odmiany psa rasy puli. O sierści białej lub kolorowej (czarnej, brązowej, szarej, płowej). Jego długie, sznurowate włosy muszą być rozdzielane ręcznie. Czesania grzebieniem i szczotkowania nie stosuje się, a splecione ze sobą włosy muszą być ze względów higienicznych regularnie myte. Szata sznurowata, podobnie jak u Komondora.
Ten aktywny pies hodowany jest jako pies rodzinny lub pilnujący gospodarstwa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pierwotny pies pasterski pochodzący z Azji. Wykorzystywany jako pies pasterski i stróżujący.
Pies średniego wzrostu, żywy, ruchliwy, inteligentny, silnej budowy, suchej lecz dobrze umięśniony. Sylwetka kwadratowa. Poszczególne partie ciała trudno ocenić, ponieważ cały pies jest pokryty obfitym włosem-długim, falistym, ze skłonnością do filcowania. Wskutek narzucenia długiego ogona na lędźwie tułów wykazuje linię wznoszącą się do tyłu.
Istnieją dwie odmiany psa rasy puli. O sierści białej lub kolorowej (czarnej, brązowej, szarej, płowej). Jego długie, sznurowate włosy muszą być rozdzielane ręcznie. Czesania grzebieniem i szczotkowania nie stosuje się, a splecione ze sobą włosy muszą być ze względów higienicznych regularnie myte. Szata sznurowata, podobnie jak u Komondora.
Ten aktywny pies hodowany jest jako pies rodzinny lub pilnujący gospodarstwa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała w XVII lub XVIII wieku, kiedy to do Węgier przywożono owczarskie "teriery" z Niemiec i Francji. Psy te krzyżowały się z puli, czego skutkiem były owczarki w typie teriera. Z początku trzymano je tylko do pracy, a w hodowli wykorzystywano inne węgierskie rasy jak mudi lub puli. W 1996 roku pumi otrzymały własny standard FCI. Poza Węgrami były raczej niespotykane, lecz w 1973 pierwsi przedstawiciele rasy zostali eksportowani do Finlandii, a w 1985 do Szwecji. Później pumi pojawiły się też w Niemczech, Holandii, Włoszech i USA.
Na ringu akceptowany jest każdy odcień szarości. Szczeniaki rodzą się czarne, a ich sierść jaśnieje dopiero w 6-8 tygodniu życia. Dopuszczalne są też kolory takie jak czarny, biały i maszkos fakó, czyli żółto-brązowy z ciemną maską (znany też jako śniady z maską). Szata jest kręcona, gruba, średniej długości, z miękkim podszerstkiem.
Psy tej rasy potrzebują wczesnej socjalizacji, są psami aktywnymi, łatwymi w prowadzeniu.
Pumi były używane nie tylko do pasienia owiec, ale również bydła i świń. Poza tym, tępiły małe gryzonie. Teraz są trzymane głównie jako psy do towarzystwa, lecz nadają się także do różnych form konkursów tj. agility czy obedience.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W współcześnie znanej postaci owczarka holenderskiego hodowano w XVIII wieku, najliczniej na terenach Brabancji, Veluwe, t'Gooi oraz Drenthe. Rasa ta najczęściej pracowała z owcami pełniąc funkcje pastersko-zaganiające. Pierwsze pisemne opisy tego owczarka pochodzą z 1875 roku, z pozycji książkowej zatytułowanej "Beschreibungvon Hunden und Prüfbuch mit punkten". Według zawartej w niej prezentacji owczarek holenderski niewiele różnił się od psów rasy schapendoes, a późniejsze prace nad powstaniem wzorca dopuszczały sześć odmian szaty. W kolejnych latach XX wieku doprecyzowano standard, tak aby nie zawężać bazy hodowlanej, jednocześnie realizując intencje Nederlanse Herdershonden Club dotyczące użytkowości.
Psy przeznaczone do pokazywania na wystawach nie powinny mieć zbyt wiele bieli na piersi i łapach.
Pasma srebrne i złote.
Psy tej rasy są posłuszne i skore do nauki, opanowane i czujne. Psy tej rasy są tolerancyjne wobec innych zwierząt, akceptują dzieci.
Owczarki holenderskie należą do psów pracujących, wykorzystywanych w służbach celnych i policyjnych, także jako psy - przewodnicy. Hodowane są także jako psy rodzinne.
Wszystkie odmiany owczarka holenderskiego najczęściej spotykane są w Holandii, ale także tam rasa ta jest wypierana przez podobne do nich i bardziej popularne owczarki belgijskie oraz przez pełniącego takie same funkcje użytkowe jak owczarek holenderski - owczarka niemieckiego. Z wszystkich trzech odmian najrzadszą jest odmiana długowłosa owczarka holenderskiego.
Pierwszy raz owczarek holenderski został zaprezentowany na wystawie psów odbywającej się w Amsterdamie, w roku 1874.
Pierwszy klub owczarka holenderskiego - Nederlanse Herdershonden Club, powstał 13 maja 1898 roku, natomiast sama rasa została uznana przez FCI dopiero w 1960 roku.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W współcześnie znanej postaci owczarka holenderskiego hodowano w XVIII wieku, najliczniej na terenach Brabancji, Veluwe, t'Gooi oraz Drenthe. Rasa ta najczęściej pracowała z owcami pełniąc funkcje pastersko-zaganiające. Pierwsze pisemne opisy tego owczarka pochodzą z 1875 roku, z pozycji książkowej zatytułowanej "Beschreibungvon Hunden und Prüfbuch mit punkten". Według zawartej w niej prezentacji owczarek holenderski niewiele różnił się od psów rasy schapendoes, a późniejsze prace nad powstaniem wzorca dopuszczały sześć odmian szaty. W kolejnych latach XX wieku doprecyzowano standard, tak aby nie zawężać bazy hodowlanej, jednocześnie realizując intencje Nederlanse Herdershonden Club dotyczące użytkowości.
Psy przeznaczone do pokazywania na wystawach nie powinny mieć zbyt wiele bieli na piersi i łapach.
Pasma srebrne i złote.
Psy tej rasy są posłuszne i skore do nauki, opanowane i czujne. Psy tej rasy są tolerancyjne wobec innych zwierząt, akceptują dzieci.
Owczarki holenderskie należą do psów pracujących, wykorzystywanych w służbach celnych i policyjnych, także jako psy - przewodnicy. Hodowane są także jako psy rodzinne.
Wszystkie odmiany owczarka holenderskiego najczęściej spotykane są w Holandii, ale także tam rasa ta jest wypierana przez podobne do nich i bardziej popularne owczarki belgijskie oraz przez pełniącego takie same funkcje użytkowe jak owczarek holenderski - owczarka niemieckiego. Z wszystkich trzech odmian najrzadszą jest odmiana długowłosa owczarka holenderskiego.
Pierwszy raz owczarek holenderski został zaprezentowany na wystawie psów odbywającej się w Amsterdamie, w roku 1874.
Pierwszy klub owczarka holenderskiego - Nederlanse Herdershonden Club, powstał 13 maja 1898 roku, natomiast sama rasa została uznana przez FCI dopiero w 1960 roku.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W współcześnie znanej postaci owczarka holenderskiego hodowano w XVIII wieku, najliczniej na terenach Brabancji, Veluwe, t'Gooi oraz Drenthe. Rasa ta najczęściej pracowała z owcami pełniąc funkcje pastersko-zaganiające. Pierwsze pisemne opisy tego owczarka pochodzą z 1875 roku, z pozycji książkowej zatytułowanej "Beschreibungvon Hunden und Prüfbuch mit punkten". Według zawartej w niej prezentacji owczarek holenderski niewiele różnił się od psów rasy schapendoes, a późniejsze prace nad powstaniem wzorca dopuszczały sześć odmian szaty. W kolejnych latach XX wieku doprecyzowano standard, tak aby nie zawężać bazy hodowlanej, jednocześnie realizując intencje Nederlanse Herdershonden Club dotyczące użytkowości.
Psy przeznaczone do pokazywania na wystawach nie powinny mieć zbyt wiele bieli na piersi i łapach.
Pasma srebrne i złote.
Psy tej rasy są posłuszne i skore do nauki, opanowane i czujne. Psy tej rasy są tolerancyjne wobec innych zwierząt, akceptują dzieci.
Owczarki holenderskie należą do psów pracujących, wykorzystywanych w służbach celnych i policyjnych, także jako psy - przewodnicy. Hodowane są także jako psy rodzinne.
Wszystkie odmiany owczarka holenderskiego najczęściej spotykane są w Holandii, ale także tam rasa ta jest wypierana przez podobne do nich i bardziej popularne owczarki belgijskie oraz przez pełniącego takie same funkcje użytkowe jak owczarek holenderski - owczarka niemieckiego. Z wszystkich trzech odmian najrzadszą jest odmiana długowłosa owczarka holenderskiego.
Pierwszy raz owczarek holenderski został zaprezentowany na wystawie psów odbywającej się w Amsterdamie, w roku 1874.
Pierwszy klub owczarka holenderskiego - Nederlanse Herdershonden Club, powstał 13 maja 1898 roku, natomiast sama rasa została uznana przez FCI dopiero w 1960 roku.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkowie rasy zostali sprowadzeni na Islandię przez wikingów w latach 874–930.. Rasa jest prawdopodobnie spokrewniona z norweskim buhundem. W połowie XX wieku na skutek dziesiątkujących epidemii populacja psów na wyspie uległa gwałtownemu zmniejszeniu. Do tego stopnia, że w latach 60. ubiegłego wieku istnienie rasy zostało poważnie zagrożone. W celu jej ratowania w 1969 roku powstała organizacja Icelandic Dog Breeder Association (HRFÍ). Na przestrzeni pół wieku odbudowano populację szpica islandzkiego. Według danych z 2009 roku największa populacja tych psów występowała w Danii (2241), Islandii (1654), Szwecji (1367), Norwegii (774) i Holandii (725). W Polsce jest to ciągle rzadka rasa, ale jednak występująca. W 2012 roku po raz pierwszy Związek Kynologiczny w Polsce przyznał psu islandzkiemu tytuł Championa Polski.
Rasa ta ma szeroko rozstawione uszy i smukłe nogi.
Szata i umaszczenie: płowy, rudo-brązowy, czekoladowy, czarny, szary, niedozwolony jest kolor biały. Sierść jest gęsta, przylegająca do ciała.
Ma tendencje do szczekania z byle powodu. Przy czym psy przebywające w domostwie (wraz z ludźmi) zachowują się dużo ciszej niż psy trzymane wyłącznie poza domem (w obejściu). Psy strzegące zagrody szczekają bardzo dużo, nawet na daleko oddalone obiekty (rowerzyści, psy, ptaki itd.). Strategia jego stróżowania sprowadza się do systemu wczesnego ostrzegania gospodarzy. Nigdy nie przejawia fizycznej agresji (ataku) względem człowieka, nawet intruza. Szpic islandzki to pies lojalny, lubiący przebywać w centrum zainteresowania, lecz bywa także uparty (zwłaszcza samce).
Jest głównie psem pasterskim, lecz nadaje się na stróża oraz psa rodzinnego.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan i Gruzja), przez długie lata hodowanych w izolacji. W końcu lat sześćdziesiątych trafiły do Niemiec Wschodnich, gdzie były wykorzystywane jako psy patrolujące do pilnowania granic, zwłaszcza Muru Berlińskiego. Po rozebraniu Muru kilka tysięcy psów tej rasy znalazło schronienie w Niemczech i w Polsce. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.
Duży, silny pies – w zależności od odmiany – o krępej lub smukłej sylwetce. Dymorfizm płciowy jest uwidoczniony.
Szare, szaro-czarne, rudawosłomkowe, nakrapiane i łaciate.
Odporny na zimno, źle znosi warunki miejskie, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.
Psy tej rasy są zrównoważone, niezależne, nieufne wobec obcych, czujne, stanowcze i terytorialne – na własnym terenie nie tolerują obcych. Często wykazują skłonności dominacyjne. Mogą sprawiać problemy niedoświadczonemu opiekunowi. Nieumiejętnie prowadzone stają się agresywne.
Pierwotnie wykorzystywane jako psy stróżujące, strzegące stad owiec przed dzikimi zwierzętami i rabusiami. Obecnie wykorzystywane głównie jako psy stróżujące i obronne.
Na terenach, gdzie pełni jeszcze swoje pierwotne funkcje, kopiuje mu się uszy, aby zapobiec zranieniom podczas ataku ze strony wilków.
W latach 80. owczarki te trafiły do Polski.
W Polsce owczarek kaukaski został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta, jak wskazuje nazwa pochodzi ze Szkocji, gdzie była używana od bardzo dawna. Psy podobne do współczesnych collie występowały w tych rejonach już w XVI wieku. Na drodze wieloletnich krzyżowań i selekcji hodowlanych udało się uzyskać cechy podobne do tych jakie prezentuje obecny wzór rasy. Collie krzyżowane były przede wszystkim z seterami. Po raz pierwszy owczarka szkockiego zaprezentowano na oficjalnej wystawie psów rasowych w 1860 roku w Birmingham w Anglii. Psy nosiły wtedy szatę koloru czarnego lub czarno-białego. Na 1871 rok datuje się pojawienie i rozwój popularności śniadego umaszczenia. Pierwszym collie o takim właśnie umaszczeniu był OLD COCKIE. Pierwszy collie marmurkowy urodził się w 1873 roku. Pierwsze owczarki szkockie w Polsce pojawiły się w 1924 roku.
Psy rasy collie mają harmonijną, proporcjonalną budowę.
Tułów nieco wydłużony w poziomie w stosunku do wysokości w kłębie. Linia grzbietu u stojącego psa jest pozioma;
Głowa wąska, o lekko klinowym kształcie, czaszka płaska, prosta z lekkim, zauważalnym stopem, kufa wydłużona. Oczy migdałowego kształtu nieco skośne. Uszy osadzone na szczycie głowy, stojące, w jednej trzeciej załamane do przodu;
Ogon długi, zwisający z nieco uniesionym końcem. Ogon nigdy nie powinien być podnoszony ponad linię grzbietu.
Szata jest długa i gęsta. Włosy okrywy mocne i twarde, podszerstek miękki, gęsty i puszysty. Grzywa obfita. Ogon gęsto owłosiony.
Rozróżnia się trzy uznawane przez FCI rodzaje umaszczenia:
Śniade – kolor szaty od jasnozłotego do mahoniowego, grzywa biała. Oczy brązowe.
Tricolor (czarne) – szata czarna z białą grzywą, podpalane plamy na pysku, klatce piersiowej i brzuchu. Oczy brązowe.
Blue-merle – marmurkowy. Szata srebrno-niebieska o przenikającym się rysunku. Na pysku i łapach występuje podpalanie. Oczy niebieskie (dopuszczane tylko u psów tego koloru) lub brązowe.
Umaszczenia nie dopuszczalne przez FCI:
Białe - psy te rodzą się ze skrzyżowania dwóch marmurkowych i często są ślepe lub głuche. Można także krzyżować ze sobą osobniki białe z innymi kolorami. Na psach tych występują często nieliczne znaczenia. Białe collie uznawane są tylko w USA;
Śniade merle - rodzą się ze skrzyżowania marmurków ze śniadymi psami. Mają one często niebieskie oczy (jedno lub dwa) a na sierści srebrny nalot. Takie collie nie są uznawane przez FCI, lecz tak jak białe tylko w USA.
Aby pies miał efektowną szatę wymagana jest jej regularna pielęgnacja. Ze względu na dużą aktywność, konieczne jest zapewnienie odpowiedniej dawki codziennego ruchu. Collie są podatne na dysplazję stawów biodrowych. W tej rasie występują także choroby oczu - PRA (postępujący zanik siatkówki) i CEA (anomalia oczu collie) a także nadwrażliwość na iwermektynę (tzw. defekt genu MDR1) która prawdopodobnie dotyczy większej części populacji. Częściej niż u innych ras występuje też rak kości i przerost dziąseł.
Owczarki szkockie to psy z natury łagodne, prawie nigdy agresywne. Wobec obcych nieufne. Energiczne, wesołe i skore do zabawy oraz pracy. Lubią dużą przestrzeń i dużo ruchu, ale aklimatyzują się również w mieszkaniach. Towarzyskie, nie mogą długo pozostawać w samotności. Inteligentne, szybko się uczą. Rodzinne, przywiązują się do domowników.
Jego inteligencja oraz aktywność i chęć do pracy pozwala na użycie go do stróżowania, jako psa pasterskiego a także do towarzystwa. Jego szata jest odporna na niesprzyjające warunki i niskie temperatury. Pies tej rasy nadaje się do takich dyscyplin kynologicznych jak: Agility czy Frisbee.
Rasa zyskała dużą popularność dzięki książce i serii filmów Lassie, wróć!.
?ródłosłów słowa "collie" do dziś nie jest znany. "Collie", "coaley" lub "colley" - tak nazywano psy pasterskie z północy Wysp Brytyjskich. Prawdopodobnie te nazwy pochodzą od "col" (ciemny), co wskazuje na czarną sierść psów i czarne głowy owiec, "coll" (pierścień, obroża) - na białą kryzę lub od słowa "colley" - owiec, których wcześniej strzegł ten pies.
Pierwszy collie grający rolę Lassie nazywał się Pal. Rozpoczął karierę w 1943 roku i dożył 18 lat. To właśnie Pal stworzył charakterystyczną cechę dla psów odgrywających rolę Lassie - białą plamę na czole.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzi od trójkolorowego szczeniaka, który urodził się w 1873 roku. Jego przodkami były greyhoundy. Rasa rzadko występująca poza Wielką Brytanią.
Pies tej rasy powinien mieć takie same wymiary i maść jak owczarek szkocki długowłosy. Jedyną różnicą jest krótka sierść.
Jest ona szorstka i podobnie jak u collie długowłosego wyróżnia się trzy barwy:
śniada – kolor szaty od jasnozłotego do mahoniowego, grzywa biała, oczy brązowe;
tricolor (czarne) – szata czarna z białą grzywą, podpalane plamy na pysku, klatce piersiowej i brzuchu, oczy brązowe;
blue-merle – marmurkowy – szata srebrno-niebieska o przenikającym się rysunku, na pysku i łapach występuje podpalanie, oczy niebieskie (dopuszczane tylko u psów tego koloru) lub brązowe.
Collie krótkowłosy żyje przeważnie 12–14 lat
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pies pasterski pochodzący z Węgier. Nazwa Komondor jest nazwą stosowaną w literaturze od 1544 roku, gdzie o psie tym wspomina się jako stróżu stad bydła.
W roku 1910 rozpoczęła się udokumentowana, selektywna hodowla tej rasy na Węgrzech. Piętnaście lat później FCI uznało rasę, nadając jej wzorzec o numerze 53.
Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest szata (podobna do szaty puli). Sierść poskręcana jest w sfilcowane sznurki przypominające dredy. Tego typu szata była dla przodków komondora doskonałą izolacją zarówno przed skwarem, jak i przed niskimi temperaturami.
Psów tej rasy nie czesze się wcale, jedynie rozdziela "dredy" do samej skóry. Okres tworzenia się dredów to ósmy - dziewiąty miesiąc życia psa; wówczas należy pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurów sierści (zwykle robi się to na grzbiecie i zadzie psa, na pozostałych partiach ciała dredy powstają same). Psy kąpie się niezmiernie rzadko, bo wysuszenie psa jest bardzo kłopotliwe, a sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia. Trwałoby to kilka dni i groziło powstaniem odparzeń. Właściwie kąpie się jedynie partiami (okolice pyska, łapy, tył).
Ważne jest, aby pamiętać o odpowiedniej pielęgnacji łap, ponieważ w sierść rosnącą na ich spodzie mogą zaplątać się rzepy lub inne drobne przedmioty, które powodują dyskomfort psa. Oprócz tego należy dbać o uszy, jako że gęsta szata uniemożliwia naturalny przepływ powietrza.
Rasa należy do bardzo starych, a więc i odpornych na wszelkie warunki; specyficzny rodzaj sierści stwarza ochronę zarówno zimą przed mrozem, jak i upałami latem. Dzięki niewielkiej popularności rasa nie została "zepsuta" przez pseudohodowlane działania człowieka, więc w zasadzie nie ma problemów zdrowotnych (poza typowymi dla ras olbrzymich - może pojawić się dysplazja stawów biodrowych).
Posiada dość trudny charakter (m.in.: skłonności do dominacji i niski stopień posłuszeństwa przy braku odpowiedniego szkolenia), w związku z czym może być prowadzony tylko przez osoby z doświadczeniem. Jako pies pierwotnie strzegący stad, jest nieufny i ostry w stosunku do obcych, lecz nie bezpodstawnie agresywny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek kataloński jest blisko spokrewniony z owczarkiem pirenejskim. W okolicach północnej Hiszpanii pełnił głównie funkcje pasterskie. Rasa ta jest
Sylwetka - solidna, umięśniona
Głowa - z krótką kufą i prostym grzbietem nosa, który jest duży i ciemny
Oczy - wyraziste, kolor ciemnego bursztynu
Uszy - wysoko osadzone, dosyć krótkie, zwisające
Ogon - może być długi, krótki lub szczątkowy
Odmiana Smooth-haired - krótkowłosa, jest bardzo rzadko spotykana. Umaszczenie jest połączeniem włosów w różnych odcieniach: płowych, szarych, białych i brązowych.
Owczarek kataloński jest psem zrównoważonym, żywym, wymagającym dostarczenia mu aktywnego zajęcia. Wytrzymałe w trudnych warunkach pogodowych. Silnie przywiązują się do członków rodziny.
Obecnie jest wykorzystywany, tak jak dawniej, czyli jako pies stróżująco-pasterski.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek kataloński jest blisko spokrewniony z owczarkiem pirenejskim. W okolicach północnej Hiszpanii pełnił głównie funkcje pasterskie. Rasa ta jest zróżnicowana w typie, w zależności z jakiego regionu Katalonii pochodzi.
Sylwetka - solidna, umięśniona
Głowa - z krótką kufą i prostym grzbietem nosa, który jest duży i ciemny
Oczy - wyraziste, kolor ciemnego bursztynu
Uszy - wysoko osadzone, dosyć krótkie, zwisające
Ogon - może być długi, krótki lub szczątkowy
Włos jest długi czasem lekko falisty. Umaszczenie jest połączeniem włosów w różnych odcieniach: płowych, szarych, białych i brązowych.
Owczarek kataloński jest psem zrównoważonym, żywym, wymagającym dostarczenia mu aktywnego zajęcia. Wytrzymałe w trudnych warunkach pogodowych. Silnie przywiązują się do członków rodziny.
Obecnie jest wykorzystywany, tak jak dawniej, czyli jako pies stróżująco-pasterski.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Hans Räber podaje (za Sárkánim i Ócsagą), że Mudi jest rasą powstałą w okolicach przełomu XIX i XX wieku. W latach trzydziestych profesor Dezsö Fényes zainteresował się psami, będącymi trzecią odmianą (po Puli i Pumi) węgierskich psów zaganiających oraz owczarskich. Zaprezentował on rasę Mudi (jako Canis familiaris ovilis Fényesi Anghi) po raz pierwszy na wystawie psów w Budapeszcie w roku 1936. Wyglądem psy tej rasy zbliżone były do dawnego szpica pasterskiego, posiadały stojące, spiczaste uszy i kosmaty włos, krótki na głowie i na przedniej stronie kończyn. Współcześnie, bądź do niedawna Mudi nie był rasą całkowicie ujednoliconą - w latach 90. Hans Räber wspominał, że do księgi rodowodowej były wpisywane osobniki o nieznanym pochodzeniu, jednak musiały być psami pracującymi.
Mudi to średniej wielkości pies ze stojącymi uszami, ma klinowatą głową i możliwie jak najciemniejsze oczy. Ogon psa tej rasy jest osadzony średnio wysoko i ma zagięty do góry koniec, pojawia się na nim tzw. "pióro", czyli dłuższy włos. Mudi porusza się szybkim i żwawym krokiem na okrągłych stopach. Wyglądem jest rasą zbliżoną do owczarka chorwackiego, którego zasięg występowania rozciąga się w okolicach granicy Chorwacji z Węgrami.
Mudi występują w wielu odmianach maści, ale najczęściej spotkane są: czarna, biała, czekoladowa i blue-merle. Typ sierści to lekko kręcona lub falista, miękka w dotyku szata o długości ok. 4-7 cm. Szata nie wymaga szczególnej pielęgnacji.
Mudi jest rasą psów odpornych i wytrzymałych, przyzwyczajonych do pracy. Aktywne i bystre, dobrze współpracują z człowiekiem. Dobrze znoszą warunki miejskie, jeśli mają tylko możliwość spędzania czasu w sposób bardzo aktywny.
Mudi na Węgrzech jest psem często hodowanym, także współcześnie, jako pies stróżujący, pasterski oraz towarzyszący. Wykorzystywany jest także w służbach do wykrywania narkotyków. Sprawdza się w agility.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Nazwa rasy pochodzi od Maremmy i Abruzji, gdzie psy te strzegły owiec podczas transhumancji ze stepów w Abruzji i Molise do niższych pastwisk w Apulia. Opisy psów podobnych do Maremmy można znaleźć już w literaturze starożytnego Rzymu, co świadczy o długiej historii rasy.
Po zakończeniu transhumancji owczarki nadal były używane przez włoskich pasterzy, szczególnie gdy owce pasiono na otwartym terenie. Teraz sprawdzają się jako stróże dobytku - nie tylko we Włoszech, lecz i Australii oraz USA
Owczarek Maremmano-Abruzzese jest mocnej budowy, rosłym psem pasterskim. Ma dużą głowę, oczy dość małe i szeroko rozstawione, mają kolor żółty bądź brązowy. Uszy małe, mają trójkątny kształt. Ogon nisko osadzony, a jego koniec jest zawinięty do góry. Pies porusza się swobodnie na silnie umięśnionych łapach.
Szata Maremmano-Abruzzese jest gęsta i dość długa; często tworzy tzw. kryzę oraz rośnie dłuższa na tyłach kończyn tworząc portki. Maść psa tej rasy powinna być całkowicie biała, ale dopuszczane są maści biało-żółte bądź kremowe.
Są to psy łagodne w stosunku do rodziny, lecz nie obcych. Nie powinny być trzymane na zurbanizowanym terenie, z racji ich rozmiarów i potrzeby otwartej przestrzeni. Przywiązują się do dobytku właściciela i zaciekle go bronią.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Ca de Bestiar to pies o budowie średnioliniowej. Dopuszcza się u suk długość, która może przekraczać wysokość w kłębie. Sylwetka jest proporcjonalna, mocna, muskularna.
Jedynym dopuszczalnym kolorem jest czarny. Biel może występować jedynie w formie znaczeń na przedpiersiu, w postaci na dole szyi, na łapach przednich i tylnych, na pazurach i końcach palców. Zasięg bieli ma wpływ na punktowanie oceny. Najbardziej ceniona jest czerń dżetowa.
Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Krótkowłosa jest bardziej popularna.
Uznaje tylko jednego pana, wobec niego jest oddany i z trudnością akceptuje awanse ze strony obcych osób. Inteligentny, pojętny. Odporny na niekorzystne warunki pogodowe – jedna z nielicznych ras dobrze znoszących wysokie temperatury, pomimo czarnego umaszczenia. Krzepki i ruchliwy.
Hodowany jest jako pies pasterski, stróżujący i obronny.
W Polsce jest rasą unikatową.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Ca de Bestiar to pies o budowie średnioliniowej. Dopuszcza się u suk długość, która może przekraczać wysokość w kłębie. Sylwetka jest proporcjonalna, mocna, muskularna.
Jedynym dopuszczalnym kolorem jest czarny. Biel może występować jedynie w formie znaczeń na przedpiersiu, w postaci na dole szyi, na łapach przednich i tylnych, na pazurach i końcach palców. Zasięg bieli ma wpływ na punktowanie oceny. Najbardziej ceniona jest czerń dżetowa.
Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Krótkowłosa jest bardziej popularna.
Uznaje tylko jednego pana, wobec niego jest oddany i z trudnością akceptuje awanse ze strony obcych osób. Inteligentny, pojętny. Odporny na niekorzystne warunki pogodowe – jedna z nielicznych ras dobrze znoszących wysokie temperatury, pomimo czarnego umaszczenia. Krzepki i ruchliwy.
Hodowany jest jako pies pasterski, stróżujący i obronny.
W Polsce jest rasą unikatową.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Ogłoszony w 1891 roku wzorzec owczarka niemieckiego opisuje trzy odmiany tej rasy, a kryterium podziału stanowiła długość włosa:
owczarek niemiecki szorstkowłosy
owczarek niemiecki krótkowłosy (twardowłosy)
owczarek niemiecki długowłosy.
Później standard ten był zmieniany, aż do roku powstania (1899) Związku Owczarków we Frankfurcie nad Menem. W Polsce powstał Związek Owczarka Niemieckiego Długowłosego 21 lipca w 1990 roku, założycielem którego była Marta Trzcińska. na terenie kraju odmiana ta także była hodowana w ramach Polskiego Klubu Psa Rasowego oraz Klubu Owczarka Niemieckiego Długowłosego w Polsce.
Do sierpnia 2010 roku Owczarek Niemiecki Długowłosy nie był uznawany przez FCI, ani żadne organizacje zrzeszone, tym samym także przez Związek Kynologiczny w Polsce. Dotychczas władze FCI argumentowały fakt nie uznania owczarka niemieckiego długowłosego tym, że długa sierść przeszkadza tym psom w pracy. W sierpniu 2010 roku FCI zatwierdziło owczarka niemieckiego długowłosego, nadając mu jednocześnie status odrębnej odmiany i wszelkie prawa wystawowe i hodowlane od dnia 1 stycznia 2011.
Osobniki krótkowłose mogą być nosicielami recesywnego genu długiego włosa. Jeśli oboje rodzice krótkowłosi noszą taki gen, wówczas w miocie mogą urodzić się pośród szczeniąt krótkowłosych, szczenięta o włosie długim. Szczenięta długowłose wpisywane są wtedy do ksiąg rodowodowych Owczarków Niemieckich Długowłosych. Urodzone w takim miocie szczenięta krótkowłose mogą, ale nie muszą, nosić w sobie recesywny gen długiego włosa i w kolejnych pokoleniach mogą dawać w połączeniu z nosicielami genu długiego włosa, długowłose szczenięta. W miotach rodziców długowłosych nie mogą pojawić się szczenięta krótkowłose ani w pierwszym, ani w kolejnym pokoleniu. Krzyżowanie osobników długo i krótkowłosych jest zabronione. Współcześnie rodzicom krótkowłosym można wykonywać badania genetyczne na obecność recesywnego genu długiego włosa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Ogłoszony w 1891 roku wzorzec owczarka niemieckiego opisuje trzy odmiany tej rasy, a kryterium podziału stanowiła długość włosa:
owczarek niemiecki szorstkowłosy
owczarek niemiecki krótkowłosy (twardowłosy)
owczarek niemiecki długowłosy.
Później standard ten był zmieniany, aż do roku powstania (1899) Związku Owczarków we Frankfurcie nad Menem. W Polsce powstał Związek Owczarka Niemieckiego Długowłosego 21 lipca w 1990 roku, założycielem którego była Marta Trzcińska. na terenie kraju odmiana ta także była hodowana w ramach Polskiego Klubu Psa Rasowego oraz Klubu Owczarka Niemieckiego Długowłosego w Polsce.
Do sierpnia 2010 roku Owczarek Niemiecki Długowłosy nie był uznawany przez FCI, ani żadne organizacje zrzeszone, tym samym także przez Związek Kynologiczny w Polsce. Dotychczas władze FCI argumentowały fakt nie uznania owczarka niemieckiego długowłosego tym, że długa sierść przeszkadza tym psom w pracy. W sierpniu 2010 roku FCI zatwierdziło owczarka niemieckiego długowłosego, nadając mu jednocześnie status odrębnej odmiany i wszelkie prawa wystawowe i hodowlane od dnia 1 stycznia 2011.
Wzorzec rasy FCI jest wspólny dla obu odmian owczarka niemieckiego i określa go jako psa średniej budowy, o nieco wydłużonej i zwartej, dobrze umięśniony, o tkance suchej. Długość tułowia stanowi 110 - 117% wysokości psa.
Sierść owczarka niemieckiego długowłosego składa się z włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy jest długi, miękki i ściśle przylega na uszach, tylnych stronach kończyn, do śródręcza i stawu skokowego tworząc flagi, na udach zaś puszyste, jasne portki. Ogon puszysty z obfitym pióropuszem od spodu. Umaszczenie jest czarne z podpalaniem czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Dopuszczalne jest także umaszczenie jednolicie czarne lub szare, śniade, czaprakowe - z maską, tak jak białe znaczenia w postaci plamki piersi i jaśniejszy kolor. Jednak te ostatnie nie są pożądane. Trufla jest zawsze czarna, bez względu na umaszczenie. Podszerstek jest szary, z wyjątkiem psów jednolicie czarnej maści. Niedopuszczalna jest maść biała lub łaciata.
Owczarek niemiecki długowłosy jest psem szybko się uczącym i blisko współpracującym z człowiekiem, którego obecność jest niezbędna w prawidłowym rozwoju psa. Cechuje go duża odwaga, wierność i przywiązanie do właściciela. Sprawdzają się na szkoleniach różnego typu, nadają się jako psy rodzinne, policyjne, stróżujące, ratownicze i obrończe. Są aktywne i ruchliwe, wymagają codziennego zaspokajania tych potrzeb.
Osobniki krótkowłose mogą być nosicielami recesywnego genu długiego włosa. Jeśli oboje rodzice krótkowłosi noszą taki gen, wówczas w miocie mogą urodzić się pośród szczeniąt krótkowłosych, szczenięta o włosie długim. Szczenięta długowłose wpisywane są wtedy do ksiąg rodowodowych Owczarków Niemieckich Długowłosych. Urodzone w takim miocie szczenięta krótkowłose mogą, ale nie muszą, nosić w sobie recesywny gen długiego włosa i w kolejnych pokoleniach mogą dawać w połączeniu z nosicielami genu długiego włosa, długowłose szczenięta. W miotach rodziców długowłosych nie mogą pojawić się szczenięta krótkowłose ani w pierwszym, ani w kolejnym pokoleniu. Krzyżowanie osobników długo i krótkowłosych jest zabronione. Współcześnie rodzicom krótkowłosym można wykonywać badania genetyczne na obecność recesywnego genu długiego włosa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Buhund norweski to rasa, której najstarsze zbadane szczątki znaleziono w wykopaliskach Gokstad w Norwegii. Pochodzą one sprzed 11 stuleci.
Wykorzystywany był zarówno do ochrony domostw (po norwesku "bu" oznacza farmę, zagrodę lub bydło) jak i do pilnowania bydła i owiec oraz ochrony ich przed drapieżnikami. Towarzysząc myśliwemu pomagał także przy polowaniach – był używany do ciągnięcia sanek.
Są to psy średnich rozmiarów, o krępej budowie. Jak wszystkie szpice mają spiczaste uszy i zadarty ogon. Ponadto cechuje je także trójkątna głowa.
Umaszczenie u tych psów może być od jasnopłowego przez czerwonożółtopłowe po czarne z białymi znaczeniami na piersiach, łapach i szyi. Jest dopuszczalna czarna maska.
Norweski buhund jest psem inteligentnym, łatwym w tresurze. Wierny, potrzebuje bliskiego kontaktu z członkami rodziny.
Żyje 12–15 lat.
Buhund jest wszechstronnym psem domowym. Obecnie znalazł zastosowanie w policji, pomaga osobom, które mają problemy ze słuchem, sprawdza się także w zawodach agility i posłuszeństwa. Współcześnie jest przede wszystkim psem rodzinnym.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek pirenejski o długim włosie z dużą ilością podszerstka i krótkowłosym pysku (face rase) – odmiana rzadziej spotykana, łatwiejsza w pielęgnacji.
Pielęgnacja sierści nie jest czasochłonna. Trzeba usuwać nadmiar włosów z wewnętrznej strony uszu.
Psy face rase mają mniejszy temperament i większe zaufanie do człowieka, niż typ face normal.
Inteligentny, aktywny i gotowy do pracy. Czujny i szybki, obdarzony dobrym węchem. Wymaga konsekwentnego wychowania. Jeśli nie ma zajęcia i większość dnia spędza w zamknięciu, może sprawiać kłopoty. Nadaje sie na psa ratownika oraz sprawdza się w psich sportach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek pirenejski o kufie oraz reszcie ciała z długim włosem (face normal, Berger des Pyrénées à poil long),
Pielęgnacja sierści nie jest czasochłonna. Trzeba usuwać nadmiar włosów z wewnętrznej strony uszu.
Inteligentny, aktywny i gotowy do pracy. Czujny i szybki, obdarzony dobrym węchem. Wymaga konsekwentnego wychowania. Jeśli nie ma zajęcia i większość dnia spędza w zamknięciu, może sprawiać kłopoty. Nadaje sie na psa ratownika oraz sprawdza się w psich sportach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jest to bardzo stara rasa, używana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i owczarek podhalański.
Duży i mocno zbudowany pies, poruszający się bardzo lekko i płynnie.
Szata bardzo gęsta, długa i elastyczna. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, gdzie może być lekko pofalowana. Dopuszczalne umaszczenia: białe, białe z szarym, bladożółte, wilcze; mogą występować pomarańczowe plamy na głowie, uszach i nasadzie ogona. Ma podwójny wilczy pazur na tylnych łapach, natomiast na kończynach przednich ostrogi występują czasami, także podwójne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa została sprowadzona do Francji w IX wieku prawdopodobnie przez Celtów; jej pochodzenie jest jednak niewiadome. 21 stycznia 1925 klub hodowców przedstawił wzorzec owczarka pikardyjskiego i uznał go za odrębną rasę.
Sylwetka - harmonijna, elegancka,dłuższa od wysokości w kłębie
Głowa - proporcjonalna
Oczy - średniej wielkości, niewyłupiaste, raczej ciemne w zależności od maści
Uszy - średniej wielkości,wysoko osadzone, o szerokiej nasadzie
Ogon - owłosiony, sięga stawu skokowego
Włos twardy i szorstki, długość 5-6cm.
Umaszczenie szare z czarnymi nalotami, szarosrebrne i szaroczerwone, rudopławe.
Wytrzymały i ruchliwy jest dobrym kompanem dla ludzi aktywnych, samodzielny, cierpliwy wobec dzieci, rodzinny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Polskie owczarki nizinne pochodzą od przodka z Tybetu, który był także protoplastą dla teriera tybetańskiego. Psy tybetańskie wędrowały wraz z nomadami w kierunku zachodnim, trafiając w ten sposób na obszar Niziny Wschodnioeuropejskiej. W okolicach V wieku wraz z najazdem Hunów przedostały się do Europy Centralnej.
Pierwszą pisemną wzmianką mówiącą o istnieniu psów owczarskich, pochodzących z nizinnych rejonów środkowej Europy, była wzmianka dokumentacyjna z XVI wieku. Na podstawie średniowiecznych dokumentów powstała praca pod tytułem The Bearded Collie autorstwa G. O. Willisena, wydana w roku 1971. W pracy tej znajdują się jednoznaczne informacje o tym, że w 1514 roku na statku handlowym kupca gdańskiego, Kazimierza Grabskiego, znajdowało się sześć owczarków nizinnych. Grabski chciał za zboże nabyć stado 20 owiec, więc zabrał w podróż do Szkocji psy, których zadaniem było oddzielenie od większego, skupionego stada owiec 20 sztuk, a następnie zapędzenie ich na pokład statku. Z powierzonego im zadania psy wywiązały się na tyle sprawnie, że właściciel stada owiec nabył parę psów. W późniejszym czasie otrzymał dodatkowo także dwie suki i psa. Osobniki te miały swój udział w powstaniu rasy bearded collie. Teza ta jednak wydaje się wątpliwa dla Hansa Rābera, który twierdzi, że „według wiarygodnych źródeł jeszcze przed rokiem 1514 istniały na wyspie psy o rozczochranym włosie”. Autor ten zakłada, że właśnie te psy były przodkami bobtaila i bearded collie.
Na dawnych ziemiach polskich owczarskie psy nizinne znajdowały się głównie w posiadaniu chłopstwa, które dokonywało ich selekcji tylko ze względu na użyteczność. Polskie materiały mówiące o tego typu psach pochodzą z okolic XVII wieku i są późniejsze, niż wzmianki dotyczące np. chartów. Zaliczyć do tych źródeł można księgę księdza Krzysztofa Kluka Zwierząt domowych i dzikich osobliwie kraiowych historyi naturalney początki i gospodarstwo wydaną w roku 1779, czy instrukcję dla zarządców majątkowych, autorstwa księżnej Jabłonowskiej, właścicielki dóbr na Podlasiu.
Zanim podjęto zrzeszone prace hodowlane polski owczarek nizinny występował w trzech wariantach wielkościowych:
odmianie małej, dla której wysokość w kłębie wynosiła do 35 cm,
odmianie średniej, od 40–48 cm, stanowiącej właściwą bazę osobników przeznaczonych do dalszej, profesjonalnej hodowli,
odmianie dużej, sięgającej ponad 50 cm w kłębie, wyglądem mocno zbliżonej do angielskiego bobtaila i rzadko spotykanej.
W okresie sprzed II wojny światowej istniały dwie niewielkie, polskie hodowle owczarków, które były nielicznie prezentowane na wystawach w Poznaniu (1929) oraz w Warszawie (1924). Właścicielkami tych hodowli były: Maria Czetwertyńska-Grocholska z Planty koło Radzynia Podlaskiego oraz Róża i Wanda Żółtowskie z Milanowa. W trakcie wojny hodowle zostały rozproszone i większość osobników zaginęła.
W latach powojennych Związek Kynologiczny w Bydgoszczy, pod przewodnictwem Marii Dubrowinowej, rozpoczął intensywne starania w kierunku hodowli rodzimych ras psów wiejskich. Na samym Pomorzu pospolicie występowały psy prezentujące wiele cech dawnego owczarka nizinnego. Rozpoczęły się wystawy i przeglądy hodowlane, na których dokonywano selekcji osobników, kierując się przede wszystkim ich typem i charakterem. Istotny wkład w szybszy rozwój hodowli owczarków miała lekarz weterynarii Danuta Hryniewicz, właścicielka hodowli „Kordegarda”. Z tej hodowli pochodził pies, „Smok z Kordegardy”, który stał się wzorcowy eksterierowo oraz charakterologicznie dla pierwszego opracowanego standardu PON-ów. Większość wpływowych hodowców właśnie na tym samcu oparła swoje linie hodowlane, a sama Hryniewicz jako regułę hodowlaną przyjęła chów wsobny. Pierwszy wzorzec zakładał występowanie rasy w trzech odmianach wielkościowych i jeszcze w roku 1964 na wystawie w Poznaniu został zaprezentowany duży polski owczarek nizinny. Po wprowadzonych zmianach wzorzec opisywał już tylko typ średni. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zatwierdziła znowelizowany standard, uznając PONa za polską rasę w roku 1963.
PON jest psem średniej wielkości, o sylwetce prostokątnej, dużej głowie i wyraźnie zaznaczonej, czarnej trufli. Ogon może być naturalnie szczątkowy, skrócony lub długi.
Szata długa i obfita z dużą ilością podszerstka. Wszelkie umaszczenia jednolite (czarne podpalane, beżowe, szare, czekoladowe), jak i łaciate (białe z łatami o kombinacji kolorystycznej, takiej jak dla umaszczeń jednolitych) są dopuszczalne.
Wadliwym jest występowanie oczu szarych lub niebieskich, podobnie jak występująca w tych kolorach pigmentacja nosa, warg i powiek.
Ze względu na duży temperament tego psa (a także skłonność do utraty linii) istnieje konieczność zapewnienia mu dużej dawki ruchu na wolnym powietrzu. Włos wymaga systematycznej pielęgnacji.
Odważny, energiczny pies z niewielką skłonnością do włóczęgostwa i kłusownictwa. Wesoły, czujny, posłuszny i inteligentny, łatwo przywiązujący się, nieufny wobec obcych.
Polski owczarek nizinny to pies o silnym instynkcie zaganiającym i stróżującym, był wykorzystywany dawniej do pilnowania dużych stad owiec. Obecnie najczęściej pełni rolę psa towarzyszącego. Sprawdzają się także w agility, w Skandynawii są wykorzystywane jako psy ratownicze.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek podhalański jest jedną z pięciu ras polskich uznanych przez FCI. Kontrolowana hodowla rozpoczęła się od około 1920 roku. Pierwsza wystawa klubowa psów rasowych miała miejsce w Zakopanem w 1973 roku (zgłoszono 65 psów). Ostatnie zmiany we wzorcu wprowadzono 8 października 1988.
Owczarek podhalański występuje przede wszystkim w Tatrach i Beskidach, spotykany także w Sudetach i Bieszczadach. Jest to typ owczarka spotykanego w Tybecie, na Kaukazie i w Mongolii, co wskazywałoby na pochodzenie wszystkich tych ras od doga tybetańskiego.
Sylwetka – prostokątna; tułów długi, masywny; kłąb wyraźnie zaznaczony; ogon długi i owłosiony, noszony poniżej linii grzbietu; szyja i uda obficie owłosione; kończyny muskularne; głowa mocna, wysoko noszona, oczy i nos ciemne, uszy trójkątne, średnio duże, przylegające.
Głowa – proporcjonalna, mózgoczaszka z profilu lekko wypukła. Bruzda czołowa płytka, stop wyraźny, ale niezbyt stromo załamany. Kufa mocna, zwężająca się łagodnie, szeroka, tej samej długości lub nieco dłuższa niż mózgoczaszka. Wargi ściśle przylegające, ciemne, zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy. Wierzchołek nosa czarny.
Oczy – średniej wielkości, wyraziste, nieco skośnie osadzone, ciemnopiwne. Brzegi powiek ciemne.
Uszy – osadzone na wysokości zewnętrznego kącika oczu lub nieco wyżej, średniej długości, trójkątne, dosyć grube i mocno owłosione. Przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy.
Tułów – długi i masywny, kłąb wyraźny. Klatka piersiowa głęboka, żebra skośne, nieco płaskie. Grzbiet prosty, szeroki, lędźwie szerokie, dobrze związane, zad lekko spadzisty. Brzuch nieznacznie podciągnięty.
Kończyny przednie – muskularne, proste, mocne, ale o niezbyt grubej kości. Łopatki skośne, przylegające, śródręcze nieznacznie wysunięte ku przodowi. Łapy duże, zwarte, owalne. Owłosienie między opuszkami.
Kończyny tylne – proste, umiarkowanie kątowane, nieco odstawione do tyłu, śródstopie ustawione pionowo.
Ogon – niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu. W ruchu unoszony ponad tułowiem, ale nie zakręcony. W spoczynku sięga do stawu skokowego, może być lekko zagięty do góry.
Wady dyskwalifikujące Przodozgryz, tyłozgryz, słabo zaznaczona krawędź czołowa, spiczasty pysk, znaczne braki zębowe, owłosienie kędzierzawe lub jedwabiste, brak podszycia, łaciatość, usposobienie nerwowe, lękliwe lub zdecydowanie napastliwe.
Wady niedyskwalifikujące Głęboka bruzda czołowa, uszy osadzone wysoko, odchylone do tyłu, oczy niedźwiedzie, jasne, słaba pigmentacja nosa, brzegów warg i powiek, szyja trzymana poziomo, przebudowany zad, brak owłosienia między palcami, kryzy na szyi i frędzli na nogach, wilcze pazury, ogon stale noszony ponad grzbietem.
Jest ona obfita, gęsta, w dotyku twarda, gęsty podszerstek; czysto biała. Na głowie, pysku i przedniej stronie kończyn sierść krótka, na szyi i tułowiu długa, gęsta, prosta lub lekko falista, twarda w dotyku, z obfitym podszerstkiem. Na szyi występuje bogata kryza, na udach obfite portki. Ogon mocno owłosiony, puszysty. Futro wymieniane co rok.
Oprócz gór nadaje się do trzymania i na nizinach; w mieście wymaga częstych spacerów, najlepiej połączonych z możliwością wybiegania się.
Pies z natury łagodny, czujny, dobrze tolerujący dzieci. Bardzo przywiązuje się do właściciela. Jest posłuszny. Odznacza się wysoką inteligencją.
Polski owczarek podhalański jest psem pasterskim i stróżującym. Przed wojną był używany przez policję i wojsko jako pies stróżujący i patrolowy, przez GOPR wykorzystywany jako lawinowy pies ratowniczy.
Polski podhalańczyk od lat pomaga góralom w wypasie owiec. Jego praca polega na pilnowaniu stad przed dużymi drapieżnikami, lecz obecnie nie ma to tak dużego znaczenia jak dawniej, gdyż populacja niedźwiedzi i wilków w Tatrach bardzo się zmniejszyła. Prócz tego używany jest również do pilnowania zagród i domostw. Zaliczany do psów obronnych.
Kilka form pokrewnych jest uznawanych jako odrębne rasy – na Słowacji czuwacz słowacki, na Węgrzech kuvasz, we Włoszech cane da pastore Maremmano-Abruzzese.
Z sierści wykonywane są swetry, szaliki i inne elementy ubioru.
Pod koniec roku 2007 powstał "Komentarz do wzorca", który został zatwierdzony przez Zarząd główny Związku Kynologicznego w Polsce.
Psy tej rasy są wyjątkowo łagodne i przyjazne w stosunku do innych zwierząt.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jest to jedna z najstarszych ras na świecie. ?ródła podają, że rasa liczy sobie ok. 4000–5000 lat. Jedna z teorii głosi, że owczarek środkowoazjatycki pochodzi od dawnych mastifów azjatyckich i jest protoplastą mastifa tybetańskiego. Inna, że wywodzi się właśnie od niego.
Owczarek środkowoazjatycki pochodzi z rejonów Kazachstanu, Turkmenistanu, Kirgistanu, a także Uzbekistanu. Wykorzystywany do pilnowania licznych stad zwierząt hodowlanych, należących do ludów środkowej Azji, współcześnie staje się coraz mniej powszechny. Ma to związek z zanikiem na tamtych terenach typowo pasterskiego stylu życia oraz wypieraniem owczarka środkowoazjatyckiego przez owczarka kaukaskiego, z którym jest blisko spokrewniony.
Jest psem odważnym, spokojnym i zrównoważonym. Czujny, potrafi błyskawicznie reagować na potencjalne zagrożenie. Doceniono także jego zdolność do pracy z człowiekiem w służbie np. policyjnej. Wymaga doświadczonego, konsekwentnego szkolenia – w szczególności w zakresie PO.
Występuje wiele odmian tej rasy, zarówno w związku z umaszczeniem, budową czy strukturą włosa. Niezależnie od regionu występowania, pies ten jest przystosowany do trudnych warunków klimatycznych, jak i terenowych środkowej Azji. Na obszarach stepowych, aby uzyskać osobniki szybsze i o lżejszej budowie krzyżuje się owczarki z chartami.
W krajach pochodzenia owczarkom środkowoazjatyckim tradycyjnie obcinano uszy i ogon. Miało to na celu uniknięcie ran w starciu z naturalnym wrogiem. Współcześnie niektóre kraje dopuszczają kopiowanie owczarków w hodowli – w Polsce mimo zakazu kopiowania psów w wystawach mogą uczestniczyć psy z obciętymi uszami i ogonem. W Czechach natomiast dopuszcza się kopiowanie ogona, psy z ciętymi uszami nie mogą być jednak wystawiane.
Pies charakteryzuje się bardzo niskimi tonami szczeku. Odgłosy wydaje rzadko, są jednak głośne i donośne. Może mieszkać poza domem w okresie całego roku, bez problemu znosi temperatury do −25 stopni Celsjusza.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi około 11 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
głowa - wydłużona, średniej szerokości, stop łagodny, nos, obramowanie oczu i wargi czarne.
oczy - ciemne o inteligentnym wyrazie, owalne, powieki dobrze przylegające
uszy - opadające, w kształcie trójkąta
Umaszczenie przeważnie białe, ale również popielate, szare, łaciate.
Długi włos wymaga pracochłonnej pielęgnacji.
Inteligentny, szybko i chętnie uczący się. Niektóre osobniki mogą być agresywne. Rasa ta jest przeznaczona dla doświadczonych właścicieli.
Rasa psów wykorzystywana do stróżowania stad zwierząt hodowlanych.
Rasa mało rozpowszechniona w Polsce, ale ciesząca się coraz większym gronem zwolenników.
Przeciętna długość życia wynosi 15 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkami tej rasy były psy zaganiające żyjące we Flandrii. Na tamtych ziemiach znane były pod nazwą "vuilbaard" (tłumaczone jak brudna broda) lub "koehond" (pies do krów).Te brodate psy często spotykano pomiędzy Lys a wybrzeżem Morza Północnego. Pod względem wielkości były bardzo zróżnicowane, na przykład handlarze bydłem woleli psy mniejsze, bardziej pomocne w kłusownictwie. W 1910 roku na wystawie w Brukseli pojawiły się dwa osobniki tej rasy, a w 1922 został utworzony Klub Flandryjskich Psów Zaganiających. Po drugiej wojnie światowej okazało się, że aby rasa nie wyginęła trzeba było ją odtworzyć. Ocalałe osobniki zachowane w Antwerpii i Holandii krzyżowano z owczarkami pikardyjskimi.
Bouvier des Flandres to pies o masywnej i krępej sylwetce. Z wyglądu przypomina sznaucera olbrzymiego.
Umaszczenie jest płowe (niewskazane), szare lub z czarnym nalotem, czarne pręgowane, włos twardy i szorstki, jeżeli pies jest trymowany. Sierść strzyżona jest miękka.
Pielęgnacja wymaga konsekwencji, pies powinien być czesany oraz trymowany w zależności od potrzeby. Jeżeli pies jest wystawiany wymagany jest włos odpowiedniej długości.
Bouvier des Flandres to rasa psów czujnych, aktywnych i pojętnych. Są nieufne wobec obcych, czasem uparte. Zrównoważone, cierpliwe w stosunku do dzieci.
Bouvier des Flandres dawniej używane były do pędzenia bydła i ciągnięcia wózków z mlekiem, obecnie jest to pies obronny i stróżujący.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Regularna hodowla owczarka chorwackiego rozpoczęła się 1935 roku, przez FCI rasa została uznana w 1969 roku. Psy te i spokrewnione z nimi rasy, takie jak Mudi i Pumi, były i są licznie spotykane na terenach Węgier, Słowenii i Chorwacji.
W swojej ojczyźnie występuje w dwóch odmianach wielkościowych:
mniejszej (wysokość do 44 centymetrów),
większej (powyżej 50 centymetrów).
Umaszczenie jest czarne, z dopuszczalnymi na piersiach i łapach białymi znaczeniami. Szata jest lekko falująca, o włosie średnio długim, nigdy nie sfilcowanym.
Jest energiczny i chętny do współpracy, zadania wykonuje szybko i z entuzjazmem. Może sprawiać problemy przy braku zajęcia. Przy odpowiedniej socjalizacji nie ma problemów z obcymi, lecz też nie spoufala się z nimi i wybiera sobie jednego pana.
Od dawna owczarek chorwacki wykorzystywany był jako wszechstronny pies zaganiający i pilnujący stad owiec i bydła. Współcześnie także pełni te funkcje, zwłaszcza na terenach Chorwacji. Ze zwierzętami pracuje blisko. Oprócz pasterstwa, świetnie sprawdza się w psich sportach typu agility, z racji na swoją szybkość i zwinność. Może również z powodzeniem startować w konkursach posłuszeństwa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Owczarek szetlandzki pochodzi ze Szkocji. Rasa uznana w 1919 roku; wszystkie zabiegi hodowlane zmierzały do upodobnienia jej do owczarka szkockiego długowłosego ("collie"). W pierwszej wersji wzorca FCI zapisano nawet, że sheltie wygląda jak mały owczarek szkocki, ale usunięto ten fragment, ze względu na protesty klubu rasy colie; sheltie był pierwszą rasą w Europie wykorzystywaną do prowadzenia stada.
Pochodzenie tych małych piesków, wyglądem przypominających owczarka collie rough w miniaturze, jest pełne niejasności. Do 1469 roku Wyspy Szetlandzkie należały do Norwegii. To właśnie z Norwegii wraz z Wikingami na wyspy przybyły małe pieski, które towarzyszyły żeglarzom. Było to około 700-800 roku n.e...
Klimat wysp był dość surowy, nie sprzyjał wegetacji roślin. Zwierzęta trzymane na farmach były niewielkich rozmiarów. Małe psy były faworyzowane, ponieważ mało jadły i zajmowały niewiele miejsca. Pierwsze szetlandy nazywano psami Toonie lub Peerie (w języku staro-norweskim “piri” oznacza po prostu “mały”). Początkowo były one wykorzystywane jako psy zagrodowe. Pieski te miały bowiem wysokość około 30 cm w kłębie i nie jest możliwe, aby pracowały przy zaganianiu owiec na wrzosowiskach porośniętych roślinnością o wysokości 23-45 cm. Wyspiarze mniej przywiązywali uwagę do wyglądu, więcej zaś liczyła się przydatność psów do pracy, żywotność oraz niewielki wzrost. Dlatego też, aby uzyskać pożądane cechy krzyżowano je z różnymi psami. Udział w powstaniu rasy miał king charles spaniel (po nim obecny sheltie ma niekiedy brązowe plamki na łapach), pies yakki z Islandii (po nim prawdopodobnie zostało podpalanie na kufie), a także miniaturowe szpice, m.in. pomeranin (czasem ujawnia się to przez małe, stojące uszka, jabłkowatą czaszkę i okrągłe oczy – wszystkie te cechy obecnie są wadami). Ostateczny wygląd uzyskano poprzez krzyżówką z owczarkami collie rough. Przybyły one na wyspy około 1840-1850 roku. Wyspiarze zaczęli powiększać pastwiska i potrzebne były psy do pilnowania i zaganiania owiec na dużych obszarach. Ponieważ collie nie wytrzymywały trudnych warunków panujących na wyspach, mniejsze okazy tych psów zaczęto krzyżować z ówczesnymi szetlandami, aby nadać im cechy psów pasterskich. Później utrzymanie podobieństwa do collie ze względu na ich atrakcyjny wygląd oraz psychikę, było głównym celem miłośników owczarka szetlandzkiego. Ich niewątpliwa uroda oraz cechy psychiczne spowodowały, że około 1905 roku owczarki te pojawiły się w głębi Szkocji. Tu w 1908 roku założono Shetland Collie Club. Do 1914 roku nazywano je shetland collie. Hodowcy collie ostro protestowali jednak przeciw używaniu tej nazwy, dlatego w maju 1914 roku zmieniono nazwę klubu na English Shetland Sheepdog Club (ESSC). Popularność rasy szybko rosła i w latach 50 i 60-tych XX wieku w angielskim Kennel Clubie zarejestrowano ją jako jedną z siedmiu najpopularniejszych.
Reasumując można przyjąć, że owczarek szetlandzki jakiego znamy dzisiaj, jest psem pasterskim. Wywodzi się z Norwegii i Wysp Szetlandzkich, ale generalnie jego rozwój nastąpił w Szkocji, skąd powędrował w głąb Anglii, po czym zaczął podbijać świat. Jest podobny do długowłosego collie w miniaturze, choć jest wiele cech różniących te rasy od siebie.
śniade - wszelkie odcienie od jasnopszenicznego po bardzo ciemne tzw. sobolowe, czyli z czarnym nalotem tzw. czarna maska,
śniade z białym - przy czym niedopuszczalne jest aby białe znaczenia występowały na tułowiu np. tworząc łaty,
blue merle - marmurkowe; blue-merle; bi-blue,
tricolor - czarne podpalane z białymi znaczeniami,
bicolor - czarne z białym,
black and tan - czarne podpalane - praktycznie nie występuje już, ale jest to umaszczenie uznawane przez FCI,
FCI - 88 OWCZAREK SZETLANDZKI (SHETLAND SHEEPDOG - SHELTIE)
OGÓLNY WYGLĄD ZEWNĘTRZNY - mały, długowłosy pies pracujący o pięknym wyglądzie, jest łatwy do ułożenia i inteligentny. O symetrycznej budowie ciała, tak że żadna część nie wygląda nieproporcjonalnie względem całości. Obfita sierść, grzywa i kryza. Ładnie ukształtowana głowa i słodki wyraz pyska tworzą idealny wygląd.
CHARAKTERYSTYKA - czujny, łagodny, inteligentny, silny i pełen wigoru.
TEMPERAMENT - Przywiązany i posłuszny swojemu właścicielowi, nieufny wobec obcych. Nigdy nie okazuje nerwowości.
GŁOWA I CZASZKA - Głowa wytworna; patrząc z góry lub z boku w kształcie wydłużonego tępo zakończonego klina, który zwęża się od uszu w kierunku nosa. Szerokość czaszki proporcjonalna do długości czaszki i kufy. Wszystko należy rozpatrywać w odniesieniu do rozmiarów psa. Czaszka jest płaska, umiarkowanie szeroka na odcinku między uszami i bez wystającej kości potylicznej. Policzki płaskie, gładko przechodzą w dobrze zaokrągloną kufę. Mózgoczaszka i kufa są jednakowej długości, a punktem podziału jest wewnętrzny kącik oka. Górna linia czaszki jest równoległa do górnej linii kufy, z nieznacznym ale wyraźnym stopem. Nos, wargi i obwódka oka są czarne. Charakterystyczny wyraz głowy jest wynikiem doskonałej równowagi i połączenia czaszki i kufy, kształtu, koloru i rozmieszczenia oczu oraz prawidłowego umieszczenia i noszenia uszu.
UZĘBIENIE - Szczęki równe, prawidłowe, silne o dobrze rozwiniętej szczęce dolnej. Wargi zwarte. Zęby zdrowe o doskonałym, regularnym i pełnym zgryzie nożycowym, tzn. górne zęby dokładnie zachodzą na zęby dolne i są ustawione prostopadle do szczęk. Bardzo pożądany komplet prawidłowo osadzonych 42 zębów.
OCZY - Średniej wielkości skośnie osadzone, o kształcie migdała. Ciemnobrązowe, z wyjątkiem psów o maści marmurkowej, u których jedno oko bądź oba mogą być niebieskie lub też niebieskie w plamki.
USZY - Małe, umiarkowanie szerokie u podstawy, umieszczone dość blisko siebie, na czubku głowy. W chwili odpoczynku, odrzucone do tyłu; w stanie czujności skierowane do przodu i w pozycji pół-wzniesionej o końcówkach opadających do przodu.
SZYJA - Muskularna, wygięta w łuk, o dostatecznej długości, by pies mógł dumnie nosić głowę.
KOŃCZYNY PRZEDNIE - Łopatki ustawione skośnie. W kłębie oddzielone jedynie kręgami, ale odchylone na zewnątrz tak, by pomieścić pożądane uwypuklenie żeber. Staw barkowy o prawidłowym kącie. Łopatka i ramię mniej więcej równej długości. Łokieć w równej odległości od ziemi i kłębu. Przednie kończyny, oglądane z przodu, są proste, muskularne i o wyraźnie mocnej kości. Śródręcza silne i elastyczne.
TUŁÓW - Długość od stawu barkowego do guzów siedzeniowych nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokcia. Żebra dobrze wysklepione, zwężające się w dolnej połowie, co umożliwia swobodny ruch przednich kończyn i barków. Grzbiet prosty o pełnym wdzięku wysklepieniu nad lędźwiami, zad nachyla się stopniowo ku tyłowi.
KOŃCZYNY TYLNE - Szerokie i muskularne udo, kość udowa osadzona w miednicy pod właściwym kątem. Staw kolanowy wyraźnie zaznaczony, staw skokowy wyraźnie zaznaczony i niski, o mocnej kości. Śródstopia równoległe proste, gdy patrzymy na nie od tyłu.
STOPA - Owalna, część spodnia z dobrze rozwiniętymi opuszkami, palce zwarte.
OGON - Nisko osadzony; zwężający się ku dołowi, ostatni kręg kości sięga co najmniej do stawu skokowego; obficie owłosiony i lekko zawinięty w górę. Może być lekko wzniesiony przy ruchu, ale nigdy powyżej poziomu grzbietu. Nie może być nigdy skręcony.
CHÓD - Elastyczny, płynny i pełen wdzięku, poruszany energią tylnych kończyn, może pokonywać maksymalne odległości przestrzeni z minimalnym wysiłkiem. Wielce niepożądane są inochód, chód zaplatany (krzyżujący się), kołysanie się (na boki bądź falowanie) czy chód ociężały, nienaturalny (sztywny).
SIERŚĆ - Dwuwarstwowa; zewnętrzna okrywa to długi włos o szorstkiej teksturze i prosty. Podszerstek jest miękki, krótki i gęsty. Bardzo obfita grzywa i kryza, przednie kończyny z wyraźnymi frędzlami. Tylne kończyny, powyżej stawu skokowego obficie pokryte włosem, a poniżej stawu skokowego dość gładkie. Część twarzowa głowy gładka. Niepożądane okazy o krótkiej sierści.
UMASZCZENIE
- Śniade (sobolowe) - kolor czysty bądź cieniowany, wszystkie kolory od bladozłotego do ciemno-mahoniowego i we wszystkich swoich odcieniach, o intensywnym kolorycie. Niepożądana maść wilczasta.
- Tricolor /trójkolorowe/ - intensywnie czarny tułów, preferowane mocne podpalanie, występują białe znaczenia.
- Blue-merle (marmurkowe) - wyraźny srebrno-niebieski, o czarnych plamkach bądź łatach (jak w marmurze). Preferowane mocne podpalanie, ale jego brak nie jest karany. Wielce niepożądane łaty o głębokiej czerni czy szarawym bądź rudym odcieniu, zarówno w przypadku sierści okrywowej jak i podszerstka; ogólnie powinniśmy mieć wrażenie, że pies jest niebieski.
- Czarno-biały i czarno-podpalany - to kolory również uznawane.
Białe znaczenia mogą się pojawiać (z wyjątkiem psów czarno-podpalanych) jako gwiazdka/strzałka na głowie, w kołnierzu i na piersi, w kryzie, na nogach i końcu ogona. Preferowane jest posiadanie tych wszystkich bądź niektórych z tych białych plam (ale nie u psów czarno-podpalanych) lecz ich brak nie jest karany. Bardzo niepożądane są białe łaty na tułowiu.
ROZMIARY
Wzrost w kłębie: Psy 37 cm Suki 35,5 cm Niepożądane odchylenia o więcej niż 2,5 cm powyżej bądź poniżej tej wysokości.
WADY - Wszelkie odstępstwa od wyżej podanych punktów należy uważać za wady, a znaczenie takiej wady należy rozpatrywać w dokładnym odniesieniu do jej stopnia.
UWAGA - Samce powinny mieć normalnie ukształtowane dwa jądra, całkowicie znajdujące się w mosznie.
- Tłumaczenie wersji oryginalnej z j. angielskiego: tłumacz przysięgły Anna Osuch - Konsultacja: Mirosław Redlicki
Jest wesoły, żywy, energiczny i skory do zabaw. Jest nieufny wobec obcych, oddany wobec właściciela, przy pracy współpracuje z nim. Sprawdza się w szkoleniach i psich sportach. Chętnie i szybko się uczy. Lubi dzieci. Niezwykle inteligentny, sprytny, przywiązujący się, radosny, o dość znacznym temperamencie. Szczególnie towarzyska rasa.
Jest psem pracującym przy zaganianiu i pilnowaniu stad. Hodowany także jako pies do towarzystwa. Sprawdza się także jako pies stróżujący.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkowie lapphunda byli używani przez Lapończyków do zaganiania reniferów, później pies ten zaganiał także owce. Rasa oficjalnie uznana w Szwecji w 1944 roku.
Ten średniej wielkości pies jest typowym szpicem, z charakterystyczną lisią mordką i silnie zakręconym ogonem. Przed zimnem chroni go gęsta, wełnista sierść.
Umaszczenie lapphunda jest zwykle jednolite, choć czasami występują także białe znaczenia.
Jest to rasa życzliwa i czujna.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy typu schipperke istniały od dawna na terenach dzisiejszej Belgii, towarzysząc żeglarzom śródlądowym na ich łodziach. Zanim jednak trafiły na łodzie, były psami stróżującymi w domostwach mieszczan, pomagając im zwalczać gryzonie.
Przed pierwszą wojną światową w Belgii rozkwitała hodowla tej rasy, ustalony wzorzec obejmował psy czarne i bez ogona, o średniej wielkości. Belgowie bardzo wiele tych psów eksportowali na Wyspy Brytyjskie i do Stanów Zjednoczonych. Zwłaszcza Anglicy nie byli wierni hodowli według wzorca przyjętego w Belgii, otrzymując psy na przykład maści kremowej. Po drugiej wojnie światowej nastąpił regres w hodowli na kontynencie europejskim, po dziś dzień aktywnymi klubami schipperke są jedynie kluby w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Psy o kształcie ciała kwadratowym, co było konsekwencją minimalizowania wymiarów psa początkowo średniej wielkości. Kątowanie tylnych kończyn jest strome, a kufa szpiczasta.
Czarne, w Stanach Zjednoczonych dopuszczalne także osobniki o jasnym umaszczeniu.
Psy nie wymagają regularnego czesania i pielęgnacji, nadają się do niewielkich mieszkań, ale lubią długie spacery.
Jak w przypadku psów stróżujących, są bardzo czujne, wierne, ciekawe wszystkiego, co dzieje się w domostwie, wręcz wścibskie.
Współcześnie schipperke jest psem reprezentacyjnym, zachował jednak wiele ze swych cech użytkowych, takich jak umiejętność stróżowania i niestrudzonego polowania na mniejsze gryzonie.
W Polsce psy rasy Schipperke są mało znane.
Istnieją legendy mówiące o tym, jakie były początki kopiowania ogonów tym psom: Dawniej psy te należały m.in. do mistrzów szewskich i innych cechów, którzy robili dla tych psów piękne obroże-bransolety, aby zademonstrować swoje umiejętności. Z czasem te pokazy przerodziły się w regularne wystawy. Na jednej z nich zawistny szewc psu konkurenta, który wygrał pokaz, ze złości wyrwał ogon. Ludziom ten niewielki pies bez ogona o wiele bardziej się spodobał i zaczęto szczenięta pozbawiać ogonów, co w przypadku tej rasy ma wydźwięk estetyczny, a nie praktyczny. Dzisiaj coraz częściej spotyka się schipperke'i z ogonami, zwłaszcza, że geny odpowiedzialne za jego brak okazały się letalne lub co najmniej subletalne, powodując silną redukcję szczeniąt w miocie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pod nazwą Entilbucherhund rasa była znana od 1889, kiedy to Franz Schertenleib postanowił odszukać i hodować te małe psy pasterskie, lecz na początku zaliczano je do psów z Appenzell. W 1913 na wystawie w Lengenthal pojawiły się cztery egzemplarze przedstawione przez profesora Alberta Heima, a na podstawie sędziowskich opisów zostały one wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB) jako czwarta rasa szwajcarskiego psa pasterskiego.
W 1926 roku, z inicjatywy doktora B. Kolbera powstał Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch, a rok później opracowano pierwszy wzorzec rasy.
Pies średniej wielkości, zwarty, o nieco wydłużonej budowie. Chód entlebuchera jest swobodny i płynny. Kończyny powinny być
Sierść jest krótka, twarda i błyszcząca, z gęstym podszerstkiem.
Tricolor, typowe dla szwajcarskich psów pasterskich, czyli czarne z żółtym lub rudawym podpalaniem nad oczami, na łapach i policzkach, symetryczne białe znaczenia na szyi, piersi i głowie.
Niedopuszczalne umaszczenie:
niebieskie, żółte oczy
zbyt długa, miękka szata
maść inna niż tricolor, kolor podstawowy inny niż czarny
zakręcony ogon
Sierść jest łatwa w pielęgnacji lecz wymaga regularnego szczotkowania. Ze względu na dużą aktywność psów tej rasy istnieje konieczność zaspokojenia tej cechy na wolnym powietrzu.
Entlebucher jest psem czujnym, inteligentnym, wytrzymałym i przyzwyczajonym do samodzielnej pracy. Dobrze znosi warunki miejskie, jednak potrzebuje dziennie dużo ruchu. Nie ma problemów w kontaktach z dziećmi, ale jest nieufny w stosunku do obcych.
Entlebucher może być psem stróżującym lub towarzyszącym.
Entlebucher jest najmniejszym ze szwajcarskich psów pasterskich. Ze względu na swoją wielkość i łatwość utrzymywania znajduje coraz więcej zwolenników.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta pochodzi z prowincji Córdoba w centralnej Argentynie. Jej twórcą był lekarz Antonio Nores Martinez, który w roku 1928 zapoczątkował hodowlę tej rasy oraz pierwsze opracowania jej wzorca. Jej powstanie poprzedziły lata metodycznie prowadzonych kojarzeń między-rasowych, których bazą były miejscowe „bojowe psy z Cordoby” (Perro Cordobes) mocne i waleczne, ale mało wyrównane tak pod względem psychicznym, jak i genetycznym. Martinez do hodowli wykorzystał także hiszpańskiego psa gończego. Początkowo uważano, że nowa rasa psów zostanie wykorzystana jako psy do walk, ale dr Martinez kierował się potrzebą stworzenia psa myśliwskiego, który pasowałby do lokalnych warunków. Tak selekcjonował je, aby uzyskać psy wszechstronne pod względem użytkowym; zarówno na grubą zwierzynę, jak i na drapieżniki występujące na rozległym i zróżnicowanym terytorium Argentyny. Po śmierci Martineza pracę nad hodowlą i kształtem rasy kontynuował jego brat Augustin Nores Martinez.
21 maja 1964 rasę uznała Federación Cinológica Argentina (Argentyński Związek Kynologiczny) i tamtejszy związek rolników; wtedy też założone zostały wstępne księgi hodowlane. 31 lipca 1973 rasa uznana została przez FCI jako pierwsza i jak dotąd jedyna rasa argentyńska.
Według wzorca rasy uznanego przez FCI dogo argentino jest psem rosłym, w typie molosa, budowy mezomorficznej, proporcjonalny i atletyczny. Dzięki silnemu umięśnieniu, uwidocznionemu pod skórą, sprawia wrażenie sprawnego i silnego psa. Sama skóra jest napięta, elastyczna, z niewielką ilością luźnej tkanki podskórnej.
Umaszczenie jest jednolite, całkowicie białe – jedna czarna lub ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10% powierzchni głowy. Włos jednolity, krótki, prosty i gładki w dotyku.
Uszy są tradycyjnie kopiowane. Obecnie w Polsce jest to zakazane na podstawie art. 27 ustawy o ochronie zwierząt. W Argentynie z kolei do pewnego momentu psa o niekopiowanych uszach dyskwalifikowano.
Zdarza się głuchota wrodzona u psów tej rasy, którą można wykryć za pomocą badania BAER (brainstem auditory evoked response) już u małych szczeniąt.
Ze względu na całkowicie białe umaszczenie tej rasy, czasem zdarzają się skórne uczulenia.
Dog argentyński to opanowany, silny pies, mało szczekający. Sprowokowany potrafi walczyć bezkompromisowo. Psy mają problemy z tolerowaniem innych osobników tej samej płci na swoim terytorium. Pies oddany swemu panu, czujny. Psy tej rasy są szybkie i silne, mają zdolność szybkiego uczenia się. Podczas pracy na polowaniu jest zmyślny, cichy i odważny. Dog argentyński jest psem aktywnym i wymaga zapewnienia mu dostatecznej ilości zajęć ruchowych. Wymaga szybkiej socjalizacji od wczesnego okresu życia. Lubi zabawy ruchowe zarówno w wodzie jak i na lądzie.
Stworzony do polowania na dużą zwierzynę. Jest wytrwałym psem dobrze sprawdzającym się w polowaniach na pumy oraz dzikie świnie (pekari), do czego jest wciąż wykorzystywany w kraju pochodzenia. Dog argentyński jako jeden z nielicznych psów węszy górnym wiatrem. Wszechstronność rasy jest wykorzystywana w policji i straży granicznej. Dogi używane są również do poszukiwania ludzi uwięzionych pod gruzami. Rzadziej wykorzystywane są jako psy stróżujące.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jak podaje prof. Hauck (badacz i twórca rasy) pinczer austriacki występował na obszarach nad Dunajem już 4000 lat temu, gdzie pełnił funkcje psa wiejskiego. Ze względu na niepewne pochodzenie wielu osobników tej rasy, jak i problemy z jednolitym typem tych psów, Hauck miał początkowo problemy z uruchomieniem planowanej hodowli oraz z zarejestrowaniem rasy. W 1927 roku przedstawił on wzorzec pinczera austriackiego, który został uznany przez FCI w październiku tego roku.
Pies średniej wielkości, o ogonie kopiowanym lub naturalnie szczątkowym.
Szata jest krótka, ale nie tak jak u pinczera miniaturowego, czy średniego, włos jest nieco dłuższy zwłaszcza na udach i w okolicach szczytu łopatek oraz twardy. Umaszczenie występuje czarne, płowe, kasztanowe lub rude z białymi znaczeniami.
Pinczer austriacki pełnił rolę psa wiejskiego, do zadań którego należało pilnowanie i zaganiane zwierząt hodowlanych, a także tępienie szkodników takich jak gryzonie. Współcześnie jest hodowany jako pies stróżujący i rodzinny.
Rasa ta jest spotykana w Polsce , ale pogłowie psów tej rasy jest bardzo niewielkie. W latach 90. XX wieku w Austrii zarejestrowanych było ok. 50 pinczerów austriackich.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu. Podczas okupacji Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w koloseach, gdzie walczyły m.in. z lwami, tygrysami i bykami.
W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia, a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później jego popularność zmalała.
Nazwa rasy pochodzi prawdopodobnie od staroangielskiego słowa masty oznaczającego siłę. Z Anglii mastify rozpowszechniły się na inne kraje. Hodowlę w czystości rasy rozpoczęto w 1883 roku.
Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, a po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA.
Mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie. Aicama Zorba of La Susa z Londynu jest uważany za największego psa świata. W 1989 osiągnął 155 kg masy ciała.
Sierść krótka, przylegająca, z krótkim i gęstym podszerstkiem. Głowa szeroka, w ogólnym zarysie kanciasta, z krótką kufą i wiszącymi uszami. Kończyny silne i szeroko rozstawione. Ogon długi, niezbyt wysoko osadzony, zwisający.
Maska i oczy ciemne, umaszczenie od morelowego po srebrne, także ciemno pręgowane.
Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej mocnej i muskularnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać skłonność do agresji. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić.
Trzeba mu zapewnić dużo miejsca, dużo codziennego ruchu oraz odpowiednie wyżywienie. Łatwo aklimatyzuje się do nowych warunków. Jest wrażliwy na niespodziewane dźwięki.
Przedstawiciele tej rasy są rzadko spotykani, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w innych krajach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Historia rozwoju akit amerykańskich, zwanych dawniej dużymi psami japońskimi, jest początkowo wspólna z dziejami akit japońskich. Od 1603 r. w regionie Akita używano do walk średniej wielkości psów przeznaczonych do polowania na niedźwiedzie (Akita Matagi). Począwszy od 1868 r. krzyżowano tę rasę z psami tosa oraz z mastiffami. W efekcie, zwiększyły się rozmiary akit, ale też zatracone zostały cechy charakterystyczne dla szpiców. W 1908 r. zakazano walk psów, ale mimo to akity przetrwały i były nadal rozwijane jako duża rasa japońska. W 1931 r. wytypowano dziewięć najlepszych psów tej rasy i uznano je za "pomnik przyrody". Podczas II wojny światowej psie skóry były stosowane do produkcji wojskowych mundurów. Policja zarządziła łapanki i konfiskatę wszystkich psów z wyjątkiem owczarków niemieckich, przeznaczanych do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy akit próbowali obejść prawo krzyżując swoje psy z owczarkami. Po zakończeniu wojny liczba Akit drastycznie spadła i jako rasa, podzielona była na trzy typy:
Akita Matagi
Akita do walk psów
Owczarko-Akita.
Podczas odtwarzania rasy po wojnie, Kongo-go z linii DEWA cieszył się krótką, ale spektakularną popularnością. Wiele akit z linii DEWA, których wygląd wskazywał na pokrewieństwo z mastiffami i owczarkami niemieckimi zostało zabranych do Stanów Zjednoczonych przez personel wojskowy. Akity z linii DEWA, inteligentne i łatwo dostosowujące się do różnych warunków fascynowały amerykańskich hodowców i liczba psów z tej linii zwiększała się wraz z rosnącym nią zainteresowaniem. W 1956 r. założono Amerykański Klub Akity (Akita Club of America – ACA), zaś AKC (American Kennel Club) uznał rasę (wpis do księgi hodowlanej i normalny status na wystawach) w październiku 1972 r. Japoński Kennel Club (JKC) i AKC nie przeprowadziły wtedy żadnych uzgodnień, dotyczących wzajemnego uznawania pochodzenia i rodowodów akit, co spowodowało zakaz sprowadzania nowych psów z Japonii. Dlatego też akity w USA stały się zupełnie inne niż w Japonii – kraju pochodzenia rasy. W ten sposób w Stanach rozwinęła się własna odmiana, której cechy charakterystyczne i typ pozostają nie zmienione od 1955 r., co silnie kontrastuje z sytuacja akit w Japonii, gdzie krzyżowano je z akitami matagi celem odtworzenia oryginalnego typu rasy.
Jest to pies o mocnej budowie i dużej masie. Charakterystyczna jest głowa o kształcie dwóch równobocznych trójkątów odwróconych i stykających się ze sobą podstawą.
Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia.
Przy umaszczeniu pinto (łaciate) kolor powinien zajmować minimum 1/3 powierzchni bieli.
Sierść średniej długości składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje.
Są to psy z natury ciche i czujne. Nieufne wobec obcych. Dość niezależne, wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą być agresywne wobec innych psów.
Przodkowie akit służyli do polowań na grubą zwierzynę, a udokumentowana historia rasy rozpoczyna się w wieku VII. Wtedy zmuszony do banicji przed cesarzem Japonii jeden z jego rycerzy znalazł schronienie w prowincji Akita. Postanowił tam stworzyć najsilniejsze i najwaleczniejsze psy.
Cieszy się coraz większym zainteresowaniem w Polsce. Popularny jest w Stanach Zjednoczonych i Japonii.
Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa ta powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą akita amerykańska.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Nazwa rasy jest znana z zapisków pierwszych północnoamerykańskich osadników. Pochodzi od plemienia Malemutów, żyjącego na wyżynach zachodniej Alaski. Pierwotnie były hodowane jako psy pociągowe – sleddog. Aby je powiększyć, rodzime psy prawdopodobnie były krzyżowane z większymi psami osadników przybyłych w czasie gorączki złota, dzięki czemu można było pozyskać psy do uciągu dużych ładunków. Pierwotne malamuty prawie wyginęły. W 1926 roku w Stanach Zjednoczonych podjęto działania zmierzające do zachowania czystości krwi tej rasy. Badania DNA potwierdzają, iż jest to jedna z najstarszych ras. Malamuty prawie nie zmieniły swojego wyglądu i charakteru.
Budowa zwarta (kompaktowa); mocny kościec.
Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, ale powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia. Czaszka między uszami jest szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki umiarkowanie zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy równoległe, z jedynie niewielkim przełomem w miejscu połączenia.
Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki, ze ściśle przylegającymi wargami. Wargi, obwódki oczu i nos czarne (z wyjątkiem osobników rudych), dopuszczalny jest tzw. "śnieżny nos" z pionowym cielistym prążkiem. Szczęka i żuchwa – mocne z dużymi zębami.
Uzębienie Zgryz nożycowy.
Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu, przez co uniesione uszy sprawiają wrażenie nieco odstających na boki. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies pracuje może uszy składać do tyłu na czaszce.
Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, umiarkowanie łukowata.
Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnio skośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, nieznacznie ukośne gdy patrzymy z profilu. Kończyny są silne.
Kończyny tylne Szerokie i silnie umięśnione. Kolana umiarkowanie ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, umiarkowanie ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnych kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.
Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale nie nazbyt krótki. Stopy duże, zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.
Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.
Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.
Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i sierpowato noszony nad grzbietem. Nie jest ciasno zwinięty, przełamany ani zwisający z boku tułowia czy leżący na grzbiecie.
Szata jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka i dłuższa niż u husky syberyjskiego.
Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego.
Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to dysplazja stawów biodrowych, dziedziczna polineuropatia, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).
Gęsta sierść czyni psy tej rasy wrażliwymi na upały. Potrzebują w upalne dni więcej wody niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowych na świeżym powietrzu.
Mają opinię przyjacielskich wobec ludzi, jednakże maszerzy często mają kłopoty z ich gotowością do bójek z innymi psami, psy te często przejawiają też tendencje do polowania. Lubią dzieci oraz są życzliwe w stosunku do obcych. Posiadają silne poczucie hierarchii w stadzie i związane z tym skłonności do prób dominacji członków rodziny. Są psami przystosowanymi do niskich temperatur i ciągłej pracy, potrzebują odpowiedniego zajęcia w postaci np. zawodów z odpowiednio ciężkim uciągiem, biegania przy rowerze lub regularnych bardzo długich spacerów. Nie znoszą samotności i bezczynności.
Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. Nie spełniają się jako psy stróżujące.
Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów (sanie i wózki), uciągi (weight pulling), skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem), dogtrekking (bieg na orientację z psem), bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze), zawody psów jucznych.
Rasa ta stworzona została do ciągnięcia dużych ładunków z niewielką prędkością, dlatego też nie jest predestynowana do udziału w wyścigach. W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Dość licznie biorą udział w wielkich światowych wyścigach psich zaprzęgów takich jak: Iditarod, La Pirena, Alpentrail, Yukon Quest, Femundslopet, Copper Basin 300, Klondike Sled Dog Race, Finnmarkslopet, La Grande Odyssée, Nordic Open.
Specjalnością psów tej rasy, nazywanych „lokomotywami północy” są jednak próby uciągu, czyli konkurencja wymagająca nie szybkości, lecz siły i doskonałej techniki ciągnięcia. Rekordowy uciąg jednego psa (pies Bering, wł. Katerina Trnena, Czechy) na zawodach na terenie Polski to 4900 kg. Zawody te organizowane są na dystansie 30 m, z wózkiem na szynach załadowanym najczęściej klocami z ołowiu.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jego krewnymi są najprawdopodobniej mastify angielskie oraz buldogi. Pies ten w przeszłości wykorzystywany był do walk psów oraz polowań. Dogue de Bordeaux to stara rasa francuska spokrewniona z mastifami, stąd też inna nazwa tego psa to mastif francuski.
Brązowoczerwone umaszczenie o kufie rudej lub czarnej. Możliwe niewielkie białe znaczenia na piersiach i łapach. Szata miękka, krótka i delikatna.
Pielęgnacja sierści jest bezproblemowa, pies ma bardzo krótką szatę.
Współczesny dog z Bordeaux jest psem łagodnym, o zrównoważonym charakterze. Lubi towarzystwo dzieci. Sprawdza się jako pies obronny i stróżujący. Podczas wychowywania trzeba zachować konsekwencję. Należy mu zapewnić odpowiednią ilość ruchu. Pies raczej dla doświadczonych właścicieli.
Niegdyś pies do polowań, bojowy, obronny i stróżujący, obecnie pies rodzinny i stróżujący.
Schorzenia spotykane u tej rasy to dysplazja stawu biodrowego, schorzenia powiek oraz problemy z chrząstkami. Także zapalenie stawów i alergie skórne oraz choroby serca.
Popularność rasy poza Francją wzrosła po ukazaniu się w 1989 roku filmu Turner i Hooch z Tomem Hanksem. W Polsce stała się bardziej popularna dzięki reklamom oraz serialowi Rodzina zastępcza, gdzie jednym z bohaterów jest pies rasy dog de Bordeaux.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania na niedźwiedzie, wilki i dziki. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.
Grzbiet nosa tego psa jest skrócony, a Stop jest wyraźnie zaznaczony. Psy tej rasy mają tzw. przodozgryz, czyli dolne siekacze wystają przed górne. Uszy kopiowane lub wiszące, szeroko rozstawione. Ogon zazwyczaj wysoko osadzony, wcześniej najczęściej kopiowany. Współcześnie kopiowanie (a także nakłanianie do kopiowania) jest w wielu krajach (w tym w Polsce) prawnie zabronione.
Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie żółte lub pręgowane, choć zdarzają się psy czarne i białe. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemno-rudo-brązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.
Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 10–11 lat.
U psów tej rasy istnieje ryzyko wystąpienia skrętu żołądka. Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, tj. bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy.
Bokser jako pies nieposiadający podszerstka, jest psem mało odpornym na chłód, dlatego trzymanie go w kojcach, budach jest niewskazane.
Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Jest bardzo cierpliwy i delikatny w stosunku do dzieci. W Polsce ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przeprowadzanych przez ZKwP. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco:
"Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać na niego wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jest psem mało wymagającym a równocześnie bardzo czystym, jest ceniony zarówno jako pies rodzinny, obrończy, towarzyszący i służbowy."
Pies obronny. Boksery używane są również w ratownictwie, w dogoterapii oraz jako psy policyjne. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących.
W Polsce rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Powstał w wyniku krzyżowania angielskich molosów: buldogów i mastifów. Bulmastif jest lżejszej budowy i mniejszych rozmiarów od mastifa. Łączy w sobie spokój, opanowanie buldoga z silnym charakterem i instynktem obronnym mastifa.
Krótka sierść o barwie płowej, rudobrązowej lub pręgowanej, zazwyczaj z czarną maską; dopuszczalne białe znaczenia na piersi.
Wymaga regularnego usuwania martwego włosa oraz zaspokojenia sporych potrzeb ruchowych.
Spokojny, zrównoważony i czujny. Hodowany jako pies stróżujący. Jest psem odważnym i odpornym na ból. Wymaga konsekwentnego postępowania i socjalizacji w związku z tendencją do dominacji wobec zwierząt i ludzi.
Zaliczany do psów obronnych
żródło: http://pl.wikipedia.org
W XIX wieku w Niemczech dużą popularnością cieszyły się szorstkowłose pinczery, zwłaszcza o umaszczeniu czarnym. Kiedy w miocie pojawiały się szczenięta płowe – eliminowano je. Dzięki działaniom holenderskiego handlarza, nazwiskiem Abraas, część niepożądanych, płowych osobników trafiła do Amsterdamu, do właścicieli stajni, gdzie sprawdzały się jako szczurołapy.
Liczba pinczerów stajennych zmniejszyła się na skutek działań II wojny światowej. W latach 70. XX wieku odtworzono hodowlę dzięki staraniom m.in. hodowczyni H. M. Barkman z Drenthe.
Współczesny hollandse smoushond jest rasą wyrównaną eksterierowo oraz charakterologicznie.
Pinczer holenderski ma małe, czarne oczy, czarny nos i trójkątne uszy, osadzone wysoko i załamane ku przodowi.
Sierść jest twarda, średniej długości, szorstka, na głowie tworzy wąsy, brwi i brodę.
Hollandse smoushond jest psem żywym, oddanym właścicielowi, dostatecznie opanowanym. Lubi polować na szczury i inne gryzonie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkami broholmerów mogły być molosy przywiezione do Danii z terenów Brytanii przez wikingów lub były nimi psy pochodzące z terenów Imperium Karolińskiego od psów rzymskich zwanych canes pugnaces. Prace archeologiczne prowadzone na Grenlandii, w Norwegii oraz na wyspie Fyn wykazały, że na tamtejszych terenach, w dawnych osadach Wikingów hodowano psy w typie molosa. Dowodem na istnienie w tamtejszych rejonach od czasów średniowiecza psów molosowatych był także szwedzki dalbohund, który wyginął pod koniec XIX wieku. Te skandynawskie zwierzęta były wykorzystywane przez człowieka głównie jako psy stróżujące dobytku i zwierząt hodowlanych, brały także udział w polowaniach na grubą zwierzynę.
Trudno jest ustalić, czy broholmer jest spokrewniony z dogiem niemieckim, czy jest jego przodkiem. W okresie średniowiecza, kiedy spadło zapotrzebowanie na psy myśliwskie, mieszano psy w typie dogowatym z psami rzeźnickimi (zaganiającymi zwierzęta rzeźne na miejsce ich sprzedaży) bullenbeisser, aby zwiększyć masę tych zwierząt i walory reprezentacyjne. Silnie zbudowane psy dworskie występowały w połowie XVI wieku, podczas panowania królów z dynastii Oldenburgów. Do szczególnego rozwinięcia hodowli masywnych psów duńskich przyczynił się głównie Fryderyk VI.
W 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested rozpoczął poszukiwania odpowiednich reprezentantów w typie rasy oraz planowaną jej hodowlę. Nazwa rasy wzięła się od zamku Broholm – posiadłości hrabiego, znajdującej się na wyspie Fionia. Hodowlę mastifów duńskich, prowadziło także zoo w Kopenhadze (1859–1929). Łącznie urodziło się tam około 200 szczeniąt, opisywanych jako osobniki jasne, ciężkie i masywne. Na początku XX wieku hodowano także czarne broholmery w Tivoli, w Kopenhadze. Preferowano tam osobniki u maszczeniu czarnym, ze względu na pełnione przez nie funkcje stróżująco-obronne.
Do roku 1983 cała populacja broholmerów, poddanych czystej hodowli od sześciu pokoleń, składała się w połowie z czarno umaszczonych osobników. Jednak w trakcie dalszych prac hodowlanych postanowiono, aby redukować udział tego rodzaju umaszczenia w hodowli. Do roku 1990 nie występowały już broholmery czarne w grupie psów hodowlanych, jednak już w siedem lat później, aby odtworzyć ten typ umaszczenia wprowadzono do hodowli domieszkę krwi czarnego mieszańca w typie molosa. Pierwszy miot powstały z krycia tym mieszańcem zawierał trzy czarne samce.
W 1886 roku został stworzony wzorzec rasy. Po wojnie rasę uznano za wymarłą. Od 1974 roku rasa jest rekonstruowana, utworzono specjalny Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych. W 1982 roku został wzorzec rasy zatwierdzony przez FCI, a od 2001 roku psy tej rasy można sprzedawać, z pewnymi ograniczeniami, do innych krajów.
Broholmer jest silnym i masywnym psem o prostokątnym formacie sylwetki. Ma dużą i szeroką głowę, z szyją o luźnej skórze na niezbyt rozbudowanym podgardlu. Istotną proporcją dla tej rasy jest ta sama długość czaszki i kufy. Linia grzbietu jest prosta, z wyraźnie zaznaczonym kłębem. Ogon jest noszony poniżej tej linii, bez tendencji do tworzenia się na jego końcu pióra.
Szata jest krótka i twarda, z grubym podszerstkiem.
Maść czarna lub płowa w różnych odcieniach, dopuszczalne białe znaczenia w okolicach piersi, ogona i na łapach.
Jest psem pojętnym i łatwo poddającym się szkoleniu. Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. W stosunku do dzieci i innych zwierząt jest cierpliwy i opiekuńczy. Jest dość aktywny jak na molosa, wymaga sporo ruchu.
W przeszłości psy tej rasy były wykorzystywane w polowaniach na dziki. Aktualnie sprawdza się jako pies stróżujący i pies obronny.
Wielkim miłośnikiem psów tej rasy był król Fryderyk VII oraz księżna Danner.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa wywodzi się z Niemiec, nazwa pochodzi od nazwiska Fryderyka Ludwika Dobermanna (2 stycznia 1834 – 9 czerwca 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również poborcą podatkowym, właścicielem zakładu przerobu odpadów rzeźnianych, a także hyclem. Przypuszczalnie najostrzejsze ze złapanych psów rozmnażał, kojarząc ze znanymi wówczas „psami rzeźnickimi” (pochodzącymi od dawnych rottweilerów, pomieszanych z występującymi w Turyngii psami owczarskimi o maści czarnej z kasztanowym podpalaniem). Wyhodowane psy były czujne, często były używane jako psy stróżujące i policyjne, z czasem otrzymując przydomek „psów żandarmów”. Używano je również do tępienia dużych gryzoni.
Na początku zeszłego wieku doberman został oficjalnie uznany za psa policyjnego.
Typowy doberman to według wzorca pies średniej wielkości, silny i dobrze umięśniony. Zachowując moc, powinien być jednocześnie elegancki i szlachetny w liniach. Powinien być dobrym psem rodzinnym, do towarzystwa, obrońcą i psem służbowym.
Sylwetka dobermana powinna być zbliżona do kwadratu (zwłaszcza u samca), szyja smukła i dobrze umięśniona. Dymorfizm płciowy winien być wyraźnie zaznaczony, a wygląd jak u płci przeciwnej jest wadą dyskwalifikującą. Głowa dobermana winna być sucha, (brak luźnej skóry), oczy o kształcie migdała, ciemnych tęczówkach i żywym wyrazie, barwa nosa zgodna z umaszczeniem. Mocne szczęki i dobrze wypełniona kufa. Uszy oklapłe, dosyć wysoko osadzone, często cięte na typ tzw. "wiewiórki". Tam, gdzie cięcie uszu jest niedozwolone – pożądane są średniej wielkości, przednimi krawędziami dobrze przylegające do policzków.
Długość tułowia od rękojeści mostka do guza siedzeniowego nie powinna u psów przekraczać 5%, a u suk 10% wysokości w kłębie. Tył powinien być mocny, klatka piersiowa powinna sięgać za łokieć, przedpiersie dobrze rozbudowane.
Ma on duże znaczenie zarówno dla zdolności użytkowej, jak i eksterieru psa. Chód jest elastyczny, zwinny, swobodny i obszerny. Przednie kończyny wyrzucane są możliwie jak najdalej. Kończyny tylne zapewniają wydajną i elastyczną siłę napędową. Ogólne wrażenie chodu dobermana przypomina chód rasowego konia dorożkarskiego.
Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny. Najpopularniejsze umaszczenie dobermanów to czarne podpalane. W Polsce równie znaną odmianą umaszczenia jest czekoladowe podpalane.
Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten w zimniejszym klimacie stosunkowo łatwo marznie. Jego krótki, twardy i ścisłe przylegający do skóry włos nie wymaga wiele pielęgnacji.
Doberman jest psem o zrównoważonym, silnym charakterze. Mimo swego temperamentu i ruchliwości potrafi zachować spokój. Jest psem przywiązującym się silnie do członków rodziny, jego kontakty z dziećmi powinny być pod nadzorem osób dorosłych. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego. Pełen temperamentu i energii, wymaga sporej, codziennej porcji ruchu.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Tworzenie rasy datuje się na początek drugiej połowy XX wieku. Celem jej powstania było odtworzenie dawnego psa syberyjskiego. Eurasier stworzony został w wyniku skrzyżowania Chow Chowa z wilczastym szpicem niemieckim i nosił wtedy nazwę wolf-chow. Twórcą rasy był Julius Wipfel, który wykorzystał psy chow chow m.in. z hodowli Charlotte Baldamus. Ze względu na bliskie pokrewieństwo osobników w jej hodowli uzyskiwała ona mocno ujednolicone fenotypowo psy. Wywarło to duży wpływ na nowo powstającą rasę. W późniejszym czasie, po wprowadzeniu do hodowli samojedów Wipfel zaproponował nazwę Eurasier. Oficjalnie została ona przyjęta w 1973 roku.
Sierść – krótka, gęsta
Maść – ruda, czarna, szara, wilczasta. Niepożądane są białe znaczenia.
Łatwy do wychowania, cichy, ale czujny. Jest lojalny i oddany właścicielom. Trudno akceptuje nowych członków rodziny.
Eurasiery wraz z Chow Chow i bobtailami posłużyły do powstania rasy psów o nazwie Elo.
Jedną z propozycji nowej nazwy dla dzisiejszych eurasierów była nazwa Lorentiner, na cześć Konrada Lorenza.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzenie tych psów nie jest znane. Prawdopodobnie rasa wywodzi się od psów przywiezionych do Hiszpanii przez Fenicjan i Greków ok. 2000 lat temu. Pierwsze pisemne wzmianki o „mastifie iberyjskim” pochodzą z I wieku naszej ery. Autorzy wspominający tego psa to: Pliniusz (Historia Naturalis), Apulejusz oraz Wergiliusz. Wychwalano ich zdolności obronne majątku oraz stad zwierząt hodowlanych. W pierwszej połowie XVII wieku wydano książkę o tematyce myśliwskiej, gdzie wspomina się mastify, jako ciężkie psy gończe. W starych pieśniach pasterzy z Estremadury w Hiszpanii można spotkać przewijające się motywy o niełatwym życiu mastifów wśród ubogich owczarzy.
Czarne, czerwone rudawe, płowe z nalotem w różnych odcieniach, a także pręgowane, czarne lub rudawe z białymi znaczeniami.
Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy.
Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak i w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się także go jako psa w służbie wojskowej.
W 1740 roku w Madrycie została wydana książka Alonsa de Herrera pod tytułem „Agricultura General”. Znajdują się w tym dziele fragmenty mówiące o wskazówkach jakimi należy się kierować przy doborze najlepszych osobników tej rasy. Selekcji dokonywano nie tylko ze względu na wygląd, ale równie istotne były cechy charakterologiczne. Testowano szczenięta m.in. pod kątem wytrzymałości (podnoszenie za uszy, które szczeniak musiał przejść bez skamlenia) oraz orientacji (odsuwanie młodych od matki, wygrywało to, które najszybciej znalazło do niej powrotną drogę).
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodków współczesnego ca de bou hodowano na Balearach pomiędzy 1270–1570, w czasach wielkich wypraw morskich. W portowych zakątkach urządzano walki psów, w których o życie walczyły miejscowe psy Hiszpanów ca de bestiar z przyjezdnymi buldogami angielskimi. W pewnym momencie skrzyżowano te dwie rasy i zaczęto hodować jako nową, niezależną linię. Psów nowo powstałej rasy zaczęto także używać na tradycyjnych hiszpańskich placach boju, czyli do walki z bykami – wtedy powstała nazwa rasy: ca de bou, czyli pies na byki.
Gdy zakazano walk psów z bykami, ca de bou przestały cieszyć się popularnością wśród Hiszpanów. Rasa zaczęła zanikać, do czasu aż hiszpańscy hodowcy przypomnieli sobie o niej. Wtedy też odrodzili rasę, która została uznana przez FCI w 1965 roku pod nazwą perro de presa mallorquin. Od 1977 roku oficjalna nazwa rasy, zaakceptowana przez FCI brzmi „Perro Dogo Mallorquin” (dog z Majorki) lub „Ca de Bou”.
Pies jest zrównoważony i spokojny, potrafi dobrze współpracować z człowiekiem, jest wierny i oddany, lubi towarzyszyć dzieciom. Wymaga konsekwentnego prowadzenia, bez przyuczania do agresji. Jak najwcześniej powinien być przyzwyczajany do obecności innych zwierząt.
Ca de bou nie jest rasą popularną chociaż ma stałe grono miłośników. Dzięki hodowcom zainteresowanym wystawami rasa przeżywa odrodzenie, a hodowcy dokładają starań by wrócić do jedynego poprawnego typu jakim jest ca de bou, który można zobaczyć na Monografikach (specjalistycznych wystawach klubowych) organizowanych na Majorce. W roku 2010 miała miejsce I Krajowa Wystawa Dogów z Majorki w Legnickim Polu (a zarazem III Copa Internacional del Ca de Bou) sędziowana przez specjalistę, wieloletniego hodowcę i prezydenta klubu rasy – Sergio Gual Fournier, na którą zgłoszonych zostało aż 46 psów tej rasy z 6 krajów.
W Polsce nie ma odrębnego klubu rasy – ca de bou jest rasą podlegającą pod Polski Klub Molosa. Delegatem wyznaczonym przez Club Espanol del Ca de Bou z siedzibą na Majorce została Agnieszka Frańczak.
W Polsce pies z Majorki został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta pochodzi z Półwyspu Apenińskiego. Wywodzi się od molosów asyryjskich i jest spokrewniony z mastino napoletano. Bezpośrednim przodkiem cane corso jest dawny molos rzymski canis pugnax. W niezbyt odległej przeszłości pies ten został przechowany i był rozpowszechniony na całym Półwyspie Apenińskim, we włoskich prowincjach, lecz najbardziej popularny na terenach Apulii, Lukanii i Samnium. Obecnie jest hodowany głównie w prowincjach Bari i Foggia.
Używano cane corso do polowań na grubego zwierza, a także jako stróża domostw. Imię "corso" (łac. cohors) znaczy strażnik, opiekun (etymologia niepewna). Według Krämer corso oznacza dzika i określenie to przylgnęło do psów, które we Włoszech pomagały między innymi w polowaniach na te zwierzęta.
yp tej rasy nadal nie jest ujednolicony, ponieważ rasę tę odbudowywano w latach 70. po prawie całkowitym jej wyginięciu. Wyróżniamy dwa typy psów rasy cane corso: wysoki, o długich kończynach, dość długiej kufie i nie najlepiej zaznaczonym stopie oraz pies średniej wielkości o krótkiej kufie i stopie bardzo wyraźnie zaznaczonym. Preferuje się jednak psy drugiego typu. Są to psy o atletycznej, muskularnej budowie i wyraźnie zaznaczonym kątowaniu kończyn tylnych. Muszą sprawiać wrażenie zdrowych, mocnych psów.
Sierść krótka, błyszcząca z niewielkim podszerstkiem. Umaszczenie może być: czarne, grafitowe, ciemnoszare, jasnopłowe (tzw. żółtawe), płowo-czerwone i pręgowane, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne są małe znaczenia na klatce piersiowej lub końcach łap, u psów płowych i pręgowanych czarna lub szara maska nie powinna wychodzić poza linię oczu. Niedopuszczalne są białe łaty.
Cane corso italiano jest zrównoważonym psem jednego pana. Są to psy o silnym charakterze, są też niezależne i mają skłonności do dominacji. W sytuacji zagrożenia dla właściciela może stać się agresywny, wobec obcych jest nieufny.
Cane corso jest psem typowo obronno-stróżującym, dobrze się sprawdza po kursach w tym kierunku. Według wzorca FCI jest psem także przeznaczonym do pracy w służbach policyjnych oraz psem tropiącym.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Presa canario – dziś szeroko rozpoznawany również jako dogo canario, a w Polsce dog kanaryjski – to rasa bardzo stara. Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się w dokumentach historycznych już kilka lat po podboju Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanów. Przed podbojem Wyspy zamieszkiwał lud Guanchów. Posiadali oni swoje małe psy zwane przez nich „cancha”. W trakcie podbojów większość Guanchów zginęła, a pozostali zostali zasymilowani z hiszpańskimi najeźdźcami. Lud Guanchów przez wiele lat stawiał opór nie dając się podbić jednak ustąpił, gdy Hiszpanie użyli do walk swoich psów bojowych, mających później również udział w podboju Nowego Świata. Przywiezione psy z biegiem czasu zaczęły mieszać się z miejscowymi dzięki izolacji tworząc oddzielną populację, która z czasem stała się nową rasą. Liczne perypetie sprawiły, że stary perro de presa – zapomniany, zastępowany nowymi rasami i mieszany z nimi – powoli ginął z krajobrazu Wysp Kanaryjskich. W latach 70-tych XX wieku rasa na nowo odkryta w świadomości entuzjastów rasy została stopniowo zrekonstruowana. Przeprowadzano wywiady ze starymi hodowcami i ludźmi, którzy znali rasę w przeszłości, szukano po wsiach i miastach ostatnich jej przedstawicieli, na których można było zacząć pracę, stworzyć nowe linie i podwaliny dla rasy w dzisiejszym znaczeniu tego słowa. Wyhodowano również wiele krzyżówek z innymi rasami w celu ujednolicenia populacji i uzyskania szerszej puli genetycznej. Już w latach 1986–87 zorganizowano dwa regionalne pokazy, na których zaprezentowano liczną grupę psów, sporządzono ponad osiemdziesiąt raportów i zaprezentowano rasę Komisji do Ras Hiszpańskich, a następnie na Międzynarodowej Wystawie Psów w Madrycie w 1987 roku oficjalnie zaprezentowano publiczności parę psów tej nowej rasy hiszpańskiej. Tymi psami były pręgowane Faycan i Marquesa. Rasa zyskała uznanie, przedstawione na jej temat informacje wystarczyły do tego, by w 1989 perro de presa canario został oficjalnie uznany wraz ze wzorcem zawierającym wytyczne co do tego, jak powinien wyglądać i zachowywać się idealny przedstawiciel tej rasy. W grudniu 1990 roku odbyła się pierwsza Monografika rasy, swoisty przegląd osiągnięć hodowlanych i wyznacznik tego, do czego dąży się w rasie. Monografiki odbywają się na Wyspach Kanaryjskich od tamtej poru co roku.
Rasa została wstępnie uznana przez FCI w 2001 roku z nowym wzorcem i nową nazwą „Dogo Canario”. Dzięki temu dog kanaryjski trafił na scenę międzynarodową szybko zyskując uznanie w Europie. Tymczasem hodowcy z Wysp Kanaryjskich, Hiszpanii i USA pracowali nad zachowaniem pierwotnego charakteru i wyglądu psa, co w 2003 roku skutkowało rejestracją rasy w UKC, pod nazwą „Perro de Presa Canario”, jednak wzorzec również ulega drobnym zmianom. W lipcu 2011 roku rasa została w pełni uznana przez FCI na Wystawie Światowej w Paryżu, uzyskując prawdo do CACIB. Wprowadzono również nowe korekty do wzorca i uściślono pojęcia w nim zawarte.
kanaryjski jest średniej wielkości molosem krzepkiej budowy, o harmonijnych proporcjach. Duża, masywna głowa, silne szczęki, ciemnobrązowe oczy. Ciało jest dłuższe niż wysokość w kłębie, o głębokiej i szerokiej klatce piersiowej, mocnym zadzie i dobrze kątowanych kończynach. Sprawia wrażenie stabilnego i bardzo mocnego. Psy tej rasy poruszają się z lekką nonszalancją, czasem sprawiają wrażenie dużych kotów w kłusie. Nawet te potężnie zbudowane potrafią często zadziwić lekkością.
Występują w dwóch kolorach – pręgowanym od jasno słomkowego i siwego w ciemne pręgi, przez rudy i brązowy, aż do niemal całkowicie czarnego, oraz płowego od piaskowego po intensywny pomarańcz, zawsze z czarną maską i niekiedy białymi znaczeniami. Tradycyjnie dogi kanaryjskie występowały również w umaszczeniu czarnym (dopuszczalne przez niektóre organizacje kynologiczne) oraz dopuszczano większą ilość białych znaczeń na kufie, wokół szyi, na klatce piersiowej i łapach.
Współczesny dog kanaryjski to pies zrównoważony i bardzo pewny siebie, cechujący się opanowaniem, umiejący zachować samokontrolę i powagę wobec zagrożenia. W przypadku zagrożenia reaguje szybko, odważnie, zdecydowanie i skutecznie. Wymaga prowadzenia przez osobę doświadczoną w układaniu psów bojowych, ze względu na skłonności do zachowań agresywnych.
Pies-towarzysz, pies rodzinny, oddany swoim opiekunom, który w razie potrzeby będzie potrafił obronić, gdy zajdzie taka potrzeba. Są to psy bardzo inteligentne, ale uparte, choć szkolą się łatwo. Instynktownie bronią powierzonego im terenu. W przeszłości były to psy pomagające przy ujarzmianiu i pilnowaniu bydła oraz owiec, w polowaniach, pilnowały dobytku. Rasa miała również swój udział w walkach psów zwanych w Hiszpanii „pechadas”. Wyrobione – przez funkcje jakie pełniły – predyspozycje sprawiają, że dziś presy są świetnymi psami obronno-stróżującymi. Z dalszej hodowli powinny być eliminowane osobniki nadmiernie lękliwe bądź agresywne. Presa to pies gotowy stanąć w obronie swojego opiekuna i przy tym nie sprawiający mu kłopotów na każdym kroku przez zbyt wybuchowe reakcje.
Wśród entuzjastów rasy od lat trwa spór nad podziałem rasy na dwie: dogo canario i presa canario. Spór ten nie wydaje się być bliski zakończenia. W momencie wstępnego uznania rasy przez FCI część hodowców nie zgodziła się na zmiany zaproponowane w nowym wzorcu i zmianę nazwy rasy z historycznej perro de presa canario, na nową dogo canario. Spór ten doprowadził do rozłamu w hodowli. Z kynologicznego punktu widzenia rasa wciąż tworzy jedność. Psy z rodowodami FCI mogą być rejestrowane w UKC (choć odwrotna możliwość nie istnieje).
Z roku na rok rasa zdobywa coraz większą popularność na świecie. Z początkiem lat 90-tych XX wieku największe zainteresowanie poza Hiszpanią rasa wzbudziła w Stanach Zjednoczonych, jednak jej początki w tym kraju były dość ciężkie. Wielu hodowców próbowało tworzyć tę rasę od nowa używając w tym celu innych ras. Sytuacja ta uległa zmianie pod koniec lat 90-tych i sukcesywnie się poprawiała poprzez działania niektórych hodowców w propagowaniu poprawnego typu oraz poprzez import do kraju psów wysokiej klasy. W Europie znaczne zainteresowanie pojawiło się pod koniec lat 90-tych. W zwiększeniu popularności miały udział psy wyhodowane w Polsce, które od 2001 roku zdobyły wiele oraz odnosiły sukcesy na ringach hiszpańskich startując z najlepszymi przedstawicielami rasy. W Polsce mieszka również pierwszy w historii rasy pies z tytułem „Championa Odwagi” nadany przez Czeski Klub Rasy. W roku 2011 na Wystawie Światowej w Paryżu polskie psy zajęły liczące się miejsca w różnych klasach.
W Polsce pies kanaryjski został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Leonberger należy do molosów typu górskiego. Nazwa rasy związana jest z niemieckim miastem Leonberg (Lwia Góra). Istnieją dwie teorie wyjaśniające powstanie tej rasy. Pierwsza głosi, iż leonbergery mogą być bezpośrednimi potomkami dogów tybetańskich (mastif tybetański), które występowały na terenie Alp już w średniowieczu, co miałyby potwierdzać dokumenty, które mówią, że niemiecka rodzina Metternichów w pierwszej połowie XVII wieku posiadała psy podobne do leonbergerów.
W Niemczech jednak prym wiedzie druga teoria mówiąca, iż Heinrich Essig, chcąc rozsławić Lwią Górę na świecie, planował wyhodować psa podobnego wyglądem do lwa, którego wizerunek widnieje w herbie na ratuszu Leonbergu. W latach 30. XIX wieku Essig skrzyżował czarno-białą nowofundlandkę (landseera) z długowłosym bernardynem. Wiele lat prowadzić miał hodowlę w oparciu o te dwie rasy, następnie dodał krwi pirenejskiego psa górskiego i być może kuvasza. W rezultacie otrzymał protoplastów dzisiejszych leonbergerów.
Większość populacji zginęła jednak podczas długotrwałych wojen, zwłaszcza w czasie II wojny światowej. W 2. połowie XX wieku rasę odbudowano w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Ameryce Północnej.
Jest to bardzo duży pies o mocarnym grzbiecie, z głęboką, owalną klatką piersiową oraz mocnymi, muskularnymi kończynami.
Charakterystyka włosia: od średnio miękkiego do stosunkowo twardego, dość długi, przylegający, nigdy nie rozdzielający się, prosty, dopuszczalny lekko falowany. Wszędzie mimo gęstego podszerstka widoczna rzeźba tułowia. Na szyi i klatce piersiowej, szczególnie u psów, tworzy grzywę. Silnie owłosione przednie kończyny, na tylnych tworzą się charakterystyczne portki.
Umaszczenie: lwi żółty, rudy, rudobrązowy, dopuszczalne także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje pomiędzy wymienionymi kolorami; zawsze wymagana czarna maska, dopuszczalne czarne końcówki włosów, czarny nie może jednak tworzyć podstawowej maści. Rozjaśnienia podstawowego koloru na spodniej stronie ogona, na grzywie, na przednich i tylnych kończynach nie mogą być na tyle silne aby zakłócać harmonię podstawowej barwy. Mała biała plama lub wąska biała linia na piersiach, jak również białe włosy na palcach są tolerowane.
U leonbergerów bardzo ważne jest prawidłowe żywienie. Młode psy powinny dostawać karmę dla psów olbrzymich, zawierającą substancje wspomagające rozwój stawów (glukozaminę oraz chondroitynę). Dorosłe psy są mniej wymagające, jednak posiłek trzeba rozdzielić co najmniej na dwie porcje i zapewnić spokój po jedzeniu.
Jak większość ras olbrzymich leonberger może być obciążony dysplazją stawów biodrowych oraz skłonnościami do rozszerzenia i skrętu żołądka. Zdarza się także osteochondroza i młodzieńcze zapalenie kości. Może pojawiać się niedoczynność tarczycy, spotykane są wady ustawienia powiek.
Do pielęgnacji należy używać szczotki z metalowymi drucikami, metalowego rzadkiego i gęstego grzebienia, nożyczek. Co dwa tygodnie trzeba wyczesywać martwy włos. Kąpać psa należy w szamponie dla psów miękkowłosych, korzystne jest nakładanie balsamu. Po kąpieli należy wyciąć włos pomiędzy opuszkami łap oraz przyciąć włosy wystające poza palce, skracać najdłuższe włosy pod uszami.
Leonberger ze względu na swoją wielkość powinien mieć miski na stojaku z regulowaną wysokością.
Pies ten charakteryzuje się odwagą, inteligencją, towarzyskością, spokojem, jednak bywa leniwy lub ociężały. Dla najbliższych członków rodziny wybitny towarzysz zabaw na świeżym powietrzu. ?le znosi samotność. Jest psem o wysokim stopniu posłuszeństwa, bez skłonności do agresji. Ze względu na wielkość psa ważna jest socjalizacja szczeniąt ze zwierzętami i ludźmi, oraz przynajmniej podstawowe szkolenie.
Pierwotnie pies do obrony, pilnowania dobytku, pies pasterski i do towarzystwa. Dziś jest jednak ceniony głównie jako przyjaciel rodziny i dobry stróż. Znakomicie sprawdza się w pracy węchowej, z powodzeniem pełni funkcję psa ratowniczego i lawinowego.
W Polsce jest to rzadko spotykana rasa.
Oczekiwana długość życia wynosi około 11 lat.
Miłośnikami leonbergerów byli m.in. austriacka cesarzowa Elżbieta (Sissi), król Anglii Edward VII, car Rosji, kanclerz Otto von Bismarck czy kompozytor Richard Wagner.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Geneza tej rasy sięga XVIII wieku, kiedy to rybacy baskijscy i portugalscy przywozili swoje psy na Nową Fundlandię. Z mieszania się tych psów z miejscowymi rasami powstała nieistniejąca współcześnie rasa o nazwie St. John's dog, prawdopodobnie bezpośredni przodek nowofundlanda i landseera.
Nowofundland był początkowo hodowany w odmianie jednobarwnej i w łaciatej. Z tej drugiej wyselekcjonowano wyższego i lżejszego landseera o biało-czarnym umaszczeniu, delikatniejszym włosie oraz bardziej graniastej i prostej głowie.
Do Europy landseery zostały przywiezione przez rybaków z Francji i Anglii. Rasa została spopularyzowana przez Anglików, którzy ustanowili wzorzec rasy i u których rasa cieszyła się dużym uznaniem za wierność i ciętość.
Popularności dodał jej Sir Edwin Landseer, który malował portrety landseerów, m.in. obraz zatytułowany „A Distinguished Member of the Humane Society” (Godny członek ludzkiej społeczności) z 1838 roku – rozpowszechniony w tysiącach reprodukcji.
Zalety landseerów – zwłaszcza ich skłonność do obrony słabszych, głównie dzieci – były opisywane przez wielu poetów, m.in. przez lorda Byrona.
Landseer sprawia wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Jest wyższy i lżejszy niż nowofundland. Dotyczy to szczególnie samców. Głowa bardzo masywna. Długość kufy równa jej szerokości. Szyja jest gruba i muskularna. Ogon silny, obficie owłosiony, w spoczynku noszony nisko, na końcu lekko zakrzywiony. Łapy duże. Palce są połączone błoną pławną sięgającą prawie do ich końców.
Z wyjątkiem głowy włos długi i gęsty; w dotyku delikatny; między włosem okrywowym przebija podszerstek, ale nie tak gęsty jak u czarnych nowofundlandów; dopuszczalny lekko falisty włos okrywowy na grzbiecie i udach; szata zaczesana pod włos powinna wracać do naturalnego położenia.
Umaszczenie to wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie; szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe; głowa czarna; wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką; występujące czarne cętki na białym tle nie są jeszcze wadą, ale należy unikać ich w hodowli.
Landseery są wodołazami, wybitnymi pływakami – cechuje je pasja do wody. Początkowo pomagały rybakom, pełniły też rolę psa-towarzysza. Współcześnie są wykorzystywane głównie w ratownictwie wodnym (podobnie jak nowofundland), także jako pies stróżujący i towarzyszący.
Landseery uratowały wielu ludzi od utonięcia.
W Polsce rasa jest bardzo rzadka. W 2007 roku zarejestrowanych było tylko 26 jej przedstawicieli.
Oczekiwana długość życia około 11 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Po drugiej wojnie światowej wraz z powracającą Armią Czerwoną napłynęła do ZSRR znaczna liczba psów jako zdobycz wojenna. W drugiej połowie lat 40. władze radzieckie dążyły do uzyskania rodzimych ras dla potrzeb wojska i milicji. W kilku ośrodkach rozpoczęto prace hodowlane w oparciu o doświadczenia radzieckich kynologów i genetyków. W ten sposób powstał między innymi czarny terier rosyjski, dog moskiewski oraz moskiewski stróżujący.
Moskowskaja storożewaja to efekt krzyżówek międzyrasowych owczarka kaukaskiego i bernardyna z kilkoma innymi rasami. Użycie bernardyna motywowano jego inteligencją, podatnością na szkolenie oraz eksterierem, a kaukaza – wszechstronnością i odpornością na klimat ostrych rosyjskich zim. Spośród osobników potomnych bezwzględnie eliminowano te, które wykazywały niepożądane cechy ras wyjściowych: charakterystyczne dla bernardynów luźne powieki, problemy ze stawami i flegmatyczny temperament, oraz nadmierną agresję i pobudliwość owczarków kaukaskich.
W 1985 roku opracowano wzorzec rasy i moskiewski stróżujący został oficjalnie uznany przez organizację zrzeszającą hodowców psów (РКФ – Российская кинологическая федерация) jako rasa psa. Od tej pory zaprzestano jego krzyżowania z psami innych ras. W kwietniu 1992 wprowadzono zmiany we wzorcu rasy. Aktualnie obowiązujący wzorzec zatwierdzono w 1997 roku.
Pies dużego wzrostu, masywny, w typie mastifa. Muskulatura dobrze rozwinięta. Głowa masywna i szeroka, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Psy mają masywniejszą budowę niż suki.
Barwa to przewaga koloru białego w płowe (różne odcienie) i brązowe łaty. Chroni go długa, dwuwarstwowa szata.
Odporny na zmienne warunki klimatyczne, może przebywać poza domem przez cały rok.
Moskiewski stróżujący jest psem aktywnym i zwinnym, posłusznym, ale pewnym siebie. Ma zrównoważony temperament i silnie rozwinięty instynkt terytorialny.
Pies tej rasy powinien koniecznie przejść przynajmniej podstawowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa. Nie znosi osób obcych ani obcych psów. Sprowokowany będzie walczył do upadłego. Ma dobry kontakt z dziećmi, ale muszą to być koniecznie dzieci właściciela czy przewodnika.
Zarówno dawniej, jak i dziś, jest to pies stróżująco-obronny. Nie jest to jednak pies polecany do miasta, bo najlepiej czuje się na ogrodzonym terenie podmiejskim lub na wsi. Dobrze wyszkolony, może służyć jako pies-towarzysz, pies obronny i stróżujący.
Do końca XX wieku rasa znana była jedynie w krajach byłego Związku Radzieckiego. Obecnie zyskuje popularność poza ich granicami. Dotarła także do Stanów Zjednoczonych. Rosyjska federacja kynologiczna podjęła starania o zarejestrowanie moskiewskiego stróżującego w w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI).
W Polsce moskiewski stróżujący został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.
głowa jest mocna, wydłużona, zwężająca się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Kufa ma kształt umiarkowanie ściętego klina
oczy są ciemnej barwy, owalne
uszy są wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów jest zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Grzbiet krótki opada ku tyłowi.
ogon osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól, srebrne oraz rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
Istnieje konieczność systematycznego czesania, strzyżenia i trymowania sierści sznaucera średniego.
Zdecydowany temperament, nie wykluczający zimnej krwi i ostrożności, upodobanie do zabaw. Jest przywiązany do swego pana i akceptuje dzieci. Jest szczekliwy, ale czujny. Inteligentny i uważny, łatwo się uczy. Jest wytrzymały i odporny na wahania temperatury oraz choroby.
Sznaucer średni jest psem stróżującym i towarzyszącym.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.
głowa jest mocna, wydłużona, zwężająca się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Kufa ma kształt umiarkowanie ściętego klina
oczy są ciemnej barwy, owalne
uszy są wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów jest zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Grzbiet krótki opada ku tyłowi.
ogon osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól, srebrne oraz rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
Istnieje konieczność systematycznego czesania, strzyżenia i trymowania sierści sznaucera średniego.
Zdecydowany temperament, nie wykluczający zimnej krwi i ostrożności, upodobanie do zabaw. Jest przywiązany do swego pana i akceptuje dzieci. Jest szczekliwy, ale czujny. Inteligentny i uważny, łatwo się uczy. Jest wytrzymały i odporny na wahania temperatury oraz choroby.
Sznaucer średni jest psem stróżującym i towarzyszącym.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako „prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów”. Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem „prastara rasa” polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor „Lexikon der Hundefreunde”. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. „psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku”. Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu.
Planowa hodowla rozpoczęła się od 1947 roku.
Nie ma zgodności co do pochodzenia nazwy rasy i istnieją różne jej wersje. Jedna z nich, tłumaczy że nazwa ta powstała od słowa pochodzenia celtyckiego mast-tuin, oznaczającego pilnowanie domu. Według Diany Hornik (Sprawozdanie o molosach 1/88) nazwa mastino napoletano powstała od włoskiego tematu mast (pierwotna forma mast dostała się do Francji, Hiszpanii i Anglii wraz z Rzymianami) oznaczającego obwarowane miejsce. Doktor Albrecht, na którego powołuje się Strebel, wychodził z założenia, że formą podstawową jest łacińskie mixitivus oznaczającego mieszańca, lub według Reula (w „Les races des chiens” 1891–1994) massatinus oznaczającego domowy.
Wrażenie ogólne : Duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1.
Skóra gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle.
Włos krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki – długości nie większej niż 1,5 cm. Nie może wykazywać tendencji do tworzenia się frędzli.
Umaszczenie: Kolory preferowane: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.
Pies ten wymaga czasochłonnej hodowli, uciążliwe może również być obfite ślinienie.
Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją, nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie. U niektórych osobników może powstać problem z odpowiednim wychowaniem.
Psy pasterskie, ale przede wszystkim stróżujące, o wrodzonym instynkcie obronnym.
W Polsce rasa jest rzadko spotykana.
Mastif ten nie należy jeszcze do przerasowanych, aczkolwiek niektórzy nieuczciwi hodowcy zaczęli kilka lat temu hodować psy z poważnymi wadami anatomicznymi. W 1946 malarz Piero Scanziani założył związek kynologiczny tej rasy i zaczął ratować ją przed wyginięciem.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki bullenbeisser, jak i "Hatz und Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Rasę nazwano dogiem niemieckim. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.
Głowa – wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia; mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione; przełom czołowy – wyraźnie zaznaczony; nos dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami, czarny (wyjątek – dogi maści arlekinowej, u których tolerowana jest barwa cielista); kufa głęboka i jak najbardziej prostokątna; szczęki dobrze wykształcone, szerokie; zgryz – nożycowy.
Uszy – z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
Ruch – harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
Skóra – przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.
Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne oraz niewystawowy kolor merle. Pies o umaszczeniu zwanym arlekin ma najczęściej czarne bądź szare łaty o nieregularnych kształtach, które występują na tle białej sierści. Dane umaszczenie jest jednym z wariantów np. dla doga niemieckiego.
Błękitny – czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.
Żółty – jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
Pręgowany – barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.
Dog niemiecki wymaga wyczesywania martwego włosa miękką szczotką, przynajmniej raz w tygodniu. W okresie wzrostu szczenię potrzebuje bardzo intensywnego wzmacniania stawów i kości.
Psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela, lubią dzieci. Wobec innych zwierząt są tolerancyjne, pod warunkiem, że są od wczesnych lat przyuczane do ich obecności. Dogi niemieckie są powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli.
Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.
Częstą chorobą – właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają wspomniane problemy z sercem, kośćmi oraz ze stawami.
Według Księgi rekordów Ginnessa najwyższym żyjącym psem jest dog niemiecki o błękitnym umaszczeniu o imieniu George, który 15 lutego 2010 roku mierzył 1,092 m w kłębie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa pochodzi z XVIII wieku, z Niemiec, od psów starej rasy nazywanej kiedyś pinczerem stajennym. Występowała w odmianie krótko- i szorstkowłosej. Pod koniec XIX w. zaczęto traktować te odmiany jako dwie oddzielne rasy. Krótkowłosy pinczer to współczesny pinczer średni.
Jest to pies średniej wielkości, silnie zbudowany, jego mięśnie są dobrze widoczne podczas ruchu. Dawniej uszy i ogon były kopiowane, obecnie są pozostawiane w stanie naturalnym, załamane do przodu, wysoko osadzone, w kształcie litery V, przekręcone do przodu w kierunku skroni. Oczy ma ciemne, owalne o dobrze przylegających powiekach. Sylwetka powinna być kwadratowa, czyli długość tułowia równa się wysokości w kłębie.
Szata jest krótka, twarda, gładko przylegająca i błyszcząca bez podszerstka. Umaszczenie jednolicie rude w różnych odcieniach lub czarne z rudymi lub brązowymi znaczeniami – podpaleniami (określane także, jako black & tan). Znaczenia są rozłożone równomiernie nad oczami, na śródstopiu przednich kończyn, na łapach, na wewnętrznej stronie tylnych kończyn, na piersi tworząc dwa trójkąty wyraźne oddzielone od siebie oraz na dolnej części szyi i pod nasadą ogona.
Sierść pinczera nie wymaga specjalnych zabiegów, co jakiś czas musi być przeczesywana. Na wygląd sierści wpływa odpowiednie żywienie bogate w nienasycone kwasy tłuszczowe oraz witaminy. Rasa ta ma skłonność do osadzania się kamienia nazębnego. Wskazane jest przycinanie pazurów raz na kilka miesięcy.
W domu pies jest spokojny, ciepłolubny, wierny towarzysz. Na spacerach jest za to energiczny, lubiący zabawy. Samce częściej miewają skłonności do włóczęgostwa i potyczek z innymi psami. Jest on łagodnym, wesołym psem, lubi dzieci, dobrze stróżuje, jest dziarski, lojalny, czujny i nieustraszony.
Pinczer jest psem, który dobrze sprawdza się w roli stróża. Dawniej służył również jako tępiciel gryzoni w oborach, stodołach i stajniach. Ma silny instynkt łowiecki. Obecnie jest psem do towarzystwa, łatwym w utrzymaniu, wymagającym jednak podstawowego szkolenia i konsekwencji.
Rasa coraz rzadziej spotykana.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku Wikingowie. Za protoplastę nowofundlandów uważana jest wymarła już rasa o nazwie St. John's dog. Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków (nie wyklucza się udziału ras hiszpańskich) – jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już od około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy – zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości (cechy charakteru). Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych – w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.
Początkowo hodowano je w dwóch podstawowych odmianach barwnych: łaciate i jednobarwne. Z jednobarwnych ustaliły się czarna i brązowa, a z łaciatej powstał landseer.
Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami.
Zgodnie z obecnie obowiązującym w FCI wzorcem rasy, za istotne proporcje uważana jest sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość) – nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.
Podstawowe cechy anatomiczne rasy
Głowa: Masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców;
Mózgoczaszka:
Czaszka: Kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.
Trzewioczaszka:
Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych.
Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone.
Fafle: Miękkie.
Zgryz: Zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze.
Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.
Szyja: Mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.
Tułów: O masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny.
Górna linia: Pozioma, prosta i stabilna.
Grzbiet: szeroki.
Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione.
Zad: Szeroki, kąt spadku około 30 stopni.
Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione.
Linia dolna i brzuch: Prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.
Kończyny:
Przednie: Proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie.
Łopatki: Bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie.
Łokcie: Przylegające.
Śródręcze: Nieznacznie nachylone.
Łapy: Duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.
Tylne:
Miednica: mocna, szeroka i długa.
Uda: Szerokie i muskularne.
Kolana: Dobrze kątowane.
Podudzie: Mocne i dość długie.
Stawy skokowe: Stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie.
Łapy: Mocne i zwarte.
Ogon: O szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem.
Chody: Długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma.
Średnia wysokość w kłębie dla dorosłego psa wynosi 71 cm, a dla dorosłej suki 66 cm. Przeciętna masa ciała psa to około 68 kg, a suki – około 54 kg.
Włos: Odporny na przemoczenie i wilgoć. Włos okrywy umiarkowanej długości i prosty bez loków (bywa lekko falisty). Podszerstek miękki i gęsty, gęstszy zimą niż latem; włos na czaszce, kufie i uszach krótki i delikatny; pióra na przednich i portki na tylnych kończynach.
Umaszczenie: Czarne, biało-czarne i brązowe
Czarne; czasami występują białe znaczenia na piersi, palcach lub na końcu ogona;
Biało-czarne, preferowane przez hodowców rozmieszczenie znaczeń: czarna głowa, odcięta białą kryzą od reszty, czarny zad i czarna wierzchnia część ogona – pozostała część ciała biała, może mieć jednak minimalne czarne nakrapianie (lepiej żeby go nie było) (uwaga: klasyfikacja FCI odróżnia biało-czarnego nowofundlanda od przypominającego go biało-czarnego landseera ect, stanowiącego odrębną rasę, nie uznawaną przez wiele organizacji kynologicznych).
Brązowe: odcienie od czekoladowego do koloru brązu;
Stalowe (niebieskie), biało-brązowe, dropiate – występują, lecz nie są uznawane przez wzorzec FCI (psy o takim umaszczeniu w FCI nie uzyskują praw hodowlanych).
Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka, często tragicznego w skutkach. Oczekiwana długość życia wynosi 11 lat.
Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras – znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności – zwłaszcza w stosunku do ludzi. Wraz z landseerem były tematem pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu Nana w powieści Jamesa M. Barrie Piotruś Pan.
Nowofundland bardzo lubi wodę, doskonale pływa. Początkowo pomagał rybakom przy wyciąganiu sieci na ląd oraz ciągnięciu łodzi. Obecnie jest to pies ratowniczy pracujący w ratownictwie morskim, jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie sportowo) oraz pies-towarzysz. Nowofundlandy i landsery uratowały wielu tonących ludzi.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych, azjatyckich psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt przed atakami drapieżników. Na Półwysep Iberyjski zostały sprowadzone około 3000 lat temu przez Fenicjan. Dzielono je wówczas na:
mastify z Nawarry
mastify z Aragonii
mastify z Kastylii
mastify z La Manchy
mastify z Estremadury
mastify z León
mastify pirenejskie
Mastif hiszpański pochodzi z południowych zboczy Pirenejów.
Mastif istniał w Hiszpanii już najprawdopodobniej w czasach przedchrześcijańskich. Słowo mastin ma dwa źródła. Pierwsze wywodzi się z łacińskiego słowa masuentus oznaczającego tyle, co oswojony, łagodny, udomowiony. Drugim źródłem nazwy jest również łacińskie słowo mastibe oznaczające pasterza stad. Fakt ten, świadczyć może o bardzo starym pochodzeniu mastifa. Pierwsze wzmianki dotyczące mastifa iberyjskiego pojawiają się już u Wergiliusza pomiędzy 70 a 19 rokiem p.n.e. (wskazówki na temat odżywiania), a następnie u Pliniusza Starszego około 23–79 roku n.e., czy u Collumelli w I wieku n.e.
Około roku 1946 Hiszpanie zaczęli kojarzyć między sobą poszczególne typy mastifa. Psy, które charakteryzowały się krótkim włosem skojarzono z mastifem hiszpańskim, a długowłose z rasą mastif pirenejski. Chociaż pierwotnie chodziło o tego samego psa, rasa została podzielona na francuskiego pirenejskiego psa górskiego i hiszpańskiego mastifa pirenejskiego.
Bardzo duży pies ponadprzeciętnego formatu, proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny, o mocnym kośćcu i niezbyt długiej sierści.
Masywny i mocny pies. Długość tułowia jest tylko trochę większa niż wysokość w kłębie. Klatka piersiowa bardzo pojemna i muskularna. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny. Psy tej rasy mają silne, grube nogi oraz szerokie, niezbyt wielkie łapy o twardych podeszwach i zwartych, łukowato wysklepionych palcach. Głowa duża i mocna, umiarkowanie długa, z lekko zaokrągloną czaszką. Proporcje mózgoczaszki do kufy wynoszą 5:4. Nos duży, szeroki i czarny. Opadające trójkątne uszy są spiczasto zakończone i płasko zwisające.
Sierść gruba, gęsta, umiarkowanie długa, nieco dłuższa wokół szyi. Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym). Głowa jest ubarwiona symetrycznie.
Mastif pirenejski jest psem spokojnym, posłusznym i inteligentnym. Chętny do pilnowania. Wobec obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.
głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
oczy: ciemnej barwy, owalne
uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.
Konieczność systematycznego trymowania sierści.
Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.
Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych.
Za oficjalną datę powstania rasy (wg E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.
głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
oczy: ciemnej barwy, owalne
uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.
Konieczność systematycznego trymowania sierści.
Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.
Za oficjalną datę powstania rasy (wg E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.
Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rottweiler jest to rasa psów wykorzystywana dawniej do pilnowania obozów rzymskich w podbitej przez nich Germanii. Psy te pilnowały bydła stanowiącego zapasy żywieniowe legionów oraz ciągnęły ciężkie zaprzęgi z żywnością i amunicją. Wygląd rottweilerów ewoluował – przedtem były to psy lekkie i smukłe z długimi "haczykowatymi" ogonami, na przestrzeni lat przybrały na masie i ich dzisiejszy wygląd wymogły nowe sposoby jego wykorzystania – rasa ta chętnie współpracuje z człowiekiem i często wykorzystywana była do ciężkich prac.
Niemiecki kynolog R. Streble zalicza rottweilera do gładkowłosych psów zaganiających, wywodzących się z linii psów bawarskich o celtyckim rodowodzie. Kolebką tej rasy są ziemie niemieckie, a dokładniej Szwabia. Pierwszy Klub Hodowców Rottweilera założono 13 stycznia 1907, a trzy miesiące później Południowoniemiecki Klub Rottweilera. W 1921 roku wszystkie te stowarzyszenia połączyły się, tworząc Ogólnoniemiecki Klub Rottweilera.
Wzorzec opisuje rottweilera jako psa średniego do dużego wzrostu, średniej wagi. Jest on harmonijnie zbudowany, przysadzisty i potężny. Sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego i zwinnego. Głowę ma dość masywną, czaszkę średniej długości, stop dobrze zaznaczony. Czoło lekko wypukłe, część potyliczną wyraźnie rozwiniętą. Szczęki mocne i szerokie, wargi nie obwisłe. Owalne, ciemnobrązowe oczy. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone i szeroko rozstawione. Szyja jest mocna, lekko łukowata. Klatka piersiowa szeroka, potężnie umięśniona. Grzbiet mocny, prosty i zwarty. Zad szeroki, lekko zaokrąglony. Ogon zwykle obcinany na wysokości pierwszego lub drugiego kręgu. W krajach, gdzie kopiowanie jest prawnie zabronione, ogon jest noszony lekko zakręcony ku górze. Kończyny są proste i dobrze umięśnione. Szata składa się z włosów okrywowych, średniej długości, twardych w dotyku i podszerstka. Umaszczenie jest zawsze czarne, podpalane w ściśle określonych miejscach: na policzkach, nad oczami, pod szyją i na spodniej stronie klatki piersiowej, pod nasadą ogona i na kończynach.
Rottweiler ma krótką sierść, więc wymaga zwiększonej częstotliwości zabiegów pielęgnacyjnych tylko w okresie linienia.
Dieta psów tej rasy powinna być odpowiednio dobrana i bogata w białko. Żywność zaleca się podawać rozdzieloną i po wysiłku fizycznym.
Podobnie jak u większości psów ras dużych może występować dysplazja stawów biodrowych, jak również dysplazja stawów łokciowych. Ich budowa wpływa również na zwiększenie ryzyka wystąpienia skrętu żołądka. Mają też skłonność do występowania różnych alergii i chorób nowotworowych.
Według wzorca jest to pies o zrównoważonej psychice, wymagający odpowiedniego i konsekwentnego podejścia. Pewność siebie jest główną cechą charakteru tej rasy, podobnie jak upór, samodzielność czy skłonność do dominacji (ujawnia się to szczególnie u samców). Rottweiler potrzebuje sporej dawki codziennego ruchu.
Dawniej psy te były wykorzystywane jako psy pasterskie, a także jako psy rzeźnickie, czyli pomagające w zaganianiu zwierząt rzeźnych na place targowe. Obecnie głównie uznawany jest jako pies obronny. W 1910 został oficjalnie uznany za psa policyjnego.
W Polsce rottweiler został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy tej rasy od wielu setek lat towarzyszyły plemieniu Samojedów, żyjących w Rosji i na Syberii, gdzie były psami nie tylko zaprzęgowymi, ale także myśliwskimi. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdyż często ogrzewały swych właścicieli. W końcu XIX wieku zostały przywiezione do Europy, gdzie zyskiwały popularność ze względu na śnieżnobiałą sierść.
Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.
Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.
Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.
Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące.
Samojedy sprawdzają się w agility. W Polsce od niedawna poddawane są próbom pracy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek (heterochromia iridis).
Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Współcześnie siberian husky jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzenie bernardynów nie jest dokładnie znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy krótkowłose i agresywne mastify, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy.
Sylwetki bernardynów przedstawiano na obrazach począwszy od roku 1695, a z roku 1707 pochodzą zapiski klasztorne na ich temat. Legendy głoszą, że bernardyny ratowały zasypanych lawiną turystów, ale nie zostało to potwierdzone. W późniejszym okresie bernardynom groziło wyginięcie. Dopiero po 1865 roku rozpoczęła się hodowla zmierzająca do jej zachowania. W 1867 prowadzenie dokumentacji hodowlanej rozpoczął Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. Wojny XX wieku znacznie przetrzebiły populację tej rasy.
Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżowaniu z nowofundlandem powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się po całym świecie. Bernardyny wykorzystano jako rasę wyjściową w tworzeniu innych ras, m.in. moskiewski stróżujący.
Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów. Głowa jest duża i bardzo silna. Uszy w kształcie trójkąta, miękkie, zwisające. Oczy ciemnobrązowe. Z boku pyska widoczny jest luźno zwisający kącik dolnej wargi. Ogon bernardyna jest mocny, szeroki, lekko zwinięty ku górze.
Sierść gęsta, zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek. W obrębie rasy wyróżniane są dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa.
Umaszczenie: Kolor podstawowy to biel z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym) aż do czerwono rudego płaszcza na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne: czerwono rudy płaszcz poprzerywany bielą. Dopuszczalne czerwono rude pręgowanie. umaszczenie brązowożółte tolerowane. Pożądana ciemna oprawa głowy. Tolerowany czarny nalot na tułowiu.
Ze względu na gęste i ciepłe futro, na obszarach poniżej gór latem bernardyn intensywnie linieje.
Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem.
Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.
Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka oraz wrodzona nieufność wobec obcych.
Bernardyn krótkowłosy jest odmianą rzadziej spotykaną od bernardyna długowłosego. W Polsce uznawany jest za rasę rzadką.
Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.
W amerykańskim filmie Beethoven głównym bohaterem jest pies rasy bernardyn.
Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzenie bernardynów nie jest dokładnie znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy krótkowłose i agresywne mastify, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy.
Sylwetki bernardynów przedstawiano na obrazach począwszy od roku 1695, a z roku 1707 pochodzą zapiski klasztorne na ich temat. Legendy głoszą, że bernardyny ratowały zasypanych lawiną turystów, ale nie zostało to potwierdzone. W późniejszym okresie bernardynom groziło wyginięcie. Dopiero po 1865 roku rozpoczęła się hodowla zmierzająca do jej zachowania. W 1867 prowadzenie dokumentacji hodowlanej rozpoczął Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. Wojny XX wieku znacznie przetrzebiły populację tej rasy.
Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżowaniu z nowofundlandem powstała odmiana długowłosa, która rozpowszechniła się po całym świecie. Bernardyny wykorzystano jako rasę wyjściową w tworzeniu innych ras, m.in. moskiewski stróżujący.
Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów. Głowa jest duża i bardzo silna. Uszy w kształcie trójkąta, miękkie, zwisające. Oczy ciemnobrązowe. Z boku pyska widoczny jest luźno zwisający kącik dolnej wargi. Ogon bernardyna jest mocny, szeroki, lekko zwinięty ku górze.
Sierść gęsta, zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek. W obrębie rasy wyróżniane są dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa.
Umaszczenie: Kolor podstawowy to biel z mniejszymi i większymi czerwono rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym) aż do czerwono rudego płaszcza na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest umaszczenie odwrotne: czerwono rudy płaszcz poprzerywany bielą. Dopuszczalne czerwono rude pręgowanie. umaszczenie brązowożółte tolerowane. Pożądana ciemna oprawa głowy. Tolerowany czarny nalot na tułowiu.
Ze względu na gęste i ciepłe futro, na obszarach poniżej gór latem bernardyn intensywnie linieje.
Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem.
Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.
Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka oraz wrodzona nieufność wobec obcych.
Bernardyn krótkowłosy jest odmianą rzadziej spotykaną od bernardyna długowłosego. W Polsce uznawany jest za rasę rzadką.
Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.
W amerykańskim filmie Beethoven głównym bohaterem jest pies rasy bernardyn.
Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi 11 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi – oznacza „trzymanego na uwięzi”. Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megastenes) przytaczają opisy „psów indyjskich” odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako „tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego”. Ze względu na funkcjonalność porównywali do khyi do takich górskich ras jak: kuwasz, berneński pies pasterski czy karabasz. Na przestrzeni wieków, na terenach górzystych zarówno Azji, jak i Europy, wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynikające z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobieństwa warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, takich jak ta, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja tym psem ludzi z czasów starożytnych spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących do khyi z innymi psami molosowatymi.
Mastify tybetańskie dały początek większości europejskich mastifów. Trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy brytyjscy.
Oczy – brązowe, średniej wielkości są głęboko osadzone
Uszy w kształcie serca, opadające
Szyja silna, ze zwisającym podgardlem
Tułów masywny
Mocne kończyny o silnym kośćcu
Ogon długi, zakręcony na zad
Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty. Umaszczenie dopuszczalne od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".
Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów, a wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i akceptacja w pełni jego charakteru.
Mało rozpowszechniona rasa, chociaż coraz częściej spotykana.
Wygląd mastifa tybetańskiego miał dla ludzi Tybetu znaczenie psychologiczno-mistyczne. Wierzyli, że podpalane znaczenia nad oczami, są dodatkową parą oczu, strzegącą ich przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi około 11 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego, bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służyła jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników.
Mocna, choć często zróżnicowana. File mogą być typu dogowatego (wysokie, szczupłe) lub mastifowatego (bardziej przysadziste, tęższe). U tej rasy występuje silnie rozbudowany fałd skórny w okolicach podgardla.
Spotykane są różne rodzaje umaszczenia, niedozwolone jest marmurkowe, łaciate, białe, czy z większym niż 1/4 udziałem bieli.
Należy szczotkować psa kilka razy w tygodniu. Odnośnie pożywienia, jako przedstawiciel molosowatych, charakteryzuje się wysokim zapotrzebowaniem. Racjonalne żywienie powinno zabezpieczyć przed skrętem żołądka. Nie nadaje się na stróża małych mieszkań, konieczne jest udostępnienie dużego wybiegu.
Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się ją osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, fila nie cofnie się jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament psa tej rasy zmienia się drastycznie poza jego terenem – staje się bardziej spokojny i bierny. Wobec najbliższych jest czuły, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. Fila brasileiro to pies skoczny, wytrzymały i zwinny.
Nadaje się na psa stróżującego dzięki nieprzekupności i wrodzonej niechęci do obcych (po portugalsku ojeriza).
W Polsce psy rasy fila brasileiro są rzadko spotykane.
Fila charakteryzuje się inochodem (chodem wielbłądzim lub kocim). Dodatkowo zad ma umieszczony powyżej linii krzyża. Pomimo swojej wielkości i wyglądu jest psem bardzo zrywnym. Dzięki kątowaniu jest w stanie zmieniać natychmiast kierunki biegu.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy tej rasy pochodzą od grupy półdzikich psów zwanych pariasami. Zainteresowanie rasą w Europie przypada na lata 30. XX wieku. W tym okresie Rudolfina Menzel próbowała wdrażać psy europejskie do działań militarnych na pustyniach dzisiejszego Izraela. Jednak w tak trudnych warunkach klimatycznych okazywały się te rasy nieprzydatne. Jej uwagę zwróciły wtedy psy żyjące w ówczesnej Palestynie, na obrzeżach miast, ale nie udomowione. Od tamtych lat odbywała się selekcja osobników pod względem użytkowości. Menzel opracowała pierwszy wzorzec Canaan Doga, jednak dopiero po jej śmierci, w 1964 roku FCI uznała oficjalnie tę rasę.
Canaan to pies średniej wielkości, ale zachowujący lekkość i zwinność. Jest wytrzymały i może pokonywać nawet długie dystanse. Psy tej rasy powinny mieć jak najciemniejsze oczy, stojące, krótkie uszy i zakręcony nad grzbietem ogon.
Umaszczenie dopuszczalne jest różnorodne (czarne, białe, czarno-białe, biało-brązowe,z ciemną maską lub bez niej). Najpopularniejsze są odcienie piaskowe i czerwonobrązowe. Sierść złożona z dwóch warstw: zwartego gęstego podszerstka oraz twardego włosa okrywowego. U samców występuje kryza.
Współczesne Canaany posiadają silny instynkt łowiecki. Charakteryzuje je czujność, nieufność względem obcych, odwaga i niezależność. Wymagają odpowiedniego szkolenia z obustronnym zaangażowaniem.
Psy te do dziś żyją na wolności na pustyni Negew w Izraelu. W Polsce nie ma zarejestrowanych przedstawicieli tej rasy. Canaan dog sprawdza się na torach agility i prawie nigdy nie uszkadza opuszek swych łap, gdyż są niezwykle twarde.
Do półdzikich psów zwanych pariasami zaliczamy rasy: Canaan Dog, Śpiewający pies z Nowej Gwinei, Pies z Karoliny Południowej, dingo oraz indyjski typ pariasa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza są spotykane częste wzmianki o psie figurującym pod nazwą „hovewart” lub „Hofwarth” (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym „Sachsenspiegel” z 1220 roku). Przedstawiany tam był jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego. Obecnego hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi w dawnej środkowej Europie psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku XX wieku podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt König, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie psy wiejskie z Harzu, Odenwaldu, a także z nowofundlandami (w dawnym lekkim typie) i pasterskimi psami perskimi.
Szata w utrzymaniu nie jest kłopotliwa. Z racji żywego usposobienia tego psa należy zapewnić mu sporo ruchu i zajęcia na wolnym powietrzu.
Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są mu pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi.
Współcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej.
Zainteresowanie tą rasą w Polsce wzrasta.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.
Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.
Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.
Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.
Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.
Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.
Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.
Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.
Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.
Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.
Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.
Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.
Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.
Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.
Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.
Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.
Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.
Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.
Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.
Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.
Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.
Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.
Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.
Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.
Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Teriera australijskiego uzyskano ze skrzyżowania cairn terriera, Yorkshire terriera i Dandie Dinmont terriera. Po raz pierwszy na wystawie psów zaprezentowano tę rasę w 1880 roku w Melbourne. Nadaje się do trzymania w mieszkaniu, dobrze dostosowuje się do wszystkich sytuacji, jest czujny,
Psy tej rasy dobrze znoszą warunki miejskie, są czujne i niehałaśliwe, o średnim stopniu dominacji. Aktywny i tolerancyjny wobec innych zwierząt domowych, łatwy w prowadzeniu.
Terier australijski jest rasą mało popularną w Polsce.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont terrier pokrył stalowoniebieską suczkę – terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew teriera australijskiego, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera.
Australian silky terrier ma ciało zwarte i niskie, ma dłuższą kufę oraz krótszy włos i ciemniejsze umaszczenie od yorkshire terriera.
Głowa jest średniej wielkości, z czarnym zakończeniem nosa, oczy zaś małe, okrągłe, ciemnej barwy. Uszy nieduże, stojące, przypominają odwróconą literę "V". Ogon jest obcinany, noszony do góry.
Szczenięta mają początkowo szatę barwy czarnej i czarnej podpalanej, następnie zmienia się ona na stalowoniebieską lub srebrzystopodpalaną (rudawą).
Włos cienki, lśniący jedwabiście; niezbyt długi na policzkach i kufie; grzywka na głowie, ale włosy nie mogą opadać na oczy.
Nadaje się do życia w niewielkich mieszkaniach pod warunkiem zapewnienia mu dużej ilości ruchu. Co najmniej dwa razy w tygodniu powinno się przeczesać jedwabisty włos silky i usunąć z niego wszelkie supły i kołtuny, wczepione gałązki i kolce. Włosy rosnące w uszach i pod ogonem należy usunąć. Czesząc ( nigdy na sucho ) włos silky trzeba uważać, by równo opadał on na obie strony grzbietu, z przedziałkiem pośrodku. Nie należy także dopuszczać do tego, by włosy z czoła opadały psu na oczy i utrudniały widzenie. Kąpiel – podobnie jak yorkshire terier – jest ze wszech miar wskazana, ale zawsze kończyć się musi gruntownym wysuszeniem suszarką do włosów.
Australian silky terrier jest to pies wesoły, inteligentny, pełen temperamentu. Oddany właścicielowi, jest łagodny dla dzieci. Łatwy do prowadzenia, bywa uparty. Jako pies aktywny, źle znosi brak ruchu. Jest bardzo posłuszny, jeśli zostanie dobrze wychowany. Pełen zapału i przyjacielski, a także bardzo czujny. Jest odporny z natury i lepiej zniesie mróz niż upał.
Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, lecz teraz hoduje się go głównie w domu.
W Polsce jest rasą mało popularną.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Historia tej rasy sięga ponad 150 lat. Rasą, która po części stworzyła obecnego pit bulla był buldog. Dawniej buldog był zwinnym i muskularnym psem, bardzo przypominającym dzisiejszego pit bulla. W wielu amerykańskich książkach o tej rasie występuje on właśnie pod nazwą buldog. Jednak większość źródeł nie potwierdza tej teorii, ponieważ istnieją dowody na to, że pit bull to krzyżówka buldoga z terrierami. Powodem krzyżowania tych ras była chęć uzyskania idealnego psa do walki, czyli połączenia wytrzymałości, siły i odporności na ból buldoga z zaciętością i szybkością terierów.
Gdy w Anglii, w 1835 roku, szczucie byków zostało zakazane, na popularności zaczęły zyskiwać walki dwóch psów przeciwko sobie. Jednym z głównych poglądów na historię American Pit Bull Terriera jest teza, że psy stosowane do walk w ringu były nową rasą specjalnie do tego stworzoną. Niektórzy jej autorzy uważają obecną nazwę, American Pit Bull Terrier za podwójnie błędną, gdyż rasa nie powstała w Ameryce i nie ma nic wspólnego z terierami. Popularne przypisywanie pochodzenia tej rasy od skrzyżowania pomiędzy psami na byki i terierami wyjaśniają jako pomylenie z historią rozwoju angielskiego bulteriera, który jest zupełnie osobną rasą psów, a której powstanie jest dobrze udokumentowane. Rodowody tej rasy, jeśli kiedykolwiek były zapisywane na papierze, nie były dokładne, gdyż żaden z hodowców nie chciał ujawniać sekretów swojego sukcesu innym i tym samym umożliwić im powtórzenie swoich osiągnięć. Nie później niż w połowie XIX wieku rasa została ujednolicona pod względem użyteczności.
United Kennel Club
Głowa - powinna być średniej długości i prostokątna w kształcie.
Czaszka - płaska i najszersza na wysokości uszu.
Policzki - uwydatnione, skóra nie pomarszczona.
Pysk - kwadratowy, szeroki i głęboki.
Dobrze zaznaczone szczęki pokazują siłę. Dopuszczalny tylko zgryz nożycowy.
Uszy - cięte lub nie, osadzone wysoko na głowie, wolne od fałd.
Oczy - okrągłe,szeroko rozstawione, nisko i głęboko osadzone w czaszce. Kolor dowolny.
Nos - powinien mieć szerokie nozdrza. Każdy kolor jest akceptowany.
Szyja - muskularna i lekko wygięta w łuk, powinna się zwężać od ramion do głowy. Wolna od fałd i zmarszczek.
Ramiona - silne i muskularne, z szerokimi, spadzistymi łopatkami.
Grzbiet - krótki i silny, powinien mieć lekki spadek od kłębu do zadu. Nieco wygięty w lędźwiach, które powinny być lekko "podkasane".
Klatka piersiowa - głęboka, ale nie za szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami.
Żebra - dobrze wysklepione zwarte, zachodzące głęboko do tyłu.
Ogon - krótki w porównaniu z rozmiarem psa, nisko osadzony i zwężający się ku końcowi. Nie powinien być noszony powyżej linii grzbietu i nie może być cięty.
Kończyny - przednie powinny być duże, okrągłej kości, proste i równoległe do siebie. Śródręcza pionowe. Łapy mają być średniej wielkości, nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz. standard wymaga łap skierowanych do przodu. Tylne powinny być lekko kątowane i lżejsze, ale stosownie silne. Uda raczej długie i dobrze umięśnione.
Chód - lekki i sprężysty, nie kołyszący i nie stąpający-"inochód".
Sierść - lśniąca, krótka i sztywna w dotyku. Każdy kolor i znaczenia są dozwolone.
Waga - nie jest ważna natomiast preferuje się dla suk od 13,6 kg do 22,7 kg, a dla psów od 15,9 kg do 27,2 kg.
American Dog Breeders Association
SYLWETKA - pies kwadratowy, tzn. długość od kłębu do zadu = wysokości mierzonej od kłębu do ziemi. Gdy pies stoi normalnie, z pęciną lekko wysuniętą poza staw biodrowy, wydaje się trochę dłuższy niż jest w rzeczywistości. Stosunek wzrostu do masy ciała powinien być proporcjonalny.
SZYJA - długa, dobrze umięśniona od karku do nasady czaszki.
BIODRA - długie, spadziste, szerokie.
OGON - nisko osadzony, długością sięgający trochę powyżej pęciny. Gruby u nasady, stopniowo zwężający się, zwisający w dół jak rączka staroświeckiej pompy.
KOŃCZYNY
tylne: kość udowa krótsza niż podudzie, staw kolanowy na wysokości 1/3 górnej części tylnej nogi.
przednie: grube, masywne. Na pierwszy rzut oka przednie i tylne kończyny powinny robić wrażenie ciężkiego przodu i delikatnego tyłu, jednak przy silnych udach to tył jest najbardziej muskularna częścią ciała. Łapy małe i mocno osadzone na śródręczach i śródstopiach. Chód lekki i sprężysty.
KLATKA PIERSIOWA - głęboka i eliptyczna, dobrze wysklepiona na górze, zwężająca się ku dołowi.
RAMIONA - trochę szersze niż klatka piersiowa przy 8 żebrze, łopatka szeroka i płaska, pod kątem 45 stopni lub mniejszym w stosunku do podłoża, pod tym samym kątem, ale w przeciwnym kierunku powinna być kość ramienna, łokcie zaczynają się pod klatką piersiową - kości ramienne niemal równoległe do kręgosłupa.
PRZEDRAMIONA - tylko trochę dłuższe niż ramiona, silnej kości, dwa razy grubszej od kości śródstopia przy pęcinie.
GŁOWA - wielkości 2/3 szerokości ramion, o 25% szersza w policzkach niż szyja u podstawy czaszki. Odległość od tyłu głowy do stopu = odległości od stopu do koniuszka nosa. Grzbiet nosa dobrze rozwinięty, pysk pod oczami znacznie szerszy niż u nasady uszu. Kufa prosta, dobrze rozwinięta żuchwa, brak obwisłych warg. Głowa widziana z góry lub z boku wygląda klinowato, z przodu wydaje się okrągła.
ZĘBY - zgryz nożycowy, kły ściśle zachodzące na siebie przy zamkniętym pysku (górna szczeka za dolną). Kły szerokie przy dziąsłach, zwężające się w kierunku końców. Zęby mocne i zdrowe, bez braków.
OCZY - widziane z przodu - eliptyczne, z boku - trójkątne. Małe i głęboko osadzone.
SKÓRA - gruba i luźna, bez fałd. Dobrze dopasowana do psa, fałdy pionowe jedynie na szyi i klatce piersiowej, nawet u psa w dobrej kondycji fizycznej.
MIĘŚNIE - długie, z przyczepami głęboko w dole kości, daleko poza stawami.
SIERŚĆ - każdej kombinacji kolorów, krótka i szczeciniasta, z połyskiem.
Psy tej rasy charakteryzują się siłą, walecznością i odpornością na ból. Posiadają jednocześnie przy takim zestawie cech zrównoważony temperament. Istnieją osobniki w tej rasie posiadające cechy gameness - niepohamowanie do walki pomimo bólu. Psy te posiadają silną, wrodzoną agresję, ale skierowaną przeciwko innym psom i zwierzętom, a nie ludziom. Co więcej, dobrze wychowany i poddany intensywnemu procesowi socjalizacji pitbull potrafi być przyjaźnie nastawiony nawet do innych psów.
Pit Bull Terrier jest rasą wywodzącą się w linii prostej z psów wyhodowanych w Anglii w XIX wieku i wykorzystywanych w walkach z innymi psami bądź zwierzętami. Angielskimi potomkami tych ras są Bulterier oraz Staffordshire Bull Terrier nazywany też potocznie stafikiem. Przywiezione do Ameryki stafiki szybko zyskały dużą popularność, ze względów użytkowych ceniono zwłaszcza zwierzęta o większym wzroście. W drugiej połowie XIX wieku uformowała się użytkowa rasa psów wykorzystywanych do walk psów, ochrony i stróżowania. Nowa linia nie od początku była hodowana w czystości rasy. Wraz z rozwojem społeczeństw zachodnich walki psów traciły na popularności, a większość hodowców odcięła się od tych praktyk. W Ameryce bojowe terriery poszły dwoma drogami. Hodowcy odcinający się od walk hodują swoje psy jako American Staffordshire Terrier i od dziesięcioleci wykonują pracę odwrotną do pracy twórców psów bojowych, próbując stworzyć z nich miłych domowników. Jednak walki psów nie zniknęły całkowicie, gdyż przynoszą duże dochody. Wykorzystywane w nich psy, Pit Bull Terriery, to szczytowe osiągnięcie tego procederu. Cenione są przede wszystkim za niezłomny charakter oraz chęć do walki, rozbudzaną z pokolenia na pokolenia. Do tego dochodzi wielka jak na masę ciała siła, zwinność oraz gibkość.
Pies ten jest uznawany za jedną z najniebezpieczniejszych ras psów i w związku z tym w wielu krajach jego hodowla przez osoby prywatne jest zakazana bądź obostrzona wymogiem posiadania pozwolenia lub rejestracji.
American Pit Bull Terrier często mylony jest z rasą American Staffordshire Terrier. Sytuacja ta wynika z faktu, że w USA istnieją dwie organizacje kynologiczne, które uznają inne rasy. Pies może być rejestrowany podwójnie, jako American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier, lub pojedynczo. Odróżnienie tych ras, jak twierdzą sami hodowcy, jest problematyczne. Opinie hodowców mówią że ewentualne kryterium rozróżnienia tych ras może stanowić charakter. American Pit Bull Terrier jest bardziej gameness, jednak współczesne niebiorące udziału w walkach psy hodowane przez miłośników cechę tę niemal całkowicie zatraciły.
W Polsce amerykański pit bull terrier został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę staffordshire terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na american staffordshire terrier.
American staffordshire terrier robi wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego ciężaru i wzrostu. Jest to pies mocny, umięśniony, a zarazem zwinny, czujny na sygnały otoczenia. Jest zwarty, o niezbyt długich kończynach, nie podkasany.
Głowa młodej suki
Kopiowane ucho u młodej suki rasy american staffordshire terrier
Głowa: Średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka. Wyraźnie widoczne mięśnie policzkowe. Stop wyraźnie zaznaczony, uszy osadzone wysoko.
Uszy: Mogą być cięte lub nie. Preferowane są uszy niecięte, które powinny być krótkie, załamane w płatek róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy wyraźnie obwisłe stanowią wadę.
Oczy: Ciemne, okrągłe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Powieki nie mogą być różowe.
Kufa: Średniej długości, w części górnej zaokrąglona, o linii wyraźnie opadającej pod oczami. Szczęki silnie zarysowane. Szczęka dolna powinna być mocna, zdolna do silnego chwytu.
Wargi: Równe i zwarte, bez odcinków obwisłych.
Uzębienie: Górne siekacze dotykają zewnętrznej powierzchni siekaczy dolnych.
Trufla: Zdecydowanie czarna.
Szyja: Ciężka, nieco wygięta, zwężająca się od łopatek ku nasadzie głowy. Średniej długości. Nie ma podgardla.
Tułów: Ramiona silne i umięśnione. Szerokie, ukośnie osadzone łopatki.
Górna linia: grzbiet jest krótki, nieznacznie od kłębu ku zadowi. Zad krótki, łagodnie opadający do nasady ogona. Lędźwie lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze związane między sobą. Kończyny przednie rozstawione, aby umożliwić rozwój szerokiej i głębokiej klatki piersiowej.
Ogon: stosunkowo krótki w proporcji do rozmiarów psa, nisko osadzony, wyraźnie zwężający się ku cienkiemu wierzchołkowi. Nie zawinięty, nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Nigdy cięty.
Kończyny:
Kończyny przednie: proste, o silnym, zaokrąglonym kośćcu. Pionowe śródręcze. Brak najmniejszego wygięcia ku przodowi.
Kończyny tylne: dobrze umięśnione, o wydłużonych stopniowo zwężających się podudziach, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione.
Ruch: elastyczny, bez kołysania się, nietoczący. W kłusie ruch symetryczny (nieskośny).
Szata: sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.
Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania.
Wszelkie odchylenia od cech charakterystycznych, opisanych we wzorcu, stanowią wady, które muszą być oceniane w zależności od stopnia ich występowania. Samce powinny mieć oba normalnie wykształcone jądra w mosznie.
American staffordshire terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do bójek ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami. Amstaffy wymagają bliskiego kontaktu z właścicielem.
American staffordshire terrier współcześnie jest wykorzystywany jako pies rodzinny. Zaliczany do psów obronnych.
American staffordshire terrier w Polsce pojawił się niedawno, na początku lat 90. Mimo tego, w szybkim czasie zdobył dużą popularność, co spowodowało powstanie wielu hodowli, sprzedających psy nieposiadające rodowodów.
W USA American staffordshire terrier może być rejestrowany w dwóch organizacjach kynologicznych jako american pit bull terrier.
Wielu hodowców pitbulli (zwłaszcza w USA) krzyżuje linie american staffordshire terriera i american pit bull terriera w celu poprawienia eksterieru.
Pierwsze american staffordshire terriery w Polsce z USA pojawiły się w poznańskiej hodowli "Florida", która od 1990 roku hoduje psy w oparciu o amerykańską linię Woods.
W Wielkiej Brytanii istnieje zakaz posiadania oraz wwożenia pit bull terrierów do których zaliczane są zarówno american pit bull terriery jak i american staffordshire terriery.
We Francji od 1999 roku posiadacze tych psów muszą zadeklarować, że je posiadają w merostwie miejsca zamieszkania, gdzie należy wypełnić stosowną deklarację, muszą także posiadać ubezpieczenie oraz wyprowadzać psy na smyczy i w pełnym, zamkniętym kagańcu.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bulteriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.
Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bulteriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.
James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białej maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność. Pierwsze wzmianki na temat bulterierów w Polsce pochodzą ze Lwowa z okresu międzywojennego. Niestety brak jakichkolwiek dokumentów na ten temat. Po drugiej wojnie kilka egzemplarzy pojawiło się w ambasadzie brytyjskiej w Warszawie.
Mocno zbudowany i umięśniony, proporcjonalny i ruchliwy. Sprawia wrażenie żywotnego, rezolutnego i inteligentnego. Jego unikalną cechę stanowi opadająca linia kufy (downface) i jajowaty kształt głowy. Niezależnie od wzrostu, psy powinny mieć wygląd harmonijny.
Psy o mocnej budowie, muskularne, proporcjonalne. Charakterystyczny profil głowy nie pozwala pomylić bulteriera z innymi terierami typu Bull. Głowa powinna być długa, mocna i masywna po koniuszek kufy, ale nie toporna. Oglądana z przodu jest jajowata i doskonale wypełniona, bez wklęśnięć i załamań. Profil łagodnie zagina się ku dołowi od szczytu czaszki po truflę nosową. Mózgoczaszka między uszami jest prawie płaska.
Włos krótki, przylegający, jednolitej struktury, lśniący, twardy w dotyku. Zimą pies może mieć miękki podszerstek. U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne.
Wymaga doświadczonego i konsekwentnego właściciela, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bulteriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. Sierść krótka i przylegająca jest łatwa w pielęgnacji.
Jednymi z najczęściej występujących chorób dziedzicznych są głuchota i atopowe zapalenia skóry. Na choroby te podatne są częściej psy białe lub o dominującej maści białej. W Polsce są dwa ośrodki wykonujące badanie słuchu metodą BAER pozwalające ocenić już w wieku szczenięcym słuch bulteriera. Świadoma eliminacja z hodowli osobników dotkniętych głuchotą całkowitą lub jednostronną pozwala minimalizować ryzyko przenoszenia i powielania tej wady w kolejnych miotach, a tym samym przyczynia się do wzrostu poziomu osobników zdrowych.
Bulterier jest psem zrównoważonym, żywym (lecz nie nadpobudliwym) i bystrym, lecz często upartym. Wymaga wczesnej socjalizacji z innymi zwierzętami domowymi. Tolerują dzieci, jednak ich kontakty z nimi muszą odbywać się pod kontrolą osób dorosłych.
Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień, według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi. Zaliczane do psów obronnych. Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball.
W początku XIX wieku szczurołapami były niedużych rozmiarów bull and terriers, później wraz z rozwojem tej "dyscypliny sportowej" zastąpiły je teriery, z których dwa o umaszczeniu black and tan (czarne z podpalaniem) przeszły do historii jako zdobywcy rekordów:
Billy – zabił 100 szczurów w 6 minut 13 sekund,
Jacko – udusił 1000 szczurów w godzinę i 40 minut.
W "gladiatorach" dr Fleig zamieścił reprodukcję kolorowanego sztychu przedstawiającego bulteriera z roku 1826 zwanego "Pincher", białego z łatami na głowie i u nasady ogona.
Jednym z najlepiej znanych właścicieli bulterierów był generał George Patton. Jego pies nazywał się William the Conqueror, przez generała i jego rodzinę nazywany był Willie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa psa będąca mniejszą wersją bulteriera. Wzorce obu ras mają ten sam numer. Psy tych ras wyglądają więc tak samo z wyjątkiem wielkości.
Początkowo rasa była bardzo nie wyrównana pod względem wielkości i umaszczenia. Bulteriery miniaturowe mogą być białe lub pręgowane, występuje także tricolor. Białe miniatury nazywane były też Coverwood Terriers, od nazwy hodowli specjalizującej się w białych bulterierach miniaturowych.
Populacja rasy jest stosunkowo niewielka. Bulteriery miniaturowe często przerastają limit wzrostu, cierpią też na choroby oczu.
Bulterier miniaturowy jest z reguły bardzo przyjaźnie nastawiony do ludzi, ale jest mniej tolerancyjny w stosunku do innych psów.
Bulteriery miniaturowe były często wystawiane na początku dwudziestego wieku, potem rzadziej z powodu braku wyrównania rasy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta została stworzona do walk z psami poprzez łączenie Bulldogów z Terrierami, po zakazaniu szczucia Buldogów na uwiązane byki oraz niedźwiedzie w XIX-wiecznej Anglii. Na początku XX wieku (1935) został zaakceptowany przez Kennel Club jako Staffordshire Bull Terrier. W 1975 roku zarejestrowano pierwszego Staffika w American Kennel Club, był to angielski import Champion Tinkinswood Imperial. Pierwszym Champion USA (amerykańskim Championem) była suka importowana z Australii – Northwark Becky Sharpe.
Staffordshire Bull Terrier jest angielską rasą, choć często jest mylony ze swoimi amerykańskimi kuzynami – Amerykańskim Staffordshire Terrierem i Amerykańskim Pit Bull Terrierem.
Oficjalny, aktualny wzorzec dla tej rasy pochodzi z 24 czerwca 1987.
Staffordshire Bull Terrier jest psem gładkowłosym o średniej wielkości i muskularnej sylwetce.
Głowa jest krótka i głęboka, z szeroką czaszką. Mocno zaznaczone mięśnie policzkowe, wyraźny stop, krótka kufa, nos czarny. Wargi są zwarte a szczęki mocne o dużych zębach i zgryzie nożycowym.
Oczy są ciemne, ale mogą, w pewnej mierze, harmonizować z barwą maści psa. Są okrągłe, średniej wielkości, osadzone w taki sposób, aby pies patrzył na wprost.
Uszy są noszone w pączek róży lub półstojące, nieduże. Uszy całkowicie stojące lub całkiem wiszące są wadą.
Szyja jest umięśniona, raczej krótka, o prostej linii, stopniowo rozszerzająca się w kierunku ramion.
Tułów jest dobrze umięśniony i zwarty o równej górnej linii. Szeroki front, głęboka klatka piersiowa, a żebra są dobrze wysklepione
Łapy są silne, średniej wielkości, mocno stojące. U psów o jednolitej szacie paznokcie powinny być koloru czarnego.
Kończyny przednie są proste, o mocnym kośćcu, dość szeroko rozstawione, o dobrze związanych łopatkach. Poczynając od śródręcza łapy zwrócone są lekko na zewnątrz.
Kończyny tylne powinny być dobrze umięśnione. Stawy skokowe niskie, kolana dobrze ukątowane. Kończyny tylne oglądane z tyłu powinny być równoległe.
Ruch jest swobodny, zwinny i mocny, oszczędny w wysiłku, nogi poruszające się równolegle, patrząc zarówno od frontu, jak i od tyłu. Dostrzegalny napęd tylnych kończyn.
Ogon jest średniej długości, nisko osadzony, zwężający się ku dołowi i noszony raczej nisko.
Włos jest gładki, krótki, przylegający do skóry. Umaszczenie występuje czerwone, płowe, białe, czarne lub błękitne, a także łaciate w którymś z podanych wyżej kolorów. Może także być pręgowane. Umaszczenie błękitne występuje bardzo rzadko. Umaszczenie niedozwolone-czarne podpalane i czekoladowe.
Wady:
Obniżają ocenę zależnie od stopnia ich wyrażenia: oczy jasne, oprawa oka różowa, ogon zbyt długi lub zbyt zakręcony; niezgodność z limitami wzrostu i wagi; uszy całkowicie obwisłe lub stojące; przodozgryz lub tyłozgryz. Psy, mające którąś z wymienionych wad nie mogą być nagradzane: różowy nos, znaczny przodozgryz: kiedy żuchwa jest tak wysunięta, że dolne siekacze nie stykają się z siekaczami górnymi; znaczny tyłozgryz: kiedy szczęka górna jest o tyle dłuższa, że siekacze górne nie stykają się z dolnymi.
Samce powinny mieć oba jądra normalnie wykształcone, całkowicie umiejscowione w mosznie.
Staffordshire Bull Terrier jest to pies pewny siebie, odważny, wesoły, inteligentny, wierny, uparty, opiekuńczy, aktywny ("od momentu porannej pobudki aż do ciszy nocnej, Stafford korzysta z życia w pełni." – "The Staffordshire Bull Terrier", Steve Eltinge) i ciekawski. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem, wobec innych zwierząt jest tolerancyjny, jeśli będzie do nich od wczesnego okresu przyzwyczajany. Uwielbiają rywalizować z innymi psami, stąd też duże zainteresowanie "tug-of-war" (przeciąganie liny z innym psem). W stosunku do dzieci są przyjazne i cierpliwe. W sytuacjach, w których inne psy tracą cierpliwość i potrafią zareagować agresją, Staffordshire Bull Terrier zachowuje spokój, lub po prostu odchodzi, przez co został nazwany przez Anglików "nanny dog" ("pies niania", "psia niańka"). W książkach J. F. Gordona można przeczytać, że angielski Kennel Club uważa Staffordshire Bull Terriera jako rasę o najlepszym stosunku do dzieci. Potrafi dostosować się do życia w rodzinie, zarówno w mieście jak i na wsi.
Staffordshire Bull Terrier współcześnie pełni funkcje psa rodzinnego, wszechstronnie użytkowanego. Coraz częściej Staffiki używane są do konkurencji sportowych takich jak agility czy weight pulling.
Często Staffordshire Bull Terrier uważany jest za rasę agresywną. Powodem takich opinii jest jego muskularna budowa i budzący respekt, "groźny" wygląd.
Staffordshire Bull Terrier jest jednym z najpopularniejszych psów w Wielkiej Brytanii i Australii.
W Polsce liczba psów tej rasy rośnie, choć większą popularnością cieszą się Amstaffy i psy w typie Amstaffa.
Posiadanie psa rasy Staffordshire Bull Terrier jest ograniczone w niektórych częściach świata, także w Europie.
W dużej części Republiki Federalnej Niemiec posiadanie Staffordshire Bull Terrier jest zakazane, jak i innych Terierów w typie bull od 2000 roku. Importowanie do tego kraju psa z grupy terierów typu bull jest zabronione. Fakt ten zaistniał po śmiertelnym ataku Pit Bulli będących własnością dwudziestoczteroletniego dilera narkotyków na sześcioletnią Volkan Kaja na placu zabaw na terenie szkoły (26 czerwca 2000 r. w Hamburgu). Niemiecki rząd we wrześniu 2000 r. starał się o wprowadzenie przepisu zakazującego posiadania i hodowania terrierów typu bull ze Staffordshire Bull Terrier włącznie w Unii Europejskiej, lecz propozycja ta została zawetowana przez przedstawicieli brytyjskiego związku kynologicznego (Kennel Club).
żródło: http://pl.wikipedia.org
Bedlington terrier został wyhodowany w północnej Anglii, w Bedlington. Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bullterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras. Był to pies o dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry.
Umaszczenie jest jednolite niebieskopopielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe.
Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.
Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, mają bardzo silny uchwyt szczęk. Są żywiołowe i mają potrzebę codziennego ruchu.
Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkowie border terrierów pochodzą z rejonu granicznego pomiędzy Anglią a Szkocją. Blisko spokrewnionymi rasami psów są: bedlington i Dandie Dinmont terrier. Przez Kennel Club rasa ta została uznana w roku 1920.
Włos sztywny i twardy (szorstki), odporny na warunki atmosferyczne i przemoczenie. Umaszczenie: najpopularniejszy - grizzle (brązowy przesiany szarym i czarnym), blutan-czarny przesiany siwym (blu) z brązowym podpalaniem (tan), pszeniczny.
Włos wymaga regularnego trymowania,oraz wyczesywania co najmniej dwa razy w tygodniu a duża ruchliwość wymaga zaspokojenia na długich spacerach.
Psy tej rasy są bardzo aktywne, chętnie penetrują otoczenie, lubią jego zmiany. Towarzyskie i rodzinne, dobrze znoszą obecność innych psów.
Od dawna border teriery wykorzystywano w polowaniach jako doskonałe norowce. Pracowały także w sforach, głównie z angielskimi foxhoundami polującymi na lisy. Współcześnie najczęściej występuje jako pies towarzyszący.
Border terier to rasa psów, u których najlepiej zachował się pierwotny dla terierów rodzaj włosa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W XIX wieku w Stanach Zjednoczonych były popularne walki psów, które specjalnie do tych celów hodowano i selekcjonowano. Szukając lepszych psów bojowych robotnicy z Bostonu krzyżowali angielskie buldogi bojowe z białymi terierami angielskimi, które obecnie są rasą wymarłą. Później do hodowli bostonów dodano jeszcze domieszkę krwi buldogów francuskich.
Umaszczenie pręgowane lub czarne z białymi zaznaczeniami. Delikatny włos łatwy do pielęgnacji.
Łatwo adaptuje się do zmieniających warunków otoczenia, towarzyski i tolerancyjny wobec dzieci (o ile nie są zbyt napastliwe.) Czujny, bez nadmiernej skłonności do szczekania , bardzo przywiązuje się do swych domowników , lecz jest psem jednego właściciela - jest jemu bezgranicznie oddany.
Pies towarzyszący i reprezentacyjny.
Dziś ta rasa jest popularniejsza w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, skąd importuje się osobniki, aby odświeżyć hodowle w Europie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jest to dość młoda rasa, ustabilizowana około stu lat temu. Prawdopodobnie wywodzi się z krzyżówek foksteriera z innymi, małymi terierami.
Średniej wielkość, smukły, proporcjonalny, zwarty ale niezbyt ciężki. Ciało powinno zamykać się w kwadracie. Krzywizny obrysu powinny być łagodne w odróżnieniu od kanciastych foksteriera.
Gładka, ale nie miękka. Dominuje kolor biały z czarnymi, brązowymi albo niebieskimi znaczeniami. Występować muszą następujące typowe i charakterystyczne znaczenia: brązowe znaczenia powyżej oczu, po obu stronach pyska, wewnątrz i na końcach uszu. Brązowe znaczenia mogą rozszerzać się na inne części ciała graniczące z wymaganymi znaczeniami. Głowa musi zawsze mieć czarne, brązowe albo niebieskie znaczenia w okolicy czoła i uszu.
Porywczy, raźny, aktywny, czujny i ostry. Przyjacielski i łagodny w stosunku do przyjaciół. Posiada silny instynkt myśliwski, toteż nie powinien być zostawiany sam na sam z gryzoniami i innymi małymi zwierzętami.
Są psami myśliwskimi pracującymi w grupach, ich zadaniem jest osaczenie zwierzyny. Oprócz tego wykorzystuje się je do łapania szkodników.
Wady:
Najczęstsze: stojące uszy, błędy w charakterystycznych znaczeniach, długi lub niewłaściwy włos, błędy w budowie.
Dyskwalifikujące: agresja lub zbytnia nieśmiałość, inny niż delikatnie opadający zad, przodozgryz, tyłozgryz lub zgryz cęgowy, brak harmonii lub nietypowa budowa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Terier walijski jest spokrewniony z Lakeland Terrierem. Z wyglądu przypomina airedale terriera, ale jest to starsza rasa. Wywodzi się prawdopodobnie od foksteriera i nieistniejącego już black and tan terriera. Zanim zaczął pełnić rolę psa do towarzystwa, terier walijski pomagał w czasie polowania wypłaszać lisy z nor. Współcześnie także się sprawdza jako pies myśliwski.
Ogon Zwykle kopiowany.
Ogon kopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, niezawinięty nad grzbietem.
Ogon niekopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, niezawinięty nad grzbietem. Pasuje do całej sylwetki psa.
Uszy w kształcie litery V, zawinięte do przodu, mocno przylegające do policzków.
Stop słabo zaznaczony.
Oczy ciemnobrązowe, głęboko osadzone, o żywym spojrzeniu.
Szata jest obfita, twarda, szorstka i gęsta. Na tułowiu okrycie szorstkie z obfitym podszerstkiem, na łapach i kufie sierść jest dłuższa i bardziej miękka.
Maść może być czaprakowata, czarna podpalana lub szaropłowa z podpalaniem.
Istnieje konieczność zapewnienia dostatecznej porcji ruchu, nadaje się do trzymania w domu. Wymaga trymowania szorstkiej sierści (co najmniej 4 razy w roku). Podatny jest również na uczulenia skórne.
W porównaniu do lakeland teriera bardziej towarzyski i mniej zaczepny, łatwiejszy do prowadzenia, spokojniejszy. Skore są do zabawy i bardzo wesołe, rzadko bojaźliwe, z reguły pewne siebie. Ze względu na wrodzony upór wobec innych członków rodziny, należy wychowywać go konsekwentnie i odpowiedzialnie. Dobrze znoszą podróże i nie obawiają się nowych miejsc. Silnie związane ze swoim terytorium, którego konsekwentnie bronią. jest skłonny do dominacji wobec innych zwierząt.
Pies myśliwski do polowań na lisy, które miał za zadanie wypłaszać z nor. Brał i bierze nadal udział w polowaniach na dziki (w sforze). Współcześnie hodowany także jako pies towarzyszący.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Wywodzi się od cairn terriera - psa o rudo-brązowej sierści oraz teriera szkockiego. Wśród tych ras czasami rodziły się osobniki białe, które nie brały udziału w polowaniach, ponieważ uważano, że się do nich nie nadają.
Białe teriery zaczęto selekcjonować na początku XIX wieku, ale pierwsze wzmianki o nich pochodzą już z XVII wieku. Niektóre źródła podają, że pomysłodawcą tej rasy był pułkownik Edward Donald Malcolm z Poltalloch, który rzekomo zastrzelił swojego psa podczas polowania, gdyż pomylił go z lisem, a po tym przykrym wypadku stwierdził, że trzeba stworzyć nową rasę selekcjonując i krzyżując ze sobą wyłącznie białe egzemplarze.
Głowa: czaszka lekko wypukła i stosunkowo szeroka, stop zaznaczony. Kufa dość krótka, w żadnym wypadku nie powinna być zbyt spiczasta. Szczęki mocne, zgryz idealny nożycowy. Uszy małe, trójkątne, u dorosłych psów bezwzględnie stojące. W okresie wymiany zębów najpóźniej dochodzi do postawienia uszu u młodego psa.
Nos powieki i fafle muszą być dobrze pigmentowane tzn. w kolorze czarnym.
Tułów mocno zbudowany (pies-bardziej krępy, suka-delikatniejsza). Grzbiet prosty, zad solidny.
Ogon jak najbardziej prosty, nie cięty. Powinien mierzyć 12-15cm.
Ruch wydajny i swobodny. Kończyny powinny być stawiane prosto przed siebie. Tylne kończyny powinny poruszać się sprężyście i być elastyczne w stawach skokowych i kolanowych. Chód sztywny lub krowi (zarzucanie łapami) są niepożądane. Westie zawsze jest energiczny i rzadko się męczy.
Oczy jak u większości psów, ciemnobrązowe.
Szata włos jest szorstki trudny do trymowania , podszerstek obfity.
Umaszczenie jest czysto białe. Małżowiny uszu i brzuch są lekko szare. Pożądane są także czarne opuszki i pazury.
Wymaga regularnego trymowania sierści. Gęsta szata wymaga starannej pielęgnacji. West wystawowy musi być trymowany, a nie obcięty. Zalecane jest również stosowanie środków wybielających sierść.
Zachowanie/charakter: Mały, pełen wigoru, aktywny, obdarzony pewną dozą miłości własnej, prosty w kontaktach, trochę szelmowski. Żwawy, wesoły, odważny, samowolny, ale serdeczny.
Głowa: Długość mózgoczaszki mierzona od guza potylicznego do oczu jest nieznacznie większa od długości kufy. Głowa obrośnięta jest gęstym włosem, trzymana pod kątem prostym lub nieco mniejszym do osi szyi, nie powinna być noszona, jakby była wyciągnięta do przodu. Mózgoczaszka lekko wysklepiona. W partii czołowej winna mieć łagodny obrys. Od nasady uszu w kierunku oczu zwęża się tylko nieznacznie. Stop zaznaczony, tworzą go wydatne łuki nadoczodołowe i lekkie wgłębienie między oczami.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna, dość duża, nic wystaje zanadto do przodu i pasuje do całości.
Kufa: zwęża się stopniowo od oczu do koniuszka nosa, nie jest zapadnięta, nie załamuje się ostro pod oczami, gdzie ma swoją objętość.
Uzębienie: szczęka i żuchwa są mocne, tej samej długości, szerokie, gdyż kły są znacznie rozstawione, co wpływa na charakterystyczny dla rasy szelmowski wyraz. Jak na psa tej wielkości, zęby są mocne i duże, w zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają przy ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy szeroko rozstawione, średniej wielkości, nie powinny być okrągłe, tak ciemne, jak to tylko możliwe. Lekko zapadnięte pod obfitymi brwiami, o żywym, inteligentnym wyrazie i przenikliwym spojrzeniu. Jasne oczy są bardzo poważną wadą.
Uszy małe, stojące o spiczastych koniuszkach. Nie mogą być zbyt rozstawione na boki, ani zbytnio do siebie zbliżone. Pokryte są sierścią krótką i gładką (aksamitną) w dotyku, która nie wymaga skracania. Uszy nie powinny być na szczycie porośnięte długim jak frędzle włosem. Szerokie o zaokrąglonych koniuszkach, duże, o grubej chrząstce, a także pokryte obfitą sierścią uszy są wysoce niepożądane.
Szyja: Wystarczająco długa, by unosić w prawidłowy sposób głowę, muskularna, stopniowo rozszerza się u nasady i wtapia w skośnie ułożone łopatki.
Tułów: Zwarty. Grzbiet prosty. Lędźwie szerokie i silne. Klatka piersiowa jest głęboka, żebra dobrze wysklepione w swej górnej części, stają się odrobinę spłaszczone na bokach. Tylne żebra (rzekome) są długie a odległość między ostatnimi z nich a biodrami (słabizna) jest krótka. Nie wpływa to na swobodę ruchu.
Ogon: Długości 12,5-15,0 cm, porośnięty twardą sierścią, bez frędzli, tak prosty, jak to tylko możliwe, trzymany pionowo do góry, nie może być zakręcony nad grzbietem. Długi ogon jest wadliwy, a w żadnym wypadku nie może być skrócony.
Kończyny: Kończyny przednie krótkie i muskularne, proste, porośnięte sierścią krótką, szorstką i gęstą. Łopatki skośnie ustawione, szerokie, ściśle przylegające do klatki piersiowej. Staw ramienny (barkowy) jest wyraźnie wysunięty ku przodowi (wydatne przedpiersie). Łokcie tak ustawione, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich, poruszają się równolegle do osi tułowia. Kończyny tylne oglądane z góry muskularne i szerokie, w całości krótkie o silnych ścięgnach. Uda silnie umięśnione, niezbyt szeroko rozstawione. Stawy skokowo należycie kątowane i dobrze ustawione pod tułowiem. Gdy pies stoi lub porusza się, pięty znajdują się dość blisko siebie. Stawy skokowe spionowane lub słabe są poważną wadą. Łapy kończyn przednich są większe od łap kończyn tylnych. Okrągłe, proporcjonalnej wielkości, mocne o grubych opuszkach. Łapy porasta twarda, krótka sierść. Opuszki i pazury powinny być czarne.
Ruch: Winien być wydajny i swobodny, a kończyny poczynając od łopatek stawiane prosto do przodu. Tylne kończyny są elastyczne w stawach skokowych oraz kolanowych i dynamicznie podążają za przednimi. Stawy skokowe kierują się pod tułów by nadać impuls (wypchnięcie). Sztywne chody i krowia postawa są wysoce niepożądane.
Pokrywa włosowa: Włos dwojakiego rodzaju. Okrywowy ma ok. 5 cm długości, jest twardy, bez śladu lokowatości. Wadliwa jest rzadka sierść. Podszerstek jest krótki, miękki i gęsty. Umaszczenie białe.
Wzrost: Wysokość w kłębie ok. 28 cm.
Wady: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca traktowane są jako wady i oceniane zgodnie ze stopniem odstępstwa.
Uwaga: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.
West Highland White terrier to pies inteligentny, przywiązujący się najczęściej do całej rodziny. Jest żwawy, zawsze chętny do zabawy. Cechuje go odwaga oraz pewność siebie. Lubi biegać oraz uprawiać różne sporty (może być wspaniałym towarzyszem dla osób szczególnie wysportowanych). Jest to rasa spotykana w takich konkurencjach jak agility, obedience i dogdancing.
Westiego hodowali m.in: Karol Darwin, Alfred Hitchcock, Pablo Picasso.
Był hodowany do polowań na szczury, lisy, borsuki.
Wykorzystywano psy tej rasy w kampaniach reklamowych. Uwieczniony został wizerunek west highland white terrier na etykiecie whisky "Black and White" razem z terierem szkockim, był także maskotką koncernu Renault. Bywał odtwórcą psich ról w filmach reklamujących karmę dla psów firmy Cesar. Można go obejrzeć w serialu Pensjonat pod różą, gdzie gra psa o imieniu Orsi, a także w filmie Facet z ogłoszenia.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa glen of imaal terrier wywodzi się z rejonów wschodniego wybrzeża Irlandii, z okolic hrabstwa Wicklow. Jak podaje Hans Räber istnieje hipoteza, że przybyły na tamte tereny z Anglii w okolicach XVI i XVII wieku. Według niektórych autorówglen może być potomkiem szkockich terierów i buldoga.
Bardzo skąpa, zachowana literatura kynologiczna dotycząca tego typu terierów, podaje m. in. relacje autorstwa Vero Shawa z wystawy psów, jaka odbyła się w Dublinie w roku 1876. Przytacza on, że prezentowano na niej psy niejednorodne pod względem budowy i umaszczenia, zaliczane do terierów irlandzkich, ale wyglądające jak teriery w typie glen of imaal, czyli "przeważały psy długie, niskonożne, i pożyteczne".
W "The Twentieth Century Dog" z 1904 roku, Compton opisuje psa o "krótkich kończynach, długim grzbiecie i umaszczeniu czarnoniebieskim", którego występowanie obejmowało rejony górskie Wicklow. Pies ten ze względu na niskie wymagania w utrzymaniu, był także hodowany przez ubogie warstwy społeczne.
Rasa irish glen of imaal terrier została uznana przez angielski Kennel Club oraz FCI w roku 1975.
Irish glen of imaal terrier to średniej wielkości pies, o krótkich kończynach rozstawionych na zewnątrz. Wadami budowy dla tych terierów są wadliwy zgryz, zbyt krótki grzbiet oraz brak przedpiersia. Natomiast wadami dyskwalifikującymi w ocenie sędziowskiej są nadmierna agresja lub zbytnia nieśmiałość psa, za wąska głowa.
Sierść jest średniej długości, szorstka, z miękkim podszerstkiem. Dopuszczane są następujące typy umaszczenia:
pręgowane,
płowe
błękitnoszare,
pszeniczne.
W trakcie dorastania ciemne umaszczenie rozjaśnia się. Niedopuszczalna jest sierść w kolorze czarnym lub brązowym lub z płowymi znaczeniami.
Glen of imaal terrier jest ceniony za upór i zaciętość na polowaniach, gdzie podczas pracy jest cichy i zwinny. Aktywny, pojętny i skory do zabawy. Ma predyspozycje do pracy w wodzie. Silny charakter wymaga konsekwentnego podejścia ze strony właściciela.
Glen of imaal terrier były hodowane w celach myśliwskich, do polowań na wydry, lisy oraz borsuki. Hans Räber podaje, że w czasach popularności walk psów, Gleny także były przeznaczone do celów bojowych i otrzymywały zaświadczenie o "absolutnej waleczności" podczas tzw. "prób odwagi". Wykorzystywany jest także jako pies stróżujący.
W 1875 roku, podczas wystawy psów w Lisburn pierwsze miejsce zdobył pies, którego opis przypomina współczesnego irish glen of imaal terriera, ale zaliczany był do rasy terierów irlandzkich.
Irish glen of imaal terrier jest najmłodszą, uznaną rasą z grupy terierów irlandzkich.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała z angielskiej rasy parson Jack Russell terrier, podzielonej w 2000 r. na dwie osobne rasy: wysokonożnego parsona i niskonożnego jacka. Obie odmiany były kształtowane przez tego samego człowieka – zapalonego myśliwego-pastora Johna Russella (zwanego Jackiem; ur. 1795, zm. 1883). Suka Trump była dla niego wzorem przyszłej rasy. Nazwa parson Russell została ustalona przez American Kennel Club (AKC), zaś cała rasa Jack Russell terrier uformowała się już w Australii.
Jack Russell terrier jest psem niewielkich rozmiarów o zwinnej sylwetce średniej wielkości. Ogon jest osadzony wysoko, lędźwie są lekko łukowate. Żuchwa i szczęki tego teriera są mocne, zgryz nożycowy, trufla nosowa czarna, płytki stop, oczy w kształcie migdałów, a uszy – płatków róż i ściśle przylegające do głowy. Skóra jest elastyczna i gruba; ciało nie jest ani delikatne, ani zbyt muskularne.
Mierzą od 25 do 30 cm. Odmiana parson Russell terrier jest nieco wyższa od Jack Russell terriera, ze względu na dłuższe nogi (z reguły cięższy o ok. 1-1,5 kg).
Sierść jest dominująco biała z niewielkimi znaczeniami brązowymi, rudobrązowymi lub czarnymi. Znaczone są głowa i nasada ogona. Występują również osobniki całkiem białe.
Szata musi być ostra. Ze względu na jej rodzaj występują odmiany:
krótkowłosa – włos krótki, przylegający
złamana – włos średniej długości, układający się w jednym kierunku, twardy – "dziczy"
szorstkowłosa – włos dosyć długi, ułożenie w różnych kierunkach.
Psy tej rasy są mało wymagające w utrzymaniu i pielęgnacji. Aby zachować psa w dobrej kondycji fizycznej na każde 5 cm wysokości powinien przypadać 1 kg masy ciała, czyli pies o wysokości 25 cm powinien ważyć maksymalnie 5 kg.
Jack Russelle są krzepkie i długowieczne; powinny być szczupłe i zwinne. Mogą żyć około 15 lat. Rzadko chorują na choroby genetyczne. Jedną z takich chorób jest zwichnięcie rzepki kolanowej – nieleczona może prowadzić do artretyzmu. Badania wykazały, iż suki są na nią bardziej podatne. Kolejne to choroba Legga-Calvégo-Perthesa, choroba von Willebranda czy głuchota u psów całkowicie białych. Luksacja soczewki może pojawić się w ogólności u terierów w zaawansowanym wieku.
Jack Russell terrier jest psem radosnym, czujnym, bezkompromisowym, lojalnym, aktywnym, inteligentnym. Jest psem skłonnym do nagłej ekscytacji i wykazywania uporu; ma silny instynkt łowiecki. Nie należy do grupy psów typowo agresywnych, gdyż pierwotnie był jednym z nielicznych terierów, których zadaniem podczas polowania nie było zabicie zwierzyny, lecz jedynie wypłoszenie jej z kryjówki. Należy go wcześnie przyzwyczajać do innych psów, gdyż jako dorosły pies może być wobec nich nieprzyjazny. Łatwo dostosowuje się do nowych sytuacji i odmiennych warunków życia. Podczas pracy na polowaniu charakteryzuje się odwagą oraz wytrwałością. Zadania traktuje jak nowe wyzwania i realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem, najlepiej małą piłką lub frisbee. Wymaga wiele ruchu, poświęconego czasu i uwagi swojego opiekuna, a także konsekwencji w układaniu i tresurze.
Jest psem rodzinnym, lubi zabawy ze starszymi dziećmi. Zabawa z małymi dziećmi powinna się odbywać pod kontrolą rodziców, gdyż pies ma skłonności do gwałtownego, szybkiego poruszania się. Jack Russell terriery najczęściej są czujne, lecz nie są nadmiernie szczekliwe: zazwyczaj szczekają gdy wyczuwają zagrożenie lub podczas zabawy.
Wykorzystywane jako psy myśliwskie w charakterze norowców pracujących w norach lisów (wypłaszających zwierzę z kryjówki). W Irlandii często używane są na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia. W tym kraju rozgrywane są także co roku zawody jack russelli w łapaniu szczurów w stodołach. Energiczność i wytrwałość, jakimi obdarzone są te psy, pozwala im na uczestnictwo w ćwiczeniach agility.
Jack Russell terrier bardzo dużą popularnością cieszy się w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. Jest dość popularny w Polsce. Najwięcej psów tej rasy można spotkać na zawodach jeździeckich lub w ośrodkach jeździeckich.
Psy rasy Jack Russell terrier pojawiły się w wielu produkcjach filmowych; rasa zawdzięcza swoją popularność m.in. filmowi Maska oraz jej kontynuacji Son of the mask.
Około 10-letni Jack Russell terrier o imieniu George pochodzący z Taranaki w Nowej Zelandii otrzymał wysokie międzynarodowe odznaczenie po tym jak stanął w obronie grupy piątki dzieci odnosząc ciężkie rany w walce z dwoma pit bull terrierami, która miała miejsce 29 kwietnia 2007. Obrażenia były tak poważne, iż podjęto decyzję o uśpieniu psa.
Suka Tillamook Cheddar rasy Jack Russell pochodząca ze Stanów Zjednoczonych jest jedną z najbardziej znanych na świecie zwierząt – malarzy. Odbyło się kilkanaście wystaw Tillie i miały miejsce w USA, Belgii, Holandii czy na Bermudach. Niektóre z jej prac sprzedano po 2 tysiące dolarów.
Właścicielami psa rasy Jack Russell są (lub byli), m.in.: Bette Midler, Karol (książę Walii), Serena Williams, Goldie Hawn, Mariah Carey, Paul McCartney, Charlotte Church, Rick Stein czy belgijski aktor i komik Benoît Poelvoorde.
Bothie, samiec Jack Russell był jedynym na świecie psem, który dostał się zarówno na biegun północny i południowy. Podróż, która rozpoczęła się w 1979 i zakończyła w 1982, odbył ze swoimi właścicielami Ranulphem i Virginią Fiennes.
Sześcioletni Part-Ex, Jack Russell z zachodniej Walii, dostał się do księgi rekordów Guinnesa jako pies uprawiający sporty ekstremalne.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Ten krótkonożny terier został wyhodowany w XVII wieku do polowania na borsuki oraz wydry na granicy pomiędzy Szkocją a Anglią. Nazwa rasy pochodzi od Dandie Dinmonta – farmera z powieści Guy Mannering lub Astrolog Waltera Scotta. Scott nadał również nazwy kolorom szaty teriera, pochodzących od imion psów Dinmonta. W tych czasach Dandie Dinmont terriery zostały dopisane do listy zagrożonych ras rodzimych przez brytyjski związek kynologiczny.
Dandie Dinmont terrier posiada muskularne, wydłużone ciało o krótkich nogach, grzbiet jest wygięty, charakterystyczny czub na głowie.
Oczy są ciemnobrązowe.
Ma nisko osadzone, zwisające uszy
Włos jest średniej długości. Dopuszczane są dwie maści:
pieprzu – szara
musztardy – brązowa
Dawniej był to pies myśliwski z usposobienia uparty, wykorzystywany do polowań na lisy borsuki i wydry.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W końcu XIX ujednolicono pod względem umaszczenia teriery wywodzące się z Irlandii. Od tamtej pory wszystkie teriery irlandzkie były maści czerwonej. 31 marca 1879 r. roku został utworzony pierwszy klub tej rasy w Irlandii. Pod koniec XIX w. terier irlandzki został uznany przez Kennel Club.
Pies średniej wielkości, żywy w ruchach, sylwetka wpisana w krótki prostokąt.
Szyja jest długa bez zbędnej skóry.
Grzbiet silny, prosty dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa ledwo sięgająca do łokci, brzuch jest lekko podciągnięty.
Kończyny przednie: Łopatki są foremne, długie i ułożone ukośnie ku tyłowi. Kończyny średniej długości, dobrze są związane z łopatkami, całkowicie proste, o dobrze rozwiniętym kośćcu i mięśniach. Łokcie poruszają się swobodnie po bokach tułowia, śródręcze krótkie i proste, nadgarstek ledwie widoczny. Łapy silne, zaokrąglone, średniej wielkości, nie wykręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz, palce wysklepione. Pazury są czarne a opuszki dobrze rozwinięte.
Kończyny tylne są silne i muskularne. Staw skokowy znajduje się blisko ziemi, a kolana są dobrze zaokrąglone. W chodzie tylne kończyny wyraźnie są wyrzucane przed siebie. Kolano nie odchylone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Ogon jest dobrze okryty krótkim, szorstkim włosem nie tworzącym jednak szczotki. Względnie wysoko noszony. Jednak nie ponad grzbietem ani zakręcony.
Włos jest twardy, gruby, szorstki, przylegający. Pod szorstką pokrywą podszycie z krótkiego, delikatnego miękkiego włosa. Na kufie znajduje się charakterystyczna broda.
Maść jest jednolita. Spotykane są różne odcienie czerwieni. Pożądana jest barwa od czerwieni do koloru słomy pszennej. Na piersi i łapach czasami mogą występować białe znaczenia. Na łapach uznawane są one za błąd, natomiast biała plamka na piersi przy maści jednolitej jest dopuszczalna.
Włos teriera irlandzkiego jest łatwy w pielęgnacji, wymaga regularnego trymowania.
Terier irlandzki wobec ludzi jest łagodny, bywa konfliktowy wobec innych psów. Jest znany ze swej odwagi, wręcz zuchwałości w czasie polowania lub walki. Stąd bywa nazywany "czerwonym diabłem". Psy tej rasy wykazują silny instynkt myśliwski i duże przywiązanie do swego pana. Uczą się łatwo, zalecane jest szkolenie metodą klikerową. Terier irlandzki jest silny, żywy i odporny.
Większość terierów irlandzkich dziś pełni funkcje psa rodzinnego i stróża. Jest wykorzystywany także jako tępiciel gryzoni, aporter postrzałków czy pies tropiący.
W Polsce psy tej rasy są rzadko spotykane.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Kerry blue terier występuje w Wielkiej Brytanii od stuleci, jednakże z powodu jego początków jako psa na szczury oraz jako wszechstronnego psa zagrodowego, niewiele można znaleźć informacji o tej rasie sprzed XX wieku. Pierwsza wzmianka w literaturze pochodzi z 1847 roku, autor opisuje psa maści niebieskawo-ciemnoszarej, poznaczonego ciemniejszymi plamami i łatkami, często z podpaleniem na kufie i łapach. Czarnoniebieski irlandzki terier przeważał w hrabstwie Kerry, ale hodowano go również w innych hrabstwach. Po raz pierwszy kerry blue pojawił się na wystawach w 1913 roku, a w 1920 powstał Dublin Blue Terier Club. Kerry blue terier zaczął cieszyć się popularnością wśród irlandzkich patriotów jako rodzaj maskotki, w takim tempie, że w krótkim czasie powstały cztery kluby promujące tę rasę. Pomiędzy 1922 a 1924 rokiem kluby te zorganizowały nie mniej niż sześć wystaw i sześć prób polowych.
Według standardu ustalonego przez FCI, typowy kerry blue terrier powinien być mocny, zwarty o proporcjonalnej budowie, dobrze rozwiniętym, muskularnym ciele.
Głowa - mocna i dobrze zrównoważona z obfitą sierścią. Kufa powinna być średniej długości. Psy powinny mieć głowę silniejszą i umięśnioną bardziej niż suka.
- krawędź czołowa: bardzo lekko zaznaczona
- nos: czarny, nozdrza duże i szerokie
- zęby: równe i białe,zgryz nożycowy, dziąsła i podniebienie ciemne
- szczeki: mocne i muskularne,o mocnym uchwycie
- oczy: ciemne lub ciemnobrązowe, średnie,o bystrym wyrazie
- uszy: cienkie, nieduże, noszone z przodu wyrażające bystry, ostry wyraz teriera
Szyja - o dobrych proporcjach, dobrze osadzona i umiarkowanie długa
- łopatki: płaskie,ustawione ukośnie,zwarte
- klatka piersiowa: głęboka,o umiarkowanej szerokości,żebra dobrze wysklepione
- grzbiet: średniej długości,poziomy ,nie uniesiony ponad lędźwiami
- ogon: cienki, dobrze osadzony, noszony wesoło i prosto do góry
Kończyny:
- przednie z przodu proste, o mocnym kośćcu
- tylne: dobrze rozwinięte,muskularne uda,mocne stawy skokowe,pewne
- łapy: zwarte, nocne i okrągłe, pazury czarne
Cechami niepożądanymi według wzorca kery blue terriera są:
- głowa: cieliste dziąsła
- tyłozgryz
- oczy: żółte lub wyłupiaste
- przedpiersie: wąska pierś
- grzbiet: karpiowaty lub łękowaty
- kończyny: łokcie odstające, pazury białe lub koloru kości
- wilcze pazury lub ślady po usunięciu
- chody: ciasna, krowia lub sztywna akcja tylnych kończyn
- szata: twarda, szorstka lub szczeciniasta
- maść: jakikolwiek inny kolor niż niebieski, z wyjątkiem wyżej wymienionych odstępstw
Szczenięta psów tej rasy rodzą się czarne, lecz z wiekiem nabierają charakterystycznej, niebieskoszarej barwy. Sierść jest miękka, obfita i falista, wymagająca strzyżenia. Dopuszczalne umaszczenie to wszelkie odcienie niebieskiego z czarnym nalotem lub bez. Czarne, jak i rude naloty dopuszczalne są wyłącznie do 18 miesiąca życia.
Żywe, inteligentne i chętne do zabawy, akceptują dzieci. Przywiązują się do jednego właściciela, który musi wykazywać konsekwentne i stanowcze podejście do psów tej rasy, jednak bez stosowania fizycznych środków przymusu. W kontaktach z innymi zwierzętami potrafią być agresywne i trzeba uczyć kerry blue terriera poprawnego zachowania i wcześnie je socjalizować.
Podobnie jak airedale terriery kerry blue terriery były wykorzystywane wszechstronnie. Polowały na wydry w głębokiej wodzie, służyły jako szczurołapy oraz psy stróżujące. W Irlandii używane są jako psy policyjne. Dobrze radzą sobie w agility z powodu swojej zwinności. Sprawdzają się także w terapii chorych.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Cairn terrier pochodzi z Inverness w Szkocji. Król szkocki Jakub VI rozkazał wysłać z Edynburga sześć "ziemnych terrierów" do Francji w prezencie. Prawdopodobnie były one przodkami cairnów. Najstarsza hodowla cairn terierów powstała ok. 1837 r. i była prowadzona przez kapitana Macleoda z Drynoch na wyspie Skye. Cairn terrier jest uznawany za przodka terierów szkockich, a jego bliskim krewniakiem jest west highland white terrier.
Włos powinien być odporny na niepogodę. Szata jest dwuwarstwowa: włos okrywowy - obfity, szorstki i twardy; podszerstek miękki, gęsty i krótki. Niepożądana jest rzadka sierść, bez podszerstka. Dopuszcza się lekko falującą. Umaszczenie jest spotykane szare, pszeniczne, rude (czerwone) lub prawie czarne. Akceptowane pręgowania w każdym z tych kolorów. Pożądane ciemne znaczenia na uszach i kufie. Wykluczone umaszczenia: białe, łaciate podpalane lub czarne.
Szata wymaga regularnego czesania i trymowania. Pies potrzebuje dużej dziennej porcji ruchu. Nie można zapomnieć także o regularnych wizytach u weterynarza.
Cairn terrier to inteligentny, wesoły i pojętny pies. Wymaga socjalizacji z innymi zwierzętami od szczenięcia. Dobry towarzysz zabaw dzieci. Posiada silny instynkt myśliwski. Jest psem czujnym i dość łagodnym. Mocno przywiązany do właściciela choć czasami robi tylko to, na co sam ma ochotę. Generalnie nie jest hałaśliwy. Umie poskromić swój ognisty temperament ale nie na długo.
Pierwotnie pies myśliwski, łowca szkodników, szczurołap. Obecnie głównie pies do towarzystwa, rzadko używany jako pies myśliwski.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Powstała z krzyżówki bedlingtona i old english wirehaired teriera. Używano jej do polowań na borsuki, lisy oraz wydry.
Lakeland terrier jest psem o mocnych "kwadratowych" proporcjach, podobnym do teriera walijskiego, ale nieco mniejszym.
Gęste futro chroni przed cierniami i złą pogodą. Futro dorosłego osobnika może przybierać różne kolory, od czarni, poprzez czarne podpalane, rude, aż po pszeniczne. Szczeniaki często rodzą się ciemne.
Dobrze znosi warunki niedużego mieszkania, jednak ze względu na swoją aktywność potrzebuje sporej, dziennej dawki ruchu. Nadaje się do różnych „psich sportów” takich jak np. agility. Żyje od 10 do 12 lat, maksymalnie 16. Rasa ta jest odporna na choroby.
Lakeland terrier jest psem żywym, pogodnym i uczuciowym. Pod wieloma względami przypomina teriera walijskiego, jest jednak bardziej żywotny, zdecydowany i uparty. Czujny, wierny i odważny. Wymaga tresury i ma tendencję do hałaśliwości. Tolerancyjny wobec innych psów i dzieci.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Po I wojnie światowej kilku aktywnych myśliwych opuściło Foxterrier Club, by poświęcić się hodowli psa o najwyższych walorach użytkowych. Rudolf Friess, Walter Zangenberg i Carl-Erich Grunwald zdecydowali, że utworzą rasę norowców o umaszczeniu czarnym podpalanym. Lutz Heck Handenbeck dyrektor ogrodu zoologicznego podarował Walterowi Zangenbergowi cztery czarne podpalane teriery rzekomo czystej linii foksterierów. Od nich rozpoczęto hodowlę niemieckich terierów myśliwskich. Później do grona hodowców dołączył dr Hubertt Lackner. Po latach licznych eksperymentów hodowlanych, dzięki krzyżowaniu staroangielskich szorstkowłosych terierów i terierów walijskich, otrzymano ustalony typ psa. Hodowcy zabiegali nie tylko o eksterier, ale równocześnie o użytkowość. Chodziło im o psa wszechstronnego, energicznego, głoszącego zwierzynę, lubiącego wodę, łatwego w układaniu i posiadającego instynkt myśliwski. W 1926 roku powołano do życia Deutsche Jagdterrier - Club. Dzisiejsi hodowcy niemieckich terierów myśliwskich również przykładają wielką wagę do ich użytkowości na polowaniu, ciętości, odwagi i zrównoważenia charakteru.
Sylwetka powinna sprawiać wrażenie nieco wydłużonej, długość tułowia większa od wysokości w kłębie, pies powinien być silny i dobrze umięśniony.
Kościec suchy i dobrze związany. Stosunek wysokości do długości oraz kątowanie kończyn przednich i tylnych powinno być zharmonizowane. Klatka piersiowa głęboka, miernie szeroka, żebra lekko wysklepione, brzuch miernie podciągnięty. Lędźwie szerokie i silne, tył długi i lekko opadający.
Łapy okrągłe, silne, dobrze wysklepione. Podeszwy bardzo twarde. Palce zwarte, wypukłe, pazury krótkie, barwy czarnej.
Niemiecki terier myśliwski - Jagdterrier występuje w odmianie szorstkowłosej i gładkowłosej.
Szata prosta, gęsta i szorstka lub gładka i ściśle przylegająca do ciała.
Umaszczenie czarne, ciemnobrązowe lub szaroczarny melanż ze złotorudymi wyraźnie ograniczonymi, czystej barwy znaczeniami nad oczami, na kufie i piersi, także na kończynach i wokół odbytu.
Nie ma problemu nawet z dłuższą sierścią. Czesany raz dziennie ma błyszcząca i niesplątaną sierść.
Bardzo cięty. Pies tej rasy posiada silny stopień dominacji. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i zainteresowania. Dorosłe osobniki mogą być agresywne wobec innych psów, dla ludzi przyjacielskie. Szybko się uczą i są inteligentne.
Niemiecki terier myśliwski jest psem myśliwskim, pełniącym funkcje norowca, psa tropiącego i aportującego. Nazwa terier pochodzi od łacińskiego słowa terra oznaczającego ziemię, co wiąże się z funkcją tego psa na polowaniach. Do jego zadań należy tropienie lisów, co wiąże się często z rozkopywaniem ich nor oraz zaciętością w walkach z tym drapieżnikiem.
Jego wrodzona zaciętość i hart tak jak uwydatnione poczucie wolności, niezwykła mobilność oraz solidna doza uporczywości stanowią konieczny element osobowości tego psa, pozwalający osiągać mu sukcesy na polowaniach.
Rasa ciesząca się coraz większą popularnością, zwłasza do polowań na drapieżniki w norach i stogach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Norfolk terrier jest jednym z najmniejszych terierów. Niskonożny, krępy i mocny, pełen temperamentu. Ma krótki grzbiet, mocne ciało i kości.
Głowa:
Mózgoczaszka szeroka o lekko zaokrąglonym czole, z dobrą odległością pomiędzy uszami.
Stop (kynologia) dobrze zaznaczony
Kufa mocna o klinowym kształcie jest około 1/3 krótsza od mózgoczaszki, której długość mierzymy od guza potylicznego do niższej partii stopu
Wargi ścisłe, przylegające
Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne. Zęby dość duże, silne, regularny zgryz nożycowy ustawiony pod kątem prostym.
Oczy owalne, głęboko osadzone, ciemnobrązowe lub czarne. Spojrzenie żywe, badawcze i inteligentne.
Uszy średniej wielkości w kształcie litery "V", leciutko zaokrąglone na koniuszkach, opadają do przodu, noszone przy policzkach.
Szyja:
Mocna, średniej długości
Tułów:
Tułów zwarty, grzbiet krótki, linia górna prosta, zebra dobrze wysklepione.
Ogon:
Współcześnie kopiowanie jest zakazane w większości krajów europejskich.
Kopiowany średnio długo, osadzony wysoko, noszony prosto do góry.
Nie kopiowany jest średniej długości, harmonizuje z sylwetką psa, gruby u nasady, zwęża się ku koniuszkowi, tak prosty, jak to tylko jest możliwe, noszony radośnie i śmiało, ale niezakręcony.
Kończyny:
Kończyny przednie dobrze skonstruowane, mocne, proste i krótkie. Łopatki długości podobnej jak ramiona, skośne o ładnej linii.
Kończyny tylne muskularne. Stawy kolanowe dobrze kątowane. Stawy skokowe nisko położone, śródstopia oglądane od tyłu proste(ustawione pionowo do podłoża), ruch kończyn tylnych jest wydajny. Łapy okrągłe o grubych poduszkach.
Ruch:
Swobodny, pewny i wydajny. Poczynając od łopatek, kończyny przednie wyrzucane są prosto, dobre kątowanie kończyn tylnych zapewnia siłę wykroku. kończyny tylne poruszają się po tej samej linii co przednie i pracują swobodnie, poczynając od bioder, są elastyczne w kolanach i stawach skokowych. Górna linia podczas ruchu jest horyzontalna.
Włos twardy, druciany, prosty, przylegający do ciała. Dłuższy i bardziej sterczący na szyi i łopatkach. Sierść na głowie i uszach jest krótka i gładka z wyjątkiem wąsów i brwi. Nie jest pożądany nadmierne trymowanie.
Umaszczenie - wszystkie odcienie rudego, pszenicznego, czarnego z podpalaniem i grizzle (siwo-rude). Białe znaczenia i łatki są tolerowane, ale niepożądane.
Usposobienie ma miłe, nieustraszony i bystry.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy te pochodzą ze regionu nazywanego East Anglia (Wschodnia Anglia) znajdującego się na południu Wielkiej Brytanii, z hrabstwa Norfolk. Norfolk terier wyodrębniono jako oddzielną rasę z norwich terierów w 1963 w Wielkiej Brytanii, a w 1979 w USA.
Mały pies o silnym i mocnym układzie kostnym.
Umaszczenie w jakiej występuje Norwich Terrier to rude oraz płowe we wszystkich odcieniach, od czerwonego przez rude z czarnym przesianiem aż po czarne podpalane.
Poważnym problemem zdrowotnym jest rodzaj epilepsji. Obecnie w niektórych krajach próbuje się ograniczyć epilepsję przez eliminowanie z hodowli chorych psów. W Holandii, od pewnego czasu Klub Norwich Terriera prowadzi badania w tym kierunku.
Wymagana jest regularna pielęgnacja szaty – trymowanie.
Norwich Terrier to rasa terierów odważnych i aktywnych, są cierpliwe wobec dzieci, przywiązują się do członków rodziny.
Rasa wyhodowana do polowań na szkodniki, skuteczna w walce z gryzoniami.
Rasa pojawiła się w Polsce w latach 90. i jak dotąd jest mało popularna – do niedawna rocznie rodziło się około 2-3 miotów.
Dzięki studentom z Uniwersytetu Cambridge, którym pomagały zwalczać myszy i szczury, zostały rozpropagowane w Wielkiej Brytanii.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W 1800 Anglię opanowały szczury, których zabijanie stało się jednym z popularniejszych sportów. John Hulme, entuzjasta psich wyścigów i walk ze szczurami skrzyżował whippeta z mieszańcem teriera, aby otrzymać ciętego, zwinnego psa, nadającego się do sportów. Pomysł okazał się trafny i po wielu jego powtórzeniach wyhodowano nową rasę. W 1827 rozpowszechniły się walki psów, do których Manchester Terier nadawał się równie dobrze, jak do starć ze szczurami. Uszy kopiowano, aby zapobiec ich urazom.
W 1860 rasę nazwano manchester terrier – od Manchesteru, gdzie występowały najczęściej. Zainteresowanie wzbudzały mniejsze odmiany, przez co psy te zaczęto krzyżować z rasą chihuahua, co skutkowało poważnymi wadami w budowie. Małe manchester terriery były wykorzystywane na polowaniach do penetrowania lisich nor. Jako że nie mogły nadążyć za większymi od nich gończymi jeźdźcy trzymali je w specjalnie zaprojektowanych, skórzanych sakwach.
Manchester terriery od zawsze przebywały w towarzystwie człowieka, toteż są psami przyjaznymi i oddanymi, nieagresywnymi wobec dzieci. Czujne i pełne temperamentu, zawsze skłonne do zabaw, lecz nie wymagają regularnej aktywności.
Dawniej wykorzystywany jako pies myśliwski i do walk ze szczurami, teraz głównie jako towarzysz.
W Ameryce Północnej występują dwie odmiany manchester terriera. Toy manchester terrier jest pomniejszoną kopią standardowego, waży poniżej 5 kg i ma naturalnie stojące uszy. W Anglii są to odrębne rasy: manchester terrier i english toy terrier.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Parson Russell terrier został wyhodowany przez angielskiego pastora Johna "Jacka" Russella. Człowiek ten słynął z zamiłowania do polowań i psów, a w szczególności terrierów. Rasa ta została wyhodowana przede wszystkim do polowań na lisy. Nazwa "Parson Russell" została ustalona przez American Kennel Club.
Wygląd oraz użytkowość parson Russell terriera są określone wzorcem, który przedstawia go jako wytrwałego i mało wymagającego teriera pracującego, szczególnie przydatnego w polowaniu w funkcji norowca.
Ogon zwykle jest kopiowany. Ogon kopiowany: pozostaje w odpowiedniej proporcji do całości ciała. Powinien być takiej długości, by móc pewnie chwycić go w dłoń. Mocny, prosty, osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu. Ogon niekopiowany: średniej długości i tak prosty, jak to jest tylko możliwe. Gruby u nasady, cieńszy u końca. Osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu.
Sierść twarda z natury, jest ścisła i gęsta tak jak u odmiany krótko i szorstkowłosej. Brzuch i spód tułowia są owłosione. Umaszczenie jest całkowicie białe lub dominująco białe z łatami barwy podpalanej (płoworudej), cytrynowej lub czarnej. Mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę ogona.
Odmiana gładkowłosa gubi włos przez cały rok w znacznej ilości, natomiast szorstkowłosa wymaga trymowania dwa razy do roku, jesienią przy zmianie okrywy włosowej z letniej na zimową i wiosną z zimowej na letnią.
Parson Russell terrier to pies myśliwski, aktywny, czujny, wytrzymały, odważny, łatwy w szkoleniu i inteligentny. Uczy się chętnie i szybko, od szczenięcia wymagana jest konsekwencja w wychowaniu, gdyż później jako dorosły osobnik może podejmować próby zdominowania członków rodziny.
Pierwotnie używane były do polowań na lisy w norach. Współcześnie są hodowane również jako psy towarzyszące, sprawdzają się w psich sportach agility oraz flyballu, ale nadal rasa jest chętnie używana przez myśliwych do polowań, lecz przede wszystkich w krajach Europy zachodniej.
W 2001 roku nastąpił podział dawnego parson Jack Russell terriera na dwie odrębne rasy - krótkonogiego (bardziej rachitycznego) Jack Russell teriera oraz zgrabniejszego - na wyższych łapkach - parson Russell terriera. W Anglii, z której wywodzi się rasa, a także w kilku innych krajach, występuje i jest akceptowana jedynie pierwotnie wyhodowana odmiana, tj. parson Russell terrier.
Według wzorca tej rasy, osobniki muszą mieć na tyle długi ogon, by można go było chwycić ręką i w razie niebezpieczeństwa wyciągnąć psa z nory.
Osobniki tej rasy powinny mieć wąską klatkę piersiową, tak, by mogły zmieścić się w norze i mieć możliwość szybkiego wyjścia, bez ryzyka utknięcia.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta pochodzi z Irlandii, gdzie wykształciła się z psów pomagających w gospodarstwach chłopskich przy codziennych pracach (takich jak zaganianie bydła, tępienie szczurów, pilnowanie domu i pomaganie w polowaniach).
Szata jest długa, jedwabista i miękka, lekko kręcona lub falowana, wymagająca trymowania, zaś umaszczenie jest pszeniczne w różnych odcieniach, u szczeniąt ciemniejsze, z wiekiem jaśnieje.
Irish soft coated wheaten terrier jest psem pełnym temperamentu, przyjacielskim, wesoło usposobionym oraz aktywnym.
Debiut wystawowy tej rasy odbył się w Dublinie w 1937 roku w dniu św. Patryka
żródło: http://pl.wikipedia.org
Sealyham terrier to rasa dosyć rzadko spotykana i oryginalna z wyglądu. Nazwa tej rasy pochodzi od kapitana Johna Edwardsa z Sealyham położonego w pobliżu Haverfordwest. John Edwards stworzył szczegółowe notatki na temat swojej pracy hodowlanej. Chciał wyhodować psa małego, inteligentnego, żwawego i mało wymagającego. Skrzyżował w tym celu:
cheschire terriera,
Welsh Corgi Pembroke,
Dandie Dinmont terriera,
foksteriera szorstkowłosego.
Swoje zwierzęta poddawał ścisłym testom. Jeśli pies lub suka, mając siedem miesięcy, bały się wejść do lisiej nory, były zabijane. Rasa ta uznana została w 1911 roku. Sealyham terrier w domu jest trzymany głównie dla towarzystwa.
Według brytyjskiego Kennel Club rasa ta jest bliska wymarciu.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Nazwa tej rasy pochodzi od wyspy Skye archipelagu Hebrydy u północno-zachodnich wybrzeży Szkocji. Przodkami skye terrierów były niskie psy długiej sierści, które na wyspie żyły od dawna. Prawdopodobnie w rozwoju tej rasy miały udział psy typu legawca, które dostały się na wyspę w wyniku rozbicia się statku Wielkiej Armady.
W Edynburgu znajduje się kamienna fontanna ze statuą przedstawiającą skye terriera, znanego jako Greyfriars Bobby. Została ufundowana w 1872 przez baronową Angelię Georginę Burdett-Coutts w celu upamiętnienia psa, który po śmierci swojego pana przez niemal 14 lat mieszkał przy jego grobie.
Długi, niski pies o obfitej sierści. Jego długość jest równa dwukrotnej wysokości. Porusza się ze swobodą. Ma silny tułów i szczęki oraz przednie i tylne kończyny. Szyja długa o profilu lekko wygiętym. Długość psa od czubka nosa do końca ogona wynosi minimum 103 cm.
Głowa:
Długa i mocna. Bardziej się ceni mocną niż przesadnie długą. Mózgoczaszka średniej szerokości w tylnej części, stopniowo zwęża się ku mocnej kufie. Stop łagodny. Trufla nosa czarna. Kufa silna. Szczęka i żuchwa mocne, równej długości, zgryz nożycowy, regularny i kompletny. Oczy brązowe, najlepiej ciemnobrązowe, średniej wielkości, wąsko osadzone o pojętnym spojrzeniu. Uszy stojące lub opadające. Jeśli są stojące, mają frędzle i są nieduże. Brzeg zewnętrzny jest prosty, a wewnętrzny lekko zagina się od czubka do nasady, gdzie rozstawienie uszu jest najmniejsze. Jeżeli są opadające, są większe, opadają prosto i płasko, a ich krawędzie wewnętrzne przylegają do głowy.
Tułów:
Długi i niski. Boki wydają się nieco płaskie, gdyż sierść gładko na nich przylega. Grzbiet prosty, lędźwie krótkie, klatka piersiowa nisko położona, głęboko ożebrowana. Ogon jeśli jest opuszczony, powinien w górnej części zwisać, a w dolnej być lekko zagięty. Kiedy jest uniesiony, powinien stanowić przedłużenie linii grzbietu. Ogon nie może unosić się ponad linią grzbietu ani zakręcać się do góry. Powinien być pokryty frędzlą z włosa.
Kończyny:
Przednie krótkie i muskularne. Łopatki szerokie, przylegające. Nie powinno być na nich wilczych pazurów. Opuszki palców grube, pazury mocne. Kończyny tylne silne, dobrze skonstruowane i kątowane, proste, krótkie, muskularne.
Ruch:
Swobodny, energiczny i płynny. Kończyny są stawiane prosto do przodu.
Włos dwojakiego rodzaju. Podszerstek jest krótki, przylegający, miękki i wełnisty. Włos okrywowy jest długi, twardy, prosty, płaski bez lokowatości. Na głowie sierść jest krótsza, miększa, przykrywa oczy i wierzch głowy. Uszy porośnięte frędzlami. Umaszczenie czarne, jasno- lub ciemno-szare, płowe, kremowe z czarnymi koniuszkami włosów. Każde jednolite umaszczenie jest dozwolone z możliwym ciemniejszym nalotem. Nos i uszy czarne. Dopuszczalna jest mała, biała plamka na piersi.
Jego sierść wymaga starannej i systematycznej pielęgnacji oraz okresowego strzyżenia.
Pełen godności, elegancki. Jest to pies jednego pana, nieufny wobec obcych, ale nigdy nie złośliwy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Terier szkocki wywodzi się z XVII wieku (podobnie jak Cairn Terrier, West Highland White Terrier czy Skye Terrier) wzorzec dla niej ustalono w 1882.
Przez stulecia terier szkocki był wykorzystywany do zwalczania szkodników i szukania zwierzyny pod ziemią. Od lat trzydziestych XX wieku stał się popularny.
Głowa: jest długa, ale proporcjonalna do wymiarów psa. Kufa mocna, jej długość powinna być taka sama jak długość mózgoczaszki.
Szczęki są mocne, zgryz nożycowy, pełny.
Zęby powinny być duże, ustawione idealnie pionowo.
Trufla jest duża, czarna nie zależnie od umaszczenia zwierzęcia. Linia łącząca truflę z żuchwą wydaje się z profilu cofnięta ku tyłowi. Mózgoczaszka dość szeroka. Stop jest niewielki ale wyraźny znajdujący się na wysokości oczu.
Oczy w kształcie migdała, ciemnobrązowe, dość szeroko rozstawione, osadzone głęboko pod brwiami.
Uszy są szpiczaste (nie kopiowane), wąskie. Powinny być osadzone na szczycie czaszki ale niezbyt blisko siebie. Uszy zbyt wąsko osadzone lub szerokie u nasady są poważną wadą.
Szyja jest muskularna o średniej długości przechodząca w długie skośne łopatki.
Tułów jest mocno zbudowany, stosunkowo krótki. Grzbiet prosty, lędźwie muskularne, głębokie.
Klatka piersiowa jest szeroka, dobrze zaokrąglona zwężająca się stopniowo ku mostkowi. Przedpiersie wydatne, wyraźnie wysunięte przed krótkie, bardzo mocne, proste, kończyny przednie. Klatka piersiowa powinna być noszona nisko między przednimi kończynami.
Łokcie powinny być ustawione równolegle do tułowia (łokcie odstające lub wciśnięte w tułów są wadą). Śródręcza są proste.
Kończyny tylne są dobrze kątowane o muskularnych udach.
Łapy posiadają mięsiste opuszki, palce wysklepione, zwarte. Przednie łapy są nieco większe od tylnych.
Ruch jest równomierny i swobodny. Kończyny przednie i tylne stawiane są równolegle.
Ogon jest średniej długości, jak najbardziej prosty, wysoko osadzony, nie cięty. U nasady ogon powinien być szerszy i zwężać się ku końcowi. Noszony prosto ku górze lub lekko pochylony na grzbiet.
Włos jest szorstki, a podszerstek obfity. Umaszczenie spotykane jest czarne, pszeniczne lub pręgowane w dowolnych kolorach. Nos, powieki i fafle muszą być dobrze pigmentowane tzn. w kolorze czarnym. Pożądane są także czarne opuszki i pazury.
Terier szkocki jest dość uparty, ale nie zaczepny, nieustępliwy, zwłaszcza wobec innych psów. Instynkt myśliwski doskonały i duża pasja. Dość trudny w szkoleniu, ale dobrze zapamiętuje nauki. Lubi towarzystwo ludzi, nie atakuje ich nigdy, jednak do obcych odnosi się z rezerwą. Wierny towarzysz, wytrwały piechur. W warunkach domowych spokojny i zrównoważony.
Terier szkocki razem z West Highland White Terrierem znajduje się na etykiecie whisky Black & White.
Rasa jest podatna na dziedziczną chorobę neurologiczną, nazwaną scotty cramp. Objawia się ona zaburzeniami motoryki i drżeniem mięśni kończyn. Szukając lekarstwa na nią wynaleziono i opatentowano popularny lek antydepresyjny prozac.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Już w XIV wieku hodowano foksteriery, które towarzyszyły sforom psów gończych w czasie nagonki na lisa lub pracowały pod ziemią (wypłaszały z nor). Starszą odmianą są foksteriery gładkowłose. Szorstkowłose pojawiły się znacznie później, dopiero po roku 1814, dzięki pracy hodowcy angielskiego Jacka Russela, który poświęcił się hodowli różnych odmian terierów szorstkowłosych. W roku 1875 powstał w Anglii klub hodowców foksterierów (Fox Terrier Club), który jednak nie uznawał terriera szorstkowłosego. Do ich większej popularności doszło po roku 1913, kiedy to powstało Wire Fox Terrier Association. Organizacja zalegalizowała trymowanie, foksteriery szorstkowłose szybko wyparły foksteriera gładkowłosego. Skorygowana trymowaniem sierść dodawała psom urody, a szorstkość włosów lepiej chroniła psy przed wiatrem i zębami szkodników.
Dominującym umaszczeniem jest biały. Poza tym maść nie jest decydująca, ale pręgowanie i plamy czerwone, czekoladowo lub łupkowoszare są niepożądane. U foksteriera szorstkowłosego szata jest szorstka, twarda, gęsta, z tendencją do skręcania się. Powinna być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Podszycie krótsze, bardziej miękkie i delikatniejsze niż włos okrywowy.
Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się, jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm , na bokach i po obu bokach szyi 1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości. Przejścia w trymowaniu między poszczególnymi częściami ciała powinny być łagodne, mało widoczne. Ze względu na to, że sierść na różnych częściach ciała przyrasta z różną intensywnością, trymowanie poszczególnych części ciała powinno być przeprowadzane stopniowo. Jest to rasa wymagająca wiele ruchu na świeżym powietrzu.
Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie. Często pies jednego właściciela.
Foksterier jest psem o instynkcie łowieckim, sprawdzającym się nie tylko w pracy w norach, jako pies wypłaszający np. lisy, ale także na powierzchni, gdzie może być dzikarzem, płochaczem czy tropowcem. Chętnie pracuje także w wodzie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa psa dość rzadko spotykana w stosunku do szorstkowłosej odmiany foksterierów. Pochodzi z Wielkiej Brytanii, gdzie hodowcy owiec wykorzystywali je do tępienia lisów.
Głowa: czaszka jest stosunkowo wąska, zwężająca się ku oczom, stop niezbyt wyraźnie zaznaczony. Szczęki są silne i muskularne. Policzki pod oczami nie zapadnięte. Część twarzowa powinna być delikatnie wymodelowana, lecz nie klinowato zbieżna. Kufa zwęża się stopniowo w kierunku nosa. Trufla czarna.
Oczy są ciemne, małe, okrągłe, raczej głęboko osadzone.
Uszy mają kształtu litery V, małe, niezbyt grube. Są typu "łamanego" - opadające ku przodowi na policzki.
Uzębienie jest równe, a zgryz nożycowy.
Szyja jest sucha, muskularna, bez fałd, stosownej długości, rozszerzająca się stopniowo ku barkom.
Tułów:
Klatka piersiowa jest głęboka, niezbyt szeroka.
Grzbiet jest krótki, prosty i zwarty, bez śladu wiotkości.
Lędźwie są silne i łagodnie wysklepione, głębokie, zachodzące możliwie daleko ku tyłowi.
Kończyny tylne mają uda silne i mocne, stawy skokowe nisko przy ziemi, tak by foksterier stał na pionowym śródstopiu. Kolana prawidłowo ukątowane.
Kończyny przednie mają łopatki długie, ukośne, zachodzące daleko do tyłu, w kłębie delikatnie wymodelowane i wyraźnie wykrojone. Łapy są okrągłe, zwarte, nieduże. Opuszki twarde i mocne. Palce lekko wysklepione. Łapy nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Tył silny, muskularny, nie ścięty, ani krępy
Ogon:
Zwykle kopiowany.
Ogon kopiowany: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale nie nad grzbietem. Nie może być zakręcony. Dość mocny.
Ogon niekopiowany: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale nie nad grzbietem. Tak prosty jak to tylko możliwe. Średnie długości, tak by pasował do sylwetki psa.
Przeważa biel, najczęściej spotykane są biało-brązowe, biało-czarne, rzadziej trzykolorowe czy też wyłącznie białe. Pręgowanie oraz czerwone i bursztynowe oznaki są niepożądane. Włos powinien być prosty, dość twardy, gęsty, przylegający do ciała. Brzuch i wewnętrzna strona ud nie mogą być gołe (u osobników dorosłych).
Wady:
Nos biały, różowy lub w plamy w tym kolorze. Uszy stojące, tulipanowate lub załamane do tyłu. Przodozgryz lub tyłozgryz.
Foksterier krótkowłosy to pies wesoły, żywy, bystry. Jest on również silny, czujny, zwinny, towarzyski, o żywej reakcji, przyjacielski. Wyróżnia go też odwaga oraz wytrwałość. Dość uparty w wykonywaniu niekorzystnych dla niego komend. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem co przejawia się ciągłym zwijaniem się w kłębek na stopach pana. Często goni za poruszającymi się szybko obiektami. Uwielbia las i wodę. Do innych psów nie wykazuje agresji o ile nie zostanie sprowokowany. Inne małe zwierzęta, w tym koty traktuje jako zdobycz do upolowania.
Jego masa w kondycji wystawowej powinna wynosić: u psów 7,3-8,2 kg, a u suk 6,8-7,7 kg.
Foksteriery krótkowłose pomimo swoich niewielkich gabarytów, mogą przenosić w pysku dość duże rzeczy (patrz rys. po prawej stronie)
żródło: http://pl.wikipedia.org
Ten terier krótkonożny jest dobrze zbudowany. Sylwetka prostokątna. Opadające uszy są średniej wielkości. Długość głowy w kształcie klina wynosi przeważnie 20-21 cm, natomiast jej szerokość 9-10 cm. Mózgoczaszka zwęża się stopniowo w kierunku oczu. Długość tułowia wynosi 40-43 cm.
Sierść długa, cienka i delikatna, szaroniebieska (szczenięta rodzą się czarne) lub jasnokawowo-brązowa (szczenięta rodzą się czekoladowo-brązowe).
Rasa ta nie gubi włosa. Pies powinien być czesany 4 razy w tygodniu, po 20 minut. Wymaga sporo ruchu, aby nie przybierać na wadze.
Zwinny, lubiący pracę terier czeski nie jest agresywny. Zrównoważony, łagodny i spokojny. Wesoły pies do towarzystwa, z rezerwą wobec obcych. Może być hałaśliwy. Lubi ścigać poruszające się obiekty. Pewne problemy i wady psa mogą być wyeliminowane przez odpowiednio dobrane szkolenie. Szybko się uczy.
Dawniej psy tej rasy brały udział w polowaniach na lisy i borsuki, obecnie pełni funkcje psa do towarzystwa. Obronność psa jest niewielka.
Jedną z chorób, eliminująca z dalszej hodowli, jest scotty cramp, choroba na którą chorują również teriery szkockie, objawiająca się drżeniem kończyn, wyginaniem kręgosłupa i utratą równowagi.
Rasa ta jest w Polsce rzadko spotykana.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa pochodzi z hrabstwa brytyjskiego Yorkshire. Jedną z teorii pochodzenia nazwy rasy jest zapożyczenie jej od nazwy miejscowości – Airedale, gdzie odbywały się wystawy psów. Pokazywano tam często „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. W założeniu rasa ta ma uosabiać wszystkie typowe cechy terierów. Jako największy z tej grupy, często nazywany jest królem terierów.
Przedstawiciele rasy odznaczają się znakomitym węchem, stąd wykorzystywane są powszechnie jako psy tropiące (np. w Afryce, Indiach i Kanadzie). W czasie wojny wykorzystywany był przez Czerwony Krzyż. Znajduje ponadto zastosowanie jako pies policyjny i służbowy, np. w Wielkiej Brytanii i w Rosji.
Proporcjonalny, dobrze umięśniony, aktywny, dość krępy. Dymorfizm płciowy nie jest określony we wzorcu.
Wysokość w kłębie: psy: około 58-61 cm, suki: około 56-59 cm.
Szybki w reakcji, cechuje się uwagą i stanami ciągłego napięcia (na co wskazuje wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon). Czujny i odważny, lecz nie agresywny.
Wady dyskwalifikujące według wzorca:
agresja lub wyraźna lękliwość;
wszelkie deformacje budowy lub zaburzenia charakteru;
brak jądra (jąder) wyczuwalnego w mosznie u samców.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkowie tych psów przybyli razem z holenderskimi żeglarzami do Japonii. Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania przybyłych psów podobnych do foksterierów z terierem kobe, toy terrierem i minibullterierem. W roku 1932 został utworzony w Japonii Klub Nihon teria, którego pierwszym przewodniczącym był Tamura Kikujiro. Natomiast JKC (Japan Kennel Club) został członkiem FCI w roku 1979. Pierwszy standard tej rasy w organizacji FCI został opublikowany 9 maja 1973 roku, gdzie jeszcze była mowa o Nihon Fox Terrierze (smooth). W Polsce jest rasą unikalną.
Głowa
Nos czarny z prostym nosowym mostem.
Wargi cienkie i napięte.
Zęby silne i białe, ze zgryzem nożycowym.
Oczy umiarkowane, owalne, ciemne
Uszy mają wysoki poziom, umiarkowanie małe, cienkie, w kształcie V i spadające naprzód.
Sierść u teriera japońskiego jest krótka, gęsta o gładkim włosie. Umaszczenie spotykane u tej rasy jest trójbarwne o czarnej głowie. Występuje także umaszczenie podpalane i białe, białe ze znaczeniami czarnymi lub podpalanymi lub białe z plamami czarnymi.
Inteligentne i przyjacielskie, lubią życie na łonie rodziny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Historia tej rasy nie jest do końca wyjaśniona – wiadomo, że psy te towarzyszyły plemionom nomadzkim południowej Sahary w polowaniach (m.in. Tuaregom). Dzięki swojej czujności były wykorzystywane także jako psy stróżujące. Charty afrykańskie były bardzo szanowane przez owe plemiona, miały wstęp do namiotów i były częstymi prezentami lub posagami.
Pies jest wysoki, o lekkim kośćcu i wydłużonym pysku. Sylwetka powinna być szczupła, a kości uwydatnione. Stop bardzo słabo zaznaczony, oczy dość duże, szeroko rozstawione. Głowa ma kształt gruszki. Uszy zwisające. Nogi długie i mocne.
Azawakh posiada w większym lub mniejszym stopniu białe znaczenia na łapach i ogonie. Kolorystycznie sierść może być od płowożółtej do czerwonej bądź brązowoczerwonej.
Psy tej rasy są niezależne, uznające zhierarchizowany model rodzinny, czyli taki, w którym pies podporządkowuje się tylko jednej osobie (liderowi), wobec której jest oddany.
Psy używane do polowań, szczególnie cenne, gdyż biegają niezwykle szybko, do 65 km/h, i, jak wszystkie charty, w odróżnieniu od pozostałych psów myśliwskich kierują się wzrokiem, a nie słuchem.
W Europie i Ameryce Północnej rasa ta jest bardzo rzadko spotykana.
Dzięki informacjom o tej rasie zebranym przez Xaviera Przeździeckiego został w 1982 roku ustalony wzorzec azawakha. Ten francuski oficer polskiego pochodzenia przyczynił się także do rozpowszechnienia tej rasy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jest to bardzo stara, jedna z najstarszych ras psów, zaliczana do psów pierwotnych. Powstała w górach Afganistanu, gdzie psy te były użytkowane jako psy myśliwskie i pasterskie. Powstanie rasy datuje się na czasy przed naszą erą. Ich wizerunki znane są z kamiennych rzeźb pochodzących z około 2200 p.n.e. Pierwotnie używane były do polowań na wilki, lisy i gazele, a także do pilnowania i obrony stad. Występowała w 3 odmianach, z których długowłosa dała początek dzisiejszym chartom afgańskim. W obrębie rasy wyhodowano 2 typy: pustynny (bell murray) oraz górski (ghazni). Zmniejszające się zainteresowanie rasą pustynną doprowadziło do zaprzestania jej hodowli.
Oryginalna nazwa rasy w języku paszto – tazi lub tażi – ma prawdopodobnie związek z nazwą rosyjskiej rasy tasy (bliskość południowej Rosji i Afganistanu przemawia za wspólnym początkiem obu ras). Uznając rasę za dobro narodowe, Afgańczycy nie zezwalali na eksport psów poza kraj – dopiero na początku XX wieku rasa trafiła do Anglii (w 1907) i innych krajów Europy, oraz do USA.
Umaszczenie różne – według wzorca rasy wszystkie maści są dopuszczalne, niepożądane są jedynie białe znaczenia (choć bywają egzemplarze całkowicie białe), zwłaszcza na głowie; często występuje czarna lub ciemna maska; charakterystyczne są długa grzywka na głowie i krótki ogon zwinięty przy końcu w pierścień.
Długa szata wymaga starannej pielęgnacji – strzyżenia i mycia; przeciętnie czesanie szaty zajmuje godzinę dwa razy w tygodniu; szczególnej uwagi wymagają uszy i ich okolice. Większość chartów afgańskich nie jest do końca posłuszna człowiekowi. Do chorób znamiennych dla rasy zaliczyć można alergie i raka. Jak większość chartów, wrażliwe są na anestetyki.
Niezależny pies cichy w domu, ale szybki i czynny na wolnym powietrzu, o żywym usposobieniu. Trudny do ułożenia; obecnie rzadko wykorzystywany w myślistwie, za to popularny na wystawach psów. Dzieci w domu tolerują, natomiast często dążą do dominacji nad innymi domowymi zwierzętami. Wymagają zabaw ruchowych dla "upustu" energii, lecz nie powinny być spuszczane ze smyczy na otwartym terenie (dobrym rozwiązaniem jest coursing).
Sierści chartów afgańskich używano do wyrobu delikatnych szali.
3 sierpnia 2005 roku, koreański naukowiec Woo Suk Hwang ogłosił, iż dokonał pierwszego udanego sklonowania psa. Klon rasy chart afgański otrzymał imię Snuppy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jest blisko spokrewniony z foxhoundem angielskim, który wraz z psami gończymi z Francji przyczynił się do powstania foxhoundów amerykańskich w XVIII wieku.
Lekko wysklepiona czaszka, średniej długości, proste i szerokie uszy. Głęboka klatka piersiowa, ukośne, muskularne łopatki, dobrze wysklepione żebra. Uda bardzo muskularne, a przednie nogi proste, średniej grubości. Podobny do foxhounda angielskiego.
Umaszczenie dopuszczalne w każdym kolorze, choć najczęściej jest trójkolorowe. Sierść krótka, twarda i przylegająca.
Aktywny i przyjazny.
Hoduje się go nie tylko na polowania, ale także jako psa wystawowego.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Głowa foxhounda angielskiego powinna być pełna, ale niezbyt ciężka. Czaszka szeroka, czoło wyraźne, pysk długi i dość szeroki, nos szeroki, o rozwartych nozdrzach. Uszy osadzone raczej nisko, wiszące, przylegające do policzków. Oczy ciemne, niezbyt duże, o przyjaznym spojrzeniu. Szyja długa, bez luźnej skóry, nie krótsza niż 25 cm (licząc od czaszki do barków). Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach, grzbiet prosty i równy, zad silny. Ogon osadzony dość wysoko, nie może być podkręcony. Nogi silne, proste, muskularne.
Niektóre samce hodowane na wystawy i pokazy są znacznie większe, a ich masa ciała przekracza 45 kg.
Włos jest krótki, przylegający o barwie czarnej, białej lub brązowej, występujących najczęściej w różnych kombinacjach, czasem z domieszką żółtego. Znaczenie na wystawach ma symetryczne rozmieszczenie łat i plam.
Foxhound angielski jest psem myśliwskim – posłusznym, czujnym, przyjaźnie usposobionym do ludzi, koni i innych psów. Rasa ta jest towarzyska, wesoła i aktywna. Jako pies wyłącznie towarzyszący, niemający możliwości brania udziału w polowaniach, potrzebuje ruchu.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkami seterów były spaniele. Początkowo psy tej rasy używane były do aportowania oraz wystawiania zwierzyny (głównie ptactwa), chwytanej następnie w sieć. Do ustabilizowania rasy przyczynił się angielski lord Edward Laverack w połowie XIX wieku. W przedwojennej Polsce setery angielskie często nazywane były laverackami, a sama rasa była wśród ziemiaństwa bardzo popularna. Z hodowli Laveracka pochodziły psy zakupione przez innego hodowcę Edwarda Llewelina, który również przyczynił się do stabilizacji i popularyzacji rasy.
głowa: długa, wąska, z wyraźnie zaznaczonym stopem; kufa o kwadratowym obrysie
oczy: ciemne, ciemnopiwne,
uszy: osadzone nisko, blisko głowy, w tylnej jej części,
tułów: dobrze umięśniony, z lekko łukowatymi lędźwiami i dobrze wysklepioną klatką piersiową,
ogon: zwężający się ku końcowi, osadzony nisko i noszony na wysokości bądź poniżej grzbietu.
Pofalowana, jedwabista, zawsze częściowo biała. Dopuszczalne rodzaje umaszczeń: blue belton (biało czarne), orange belton (biało pomarańczowe), tricolor (biało czarne z brązowymi paleniami na kufie i do połowy wysokości łap, czasem także na przedpiersiu), liver belton (biało wątrobiane) rzadko spotykane. Preferowane są setery angielskie cętkowane bez łat na tułowiu.
Do spożytkowania wrodzonej energii wskazany jest dla psów tej rasy intensywny ruch na dużych przestrzeniach. Szata wymaga wyczesywania przynajmniej raz w tygodniu.
Niezwykle przywiązuje się do właściciela. Bardzo przyjaźnie nastawiony do otoczenia co powoduje, iż nie sprawdza się w roli psa stróżującego. Łagodny wobec dzieci.
Pies myśliwski, pies-towarzysz.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa pochodzi od cocker spanieli angielskich, które około 1880 roku sprowadzono do Ameryki. Tu w latach 30. XX wieku uznano je za oddzielną rasę. W Anglii uczyniono to 35 lat później. W amerykańskich warunkach bardziej przydatny był mniejszy pies (polowano na drobniejsze niż w Anglii ptactwo), dlatego dążono do zmniejszenia jego rozmiarów.
głowa jest mocno zaokrąglona, czaszka z wydatnymi kośćmi pod brwiami; kufa krótsza niż u angielskiego cocker spaniela. Stop bardzo wyraźnie zaznaczony.
oczy od orzechowych do czarnych, pożądane jak najciemniejsze; okrągłe w kształcie.
uszy zwisają, osadzone na poziomie oczu lub poniżej ich dolnej krawędzi.
tułów jest zwarty, optycznie mocny, głęboka klatka piersiowa.
ogon jest noszony na wysokości grzbietu lub tuż ponad nim
Szata jest gładka lub lekko sfalowana, jedwabista, gęsta, dłuższa niż u angielskiego cocker spaniela. Umaszczenie jest zróżnicowane.
Rasa o bujnej szacie, ale nie sprawiającej większych problemów przy systematycznej pielęgnacji. Kąpiele, strzyżenie i czesanie raz na 2-4 tygodnie. Uwielbia towarzystwo człowieka, bez znaczenia czy na kanapie w domu, czy na dłuższym spacerze, pies dla każdego. Lubi spacerować ale dłuższe wycieczki nie są konieczne.
Psy tej rasy są łagodne, energiczne. Kochają człowieka. Nie sprawiają większych problemów kiedy zostają same w domu.
Dziś najczęściej jest hodowany jako pies rodzinny, do towarzystwa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do wypłaszania ptactwa łownego.
Początkowo słowo "spaniel" było terminem ogólnym i oznaczało psa myśliwskiego określonego typu. W końcu zaczęto rozróżniać spaniele służące do pracy w wodzie (dowodne) i inne, które pomagały myśliwym na lądzie (lądowe). Spaniele lądowe zostały później podzielone na wystawiające zwierzynę (setery) i springery, które wypłaszały ptaki z zarośli, umożliwiając myśliwym ich ustrzelenie. Te dawne springer spaniele są przodkami wszystkich obecnie uznawanych ras spanieli użytkowanych. Zdarzało się, że z jednego miotu szczeniąt pochodziły psy większe - springery, używane do wypłaszania dużych ptaków, i mniejsze których zadaniem było zmuszanie do lotu drobniejsze ptactwo, takie jak słonki. Własnie od słonki (ang. woodcock) pochodzi pierwszy człon nazwy rasy.
Rasa cocker spaniel angielski znana jest od XIX wieku, chociaż jej początki sięgają kilkuset lat wcześniej, u ówczesnych psów w typie spaniela. Ogólnie przyjmuje się, że nazwa "spaniel" pochodzi od starofrancuskiego słowa "espaigneul", oznaczającego psa hiszpańskiego co wskazuje na pochodzenie spanieli od psów, hodowanych w Hiszpanii - specjalnie do polowania i aportowania.
Spaniele przybyły do Anglii wraz ze swoimi hiszpańskimi właścicielami, a niektórzy angielscy arystokraci kupili lub otrzymali je jako podarki. Wykorzystywali te psy w swoich posiadłościach do celów myśliwskich. Wzrost popularności spanieli odzwierciedlają liczne wzmianki w literaturze angielskiej, w tym w dziełach Geoffreya Chaucera z XIV wieku i w sztukach William Shakespeare`a w XVI wieku.
W roku 1893 Kennel Club w Wielkiej Brytanii uznał cocker spaniele za odrębną rasę (określenie "angielski" dodano do nazwy rasy później). W 1902 wydano oddzielny jego wzorzec. Od tego czasu obowiązkowo prowadzone są osobne linie hodowlane dla springer spanieli i cocker spanieli. Ta rasa znalazła licznych zwolenników także w Ameryce, ale już na początku XX wieku zaczęto hodować cocker spaniele w typie amerykańskim. Te psy były trochę mniejsze od angielskich cockerów, a amerykańscy hodowcy zwracali większą uwagę na walory wystawowe niż użytkowe tych psów. W tym czasie w Ameryce oba typy cocker spanieli konkurowały ze sobą.
Dopiero w 1946 roku American Kennel Club (AKC) uznał oba typy cockerów za odrębne rasy i przyjął dla nich nazwy cocker spaniel angielski i cocker spaniel amerykański. Pod koniec lat 50 XX wieku cocker spaniel angielski cieszył się już dużą popularnością na całym świecie.
Niewielki pies o wyważonej i zwartej sylwetce. Długość mierzona od kłębu do nasady ogona powinna odpowiadać wysokości psa w kłębie.
Głowa:wydłużona, sucha, delikatnie rzeźbiona. Czaszka dobrze rozwinięta, w górnej części lekko wysklepiona w formie kopuły. Guz potyliczny średnio rozwinięty, łuki brwiowe dobrze rozwinięte. Kufa kwadratowa, w górnej części prosta i szeroka, lekko zwężająca się w kierunku nosa. Stop jest wyraźny, zgryz nożycowy.
Oczy: rozwarte, ale nie wypukłe, błyszczące. Kolor ciemnoorzechowy, brązowy lub prawie czarny dostosowany do umaszczenia, nigdy jasny.
Uszy: zwisające i nisko osadzone, na poziomie oczu lub niżej. Ich długość powinna sięgac minimum końca nosa. Pokryte długim, jedwabistym włosem, który może być skręcony.
Tułów: mocny i zwarty, linia grzbietu krótka, opadająca lekko ku tyłowi. Kłąb wyraźny.
Klatka piersiowa jest głęboka, dobrze rozwinięta, sięga do połowy łokcia. Łopatki długie, skośnie ustawione, cienkie. Zad szeroki, zaokrąglony, muskularny.
Kończyny przednie: proste, mocne, stosunkowo krótkie, z umiarkowanym piórem z tyłu.
Kończyny tylne: proste i mocne. Staw skokowy mocny, wyraźny. Podudzie nisko kątowane.
Ogon: osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, pozostawiony w stanie naturalnym. Nie podniesiony, raczej na linii grzbietu, jednak im niżej, tym lepiej. Ogon w czasie pracy psa powinien być nieustannie w ruchu. Wszystkie psy urodzone w Polsce po 01.01.2012r. muszą mieć pozostawione naturalne uszy i ogony.DZ.U.2011,nr 230, poz.1373.
Szata jest jedwabista, gładka, przylegająca. Krótka na głowie, niezbyt długa na grzbiecie i obfita na łapach. Nie może być sztywna ani skręcona.
Maść jest jednokolorowa (złota, czarna, czekoladowa, sobolowa, czarna-podpalana, czekoladowo-podpalana) lub kolorowa (biało-czarna, biało-złota, biało-pomarańczowa, biało-czekoladowa, blue roan, orange roan, lemon roan, liver roan, tricolour). U psów jednokolorowych kolor biały dopuszczalny jest tylko na klatce piersiowej (przedpiersi).
Wymaga regularnego czesania i szczotkowania. W razie potrzeby można kąpać lub używać suchego szamponu. Włosy na stopach należy szczesywać na palce i przycinać równolegle do podeszew. Należy wyskubać włosy wokół poduszeczek, ale nie spomiędzy palców.
Posiada skłonności do schorzeń oczu i stanów zapalnych uszu z powodu ograniczonej wentylacji kanału słuchowego.
Cocker spaniel angielski jest to pies wesoły i żywy, dobry towarzysz dla ludzi lubiących ruch. Jest psem ciekawym i śmiałym, z dużą skłonnością do zabaw.Spontanicznie reaguje merdając nie tylko ogonem, lecz i całą tylną częścią ciała. Alarmuje właściciela o wtargnięciu kogoś obcego na jego teren.
Cocker spaniel angielski jest psem myśliwskim (płochacz), lecz sprawdza się również jako aporter drobnej zwierzyny. Do II wojny światowej był najbardziej cenionym psem do towarzystwa. Obecnie najczęściej hodowany jako pies rodzinny.
żródło: http://pl.wikipedia.org
W Ameryce irish water spaniele krzyżowano z Curly Coated Retrieverami oraz prawdopodobnie z angielskimi spanielami wodnymi. W ten sposób został on przystosowany do amerykańskich warunków polowań w wodzie, szuwarach i lasach.
Pies ten od irish water spaniela różni się wielkością i bardziej płaskim, owłosionym ciemieniem oraz mniej wyraźnie zaznaczonym przełomem czołowo-nosowym.
Umaszczenie wątrobiane lub czekoladowe. Dopuszczalne małe białe znakowania na piersiach i palcach.
Pies tej rasy nie wykazuje agresji, jest rodzinnym psem, akceptującym w zupełności dzieci.
Pies wykorzystywany do aportowania ptactwa wodnego, jest także psem stróżującym.
Psy tej rasy są bardzo rzadko spotykane w Polsce.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Dawną różnorodną grupę psów określanych "spanielami lądowymi" podzielono na dwie grupy ze względu na wielkość - te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), gdyż służyły głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników; z momentem wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania. Pochodzi z linii hodowlanej wcześniej zwanej spanielem z Norfolk. Uchodzi za przodka wszystkich rodzajów spanieli z wyjątkiem clumber spaniela.
Głowa: dość szeroka, stop wyraźnie zaznaczony, bruzda pomiędzy oczami,
Oczy: ciemnoorzechowe, łagodne i uważne; wadą jest widok trzeciej powieki,
Uszy: osadzone blisko głowy, na linii oczu, zwisające,
Tułów: silnie umięśniony, z dobrze rozwiniętą, głęboką klatką piersiową,
Ogon: nisko sadzony, noszony poziomo, dobrze owłosiony; (tradycyjnie - przycięty), aktualnie już nie cięty.
Szata jest gładka, dość gęsta, średniej długości, przylegająca - chroniąca psa przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. Dopuszcza się każdy kolor występujący u spanieli lądowych jednak najbardziej pożądane jest umaszczenie biało brunatny i biało czarne, także z podpalanymi plamami.
Springer spaniel angielski potrzebuje regularnego ruchu - spaceru i wybiegania; sierść wymaga regularnej pielęgnacji. Ciężkie, zwisające uszy podatne są na stany zapalne. Zdarzają się też uczulenia, choroby oczu oraz dysplazja stawu biodrowego i łokciowego.
Springer spaniel angielski jest psem posłusznym, opanowanym, dobrym aport, także z wody. Wobec obcych zachowuje się z rezerwą. Towarzyski, tolerujący dzieci.
Wszechstronny pies myśliwski.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała w XVI wieku. Jest jedną z rdzennych ras francuskich psów myśliwskich. Wywodzi się od niej wiele ras psów gończych. Jest wynikiem krzyżówek psów gończych z wyżłami.
Sylwetka nieduża, muskularna, z długą, mocną szyją i długim ogonem w kształcie sierpa. Głowa z kwadratowym pyskiem, szeroką czaszką, czarnym nosem i długimi płaskimi uszami, osadzonymi na linii oczu.
Umaszczenie jest trójkolorowe, z wyraźnym czaprakiem. Sierść krótka i przylegająca.
Żywy i przyjazny.
Pies wykorzystywany do polowań na drobną zwierzynę, głównie zające.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzenie tego psa nie jest pewne, ale na niewątpliwie to stara rasa, prawdopodobnie spokrewniona ze starożytnym gończym na kuropatwy.
Ta rasa wyżłów ma dużą, ciężką głowę w stosunku do raczej smukłego, dobrze umięśnionego tułowia.
Sierść jest krótka i delikatna, wyłącznie ciemnobrązowa z białym, często wyraźnie dropiata.
Wyżeł hiszpański z Burgos to wytrzymały i konsekwentny myśliwy zdolny do pracy na każdym terenie. Zwykle jest odważny i zacięty, a jednocześnie opanowany i czujny. W stosunku do innych psów nie powinien zachowywać się agresywnie, ani bojaźliwie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Basset jest potomkiem ciężkiego, obecnie już nieistniejącego francuskiego basseta d'Artois i lżejszego baseta artesien normand. Ten silny, krótkonogi pies gończy zrodził się we Francji pod koniec XVI wieku. Kształt głowy i ostrość węchu sugerują bliskie pokrewieństwo z bloodhoundem. Basset mógł powstać przez mutację w tej rasie, która spowodowała karłowatość. Na początku XIX wieku bassety udowodniły swoją przydatność dla myśliwych polujących pieszo. Chociaż powolne, z łatwością mogą być używane do polowań na zające, króliki i bażanty.
Nazwa pochodzi od francuskiego słowa bas (niski).
Oczy:
Ciemne, orzechowe lub brązowe, w zależności od maści. Czerwień dolnej powieki jest ledwo widoczna.
Uszy:
Osadzone poniżej poziomu oczu, długie, masywne, wiotkie, aksamitne i zawijające się do wewnątrz.
Głowa:
Wysklepiona, z widocznym guzem potylicznym, kilka fałd koło brwi i obfite, ciężkie fafle.
Tułów:
Szeroki, długi, prosty grzbiet. Klatka piersiowa umiarkowanie głęboka.
Kończyny:
Krótkie, silne, z mocnym kośćcem. Z przodu stawy nadgarstkowe wyginają się trochę do środka, ale nie na tyle, aby się stykać. Są pofałdowane .
Ogon:
Długi, silny, zwężający się i prosty, ale lekko zagięty, gdy pies się rusza.
Sierść gładka, krótka, przylegająca. Maść zróżnicowana.
Nadaje się do małego mieszkania, o ile właściciel zapewni mu odpowiednią ilość ruchu. Rasa ta podatna jest na zapalenie spojówek. Nie wymagają częstych kąpieli i szczotkowania. Dodatkowo młode psy są podatne na okaleczenia końcówek uszu podczas chodzenia, stąd wymagają odpowiedniego ich zabezpieczenia i pielęgnacji. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
Jest z natury upartym psem myśliwskim. Zaletami jego są wytrwałość, odwaga. Jest odporny i oddany, toleruje dzieci.
Pierwotnie pies tej rasy był cenionym tropowcem, często używanym do polowań na zające. Pomimo tego, że ma rodowód psa myśliwskiego, hoduje się go obecnie głównie jako psa rodzinnego.
żródło: http://pl.wikipedia.org
en jak i Petit Basset Griffon Vendéen pochodzą od Grand Griffon Vendéen.
Ten basset różni się od swojego mniejszego krewnego tylko wzrostem. W umaszczeniu dwu- i trójkolorowych psów przeważa biel. Są to aktywne psy gończe, używane do polowań na króliki i zające. Ich klatka jest szeroka i głęboka, nogi o grubych kościach są bardziej proste niż u większości bassetów, stopy duże i silne.
Jest to rasa niezależna ale serdeczna.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Petit Basset Griffon Vendéen jest krótkonożnym psem gończym, który wraz z Grand Basset Griffon Vendéen, pochodzi od wysokonożnego Griffon Vendéen. Wyhodowany został w regionie Wandea (Vendée) w południowo-zachodniej Francji pod koniec XIX wieku, przez hrabiego Christiana d'Elve z Maxenne.
Petit Basset Griffon Vendéen to miniaturowy basset o proporcjonalnie zmniejszonych wymiarach, który zachował pasję łowiecką, żywe usposobienie i werwę. Obecnie używany jest do polowań na zające i króliki. Przyjazny wobec ludzi i dzieci, potrzebuje możliwości realizowania swoich potrzeb ruchowych.
Petit Basset Griffon Vendéen jest bardzo popularny we Francji, zdobywa także popularność na wystawach w Wielkiej Brytanii.
Słowo Griffon we Francji oznacza psa o szorstkim, długim włosie.
Według Hansa Räbera istnieje możliwość, że przodkiem Petit Basset Griffon Vendéen mógł być mały briquet.
żródło: http://pl.wikipedia.org
jeden z najstarszych psów krótkonożnych. Rasa powstała poprzez skrzyżowanie dwóch podobnych w typie psów: basseta normandzkiego (o cięższej konstrukcji) i basseta artezyjskiego (delikatniejszego, zwanego tez bassetem d'Artois). Obydwa powstały wskutek mutacji, tzw. hondrodystrophia phaetalis (płodowy niedorozwój chrząstki) ze swoich długonożnych odpowiedników: dużego gończego normandzkiego i Chien d'Artois. Dysfunkcja rozwojowa polega na tym, że — na skutek niedoborów hormonalnych — w życiu płodowym kości długie szczeniąt nie rosną wzdłuż, podczas gdy wszystkie inne rozwijają się prawidłowo.
Wszystkie francuskie bassety, z wyjątkiem gryfonów (petite i grand) powstawały w wyniku wspomnianej mutacji z gończych długonożnych, a nie poprzez krzyżowanie z innymi bassetami.
Do tej pory wyróżnia się dwie linie hodowlane: artezyjską (psy o lżejszej konstytucji) i normandzką (psy cięższe, do 25 kg). Preferowane jest krzyżowanie pomiędzy tymi dwiema liniami w celu uzyskania osobników pośrednich.
Od rasy basset hound bassety artezyjsko-normandzkie różnią się lżejszą konstrukcją, brakiem widocznych spojówek, mniejszym luzem podgardla, wyłącznie klasycznym umaszczeniem i, oczywiście, masą ciała (dwukrotnie niższą niż u rasy pochodzenia brytyjskiego).
Bassety artezyjsko-normandzkie cechuje klasyczne umaszczenie tricolor (biało-płowe z czarnym czaprakiem), rzadko i endemicznie spotyka się psy dwukolorowe. Preferowane są białe łapy. Łapy tylne powinny być niewykątowane, ułożone równolegle. Przednie mogą mieć ustawienie lekko skośne, ale jedynie w nadgarstkach. Na skroniach powinny być widoczne ciemne znaczenia. Skóra pod sierścią jest jasna, z okresowo (w lecie) występujacymi ciemniejszymi plamami. Ogon powinien być spiczasto zakończony i sięgać dokładnie do ziemi.
Potrzebują dużo ruchu. Nawet do 3—4 godzin dziennie (minimum 2 godziny, podzielone na trzy spacery w ciągu dnia). Okrywa włosowa nie jest wymagająca. Wystarczy szczotkować w okresach ciepłych, kiedy temperatura przekracza 15—20 °C. Psy są pozbawione podszerstka, dlatego też wymagają zabezpieczania w zimie (np. praparatami przeciw odmrożeniom łap). Nie należy wychodzić na dłuższe spacery, kiedy temperatura spadnie poniżej 15 °C.
Basset artezyjsko-normandzki był i jest nadal używany do polowań w sforze na zwierzynę wymagającą tak wolnych psów gończych, żeby jej nie przegoniły. Właśnie za względu na wolniejszy bieg bassety były hodowane do tych celów, do których psy długonożne były zbyt szybkie.
Bassety te są łagodne i cierpliwe, nadają się nawet do małych dzieci. Jako że mają nieco obniżony próg bólu i czucia — pozwalają dzieciom na stosunkowo dużą niedelikatność. Są towarzyskie, serdeczne, kontaktowe — wyczuwają nastroje i emocje domowników. Wymagają konsekwencji i dużych nakładów wychowawczych, ponieważ cechuje je upór i niezależność, jak również silna wola i podążanie za instynktem.
W Polsce są rasą wyjątkowo rzadką. Do tej pory udały się jedynie dwa mioty, które częściowo pozostały w kraju. Łącznie jest to kilkanaście osobników.
Basset artezyjsko-normandzki dał również początek basset houndom. W XIX wieku wyspiarze sprowadzili tę rasę oraz (występującego jeszcze ówcześnie) basseta normandzkiego i krzyżowali, uzyskując wersję pośrednią, którą następnie skrzyżowano z ogarem angielskim. Basset hound powstał w wyniku pierwszego w historii udanego sztucznego unasienniania zwierząt, podczas którego sukę rasy blood hound (ogar angielski) zapłodniono nasieniem samca uzyskanej wcześniej rasy pośredniej. Basset hound odziedziczył po francuskich przodkach między innymi krótkonożność, po ogarze zaś ciężki tułów i luźne podgardle.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała w XVII wieku. Wymarła w 1911 roku. Dzięki M. Alainowi Bourbounowi obecne bassety gryfońskie zostały odtworzone na jej podobieństwo.
Stosunkowo długi, wąski ogon. Mocne, owalne stopy.
Umaszczenie jest trójkolorowe, z przewagą bieli, czarnym nakrapianiem na tułowiu i głowie oraz rudym podpalaniem na głowie. Sierść krótka.
Przyjazny, aktywny i pełen temperamentu.
Pies ten jest zarówno psem myśliwskim, jak i dobrym towarzyszem człowieka.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Barbet jest jedną z najstarszych ras psów. Pierwszy raz nazwa Barbet została użyta przez Jacques du Fouilloux w XVI wieku . Barbety były psami myśliwskimi obecnymi na dworach Królów Francji m.in Henryka II i Henryka IV. W 1758 roku w "Historii Naturalnej" hrabiego Georges'a Louisa de Buffona widnieje najstarsza grafika przedstawiająca tzw. "dużego Barbeta". W XVIII i XIX wieku selekcja tego typu psów myśliwskich określanych jako "Barbety", doprowadziła do ostatecznego wykształcenia się dwóch rodzajów psów - mniejszego Pudla (fr. Caniche), oraz psa bardziej typu wiejskiego, większego - Barbeta, choć jeszcze wydana w 1922 Encyklopedia Larrouse'a nie odróżniała tych ras, traktując je jako jedną. Barbety były wielokrotnie krzyżowane z innymi rasami m.in. z Berger de Crau, Bouvierem i Irlandzkim Spanielem Wodnym. Blisko spokrewniony z Barbetem był Gryfon Bouleta obecnie wymarły. Barbet o nazwie Janus był jednym z ośmiu psów, które hrabia Eduard Korthals użył do wyhodowania Gryfona Korthalsa. Barbety towarzyszyły Wielkiej Armii Napoleona, najsłynniejszy z nich Moustache, doczekał się swojego pomnika w Asnières-sur-Seine. Barbet był też prawdopodobnie pierwszym sztucznie unasiennionym zwierzęciem, dokonał tego w 1779 roku Lazzaro Spallanzani. W 1891 roku powstał pierwszy standard rasy przyjęty w 1896. Za psa wzorcowego posłużył Pilote (ustalał wymiary psa od 45 cm do 55). W początkach XX wieku, postępująca industrializacja Francji, osuszanie bagien, na których Barbety sprawdzały się najlepiej jako psy użytkowe oraz zanik kultury myśliwskiej, doprowadziły do znacznego ograniczenia liczebności rasy.
Po I Wojnie Światowej istniały tylko dwie hodowle na południu Francji - Floriac w Dordogne prowadzona przez Le Houeller'a oraz Mas De la Chapelle w Graveson prowadzona przez dr Charles'a Vincenti. Druga Wojna Światowa przyniosła kres zorganizowanej pracy hodowlanej i zagroziła dalszemu istnieniu rasy. Szczątkowa liczba psów, już nierejestrowanych w Société Centrale Canine, przetrwała na farmach w okolicach Graveson. W latach 50-tych i 60-tych ostatnia linia Barbetów żyła na farmie braci Ayme. W roku 1969 pierwszy z tych Barbetów - R'Lucky został zarejestrowany w Société Centrale Canine jako Titre Initial (T.I) Następnie do hodowli były wprowadzane kolejne psy w typie Barbeta uzyskujące status Titre Initial. Do początku lat 80-tych trwał powolny, za to stabilny proces odbudowy rasy. Do 1986 rasa należała do grupy wyżłów i psów gończych. Inna nazwa rasy to Griffon d’arrêt à Poil Laineux .
Z nazwą tej rasy wiążą się francuskie powiedzenia:
"crotté comme un Barbet" - być brudnym jak Barbet,
"Suivre quelqu’un comme un Barbet" - podążać za kimś jak Barbet,
"C’est un Barbet!" - to po prostu Barbet! (myśliwskie zawołanie po aporcie postrzałki).
Barbety są psami średniej wielkości o proporcjonalnej budowie ciała. Charakterystyczną cechą rasy jest kędzierzawa bądź falująca, wełnista i długa sierść, która umożliwia psu pracę w niesprzyjających warunkach. Sierść równomiernie pokrywa całe ciało nadając psu naturalny wygląd, który jest charakterystyczną cechą rasy. Gęsta sierść formuje na pysku psa charakterystyczną brodę od której to rasa wywodzi swoją nazwę (fr. barbe). Sierści tej Barbet nie gubi. Umaszczenie psów jest czarne, szare (obecnie nie występuje a spotykane współcześnie szare umaszczenie jest efektem postępującego z wiekiem szarzenia na skutek ekspresjii locusu g, pochodzącego od Pudli) czekoladowe, płowe, piaskowe lub białe. Pies może mieć łaty dowolnej wielkości w kolorze białym w połączeniu z jakimkolwiek kolorem podstawowym. Odcień powinien być jednakowy na całym ciele Barbet jest silnym, zwartym i wytrzymałym psem, o szerokiej głowie i głębokiej szerokiej klatce piersiowej.
Głowa:
Kufa nieco krótsza od czaszki oraz nieco większa długość tułowia od wysokości w kłębie to podstawowe proporcje zaznaczone w standardzie rasy. Włos na głowie podobnie jak na cały ciele ma być długi i obfity, oznacza to, że sierść psa opada na grzbiet nosa, broda jest obfita i długa a na całej długości kufy pies ma wąsy. Czaszka psa powinna być szeroka i zaokrąglona, a stop - wyraźny. Nos psa jest stosunkowo duży o szerokim grzbiecie, czarny lub czekoladowy, w zależności od umaszczenia. Wargi powinny być grube, dobrze pigmentowane zakryte długim włosem, podobnie jak w przypadku nosa dopuszczalny kolor pigmentu i krawędzi warg to czekoladowy bądź czarny. Oczy okrągłe, pożądane ciemno brązowe. Jedną z charakterystycznych cech rasy są uszy, powinny być one nisko osadzone (linia oczu lub niżej), długie (ułożone wzdłuż kufy wraz z włosem powinny sięgać co najmniej 5 cm poza nos, a małżowina sięga dalej, niż kącik warg), szerokie i płaskie, porośnięte długim włosem.
Tułów i kończyny:
Budowa tułowia oraz kończyn Barbeta musi odpowiadać jego charakterystyce użytkowej, czyli pracy w ciężkich warunkach. Grzbiet powinien być mocny i dobrze zaznaczony, nie może być wklęsły. Lędźwie wysklepione, krótkie i mocne. Klatka piersiowa - szeroka i pojemna, sięgająca łokcia. Ogon długi, co pomaga w pływaniu, nisko osadzony z charakterystycznym haczykiem na końcu (ogon noszony ponad linią grzbietu byłby poważną wadą, gdyż zahaczałby o krzewy i gałęzie drzew). Kończyny muszą być mocne i silnie, tak by były wstanie unieść psa np. w sytuacji gdy wychodzi z wody na stromy brzeg niosąc aport, dlatego standard wymagana silnego umięśnienie ramion, przedramion i ud. Śródstopie powinno być pionowe a sama łapa duża, okrągła (by pies nie zapadał się w grząskim gruncie) i mocno owłosiona. Ruch psa jest swobodny, kończyny poruszają się równolegle wobec linii środkowej tułowia. Tylno kończyny dają mocny napęd.
Szata i skóra Barbeta pełni przede wszystkim funkcję ochronną, zarówno przed zimnem jak i urazami. Skóra powinna być gruba a sama sierść pokrywająca całe ciało - obfita, długa, wełnista i kędzierzawa (może tworzyć sznury bądź loki). Naturalny wygląd okrywy jest najważniejszą i niezbędną cechą rasy. Modelowanie sierści dopuszczalne jest o tyle, o ile pomaga psu w pracy lub ułatwia codzienne utrzymanie.
Żywienie Barbeta niczym nie odbiega od żywienia innych psów z powodzeniem można stosować karmę jak i BARF. Pielęgnacja ogranicza się do regularnego kontrolowania stanu małżowin usznych, które mają tendencję do zarastania co w połączeniu ze słabą wentylacją ucha i częstymi kąpielami, może prowadzić do powstania stanów zapalnych. Pielęgnacja włosa ogranicza się do niezbyt częstego szczotkowania bądź czesania w przypadku włosa dobrej jakości. Im gorsza jakość włosa (suchy i mocno kręcony) tym więcej czasu i wysiłku kosztuje utrzymanie okrywy w należytym stanie, prowadząc czasem do konieczności regularnego strzyżenia. Psa nie należy zbyt często kąpać z użyciem szamponu, gdyż prowadzi to do zniszczenia warstwy ochronnej włosa i skóry. W upalne dni trzeba zapewnić psu chłodne i zacienione miejsce oraz możliwość kąpieli, za to zimą gruba okrywa powoduje, że pies wytrzymuje niskie temperatury.
Standardowym badaniem jakie wykonują hodowcy jest prześwietlenie w kierunku dysplazji bioder i łokci, oraz badanie oczu (pojedyncze przypadki entropii). Znane są również przypadki epilepsji, badania nad oznaczeniem genu odpowiedzialnego za chorobę prowadzi obecnie Uniwersytet w Helsinkach . Dobrze prowadzony Barbet żyje około 13-15 lat, najdłużej odnotowanym żyjącym psem był UGLI Poppenspäler's, który dożył 18 lat. Poważnym zagrożeniem dla rasy jest niewielka populacja , o wąskiej i mało zróżnicowanej puli genetycznej .
Barbet to pies wesoły i pogodny, na co dzień opanowany, w zabawie żywiołowy. Mała szczekliwość w połączeniu z ufnym i pozbawionym agresji charakterem nie czynią z niego dobrego psa stróżującego. Barbet jest psem towarzyskim, przywiązuje się do właściciela. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, dobrze sprawdza się w kontaktach z dziećmi jak również z innymi zwierzętami domowymi. Barbety łatwo i szybko się uczą. Pies może mieszkać w bloku jak i w domu z ogrodem, ale potrzebuje ruchu. Duża skłonność do wody wynika z użytkowości tej rasy jako aporterów. Barbety wykorzystywane są do pracy z niewidomymi jak również w charakterze psów terapeutycznych . Barbety mogą brać udział w próbach pracy psów myśliwskich, wyszkolone psy sprawdzają się w charakterze płochaczy i aporterów.
Barbet nie jest psem o dominującym charakterze i nie sprawia problemów wychowawczych. Wymaga jednak zapewnić mu odpowiednią dawkę wysiłku fizycznego i psychicznego. Ufny i wesoły charakter, może powodować problemy z przywołaniem psa. Łatwy w szkoleniu i inteligentny, może brać udział w takich konkurencjach jak: agility, obedience, dock-diving.
Wady:
Standard rasy wymienia kilkanaście podstawowych wad, z czego najpoważniejsza jest agresja lub wyraźna lękliwość, ponadto psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
Nazwa może pochodzić od celtyckiego słowa beag (mały) lub francuskiego begueule (rozdziawiony pysk).
Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.
Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
Oczy nie są osadzone głęboko, ani nie są zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:
problemy związane z urazami,
infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.
Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.
Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.
Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.
W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Beagle harrier powstał pod koniec XIX wieku ze skrzyżowania beagla z harrierem oraz z niewielkim udziałem poitevina.
Sylwetka Beagle'a-Harierr'a jest mocno umięśniona i smukła.
Umaszczenie najczęściej jest tricolor biało-rudo-czarne.
Beagle Harrier z natury jest bardzo zdrową rasą. Żyje do około 12-14 lat. Problemy może jedynie sprawiać dysplazja bioder.
Rasa ta miała polować na stada jeleni i zająców. Jest wytrwałym psem myśliwskim oraz spokojnym i łagodnym psem do towarzystwa, idealnym dla dzieci.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Nazwa Bloodhound skojarzeniowo wskazuje na psa pracującego "na farbie", czyli idącego za śladami krwi rannej ofiary, jednak wcześniejsza nazwa angielska "blooded hound" oznaczała psa "czystej krwi". Fakt ten znajduje potwierdzenie w historii tej rasy. Współczesne Bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci, jako zapaleni myśliwi objęli swoją opieką. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i Bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim.
Istnieją przekazy piśmienne podające, że w XI wieku na Wyspach Brytyjskich istniały psy myśliwskie (bloodhoundy), które mieszano z psami przywiezionymi z kontynentu i wykorzystywano je jako niezrównanych tropicieli m.in. do pogoni za zbiegłymi więźniami. Tego typu psy posiadały głównie wyższe stany w społeczeństwie feudalnym.
W roku 2001 wzorzec bloodhounda został zmodyfikowany, kładąc nacisk na użytkowe walory, współczesne psy są nieco lżejsze i sprawniejsze niż te hodowane u schyłku ubiegłego stulecia.
Za najbardziej typowe cechy rasy uważa się:
duże fafle ,zwisające nawet 5 cm poniżej żuchwy
charakterystyczną wąską głowę z wyraźnym guzem potylicznym i z pofałdowaną obfitą skórą (głowa samców jest mocniejsza, a skóra bardziej pomarszczona niż u suk)
oryginalny, bardzo wydatny ruch, przypominający swingowanie. Obecny bloodhound nie jest już psem powolnym ani ociężałym, takie psy nie są pożądane w hodowli, która stawia na psa energicznego, szlachetnego, masywnego i kościstego ale nie limfatycznego.
Krótka sierść. Umaszczenie rdzawobrązowe lub czarno-rdzawo-brązowe. Akceptowane są małe plamy w kolorze białym na ogonie, łapach i klatce piersiowej. Psy o maści płowej muszą mieć wyraźnie pigmentowany nos.
Wymaga sporej dawki ruchu . Potrzebuje także raz na jakiś czas diety .
W stosunku do obcych nieufny. W pracy jest uparty i zacięty. Dla znanych mu osób łagodny i serdeczny.
Pies o nadzwyczaj czułym węchu i pasji poszukiwawczej, sprawdza się przede wszystkim jako znakomity sojusznik policji i służb ratowniczych, podczas gdy nie używa się go już do polowań, choć z powodzeniem startuje w konkursach myśliwskich dla tropowców. Jest pierwszą rasą, która została wykorzystana w służbach porządkowych - miało to miejsce w roku 1805 w Anglii. Dziś bloodhoundy i ich krzyżówki są chętnie używane przez służby śledcze w wielu krajach, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i USA. Sprawdza się także w programach terapii kontaktowej z udziałem zwierząt.
Bloodhound cieszy się dużą popularnością w USA. W Polsce występuje nielicznie.
W USA Bloodhound zainspirował m.in. Walta Disneya do stworzenia postaci psów Pluto i Goofy, a także autorów programu społecznego zapobiegającego przestępczości i adresowanego do młodzieży i dzieci. Postać bloodhounda McGruffa towarzyszy od dzieciństwa już kilku pokoleniom młodych Amerykanów. Bloodhound sprowadzony do Polski w średniowieczu jest przodkiem ras gończych : ogara i gończego polskiego.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa wywodzi się od posokowców hanowerskich, a powstała w XIX wieku w wyniku krzyżówek z psami gończymi z Bawarii i Tyrolu – głównie gończym tyrolskim, gończym alpejskim, jamnikogończym. Celem prac hodowlanych było uzyskanie psa tropiącego lżejszego niż posokowiec hanowerski i przydatnego do pracy w górach. Ostatecznie klub rasy powstał w 1912 w Monachium pod nazwą Klub für Bayerische Gebirgsschweißhunde. Rasa zdobywała sobie stopniowo popularność, szczególnie w Austrii i na Węgrzech, natomiast w Polsce pojawiła się w latach 70. XX wieku.
głowa: stosunkowo szeroka, płasko wysklepiona, czoło wyraźnie odgraniczone, dobrze rozwinięte łuki brwiowe, guz potyliczny miernie wyrazisty, wyraźna linia stopu
oczy: klarowne o bystrym spojrzeniu, ciemnobrązowe lub nieco jaśniejsze
uszy: długości nieco większej niż średnia, ale sięgające najwyżej do czubka nosa, ciężkie, wysoko i szeroko osadzone, u dołu zaokrąglone bez skręceń zwieszają się w dół przylegając do policzków
tułów: linia górna od kłębu do kończyn tylnych lekko wznosząca się. Kłąb mało wyraźny. Płynne przejście szyi w grzbiet. Grzbiet mocny i sprężysty. Lędźwie stosunkowo krótkie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione. Krzyż długi i dość płasko przebiegający. Klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, dobrze rozwinięte przedpiersie; owalny kościec z daleko do tyłu sięgającymi żebrami. Linia dolna stopniowo do tyłu wznosząca się; brzuch lekko podciągnięty.
ogon: średniej długości, sięgający najwyżej do stawów skokowych; wysoko osadzony; noszony poziomo lub lekko skośnie zwieszony.
Sierść gęsta, gładko przylegająca, umiarkowanie szorstka z niewielkim połyskiem; delikatniejsza na głowie i uszach, dłuższa i bardziej szorstka na brzuchu, kończynach i ogonie.
Umaszczenie to soczysta czerwień, czerwień jelenia, czerwień brunatna, czerwonożółte, również blado żółte do pszenicznego; czerwono-szare jak zimowa suknia zwierzyny płowej, także podpalane lub ciemno pręgowane. Na grzbiecie zabarwienie podstawowe jest często bardziej intensywne. Kufa i uszy ciemne. Ogon przeważnie ciemno pręgowany. Mała, jasna plama na piersi jest dopuszczalna.
Spokojny i zrównoważony, przywiązany do swego właściciela, powściągliwy w stosunku do obcych. Odpowiada stawianym wymaganiom jako pies pewny siebie, nie bojący się, niełatwy w prowadzeniu, który dopiero w sytuacji zagrożenia może być agresywy. Jest to pies aktywny i inteligentny. Uwielbia bieganie, tropienie oraz kopanie. Łatwo się uczą, choć tresura na psa myśliwskiego może potrwać kilka lat. Posokowca bawarskiego należy tresować w wieku 4-5 miesięcy a wyuczone polecenia konsekwentnie utrwalać.
Pies myśliwski lżejszy od posokowca hanowerskiego i posiadający lepszy od niego węch i umiejętność pracy na farbie. Szczególnie przydatny przy tropieniu dzika, sarny, jelenia, muflona i kozicy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała w XI wieku. Przetrwała do dziś głównie dzięki powstałemu w 1931 roku Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych.
Kufa i szyja mocne. Uszy długie i stożkowate.
Umaszczenie jest trójkolorowe, na tułowiu czarno-białe, z podpalaniem na pysku i czasem na nogach. Podszerstek miękki,a sierść zewnętrzna twarda i gęsta.
Aktywny i pojętny.
Od początku psy tej rasy wykorzystywane są przez myśliwych polujących w Alpach.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Wielu kynologów jest zdania, że chart węgierski przybył razem z Madziarami do Kotliny Panońskiej z Uralu pod koniec IX wieku. Jednak już tam koczowały ludy celtyckie, które posiadały własną tradycję polowania z chartami. Stąd wiadomo, że chart węgierski krzyżował się z chartami Celtów i innych ludów. Na ukształtowanie się rasy istotny wpływ miały w XVI i XVII wieku także psy z Azji Mniejszej, gdyż Węgry znajdowały się wówczas pod panowaniem Turcji.
Trzymała je głównie szlachta, do polowań na sarny, jelenie, a nawet i wilki. U chłopstwa były trzymane w celach kłusowniczych. Psy z tego okresu były mniejsze i bardziej krępe. Wraz z rozwojem osadnictwa, charty były coraz mniej przydatne do polowań, a co za tym idzie, spadła ich liczba. Zaczęto także krzyżować je z greyhoundami, otrzymując psy wytrzymalsze, ale za to wolniejsze na torach wyścigowych. Przyczyniło to się do zaniku dawnego typu rasy.
Chart ten jest mniejszy i masywniejszy od greyhounda, posiada szerszą głowę i grubsze uszy.
Ma gęstą sierść, która w zimie tworzy podszerstek. Umaszczenie dopuszczalne różnorodne, także jednobarwne.
Brak tej rasie rączości, aby być wyścigową, niemniej jednak pies ten wymaga dużej dawki codziennego ruchu.
Chart węgierski jest przyjaznym towarzyszem, jak na charta dość posłusznym. W domu zachowuje się spokojnie, nie powinien sprawiać problemów w kontaktach z dziećmi. Nie jest zbyt ufny wobec obcych, lecz nie wykazuje też agresji.
Pies polujący na zwierzynę leśną, wykorzystywano je także jako psy stróżujące, ponieważ jako jedyne z chartów wykazują znaczną czujność.
Rasa rzadko spotykana poza Węgrami i Rumunią. W Polsce jest mało popularna.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Szare psy myśliwskie znane były w Niemczech co najmniej od 1630 roku. Jest kwestią sporną, czy wyżeł weimarski rzeczywiście już w obecnym kształcie był hodowany na dworze weimarskim. Pewne jest tylko to, że książę Karol August (1757-1828) był namiętnym myśliwym i sprowadził z Francji psy gończe. Wiadomo też, że umieszczał swoje psy u dworskich łowczych i chłopów, oraz że szare wyżły występowały głównie w okolicach Weimaru i Halle. W XIX wieku weimarska szlachta dla potrzeb myślistwa rozpoczęła pracę hodowlaną, której wynikiem jest obecna postać psa tej rasy. Do 1929 roku hodowla tej rasy była rygorystycznie kontrolowana przez Klub Hodowców Wyżła Weimarskiego i nie zezwalano na jej hodowlę poza granicami Niemiec.
głowa jest raczej długa, stop umiarkowanie zaznaczony, mocne szczęki.
oczy są średniej wielkości; Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, błękitne u szczeniąt. U psów tej rasy białka oczu nie są widoczne.
uszy są płaskie, szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg. Osadzone wysoko, zaokrąglone na końcach, pofałdowane. Gdy pies jest czujny i nasłuchuje są zwrócone lekko do przodu.
tułów ma równą linię grzbietu, głęboką klatkę piersiową z szeroko rozstawionymi żebrami. Osadzony nieco niżej niż u innych porównywalnych ras. Ogon mocny, dobrze owłosiony. Gdy pies jest w stanie spoczynku opuszczony w dół, w czasie podniecenia czy pracy noszony poziomo lub wyżej.
Umaszczenie jest srebrnoszare, dopuszczalne - mysioszare, białe znaczenie mogą występować wyłącznie jako małe znaczenia na piersi. Włos okrywowy może być cienki, nieco grubszy lub nawet szorstki.
Dla wyżła weimarskiego najważniejszy jest ruch (minimum 70 min. dziennie). Jego mięśnie wymagają codziennych ćwiczeń- spacerów, biegania. Nie zaleca się trzymania tego zwierzęcia w mniejszym mieszkaniu. Gubi niewiele włosa. Pies tej rasy powinien być czesany raz w tygodniu przez 10 minut. Psy tej rasy przejawiają wysokie narażenie na skręt żołądka - w skutkach najczęściej prowadzący do zejścia śmiertelnego.
Wyżeł ten jest wierny, spokojny, inteligentny. Niekiedy samowolny, duża ciętość stwarza czasem problemy. Wymaga konsekwentnego właściciela. Pies uczy się szybko, jest dominujący.
Wyżeł weimarski krótkowłosy jest psem myśliwskim do polowań zarówno na dużą, jak i małą zwierzynę. Tropi wytrwale, ale bez nadmiernego zapału, ceni się jego węch. Pies nadaje się zwłaszcza do pracy po strzale (tropienia za farbą, aportowania postrzałka itd.). Pies ma przeciętne predyspozycje do stróżowania i obrony. Współcześnie jest także hodowany jako pies rodzinny, ale wymaga odpowiedniego prowadzenia.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Dawną różnorodną grupę psów określanych "spanielami lądowymi" podzielono na dwie grupy, ze względu na wielkość. Te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), gdyż służyły głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników; z momentem wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania.
Głowa jest dość szeroka, stop wyraźnie zaznaczony, bruzda pomiędzy oczami.
Oczy są ciemnoorzechowe, wadą jest widok trzeciej powieki.
Uszy są osadzone blisko głowy, na linii oczu, zwisające.
Tułów jest silnie umięśniony, z dobrze rozwiniętą, głęboką klatką piersiową.
Ogon jest nisko sadzony, noszony poziomo, dobrze owłosiony, tradycyjnie - przycięty.
Sierść jest odporna na niepogodę, przylegająca, nie może być szorstka. Maść jest rudo-biała.
Wymaga regularnego ruchu - spaceru i wybiegania.
Sierść należy regularne rozczesywać sierść twardą szczotką ze szczeciny. Dodatkowe zabiegi potrzebne są tylko podczas linienia. Kąpać psa należy jak najrzadziej,ale regularnie kontrolować uszy. Sprawdzać, czy nie wczepiły się w nie nasiona traw i nie wystąpił stan zapalny. Włoski między palcami należy wyskubywać, a pazury regularnie przycinać.
Jak wszystkie psy długouche podatny jest na stany zapalne uszu. Zdarzają się także przypadki dysplazji stawu biodrowego i chorób oczu.
Springer spaniel walijski jest psem posłusznym i wiernym. Lubi towarzystwo, panicznie boi się samotności. Jest bardzo przywiązany do rodziny. Łatwo można go przestraszyć. Serdeczy i tolerancyjny wobec innych psów.
Springer spaniel walijski to pies myśliwski, aportujący. Dzisiaj raczej wykorzystywany do towarzystwa.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa wywodzi się od psów myśliwskich występujących na rozległym terytorium wschodniej Syberii, w rejonie rzeki Amur, na wschód od Jeziora Bajkał, w okolicach Irkucka.
Pies nieco powyżej średniej wielkości, o wysokości w kłębie 53-65cm i sylwetce zbliżonej do nieco wydłużonego prostokąta. Indeks (długość tułowia / wysokość w kłębie x 100) dla psów 104-108, dla suk 106-110. U psów kłąb wyniesiony jest o około 1-2 cm ponad krzyż, u suk wyniesienie kłębu do 1 cm.
Głowa:
Głowa w widoku z góry ma kształt umiarkowanie ostrego klina. Mózgoczaszka szeroka, z lekko zaokrągloną potylicą i wyraźnie zaznaczoną guzowatością potyliczną. stop łagodny, linia grzbietu nosa równoległa do linii mózgoczaszki. Wargi suche i szczelnie przylegające. Nos w kolorze czarnym, u psów o jasnym umaszczeniu dopuszczalny jasnobrązowy kolor nosa. Oczy nieduże, owalne, skośnie osadzone, koloru piwnego lub ciemnopiwnego. Uszy stojące, w kształcie szpiczastego lub lekko stępionego trójkąta, niezbyt wysoko osadzone, ruchliwe.
Tułów:
Grzbiet prosty, szeroki i muskularny, o lekim nachyleniu w kierunku ogona. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca do łokci i poniżej. Brzuch nieznacznie podciągnięty.
Umaszczenie jest bardzo różnorodne. Może być zarówno jednolite koloru szarego, jak i szare z białym znakowaniem, rude w różnych odcienaich, łacite lub całkowicie białe.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania tureckich żółtych psów myśliwskich z pointerem i wyżłem niemieckim krótkowłosym.
Umaszczenie u wyżłów węgierskich jest rude, ciemnożółte – bułczane. Czasami mogą być srebrzystoszare lub płowe. Nigdy nie był dopuszczony i nie jest kolor czerwony i czarny. Ogon kopiowany.
Ze względu na długość i strukturę włosa istnieją dwie odmiany wyżła węgierskiego, zarejestrowane pod dwoma różnymi numerami FCI:
wyżeł węgierski krótkowłosy, z włosem gładkim, krótkim i przylegającym (o numerze wzorca 57)
wyżeł węgierski szorstkowłosy o włosie twardszym i dłuższym (o numerze wzorca 239)
Są to psy pojętne i łatwe do prowadzenia. Wytrzymałe i odporne na upał i suszę.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Liczący prawie 5 tysięcy lat rysunek w egipskich grobowcach sugerują, że przodkowie rasy pochodzą z Bliskiego Wschodu (Egiptu), skąd były wywożone m.in. do Hiszpanii, Chin i Persji. Współczesna forma tej rasy powstała w Wielkiej Brytanii. W Anglii, do której dotarł we wczesnym średniowieczu, greyhoundy hodowano do polowań, podczas których miały za zadanie doścignąć zdobycz. Nie dążono do stworzenia samotnych myśliwych, greyhoundy miały współpracować z innymi psami. Przejście z myślistwa na tor wyścigowy utrzymało tę cechę ich osobowości.
Greyhoundy przez długi czas kojarzono ze szlachtą. Od XI do XIV wieku angielskie prawo zabraniało „ludziom z plebsu” posiadania greyhoundów pod karą śmierci.
Jest wiele sprzecznych teorii na temat pochodzenia nazwy „greyhound”. Jeden z autorów sugeruje, że oryginalnie typowy greyhound był szary (ang. grey). Inny mówi, że nazwa wywodzi się ze staroangielskiego grei, oznaczającego psa i hudr, znaczącego "myśliwy". Inna teoria głosi, że termin zaczerpnięto od słowa gre lub gradus, oznaczającego "najlepszego z psów".
Greyhound to pies o długiej szyi i głowie, o mało widocznym stopie, bądź garbonosie.
Uszy są małe i zazwyczaj płasko noszone do tyłu wzdłuż szyi; mogą być półstojące bądź całkiem podniesione w momentach wzmożonego zainteresowania. Takie ucho nazywane jest uchem różyczkowym (w kształcie płatka róży).
Grzbiet psa jest długi i muskularny z silnymi, lekko wysklepionymi lędźwiami. Głęboka klatka piersiowa i wąska talia nadają greyhoundowi charakterystyczną sylwetkę.
Nogi są długie i mocne. Łapy małe i zwarte, o wyrazistych kostkach palców. Ogon długi i lekko wygięty.
Szata greyhounda jest krótka i gładka. Występują w każdym kolorze, wliczając biały, płowy, beżowy, rudy, czarny, błękitny, wiele odcieni pręgowania i z motywami wszystkich tych kolorów na białym tle.
Nie wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Proces linienia jest u nich znikomy. Istnieje konieczność zaspokojenia naturalnej potrzeby ruchu tego psa, z tym, że nie wymaga on długich spacerów, ale jednorazowego wysiłku. Zrealizowanie tego typu potrzeb umożliwi uczestnictwo psa w wyścigach lub w coursingu. Przeciętna długość życia greyhoundów wynosi od 12 do 14 lat.
Greyhoundy mają spokojne i delikatne usposobienie. Są psami bardzo związanymi ze stadem i szybko akceptują ludzi jako jego członków. Wykazują dużo cierpliwości w kontaktach z domownikami. Wiele osobników zachowuje skłonności do pogoni za zwierzyną, stąd problematyczne może być hodowanie greyhounda wraz z innymi, mniejszymi zwierzętami domowymi. Szybko się uczą i radzą sobie na szkoleniach posłuszeństwa.
Współcześnie wykorzystywany jest jako pies wyścigowy lub do towarzystwa. Jest jednym z najszybszych psów. Rekordowa prędkość jaką odnotowano w czasie wyścigów wynosi 72 km/h.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Od rasy tej wywodzi się posokowiec bawarski
Jest psem średniej i proporcjonalnej wielkości. Kończyny są dobrze ustawione i silnie umięśnione, co klasyfikuje psy tej rasy do wytrwałej pracy. Szeroka i głęboka klatka piersiowa. Posiada typowy dla siebie wyraz twarzy dzięki klarownym, ciemnym oczom i nieco pofałdowanemu czołu.
Czerwone jest podstawowym umaszczeniem tej rasy. Oscyluje ono od jasno płowo-czerwonego do ciemnego, nawet może sprawiać wrażenie czarnego. Szata: włosy krótkie, gęste, ostre, tylko na tylnych częściach ud nieco dłuższe i grubsze. Owłosienie ogona mocne i gęste.
Niezbędna jest duża ilość ruchu oraz szkolenie.
Charakter spokojny, zrównoważony i pewny. Oddany i przywiązany do swojego właściciela. Powściągliwy w stosunku do obcych.
Pies myśliwski, wykorzystywany jako gończy. Jest psem używanym do tropienia postrzałków jelenia, tzw. dolnym wiatrem (po farbie), nawet do 40 godzin po strzale. Pies wyjątkowo jednostronny; nie podejmuje tropów sarny i dzika.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest zaliczany do tzw. legawców, który powstał na drodze krzyżowania takich ras jak: pudel, pointer, gryfon, airedale terrier oraz innych odmian wyżła niemieckiego.
Proporcje ciała wyżła niemieckiego szorstkowłosego są harmonijne, a sylwetka krępa. Posiada głowę długą o stosunkowo szerokiej kufie. Oczy są barwy ciemnej, a uszy trójkątne. Klatka piersiowa jest szeroka oraz głęboka. Linia zadu jest spadzista i długa, a brzuch podkasany. Ogon kopiowany jest noszony równo z linią grzbietu.
Włos jest szorstki i gęsty, stanowi ochronę przed utrudniającymi pracę czynnikami tj. zimno czy chaszcze. W różnych częściach ciała posiada różną długość: krótszy jest w dolnych partiach kończyn, najgęściejszy na uszach oraz twardy na brwiach i kufie, gdzie tworzy wąsy oraz brodę. Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia, od czarnej do jasnobrązowej, przy czym szata może być jednolita lub stanowić kombinację rozmaitych łat. Dopuszczalne jest także występowanie dereszu oraz dropiowatości.
Ceniony przez grono myśliwskie za twardą stójkę, dobry węch, odporność na trudne warunki pogodowe w pracy. Sprawdza się w polowaniach na obszarach leśnych i bagiennych. Inteligentny, szybko się uczy i przywiązuje do swojego właściciela.
Nazwę zawdzięcza typowi owłosienia ("Dracht" oznacza w języku niemieckim "drut").
żródło: http://pl.wikipedia.org
Chart szkocki jest prawdopodobnie potomkiem dawnych chartów celtyckich. Strebel podaje, że wilczarz irlandzki i psy rasy deeerhound pochodzą od jednego, wspólnego praprzodka będącego formą pośrednią pomiędzy tymi psami. Hans Räber. przytacza nie tylko opinie Strebela, ale także kilku innych kronikarzy i autorów zachowanych dokumentów o deerhoundzie (m.in. Haucka, Hickmana, Walkera). Stwierdza, że nie jest w literaturze przedmiotu przedstawione jednoznacznie stanowisko w sprawie pochodzenia tej rasy, ani udowodnione bezpośrednie pochodzenie deerhounda od wilczarza irlandzkiego, czy od dawnego greyhounda szorstkowłosego. Pojawiły się także teorie, że ten ostatni był tylko drugą, większą, przeznaczoną na grubą zwierzynę odmianą charta szkockiego. Dodatkowo problematyczne staje się nazewnictwo, które nie jest jednorodne i tak jak pisał w 1838 roku w "The Art of Deerstalking" Archibald M'Neil of Colonsay : "... pies na jelenie był znany jako irish wolfhound, irish greyhound, highland deerhound i scotch greyhound".
Jednymi z pierwszymi zachowanych wzmianek o deerhoundzie są opisy psów określanych "deirhounds" w "History of Scotland", która została napisana w 1528 roku przez Pitscottie'a. Od tego okresu pojawiały się już regularne wspomnienia w literaturze o rasie psów wykorzystywanych do polowań na jelenie. Psy te były ulubieńcami przywódców klanowych w Szkocji, a król Jakub I Stuart przekazał dziesięć sztuk deerhoundów m.in. do Danii.
Na upadek hodowli chartów szkockich na przełomie XVIII i XIX wieku, wpływ miało kilka czynników:
sukcesywne karczowanie lasów pod tereny pastwiskowe,
podział ziem niektórych ze starych rodów szlacheckich,
rozwój w dziedzinie udoskonalania broni, w tym także broni myśliwskiej,
rozbicie systemu klanowego na skutek działań wojennych i przegranej przez Szkotów bitwie pod Culloden Moor.
Charty szkockie były bliskie wyginięcia, lecz zostały odratowane między innymi dzięki promującemu je poecie – Walterowi Scottowi. Nie do końca są znane procesy hodowlane, jakie prowadzono w celu uzyskania współczesnego deerhounda. Hans Räber podaje, że dokonywano krzyżówek z mastifami, pirenejskimi psami na wilki i posokowcami kubańskimi. Wprowadzano także do pierwszych hodowli krew chartów rosyjskich oraz chartów macedońskich.
Księgę hodowlaną deerhoundów otworzono w roku 1870, a pierwszy zaakceptowany wzorzec pochodzi z roku 1892.
Podobny do wilczarza irlandzkiego oraz greyhounda.
Sierść jest szorstka i kosmata, o barwie szaro-błękitnej.
Mimo swojego spokojnego temperamentu potrzebuje możliwości biegania. Zapewne chętnie będzie towarzyszył w długich spacerach oraz przejażdżkach konnych. Psy te żyją przeciętnie 9–11 lat.
Dorosłe osobniki są przyjacielskie i spokojne, młodsze mogą wykazywać zachowania destrukcyjne, jeśli poświęca się im za mało uwagi. Nie są zbyt czujne i rzadko szczekają.
Chart szkocki był użytkowany do polowania na jelenie i wilki, najczęściej pracował w parach. Dobrze sprawdza się w coursingu. Teraz jest głównie psem towarzyszącym, choć o silnym instynkcie myśliwskim.
Chart szkocki był jedną z ras, która przyczyniła się do odzyskania wilczarza irlandzkiego pod koniec XIX wieku.
Pierwszy klub hodowców rasy deerhound powstał w 1886 roku.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Łajka zachodniosyberyjska została wyodrębniona jako rasa w latach 50. XX wieku w wyniku krzyżowania występujących w stefie leśnej zachodniej Syberii, blisko spokrewnionych ze sobą odmian łajek, głównie mansijskiej i chantejskiej. Wpływ na rozwój rasy miały również psy myśliwskie zawiezione tam przez myśliwych z Rosji. Wzorzec łajki zachodniosyberyjskiej został opracowany w ZSRR w 1959 r. a zatwierdzony przez FCI jako rasa w 1980 r.
Pies średniej wielkości o mocnej budowie. Wysokość w kłębie 54-60 cm dla psów, suki 52-58 cm. Indeks (długość tułowia x 100 : wysokość w kłębie) u psów 103-107, u suk 104-108. U psów kłąb wyniesiony jest około 1-2 cm ponad krzyż, u suk wyniesienie kłębu do 1 cm.
Głowa:
W widoku z góry ma kształt ostrego klina o umiarkowanie szerokiej mózgoczaszce. kufa w przybliżeniu ma długość równą długości mózgoczaszki. Profil kufy umiarkowanie klinowaty. Linie grzbietu nosa i góry mózgoczaszki są równoległe do siebie. Stop łagodnie zaznaczony. Oczy nieduże i owalne, pożądane skośne ustawienie, kolor piwny lub brązowy przy każdym umaszczeniu. Uszy stojące w kształcie nieco wyciągniętego trójkąta, wysoko osadzone, ruchliwe.
Szyja o długości zbliżonej do długości głowy, muskularna, u psów otoczona kołnierzem z długiego włosa, noszona wysoko pod kątem 40-50° w stosunku do linii tułowia.
Tułów:
Łajka w biegu. Pies gdy jest czymś zainteresowany stawia wysoko uszy i zsuwa je blisko siebie
Tułów o mocnym kośćcu i muskulaturze. Skóra gładka bez fałd. Grzbiet prosty, szeroki i muskularny. Zad umiarkowanie spadzisty. Klatka piersiowa głęboka, szeroka i długa. Spód klatki piersiowej sięga do łokci i niżej. Brzuch lekko podciągnięty.
Kończyny:
Przednie i tylne proste, ustawione równolegle. Barki muskularne, kąt w stawie ramiennym 90-100°, łokcie ustawione wprost do tyłu, przedramiona proste, sródręcza ustawione lekko odsiebnie. Długie podudzia, palce ściśle zwarte, łapy o okrągłym kształcie. Wilcze pazury należy amputować.
Ogon:
Niezbyt długi, opuszczony w dół sięga do stawu skokowego lub jest o 1-2 cm krótszy. Ogon zwykle jest ciasno zakręcony i przyciśnięty do grzbietu lub biodra, albo zakręcony sierpowato i noszony nad grzbietem. Sporadycznie pies może nosić ogon opuszczony w dół.
Szata składa się z włosów okrywowych oraz miękkiego, gęstego podszerstka. Włosy okrywowe grube i proste, ułożone równolegle do ciała. U psów na szyi i barkach włosy są odstające i tworzą kołnierz. Na nogach sierść jest krótka i ściśle przylegająca, jedynie po tylnej stronie kończyn może tworzyć dłuższe frędzle. Charakterystyczne jest występowanie sierści pomiędzy palcami. Ogon równomiernie porośnięty twardymi, prostymi włosami.
Maść różnorodna, koloru białego, kremowego ("kość słoniowa"), "pieprz i sól", rudy, szary, wilczasty, łaciaty i srokaty w wymienionych kolorach.
Pomimo obfitej szaty łajka zachodniosyberyjska nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Jedynie w okresie linienia należy regularnie szczotkować psa w celu usunięcia obumarłego włosa. W pozostałym okresie wystarczy sporadyczne szczotkowanie. Pies, który ma możliwość kąpieli w czystej rzece lub jeziorze, chętnie sam się kąpie i nie wymaga dodatkowych zabiegów pielęgnacyjnych. Nie należy czesać i szczotkować mokrej sierści. Opieka sanitarna i zapobieganie pasożytom skóry i owłosienia jak u innych psów, zgodnie z zaleceniami weterynarza.
Pies samodzielny, niezależny, lecz równocześnie nawiązujący głęboką więź ze swoim właścicielem. Zawsze przyjazny w stosunku do ludzi, choć zdarza mu się, rzadko, wykazywać agresję wobec innych psów.
Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia. Wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Pies ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.
Łajka jest inteligentna i uczy się szybko, co nie oznacza, że chętnie wykonuje polecenia. W szkoleniu jako zasadę należy przyjąć stosowanie atrakcyjnych dla psa form, przypominających zabawę, częste zmienianie wykonywanych ćwiczeń, motywowanie psa nagrodami. Żadnych efektów nie przyniesie surowa dyscyplina i ostre traktowanie psa. W takich warunkach przestanie on współpracować z właścicielem.
Osobną kwestią jest szkolenie łajki do polowania. Polowanie z łajką jest o tyle specyficzne, że to nie myśliwy kieruje psem, ale łajka pracuje samodzielnie, nieraz w znacznym oddaleniu, a po wytropieniu głosi zwierzynę i prowadzi na nią myśliwego. W szkoleniu inicjatywa pozostaje po stronie psa, który sam wykorzystuje swój rozbudowany instykt łowiecki do nauki zachowania się w lesie i tropienia zwierzyny. Najlepszą nauką polowania jest wypuszczenie do lasu szczeniaka razem z dorosłą polującą łajką.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Wyżeł włoski krótkowłosy jest uznawany za przodka wyżłów kontynentalnych, jest cięższy w budowie i masywniejszy.
Występuje w dwóch odmianach:
lżejszej pochodzącej z Piemontu
cięższej z Lombardii
Na polowaniu wytrwały, sprawdza się jako posokowiec i aporter.
Rasa ta popularna była w renesansie, kiedy to Włosi przekazywali ją jako podarunek Francuzom i Hiszpanom.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Wykopaliska archeologiczne:
Irlandzkie Muzeum Narodowe w Dublinie na przełomie XIX i XX wieku było w posiadaniu czaszek psów pochodzących z epoki kamienia i brązu, a odkrytych w Crannoges niedaleko Dunshaughlin. Stały się one tematem badań berneńskiego zoologa Theophila Strudera. Jedna z grup prehistorycznych czaszek prezentowała odmianę psa zwanego dużym psem w typie Canis familiaris leineri. Struder stwierdził, że te pozostałości szkieletowe są analogiczne w budowie do czaszek wilczarzy irlandzkich przechowywanych w muzeach szwajcarskim i brytyjskim. W latach 30. XX wieku także grupa naukowców z Uniwersytetu Harvarda dokonała odkryć związanych z okolicami Dunshaughlin. Potwierdziły one, że znalezione tam kości (w tym czaszki) wskazują na ślady obecności w tamtych rejonach psów w typie wilczarza irlandzkiego. Pozostałości te datowano na okres VII–VIII wiek p.n.e. Prace te wskazywały na obecność psów będących przodkami wilczarza irlandzkiego zanim na terenach Irlandii pojawili się Celtowie (400 p.n.e.).
Pierwsze pisemne wzmianki:
Najdawniejszymi dokumentami piśmiennymi wspominającymi duże i silne psy z Irlandii, były listy pisane przez rzymskich konsulów i pisarzy. Strabon (63 p.n.e – 20 n.e.) donosił o istnieniu chartów pochodzących od Piktów i Celtów. W 1897 roku została wydana książka wielebnego Edmunda Hogana zatytułowana „The History of the Irish Wolfdog”. Zawierała ona wiele informacji dotyczących historii i pochodzenia wilczarza irlandzkiego, w tym cytaty z dawnych źródeł oraz nazwiska osób będących hodowcami i miłośnikami tej rasy. Dostarczała także wiedzy o wyglądzie i cechach usposobienia staroirlandzkich wilczarzy, które były cenione i podziwiane przez Rzymian.
Figura wilczarza irlandzkiego w Katedrze Świętego Patryka w Dublinie
Czteromiesięczne szczenię wilczarza irlandzkiego
Królewskie hodowle:
Jak podaje Hans Räber dawni władcy irlandzcy umieszczali w herbach, obok koniczyny i harfy, wizerunek wilczarza irlandzkiego, którego określano słowami: „Łagodny, gdy głaskany, dziki, gdy sprowokowany”.
Według X-wiecznego zbioru praw, ustanowionego przez władcę walijskiego królestwa Deheubarthu – Howella (Hywela) Dobrego, nadawano konkretną wartość pieniężną za osobniki z królewskiej hodowli, której wysokość zależała od wyszkolenia i od wieku psa. Ten sam kodeks regulował postępowanie wobec osoby winnej zranienia lub zabicia wilczarza irlandzkiego.
Często psy te stawały się cennymi podarunkami, wymienianymi pomiędzy władcami różnych rejonów świata, a ostatnim właścicielem wilczarzy pochodzących z królewskiej hodowli, był najprawdopodobniej Jerzy V.
Regres rasy i jej odtworzenie:
Dawne wilczarze irlandzkie cenione w polowaniach na wilki i inną grubą zwierzynę, zaczęły zanikać wraz z postępującym przetrzebianiem populacji tych zwierząt. Räber podaje, z listów Gougha, że pod koniec XVIII wieku istniały jeszcze na terenach Irlandii wilki, ale już w niewielkich ilościach. W końcowych latach XIX wieku duży wilczarz został uznany za rasę wymarłą. Kilka zachowanych linii, było spokrewnionych w różnym stopniu z dawnym typem charta irlandzkiego. Przedstawiciele tej rasy hodowani byli nielicznie przez możnych ze względu na historię oraz piękno rasy, która była symbolem statusu społecznego ich rodów.
Według Hansa Räbera niekwestionowaną, główną rolę, w odtworzeniu wilczarza irlandzkiego, odegrał kapitan George Augustus Graham. Do odtworzenia rasy wykorzystał psy będące potomkami starych linii takich jak linia Kilfane (była to hodowla Richardsona, który w połowie XIX wieku krzyżował wilczarze starego typu z psami innych, dużych ras m.in. deerhound i dog niemiecki i uzyskał dobre efekty). W celu zwiększenia rozmiarów osobników hodowlanych Graham wprowadził do hodowli deerhoundy, borzoja rosyjskiego oraz użył mastifa tybetańskiego. Pułkownik Garnier był kolejną osobą, która miała istotny wpływ na rozwój hodowlany wilczarza. Wykorzystał on w hodowli psów zjawisko zwane heterozją i swoje osobniki krzyżował z dogami niemieckimi, borzojami oraz z jednym psem, który został określony jako „pies niedźwiedzi”. Wysiłki obu hodowców zostały uwieńczone w roku 1886 opracowaniem przez nich pierwszego wzorca rasy, natomiast Kennel Club uznał rasę w roku 1925.
Należy do największych psów o smukłej, lecz bardzo muskularnej budowie. Ruchy lekkie. Według wzorca FCI wilczarz irlandzki powinien mieć kufę długą i wąską, zakończoną czarną truflą, niezależnie od rodzaju umaszczenia. Oczy są ciemne, a uszy małe i noszone w sposób podobny jak u greyhounda.
Włos jest sztywny i szorstki, na dolnej szczęce tworzy brodę. Dopuszczalne umaszczenie to: szare, czarne, płowe, rude, białe i pręgowane. Mogą także występować białe znaczenia na piersi i na końcówkach łap.
Rasa ta jest wymagająca pod względem odchowu szczeniąt i ich utrzymania. Ze względu na znaczne gabaryty istnieje konieczność zapewnienia odpowiednio dużej przestrzeni domowej oraz wybiegu.
Przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
Łagodne i cierpliwe wobec dzieci. Rodzinne, mają spokojne usposobienie.
Współcześnie są hodowane w celach reprezentacyjnych oraz towarzyskich.
W roku 1902 wilczarza irlandzkiego o imieniu Raja of Kidmal uczyniono maskotką regimentu Gwardii Irlandzkiej.
Hans Räber przytacza opis wilczarza irlandzkiego z 1845 roku, dokonany przez Youatta, który pisze o psie tej rasy sięgającym wysokością do czterech stóp (ok. 120 cm).
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała w II wieku. Jej przodkami były wczesne charty, najprawdopodobniej przywiezione do Włoch przez Fenicjan, i europejskie psy gończe. Dużą popularnością cieszyła się w okresie renesansu.
Mocna budowa. Pysk zwężający się i z profilu opadający w kierunku nosa. Uszy są pofałdowane, nisko osadzone i długie. Czarne brzegi warg. Ogon ma kształt sierpa.
Umaszczenie jest czarne podpalane lub złote. U odmiany krótkowłosej sierść jest bardzo krótka, gęsta i lśniąca.
Aktywny i uległy.
Pies wykorzystywany do polowań.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Seter irlandzki jest kojarzony z Irlandią, jednak wywodzi się z Francji, Hiszpanii oraz Macedonii. Pochodzi od długowłosego spaniela i powstał w wyniku skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego z seterem angielskim, springer spanielem i pointerierem. W pierwszym okresie rozwoju rasy nie przywiązywano wagi do koloru, lecz zwracano przede wszystkim uwagę na właściwości myśliwskie.
Na początku XVII wieku równie popularne były psy o umaszczeniu białym, biało-czerwonym, biało-żółtym, nawet biało-czarnym, jak i czerwonym. Wszystkie były psami użytkowymi, myśliwskimi, przeszukującymi duże tereny w poszukiwaniu ptactwa. W 1866 utworzono w Anglii klub czerwonego setera irlandzkiego. Od 1882 dopuszczano na prezentację wystawową wyłącznie jednokolorowe, czerwone psy. Spowodowało to niemal całkowite wymarcie wariantu czerwono-białego. The Comittee of The Irish Red Setter Club w Dublinie 29 marca 1885 roku przedstawił standard rasy setera irlandzkiego czerwonego.
Oczy: od ciemnoorzechowych po ciemnobrązowe; mają kształt migdałów.
Sierść: średniej długości, włosy proste. Na górnej części ucha, tylnych łapach oraz wzdłuż całego podbrzusza tworzy tzw. pióra.
Głowa: smukła, podłużna, wyraźnie wysklepiona na wysokości czoła.
Ogon: dobrze umięśniony, zwęża się ku końcowi, jego nasada znajduje się na wysokości grzbietu.
Pysk: mocne szczęki o zgryzie nożycowym.
Łapy: nieduże i mocne o wyraźnie zaznaczonych palcach; palce znajdują się bardzo blisko siebie.
Ciało: niska klatka piersiowa z przodu wąska o mocno zaznaczonych żebrach.
Nogi: kończyny przednie powinny być umięśnione i wyprostowane, tylne zaś mocne i masywne.
Długa głowa i długa kufa, przy końcu lekko graniasta; głęboka klatka piersiowa.
Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw.portki i pióro na ogonie.
Przeciętna długość życia – 15 lat.
Rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych.
Szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu – osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
Setery irlandzkie mogą chorować na C.L.A.D – Canine Leukocyte Adhesion Deficiency. Jest to choroba genetyczna, odkryta i zdefiniowana po raz pierwszy dzięki badaniom w Szwecji. Szczeniaki, w wyniku niestarannej selekcji hodowlanej matki i ojca, z których jedno możne być nosicielem choroby, posiadają dwa recesywne geny osłabiające ochronę immunologiczną. Powoduje to szybką śmierć miotu w wyniku np. zakażeń. Obecnie wymaga się przeprowadzenia testów na C.L.A.D i nie dopuszcza się do hodowli psów-nosicieli C.L.A.D. Ten warunek powinien być również przestrzegany w Polsce.
rcd1-PRA Progressive Retinal Atrophy – choroba oczu, występująca również u seterów. Zaczyna objawiać się już u szczeniaków w wieku 6 tygodni jako "ślepota nocna", a w wieku 2 lat osobniki dotknięte tą chorobą są już całkowicie ślepe. Setery winny mieć robione testy genetyczne na PRA.
Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Wierny towarzysz zabaw i opiekun dzieci, bardzo cierpliwy. Inteligentny i żywy, potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Raczej szybko się uczy, ale przy tresurze trzeba być stanowczym, lecz łagodnym. W przypadku tego psa bardzo ważne jest wychowanie pozytywne, bez kar. Wychowane nieodpowiednio mogą uciekać.
Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce). Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Istnienie w Irlandii czerwonych i czerwono-białych seterów udokumentowane jest już w XVII w. Poza Irlandią mało kto wie o istnieniu dwóch ras seterów irlandzkich. Seter irlandzki czerwono-biały jest niewątpliwie rasą starszą, z której w wyniku świadomej, selektywnej hodowli wyewoluował seter o jednolicie czerwonym umaszczeniu, bowiem dawne "ptaszniki", które przybyły z kontynentu do Irlandii, z całą pewnością nie były jednobarwne. Kiedy na początku drugiej połowy XIX wieku pojawiły się na ringach wystawowych, było wiele nieporozumień odnośnie ich właściwego umaszczenia, wtedy istniało mniej więcej tyle samo psów czerwonych, co czerwono-białych. Później jednak odmiana mahoniowa stała się znacznie liczniejsza, a w końcu XIX stulecia jednolicie czerwony seter irlandzki usunął w cień setera czerwono-białego, który stał się tak rzadki, że sądzono, iż wyginął. W Irlandii w roku 1944 założono klub, którego celem miało być uratowanie odmiany czerwono-białej. Na wiele się to nie zdało i pod koniec lat 60. XX wieku do księgi hodowlanej wpisywano zaledwie 7 czerwono-białych szczeniąt. Powołano zatem do życia komitet, którego zadaniem było opracowanie planu hodowlanego tej odmiany setera. Rasa znalazła zapalonych miłośników i udało się ją uratować od całkowitego wyginięcia. W 1989 roku FCI uznało setera czerwono-białego jako właściwą i odrębną rasę. Obecnie przedstawiciele tej rasy pojawiają się dość licznie na wielu kontynentach, jednak w Polsce są one mało znane.
Mocno umięśniony pies o bardzo harmonijnej budowie ciała, bez cech jakiejkolwiek przesady, w typie raczej atletycznym.
Głowa:
W stosunku do ciała stosunkowo szeroka, z wyraźnym wykrojem. Mózgoczaszka pomiędzy uszami wysklepiona, guz potyliczny niezbyt widoczny. Nos o czystych, prostych liniach.
Zgryz:
Szczęki o takiej samej lub prawie takiej samej długości, zgryz regularny, idealny nożycowy, dopuszczalny jest również cęgowy.
Oczy:
Ciemne, orzechowo-brązowe lub ciemnobrązowe, okrągłe, lekko wypukłe, białkówki niewidoczne.
Uszy:
Osadzone na wysokości oczu, ale daleko z tyłu głowy, zwisając przylegają ściśle do głowy.
Szyja:
Odpowiedniej długości, bardzo muskularna, w żadnym wypadku zbyt mocna, lekko wygięta, bez śladów podgardla.
Tułów:
Silny i muskularny, głęboka klatka piersiowa z dobrze wysklepionymi żebrami. Grzbiet dobrze umięśniony i mocny.
Ogon:
Umiarkowanej długości, nie sięgający poniżej stawu skokowego, mocny u nasady i zwężający się wyraźnie ku końcowi. Niezakręcony. Noszony na poziomie linii grzbietu lub poniżej.
Kończyny przednie:
Dobrze umięśnione, łopatki ustawione wyraźnie ku tyłowi, łokcie w ruchu dość luźne, jednakże bez odstawiania ich do wewnątrz lub na zewnątrz. Przedramię proste z widocznymi ścięgnami, kości mocne, stopy sprężyste.
Kończyny tylne:
Szerokie i umięśnione, uda długie, kości śródstopia powinny mieć odpowiednią długość. Kolana ugięte prawidłowo, stawy skokowe nisko nad ziemią, równolegle, nie mogą być ani zbieżne, ani rozbieżne. Golenie mocne, dobrze umięśnione, o silnych ścięgnach.
Łapy:
Pięknie uformowane, zwarte, kocie, mocne, dobrze owłosione między palcami.
Długa, jedwabista sierść pokrywa zewnętrzną stronę uszu i tworzy frędzle na tylnej stronie kończyn tylnych. Długa sierść w pachwinach, na dolnej stronie klatki piersiowej i na mostku, tworzy frędzle, pod szyją sierść wyraźnie długa i prosta. Sierść frędzli powinna być w zasadzie prosta, spływająca gładko i niezbyt gęsta. Ogon z pięknym piórem. Na głowie, na przedniej stronie kończyn, jak również na pozostałych częściach ciała sierść jest krótka i gładka, bez najmniejszych śladów skręcenia, dopuszczalne jest tylko łagodne falowanie.
Podstawowym kolorem jest biały z jednolicie czerwonymi łatami (biel i czerwień powinny być wyraźnie od siebie oddzielone). Obydwa kolory powinny być maksymalnie żywe i lśniące. Cętkowanie, lecz nie dereszowatość, jest dopuszczalne na części twarzowej, stopach, na nogach przednich do wysokości łokcia, a na tylnych do stawu skokowego. Cętkowanie na innych częściach ciała, jak również dereszowatość i drobne nakrapianie są niedopuszczalne i stanowią wadę dyskwalifikującą.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Nazwa clumber spaniel pochodzi od nazwy posiadłości Clumber Park, na terenie której psy tej rasy hodował książę Newcastle. Głównie jemu rasa ta zawdzięcza swój rozwój.
Clumber Spaniel jest dużym, masywnym spanielem. Posiada szeroką i dużą głowę o wyraźnym przełomie czołowym i głęboko osadzonych oczach.
Jego jedwabista i czysto biała szata jest szczególnie obfita na szyi i klatce piersiowej.
Jest oddanym, pojętnym i wytrzymałym psem o wyczulonym węchu.
Przeciętna długość życia u tej rasy
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jego przodkami są wyżły włoskie oraz pointery.
Wyżeł niemiecki krótkowłosy to harmonijnie zbudowany pies, szybki w pracy na tropie. Charakteryzuje się wyniosłą postawą o wyraźnej linii, suchą głową, wysoko noszonym ogonem, twardą i błyszczącą szatą.
Szata jest gładka, gruba i krótka. Umaszczenie może występować:
brązowe
brązowe z plamkami lub dereszowatymi znaczeniami
ciemny deresz
jasny deresz (na zdjęciu)
białe z brązowymi znaczeniami (tzw. bielak)
czarne (bardzo rzadkie)
czarne z żółtym podpalaniem
Ma łagodne i zrównoważone usposobienie.
Wyżeł niemiecki krótkowłosy to popularna zarówno w Niemczech, jak i w innych krajach rasa psa myśliwskiego, wykorzystywanego głównie do wystawiania, wypłaszania i aportowania ptactwa.
Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest jednym z niewielu ras wyżłów nadających się do pracy także jako wyżeł wszechstronny. W przeciwieństwie do większości ras wyżłów, po właściwej tresurze jest z powodzeniem wykorzystywany do polowań w terenie leśnym jako płochacz, tropowiec i posokowiec.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Historia tej rasy sięga średniowiecza (VIII wiek - IX wiek), kiedy polowano na drobne ptactwo za pomocą sieci. Do tego typu pracy nadawały się psy zwane wówczas ptasznikami. Były one różnej wielkości, jednak zawsze posiadały długi włos tworzący na nogach tylnych portki a na ogonie chorągiew. Znane także były z zamiłowania do aportu z wody. W okolicach końca XIX wieku w Niemczech, z linii ptaszników dawnego typu, ale także z psów gończych i wodnych, stworzono długowłose wyżły: płochacza niemieckiego, małego munsterlandera, dużego munsterlandera oraz właśnie wyżła niemieckiego długowłosego.
Pierwszy raz zaprezentowano tę rasę na wystawie psów w Hanowerze w 1879 roku. Wyżeł niemiecki długowłosy został tam przedstawiony wraz z wyżłem niemieckim krótkowłosym jako rodzime rasy niemieckie. Na tej samej wystawie ogłoszono także wzorzec obydwu ras.
Ostatecznie standard dla wyżła niemieckiego długowłosego został opracowany w 1897 roku przez hodowcę i wielbiciela tej rasy, barona Friedricha von Schorlemer-Alst.
Sylwetka wyżła niemieckiego długowłosego jest mocna i dobrze umięśniona, nisko osadzona.
Głowa jest wydłużona i pokryta długim włosem. Stop lekko się wznosi i nie jest zbyt mocno zaznaczony. Trufla jest brązowa z możliwymi jaśniejszymi znaczeniami.
Tułów posiada głęboką i szeroką klatkę piersiową, sięgającą wysokości stawów łokciowych.
Kończyny tylne i przednie zarówno widziane z tyłu jak i z przodu tworzą linie proste, pionowe.
Ogon jest noszony poziomo, ostatni fragment nieco wywija się do góry.
Szata jest jedwabista i długa, jednak nie powinno występować nadmierne owłosienie. Od spodniej strony ciała włos jest dłuższy. Na grzbiecie i kończynach włos dłuższy formuuje pióro i portki, na ogonie – chorągiew. Na tułowiu jest on przylegający, gładki lub lekko pofalowany, z obfitym podszerstkiem. Umaszczenie jakie występuje to: brąz, brąz ze znaczeniami białymi lub szarymi, dropiowate lub jaśniejszy deresz. Rzadko jest spotykane umaszczenie żółte podpalane, które jest spuścizną po gończych przodkach.
Wyżeł niemiecki długowłosy jest psem mocno przywiązującym się do właściciela, przyjaznym i aktywnym, o silnym instynkcie łowieckim. Czujny, potrafi być psem stróżującym, wobec osób mu nieznanych jest nieufny.
W kręgach myśliwskich był i jest ceniony jako wyżeł tropiący, aportujący z wody i lądu, a także cechuje się zaciętością na drapieżniki futerkowe. Kiedy w latach 30. XX wieku, w środowiskach łowieckich, rozgorzała dyskusja na temat, czy wyżeł długowłosy, czy krótkowłosy lepiej spełnia się na polowaniach, to większą przychylnością myśliwych oraz popularnością wśród nich, cieszył się wyżeł krótkowłosy. Miało to związek z faktem, że polowano wtedy na kuropatwy już w okresie letnim, a wyżeł długowłosy był mniej odporny na ciepło i w porównaniu z krótkowłosym wolniej pracował. Jednak jego wytrzymałość w trzymaniu tropu i w pracy, zaciętość oraz wszechstronność w użytkowaniu sprawiły, że współcześnie jest hodowany m.in. przez leśników oraz właścicieli okręgów leśnych.
Wyżeł niemiecki długowłosy jest jedną z dziewięciu ras wyżłów zarejestrowanych w FCI przez Niemców. Z tej grupy najmniej popularnym jest duży munsterlander a najbardziej mały. Sam wyżeł niemiecki długowłosy uplasował się w popularności z tych ras pośrodku. W samych Niemczech jest znany, ale mało popularny.
W Polsce w okolicach okresu przed pierwszą wojną światową oraz okresu międzywojennego był hodowany przez właścicieli ziemskich na Pomorzu oraz w rejonach Pszczyny. Do roku 2000 rasa była spotykana sporadycznie, obecnie 25 wyżłów niemieckich długowłosych z polskich hodowli jest zarejestrowanych w PKR.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Podobnie jak nowofundland i landseer rasa pochodzi z południa Nowej Fundlandii. W XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących). Nazywane były psami św. Jana . Do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury (błędnie nazywając je "psami z Labradoru"), który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku rasa została zatwierdzona w Wielkiej Brytanii jako pies myśliwski.
Oczy: Średniej wielkości; o inteligentnym, łagodnym wyrazie; brązowe lub orzechowe.
Uszy: Niezbyt duże ani ciężkie, przylegające ściśle do głowy, osadzone dość daleko z tyłu.
Zgryz: Szczęka i zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górny rząd siekaczy przykrywa rząd dolny, stykając się z nim.
Szyja: Gładka, mocna, osadzona w poprawnie ustawionych łopatkach.
Kończyny przednie: Łopatki długie, ustawione ukośnie. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, od łokcia do podłoża proste, zarówno widziane z przodu, jak i z boku.
Tułów: Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Prosta górna linia. Szerokie, silne, mocne lędźwie.
Łapy: Okrągłe, zwarte; dobrze wysklepione palce i poprawnie rozwinięte opuszki.
Ogon: Cecha charakterystyczna; bardzo gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości, bez "pióra", pokryty krótkim, grubym, gęstym włosem.
Kończyny tylne: Zad dobrze wykształcony, nieopadający w kierunku ogona; dobrze kątowane stawy skokowe, krowia postawa w najwyższym stopniu niepożądana.
Wrażenie ogólne: Mocnej budowy, zwarty, bardzo aktywny; szeroka czaszka, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione, lędźwie i kończyny tylne mocne i szerokie.
Umaszczenie:
czarne
biszkoptowe (w odcieniach od jasnokremowego do ogniście rudego)
czekoladowe/wątrobiane (występujące najrzadziej)
Sierść: Cecha charakterystyczna; krótka, gęsta, przylegająca, niefalista, twarda w dotyku. Nieprzepuszczający wilgoci podszerstek.
Trzeba zapewnić mu odpowiednią do jego potrzeb dawkę codziennego ruchu. Niespełnienie tego warunku prowadzi do otyłości powodującej choroby stawów, a także nadpobudliwości oraz przyczynia się do wielu niepożądanych zachowań. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
Labrador retriever to rasa psów żywiołowych, skorych do zabawy, także z innymi psami. Stworzone do pracy w wodzie i aportowania potrzebują bezpośredniego kontaktu w pracy z człowiekiem. Dobrze tolerujący dzieci i cierpliwy w kontaktach z nimi.
Pierwotnie był użytkowany jako pies myśliwski, aportujący postrzałki, głównie ptaki. Jedną z cech labradora jest umiejętność zapamiętania miejsca upadku kilku postrzelonych ptaków i następnie zaaportowanie jednego po drugim do myśliwego.
Ze względu na umiejętność współpracy z człowiekiem labradory są współcześnie wykorzystywane w różnych dziedzinach, nie związanych z łowiectwem, takich jak:
psy ratownicze (gruzowiskowe, lawinowe i do ratownictwa wodnego),
przewodnicy ociemniałych,
psy rodzinne, sprawdzające się także w sportach kynologicznych,
psy wykorzystywane w terapii chorych,
psy policyjne wykorzystywane do wykrywania narkotyków,
psy wykorzystywane przez straż pożarną do wykrywania miejsc podpaleń.
psy wykorzystywane przez Służbę Celna do wykrywania wyrobów tytoniowych, narkotyków
Według liczby psów oficjalnie zarejestrowanych w organizacjach kynologicznych labrador retriever to jedna z najpopularniejszych ras w Wielkiej Brytanii, USA i Polsce.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy tej rasy są nazywane protoplastami wyżłów, a same stanowią jedną z najstarszych niemieckich ras psów myśliwskich, których przodkami były psy gończe lub nierasowe psy odpowiednie dla danego typu użytkowania (potomkowie średniowiecznych psów na ptaki). Współczesny płochacz niemiecki jest potomkiem psów, które krzyżował pod koniec XIX wieku Friedrich Roberth z Weißwasser/Oberlausitz. Poszukiwał on w Niemczech i Austrii hodowców psów, które byłyby w typie dawnego płochacza niemieckiego wykorzystywanego w polowaniach na słonki, kuropatwy i kaczki, ale także na zwierzynę sierściową. W roku 1903 został założony Deutscher Wachtelhundklub, który przed pierwszą wojną światową zaczął podupadać z powodu braku m.in. dobrych hodowców. Płochacz zaczął być wypierany przez sprowadzane z Wysp Brytyjskich spaniele. Ponownemu ocaleniu rasy przysłużył się Friess, który zaangażował się w rozwój klubu oraz uznanie rasy. W odtwarzaniu rasy mogły mieć swój udział także spaniele oraz mniejsze wyżły długowłose.
Wzorzec FCI opisuje płochacza niemieckiego jako psa średniej wielkości, o długim włosie, dobrze umięśnionego oraz posiadającego mocny kościec. Stosunek długości tułowia do wysokości w kłębie wynosi 1,2:1.
Włos u płochacza jest gładki i przylegający, może być lekko falisty. Na tylnych kończynach oraz ogonie występuje obfita Chorągiew. Umaszczenie jest jednolicie brązowe i brązowo-dereszowate, także białobrązowe.
Płochacz niemiecki jest psem zaciętym i wytrwałym w pracy, bardzo aktywnym.
Płochacz ten hodowany jest w celach myśliwskich do wyszukiwania tropu zwierzyny, głoszenia, aportowania i pracy w wodzie. Sprawdza się w leśnych terenach łowieckich.
Nazwa „Wachtelhund” oznacza psa na przepiórki.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pierwsze wzmianki o istnieniu chartów w Polsce pochodzą z czasów Galla Anonima. Za początki istnienia rasy przyjmuje się XII lub XIII wiek. Pierwotnie psy te służyły do polowań na ptactwo – dropie. Chart polski był ulubionym psem szlachty polskiej. Wywodzi się prawdopodobnie od chartów azjatyckich, takich jak np. chart perski (saluki) i chart środkowoazjatycki (tazy).
Po II wojnie światowej hodowle tej rasy zanikły. Zakazano polowań z chartami, a psy w typie charta likwidowano. Ich trzymanie i hodowla została obłożona specjalnym pozwoleniem, przepis ten obowiązuje nadal. Od lat 70. XX wieku przystąpiono do odtwarzania rasy. Współczesną hodowlę chartów polskich zapoczątkował Stanisław Czerniakowski, który zakupił w okolicach Rostowa nad Donem dwie suki – Tajgę i Striełkę oraz jednego psa – Elbrusa. Ze skojarzenia Tajgi i Elbrusa urodził się pierwszy zanotowany miot chartów polskich.
W 1989 rasa została wpisana do rejestru Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI).
Smukły pies o wąskim pysku. Chart polski jest wyraźnie mocniejszy i nie tak finezyjny w kształtach jak inne charty. Jest najwyższą z polskich ras.
Chart polski to pies silny, wytrzymały, o dobrze zbalansowanym ciele i proporcjach (wpisany jest w prostokąt oparty na dłuższym boku) pozwalających nie tylko na szybki galop, ale i na pokonywanie dużych odległości wyciągniętym kłusem. Jest psem o okrywie włosowej dobrze chroniącej go przed zimnem, wilgocią i wiatrem.
Wzorzec FCI dopuszcza wszelki rodzaj umaszczenia.
Szata – według wzorca chart polski jest psem krótkowłosym. Włos w dotyku sprężysty, dość twardy, ale nie drutowaty, ani nie jedwabisty. Niejednakowej długości na tułowiu: na kłębie włos dłuższy, na bokach, mostku i kończynach jest najkrótszy, brzuch pokryty delikatnym i rzadkim włosem. Na tylnej stronie ud i na spodniej stronie ogona włos jest dłuższy, ale też twardy. Portki i pióro wyraźne.
W rzeczywistości ze względu na nieznane pochodzenie psów wprowadzonych do hodowli często pojawiają się także charty polskie długowłose, jednak ze względu na niezgodność ze wzorcem są one zazwyczaj gorzej oceniane na wystawach.
Pies wymagający sporej dawki codziennego ruchu, stąd jest idealnym towarzyszem dla ludzi uprawiających jeździectwo lub jogging.
Wytrzymały, samodzielny, w stosunku do innych psów dominujący, ale o zrównoważonej psychice. Niektóre osobniki posiadają silny instynkt terytorialny co jest cechą często występującą w tej rasie, a rzadką u chartów w ogóle.
Używano chartów polskich zarówno do polowań na zające jak i do polowań na wilki. Prócz charta polskiego tylko wilczarz irlandzki i chart rosyjski (borzoj) polowały na wilki. Wykorzystywany w torowych wyścigach chartów oraz w coursingach.
Ze względu na swoje rozmiary i wymagania chart polski nie jest w Polsce tak popularny jak inne rasy psów myśliwskich.
Chart polski szczególnie imponował szybkością w polowaniu na dropie – największe polskie ptaki. Polowania te odbywały się nad ranem, gdy skrzydła i pióra tych stworzeń były mokre od osiadającej mgły i rosy. Psy były podprowadzane na najbliższą możliwą odległość i gdy dropie zaczynały uciekać rozpoczynała się pogoń. Ptaki przez 150–200 metrów biegły, otrzepując skrzydła z rosy – wcześniej mokre nie mogły się oderwać od ziemi – i to była szansa na skuteczny pościg dla chartów. W takich sytuacjach w grę wchodziła tylko i wyłącznie szybkość, nie było kluczenia jak w przypadku zajęcy, nie było walki z wilkami i innymi drapieżnikami.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Dokładne pochodzenie rasy nie jest znane. Wiadomo, że powstał w Wielkiej Brytanii. Pierwotnie używany do wystawiania zajęcy, które następnie były gonione przez charty lub do wystawiania ptactwa, które było płoszone przez płochacze i łowione w sieci.
głowa: silnie zaznaczony przełom, połączony z lekko wklęsłą kufą.
oczy: okrągłe; orzechowe u jasnych, brązowe u ciemniej umaszczonych psów.
uszy: osadzone raczej wysoko, zwisające blisko głowy.
tułów: mocny, grzbiet mocny.
ogon: prosty, trzymany na równi z linią grzbietu, co podkreśla pozycję stójki przy wystawianiu.
Włos jest gładki, krótki, maść różnorodna (cytrynowa, czarna, pomarańczowa, wątrobiana – zwykle połączone z białym).
Psy tej rasy wymagają regularnego ruchu na świeżym powietrzu.
Pies o żywym usposobieniu, lubiący ruch i przestrzeń. Konsekwentnie wychowywany w miarę łatwy w prowadzeniu. Wyżeł o dużej pasji myśliwskiej, szybki i wytrzymały.
Od momentu wynalezienia broni palnej pointer jest używany do polowań jako wyżeł wielostronny. W Wielkiej Brytanii wystawia ptactwo w polu suchym, na terenie Europy kontynentalnej jest bardziej wszechstronny – wystawia i aportuje, także z wody.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzenie nazwy rasy nie jest do końca jasne, natomiast samą rasę, jak wszystkie rasy gończych europejskich, wywodzi się od psów św.Huberta. Prawdopodobnie dochodziło do krzyżowania tej rasy z miejscowymi rasami gończymi. Z pewnością mają one domieszkę krwi gończych z Półwyspu Apenińskiego, a w XVIII wieku skrzyżowano je z foxhoundami.
Pierwsze wzmianki o ogarach w literaturze polskiej znajdują się w poemacie Tomasza Bielawskiego „Myśliwiec” napisanym w 1595. Również Mikołaj Rej w „Żywocie człowieka poczciwego”(1568) wspomina te psy. W 1608 roku ukazał się pierwszy traktat naukowy poświęcony ogarom „O psach gończych i myślistwie z nimi” hrabiego Jana Ostroroga, wydany w pełnej formie w 1618 roku podtytułem „ Myślistwo z ogary”. Przez wieki ogar był cenionym towarzyszem myśliwych. Na podstawie zachowanych materiałów można wysnuć przypuszczenia, że psy w tym typie znane były już od XIV wieku i aż do XVIII ogary były bardzo popularne na terenach Polski. Zawirowania historii, a co za tym idzie zubożenie szlachty nieomal doprowadziły do całkowitego wyginięcia tej rasy. W wyniku licznych krzyżówek z innymi rasami oraz braku planowej hodowli prawie nie było ogarów czystej krwi.
Pracę na rekonstrukcją rasy rozpoczął w 1959 roku Piotr Kartawik sprowadzając z terenów Litwy trzy psy: BURZANA, ZORKĘ oraz CZITĘ i zakładając hodowlę „ Z Kresów”. W 1964 roku Jerzy Dylewski opracował wzorzec tej rasy, który 15 listopada 1966 roku został zarejestrowany w FCI pod numerem 52. Pod koniec lat 60. tragiczna śmierć Piotra Kartawika przerwała jego pracę hodowlaną.
Pies średniego wzrostu, silnej i zwartej budowy, o silnym kośćcu i pewnej masie, proporcjonalnych nogach. Cała sylwetka wskazuje na siłę i wytrwałość, mniej na szybkość. Głos w czasie gonu po tropie czysty, donośny, o średniej zmieniające się tonacji, u suk zwykle wyższy.
Głowa:
Dość ciężka, o szlachetnym wykroju, z profilu zbliżona do prostokąta średniej długości, pysk wydłużony, z przodu tępo zakończony, nie klinowaty ani spiczasty. Fafle grube, zwisające, nos ciemny, duży i szeroki, dolna warga z zajadem zwisającym. Szczęki mocne, dostatecznie długie, z prawidłowym zgryzem. Żuchwa dobrze umięśniona. Czaszka tak długa jak kufa. Linia czołowa z linią kufy tworzą kąt rozwarty. Łuki brwiowe silnie rozwinięte, czoło w znacznych zmarszczkach. Kość potylicowa wyraźnie zaznaczona. Załamanie czołowo – nosowe wyraźne.
Oczy:
Wyraz łagodny, spokojny, nie za głęboko osadzone, ciemnobrązowe, dolne powieki u psów starszych obwisłe.
Uszy:
Nisko osadzone, dość długie, luźnie wiszące, u dołu lekko zaokrąglone. Dolne partie zawijają się ku środkowi szczelnie przylegając do głowy.
Szyja:
U nasady przy tułowiu znacznej grubości, silna, muskularna, średniej długości. Podgardle zwisające z dużą ilością fałdowanej skóry.
Budowa przodu:
Klatka piersiowa o dużej pojemności, w miarę szeroka i głęboka, przedramię dość dobrze umięśnione. Łopatka skośna, pokryta dobrze rozwiniętymi mięśniami. Napiętek dobrze zaznaczony, wydatny, wyraźny, suchy, gruby, odpowiednio do kości nóg.
Nogi:
Na dość grubej kości mocne mięśnie, palce dobrze zebrane, pazury silne, grube, u psów pracujących krótkie. Przy białych palcach jasne, przy żółtych – czarne.
Korpus:
Klatka piersiowa obszerna, w miarę szeroka i głęboka. Pierś z przodu sięga do łokcia, żebra dobrze wysklepione, długie – jak i cała klatka piersiowa, bardziej zbliżone do pozycji pionowej niż u innych ras. Grzbiet długi, szeroki i muskularny. Krzyż nie spadzisty, szeroki. Brzuch duży, pojemny, prawie tej samej głębokości co klatka piersiowa. Kryje w sobie dobrze rozwinięte narządy trawienia. Bok nie zapadły, wypełniony, zaokrąglony, z możliwie krótką, małą słabizną.
Budowa tyłu:
Uda na grubej kości; długie, mocne, dobrze rozwinięte mięśnie; goleń pochyła, dość krótka, dobrze umięśniona. Staw skokowy suchy, wyrazisty.
Tylne kończyny:
Pęciny lekko pochyłe, palce dobrze zebrane, podeszwy szerokie, pokryte grubą skórą.
Ogon:
Osadzony raczej nisko, gruby, pokryty dłuższym włosem od spodu, sięga niżej stawu skokowego, lekko spadający, od polowy podudzia lekko zgięty. W ruchu swobodnym uniesiony nieco ku górze, lecz nie zaokrąglony. Podczas gonu nieco osadzony, zwisa poniżej poziomu.
Waga: suki 20 – 26 kg, psy 32 – 42 kg
Wzrost: suki 55 – 60 cm, psy 56 – 68 cm.
Normalnie posuwa się drobnym, powolnym, ociężałym truchtem. Podczas polowania szuka i goni w ciężkim galopie.
Głowa i uszy z wyjątkiem nalotów z obu stron czaszki podpalane, uszy nieznacznie ciemniejsze od reszty. Nogi, podbrzusze i uda również podpalane. Korpus czarny lub ciemnoszary, prawie czarny, w staropolskim języku myśliwskim zwany podżartym. Podpalenie zasadniczo żółte, ma różne natężenie tej barwy aż do rdzawo – cynamonowej, najbardziej cenionej u ogara polskiego. Włos biały dopuszczalny w kształcie strzałki przez głowę aż do nosa, na piersiach, końcach łap i na końcu ogona. W czapraku czarnym, zachodzącym aż na głowę, wyraźne punkty nad oczami o kolorze podpalenia, czerń zachodząca aż na kufę dyskwalifikuje ogara polskiego.
Średniej długości, gruba, z gęstym podszyciem, nieco dłuższa na karku, tylnej części tylnych nów i na dolnej części ogona.
Ogar jako rasa wyhodowana w naszych warunkach klimatycznych jest do nich znakomicie przystosowana. Jest on psem bardzo odpornym i rzadko choruje. Pojawiają się oczywiście swoiste problemy zdrowotne jak w przypadku każdej rasy i warto, żeby potencjalny nabywca psa czy suki tej rasy miał tego świadomość.
Większość schorzeń, które dotykają te psy związanych jest z ich budową - tak jak wyżej wspomniane problemy, które mogą , ale nie muszą pojawić się z uszami. Dodatkowo dość często u tej rasy występują wady powiek (zwłaszcza entropia). W przypadku pojawienia się łzawienia warto skontaktować się ze specjalistą. Usunięcie tej wady nie jest skomplikowanym zabiegiem wymaga jednak pewnej sprawności, dlatego warto powierzyć psa w ręce specjalisty, aby zapobiec ewentualnym powikłaniom. Zabieg korekty oczu przeprowadza się jednak dopiero ok. 9 miesiącu życia, gdyż do tego czasu może ona samoistnie ustąpić (wzrost czaszki powoduje naciągnięcie się skóry).
Ogar nie wymaga szczególnego żywienia, jest jednak łakomy i gdy nie zapewni się mu wystarczająco dużo ruchu ma skłonności do tycia. Oczywiście psy pracujące wymagają innej diety, dostosowanej do ich aktywności.
Pielęgnacja ogara nie jest trudna. Jego sierść składająca się z podszerstka i nieco dłuższego włosa okrywowego nie wymaga regularnych zabiegów, za to bardzo dobrze chroni psa przed różnymi warunkami atmosferycznymi. W okresie linienia warto jednak wyczesywać martwy włos. Większą uwagę należy jednak zwrócić na uszy, ponieważ jak w przypadku innych ras, u których są one wiszące, nie ma wystarczającej wentylacji kanału słuchowego, a co za tym idzie zwiększa się ryzyko wystąpienia stanów zapalnych. W związku z tym trzeba regularnie sprawdzać ich czystość, a przypadku wystąpienia niepokojących objawów np. uporczywe drapanie przez psa uszu czy trzepanie głową, należy jak najszybciej skontaktować się z weterynarzem.
Ogar jest psem spokojnym, zrównoważonym i jak inne rasy stworzone do polowania w grupie, niezwykle towarzyskim. Potrzebuje kontaktu z człowiekiem. Dobrze sprawdza się w kontaktach z dziećmi (zwłaszcza suki wykazują się w takich sytuacjach dużym wyczuciem). Psy te nie sprawiają problemów związanych z agresywnym zachowaniem, są łagodne w stosunku do innych psów i zwierząt. Pilnują swojego terenu, ale ogranicza się to do sygnalizowania obecności intruza. Z pewnością nie są to psy obronne, chociaż ich wzrost i masa budzą respekt. Ich temperament umożliwił im z powodzeniem adaptację w warunkach miejskich. W domu są spokojne, a nawet leniwe i nie domagają się przesadnie ruchu, chociaż jak każdy gończy lubią wybiegać się, niezależnie od warunków atmosferycznych, najlepiej w grupie innych ogarów. Na spacerach nie są szybkie, ale za to bardzo wytrzymałe. Ogary szczekają umiarkowanie donośnym głosem i niezbyt często. Na spacerach, tam gdzie może biegać, może podbiec do obcych by się przywitać. Z uwagi na jego wzrost i masę należy mieć nad psem kontrolę, by móc go do siebie przywołać.
Ogar jako pies myśliwski charakteryzuje się dużą niezależnością, dlatego nie należy do psów łatwych w wychowaniu i nie jest polecany dla niedoświadczonych właścicieli.Tak jak każdy pies gończy, ogar lubi swobodę na spacerach, często oddala się od właściciela. Nie ma natomiast skłonności do włóczęgostwa, za to posiada znakomitą orientację w terenie. Ze względu na jego samodzielność w terenie bardzo ważne jest ćwiczenia posłuszeństwa już od najmłodszego wieku. Jako pies miejski powinien być trzymany na smyczy w trakcie spacerów w pobliżu ruchu ulicznego. Tu warto zaznaczyć, że ogar nigdy nie będzie psem bezwarunkowo posłusznym. Jednak łatwo i chętnie uczy się, zwłaszcza, gdy stosuje się pozytywne wzmocnienia. Przy wychowaniu psów tej rasy ważne jest zachowanie spokoju, bo są one bardzo wrażliwe na ton głosu i bardzo łatwo zniechęcić je gwałtownymi reakcjami. Najchętniej uczą się przez zabawę, ponieważ monotonne powtarzanie komend może być dla nich nużące.
Psy tej rasy dożywają wieku 12-13 lat.
Wady anatomiczne:
Zbyt długie lub za małe i odstające uszy. Głowa bez wyraźnie zarysowanej potylicy i ze słabymi łukami brwi. Zbyt jasne oko. Czarna kufa. Słabe umięśnienie Rozlazła stopa. Wisząca pęcina. Ogon cienki, za krótki lub za długi i źle owłosiony, zakręcony . Słabo rozwinięta klatka piersiowa. Wadliwy zgryz. Chrapliwy głos.
W latach 70. liczba ogarów polskich szybko wzrosła – z 15 zarejestrowanych w 1967, do 101 zarejestrowanych w 1976. Na przełomie lat 70. i 80. wyodrębniono Gończego polskiego, który wcześniej znany był jako ogar Pawłusiewicza.
Lata osiemdziesiąte nie były udane dla ogara, jednak pod koniec lat dziewięćdziesiątych nastąpił wzrost populacji tej rasy. Znalazła ona swoich wielbicieli także wśród myśliwych, którzy prowadzą hodowlę nie tylko pod kątem eksterieru, ale i walorów użytkowych. Jednocześnie ogar jest świetnym towarzyszem rodzin mieszkających nawet w dużych miastach.
Pojedyncze ogary zarejestrowane są w Czechach, Danii, Szwajcarii, Austrii, Włoszech, Belgii, Holandii, Francji, Grecji i Finlandii a także w USA. Więcej wielbicieli ta rasa zyskała w Niemczech, gdzie prowadzone są liczne działania mające na celu propagowanie tej rasy.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jest to prawdopodobnie najstarsza rasa wśród gończych francuskich. Jej przodkiem był wymarły już montaimboeuf. Porcelaine nie przeżył rewolucji francuskiej, ale został odtworzony przez szwajcarskich miłośników rasy.
Głowa o szlachetnym kształcie. Nos czarny, szeroko otwarte nozdrza. Uszy długie i pofałdowane. Długa, wąska szyja. Ogon natomiast gruby u nasady i lekko podwinięty.
Charakterystyczne jest białe umaszczenie, któremu pies zawdzięcza swą nazwę. Często są na niej pomarańczowe plamy, zwłaszcza na uszach. Sierść bardzo krótka i delikatna, połyskliwa.
Przyjazny i aktywny.
Pies jest wykorzystywany do polowań na jelenie i zające. Ma świetny węch i miły, melodyjny głos.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pod koniec XIX wieku w Wielkiej Brytanii Shirley rozpoczął hodowlę Flat-coated retrievera. Aby uzyskać tę rasę psa krzyżował nowofundlandy, spaniele, setery i collie. W tamtejszych czasach flat był najpopularniejszym retrieverem. Kennel Club zarejestrował tę rasę w roku 1898, a w 1923 powstał pierwszy, oficjalny wzorzec rasy.
głowa: długa i dobrze uformowana
oczy: średniej wielkości, barwy ciemnokasztanowej lub orzechowej, o wyrazie bardzo inteligentnym (oko okrągłe, wypukłe jest uważane za poważną wadę). Oczy nie są ustawione skośnie
uszy: małe, dobrze osadzone, przylegające do głowy
klatka piersiowa: głęboka i dość szeroka, dobrze zaznaczona w okolicy mostka. Żebra przednie są dość płaskie. Krzywizna ich zmienia się stopniowo. Silniej wysklepione są w środku, mniej w części tylnej klatki piersiowej
ogon: krótki, nie kopiowany, prosty i dobrze osadzony, noszony wesoło, ale nigdy wyżej linii grzbietu
Włos jest gęsty, w dotyku cienki do średniego, dobrej jakości, płaski i gładki. Kończyny i ogon są dobrze porośnięte (frędzle). Umaszczenie występuje czarne i brązowe (wątrobiane).
Flat należy do psów odpornych, jednak występuje u niego dysplazja stawów łokciowych, biodrowych, zwichnięcie rzepki, choroby oczu i dość częste nowotwory. Potrzebuje wysokoenergetycznej karmy i starannego żywienia dostosowanego do trybu życia. Flat-coated retriever wymaga zapewnienia mu odpowiednio dużej dawki ruchu. Pielęgnacja sierści powinna być systematyczna i powinna obejmować przede wszystkim wyczesywanie włosa.
Flat-coated to pies inteligentny, bystry i bardzo przywiązany do człowieka. Szybko się uczy, ale dojrzewa później niż jego kuzyni. W stosunku do obcych psy tej rasy są ufne i nie nadają się na psy obronne. Z natury przyjacielski, w kontaktach z dziećmi jest delikatny i cierpliwy. Potrzebuje dużo ruchu i ciągłego zajęcia, jeśli nie zostanie to zaspokojone, może powodować u psa chęć zwrócenia na siebie uwagi domowników.
Pies ten nie lubi przemocy i krzyku, a zwłaszcza samotności. Właściciel flata powinien być opanowany, spokojny i zrównoważony. Flatcoat nie powinien być twardo prowadzony, jest to pies o znikomej chęci do zdominowania członków rodziny, który potrzebuje ciepła i serdeczności ze strony właściciela.
Podstawową funkcją jaką pełnił kiedyś, to udział w polowaniach, przede wszystkim jako pies aportujący. Potrafi też dobrze tropić i płoszyć. Psem do towarzystwa stał się później.
W Polsce jest mało popularny i pozostaje w cieniu swoich kuzynów, goldena i labradora.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858 roku lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.
Inne źródła podają, że rasę tę wyodrębnił w XIX wieku lord Tweedmouth. Istnieje także teoria, według której skrzyżowano żółtego retriwera gładkowłosego o imieniu Nous z suką tweed water spaniela i otrzymano cztery, żółte szczenięta.
Następnie w celu uszlachetnienia rasy skojarzono je z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie znanymi jako flat coated retrievery), seterami irlandzkimi i prawdopodobnie z bloodhoundami. Nowa rasa tak przypadła do gustu angielskim hodowcom, że postanowili ją rozpowszechnić.
Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 roku. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy.
Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu.
Budowa ciała linii amerykańskiej jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.
Linia angielska (Europejska): psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.
Linia amerykańska: psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana.
Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).
Najczęstsze choroby:
Stawy:
Dysplazja bioder
Dysplazja łokci
Zapalenie wiązadeł
Oczy:
PRA - postępujący zanik siatkówki
Katarakta
Dysplazja siatkówki
Zapalenie powieki
Dystrofia rogówki
Uszy:
zapalenie uszu
parwowiroza
Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".
Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie – psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na psy towarzyszące niepełnosprawnym, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch – jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Curly coated retriever to obok flat coated retrievera najstarsza rasa z retrieverów. Wzorzec zarejestrowany został w Wielkiej Brytanii w 1860 roku. Do dnia dzisiejszego praktycznie nie uległ zmianie.
Psy tej rasy to największe spośród retrieverów, mają charakterystyczną, podłużną budowę.
Pokryty krótkim włosem, skręconym w mocne loki, brak ich jedynie na pysku i czaszce. Nie posiada podszerstka. Występuje w umaszczeniu czarnym i wątrobianym, niedopuszczalne są białe znaczenia. Oczy muszą być jak najciemniejsze, nos koloru szaty.
Przedstawiciele tej rasy są bardzo aktywni, uwielbiają stymulację umysłową i zabawę. Nadają się do psich sportów i wciąż są wykorzystywane jako psy myśliwskie. Sierść jest łatwa w pielęgnacji. Z powodu braku podszerstka nie linieje na dużą skalę.
Curly coated retriever jest przyjazny wobec znanych mu ludzi, posiada żywy temperament. Niezależny i skłonny do nieposłuszeństwa, trudny w szkoleniu, lecz oddany przewodnikowi. Może przejawiać zachowania nieprzyjazne wobec innych psów oraz obcych ludzi. Podobnie jak Chesapeake Bay retriever, jest rasą retrieverów nadającą się do obrony.
Curly coated retriever to pies myśliwski, którego zadaniem było aportowanie ustrzelonych ptaków. Trzymali go często strażnicy łowieccy do zwalczania kłusowników. Osiąga dojrzałość po ukończeniu 3 lat.
Curly coated retriever jest rasą o wiele mniej rozpowszechnioną na świecie, niż inni jego krewni z grupy retrieverów. Pierwszy pies sprowadzony został do Polski z Finlandii w 2003 roku, a pierwsza suka w roku 2006 ze Szwecji.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa i jej nazwa pochodzi ze wschodnich wybrzeży (Nowa Szkocja) Kanady. Drugi człon nazwy wziął się od angielskiego czasownika "to retrieve" – "przynosić" od zadań, jakie spełniają te psy w myślistwie. Retrievery z Nowej Szkocji były używane do polowania na kaczki. Myśliwy zachęcał psa do zabawy na brzegu jeziora, a kiedy zaciekawione ptaki podpływały bliżej, wtedy padał strzał. Zestrzelone kaczki, pies aportował z wody na brzeg.
Retrievery z Nowej Szkocji mają kościec średni lub ciężki i zwartą budowę ciała. Silnie umięśnione, o głębokiej klatce piersiowej, przystosowane są do aportowania nawet z bardzo zimnej wody.
Tollery posiadają gęsta sierść o obfitym podszerstku. Barwa sierści to różne odcienie czerwonego i pomarańczowego koloru. Często, na okrywie włosowej, pojawiają się białe znaczenia (klatka piersiowa, stopy, maska i koniec ogona). Sierść może nieznacznie falować jedynie na grzbiecie. Pigment nosa, warg i powiek powinien zlewać się z kolorem sierści, lub być czarny.
Tollery cieszą się stosunkowo dobrym zdrowiem, jednak coraz większa popularność może przyczynić się do wzrostu chorób. Zdarzają się problemy z dysplazją stawów biodrowych i łokciowych, choroby autoimmunologiczne oraz schorzenia oczu. Przy zapewnieniu odpowiedniej dawki ruchu retriever z Nowej Szkocji, może być trzymany w mieszkaniu. Potrzebuje przynajmniej 1,5 godziny spaceru dziennie, wypełnionego różnorodnymi ćwiczeniami. Nie jest to pies stróżujący i potrzebuje ścisłego kontaktu z człowiekiem.
Tollery to psy wrażliwe i rodzinne. Inteligentne, czujne i radosne łatwo się uczą i są tolerancyjne wobec dzieci, także w stosunku do innych zwierząt. Żywiołowe, pewne siebie, nie są nadmiernie szczekliwe. Ze względu na dużą aktywność psy tej rasy, do prawidłowego funkcjonowania, wymagają możliwości codziennego zaspokojenia potrzeby ruchu i pracy.
Wszechstronnie użyteczne, spełniają się w roli psów myśliwskich, jak i psów rodzinnych, do towarzystwa. Zwinne, szybkie i inteligentne, doskonale sprawdzają się w grach i sportach, np. w testach sprawności fizycznej i posłuszeństwa, agility, flyballu czy frisbee.
W Polsce żyje ok. 300 osobników.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Pochodzi z rejonu zatoki Chesapeake leżącej na wschodnim wybrzeżu USA. Przodkami rasy była para szczeniąt uratowana z rozbitego statku.
Szata jest szorstka, krótka, z gęstym wełnianym podszerstkiem. Umaszczenie występuje od żółtobrązowego do ciemnobrązowego.
Psy tej rasy potrzebują dużo ruchu. Zdarzają się problemy z dysplazją stawu biodrowego i dziedziczne choroby oczu.
Pielęgnacja sierści u psów wystawowych i nie wystawowych tej rasy jest podobna i wymaga odpowiednich narzędzi do trymowania, wyczesywania, degażowania oraz masowania sierści. Oczy i uszy wymagają regularnej kontroli i w razie potrzeby delikatnego oczyszczania. Systematyczna praca pielęgnacyjna pomaga uzyskać kontrolę nad zachowaniem psa podczas wyczesywania i pozwoli uniknąć sytuacji, kiedy nie pozwala zająć się niektórymi partiami ciała i zmusza do ich ominięcia.
Jest kilka miejsc u psów sportowych, gdzie martwy włos ma tendencję do utrzymywania się: przód barków oraz przód przednich i tylnych łap.
Chesapeake Bay Retrievery są przyjacielskie, inteligentne, posłuszne, czujne i energiczne. Lubią pływać. Z natury bywają uparte i niezależne, ale dobrze wyszkolone są zdyscyplinowane. Zawsze chętne do pracy, choć nie tak łatwe do ułożenia jak labradory. Rekompensują to ogromnym zapałem, z jakim wykonują wszelkie polecenia. Potrzebują bliskiego kontaktu z rodziną. Wobec obcych powściągliwe. Sprawdzają się w roli psa stróżującego. Bywają agresywne wobec obcych psów.
Chesapeake Bay Retriever pełni funkcje psa myśliwskiego lub psa towarzyszącego
żródło: http://pl.wikipedia.org
Historia rasy rhodesian ridgeback sięga daleko w przeszłość. Najstarsze jej ślady prowadzą do pierwotnych psów afrykańskich plemion Khoi-Khoi (Hotentotów). Były to plemiona myśliwych i pasterzy, które ok. 500 r. n.e. rozpoczęły wędrówkę z północnych krańców kontynentu afrykańskiego (dzisiejszy Egipt, Etiopia i Sudan) na południe, w stronę Przylądka Dobrej Nadziei. Tam, w XV wieku, po raz pierwszy zetknęły się z Europejczykami – portugalskimi żeglarzami i poszukiwaczami przygód, których statki zawijały w te strony. Z tego okresu pochodzą pierwsze niejasne wzmianki o „afrykańskim psie z pręgą na grzbiecie”. Biali misjonarze i osadnicy, którzy dotarli do Przylądka dwieście lat później, już nieco dokładniej opisują psy gończe Hotentotów, które miały odznaczać się „wielką odwagą i wyjątkową brzydotą”.
Rycina z dzieła brytyjskiego misjonarza Davida Livingstone’a „Missionary Travels in South Africa” (1857 r.) przestawia polujących Buszmenów i psa z nastroszonym pasmem sierści na grzbiecie, przypominającym pręgę. Z kolei Max Silber w swojej książce „Psy Afryki”, wydanej w 1893 r., donosi: „Pies Hotentotów należy do najbrzydszych kreatur spośród całej psiej familii; ma szorstki, nastroszony włos, wąski pysk i stojące uszy. Bury kolor i niepozorny wygląd nie umniejszają jednak jego cennych umiejętności.”
Pod względem eksterieru i umaszczenia rhodesian ridgeback jest dziś jednorodną rasą. Jest to efekt pracy wielu pokoleń hodowców. Jest większy i mocniej zbudowany niż jego afrykański protoplasta, pies Hotentotów, jednak jego sylwetka nie powinna zdradzać żadnych oznak ciężkości. Z punktu widzenia użytkowości i pierwotnego przeznaczenia rasy, zarówno budowa zbyt ciężka, jak i zbyt wątła są niepożądane. Pewna różnorodność typów w obrębie rasy jest bez wątpienia zdrowa i korzystna, jednak niepożądane są wszelkie skrajności. Jeden ze znanych sędziów rasy z RPA zapytany o kryteria, jakimi kieruje się przy ocenie ridgebacków w ringu, odparł: „Staram się odpowiedzieć sobie na pytanie, czy dany pies byłby w stanie zapolować na lwa”.
Wzorzec rasy podkreśla, że ridgeback to pies o wyważonych proporcjach, mocny, muskularny, zwinny i aktywny, o harmonijnej sylwetce, bardzo wytrzymały i szybki. Główny akcent w jego wyglądzie położony jest na zwinność, elegancję i harmonię. W kłusie powinien poruszać się płynnym, wydłużonym krokiem, z widoczną lekkością i swobodą.
Od jasnopszenicznego do czerwonopszenicznego. Dozwolone są drobne białe znaczenia na piersi i palcach, ale występowanie białych znaczeń powyżej palców czy w innym miejscu niż na piersiach, jest niedozwolone. Dozwolona jest ciemna kufa i uszy, ale nadmiar czarnego włosa w innych miejscach jest niepożądany.
Łatwa pielęgnacja włosa. Dobrze nadają się do uczestnictwa w kursach szkoleniowych, wymagają odpowiedzialnego prowadzenia, bez zbędnej surowości. Bardzo ważne jest odpowiednie karmienie.
Rhodesiany są inteligentnymi psami, szybko dostosowującymi się do nowych warunków otoczenia. Dość aktywne, potrzebują sporej codziennej dawki ruchu. Odważne, trudne do podporządkowania, mają skłonność do podejmowania prób dominacji wobec członków rodziny, stąd należy je wychowywać konsekwentnie i stanowczo. Dużo osób uważa, że psy te nie znają swojej siły, przez co nie należy zostawiać ich samych z dziećmi. Lubią inne zwierzęta. Są raczej nieufne w stosunku do obcych. Są to psy niezależne. Podczas szkolenia ważna jest stanowczość i konsekwencja, nie można jednak krzyczeć.
Rhodesiany nazywane były psami gończymi na lwy, która to nazwa zachowała się do dzisiaj. Nigdy nie zabijały, tylko całym stadem otaczały ofiarę, nie dawały się jej przedrzeć przez zabójcze koło i czekały na myśliwych.
W Polsce rhodesiany można spotkać na zawodach agility. W Stanach Zjednoczonych biorą udział również w coursingu.
Psy tej rasy nie są w Polsce popularne.
Wzdłuż grzbietu rośnie pasmo sierści w przeciwstawnym kierunku do reszty włosów (ridge). Tworzy w ten sposób charakterystyczną dla rhodesianów pręgę na grzbiecie. "Podtrzymywana" jest na dwóch wichrach ułożonych z sierści nazywanych również "koronami". Zdarzają się psy z trzema, jedną koroną, zdarzają się psy bez pręgi. Ten czynnik dyskwalifikuje psy w trakcie oceny sędziowskiej na ringu, podczas wystawy psów. Ridgeback ma charakterystyczną formę ataku. Działa na przeciwnika całym ciałem. Powala go na ziemię i nie pozwala wstać.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Przodkami tych psów były sprowadzone ze wschodu psy plemion tatarskich, a ich regularną hodowlę datować można prawdopodobnie na początki XIV i XV wieku. przez rosyjską arystokrację specjalnie do polowań na wilki, lisy, zające i jelenie.
Długie, falujące włosie, które dodaje miękkości dosyć kanciastej sylwetce.
Duży, smukły pies. Głowa jest wydłużona. Borzoje budową ciała przypominają greyhoundy, ale są wyższe – to jedna z najwyższych ras psów. Wysokość w kłębie ok. 70 cm, masa ciała ok. 30 kg.
Spotykana barwa umaszczenia może być biała, złota we wszystkich odcieniach, szara, czerwona, czarna z ciemną kufą, jednolita bądź łaciata oraz pręgowana i płaszczowa. Niedopuszczalna jest maść czekoladowa bądź niebieska.
Przyjemny oraz łagodny pies do trzymania w domu pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniego wybiegu. Oprócz systematycznej i czasochłonnej pielęgnacji niezbędnej do utrzymania wystawowego wyglądu, borzoje wymagają także codziennej aktywności ruchowej, dzięki której utrzymują się w dobrej kondycji.
Czułe, posłuszne i oddane swoim właścicielom, są raczej nieufne i podejrzliwe w stosunku do obcych. Cechuje je spokój, tolerancja wobec dzieci.
Rasa wyhodowana do polowań na zające, lisy i wilki, obecnie jest trzymany jako pies do towarzystwa.
Popularność tej rasy w Polsce jest dość znaczna.
W czasie rewolucji październikowej zginęły prawie wszystkie borzoje popularne w kręgach arystokracji rosyjskiej. Przetrwały tylko dzięki temu, iż część osobników tej rasy była hodowana w bogatych domach mieszczańskich Europy Zachodniej oraz USA. Po raz pierwszy borzoj został zaprezentowany na pierwszej wystawie Crufta w 1891 roku.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Łajka rosyjsko-europejska jest rasą, która bazuje na pierwotnych psach myśliwskich, spotykanych w północnych rejonach europejskiej części Rosji, oraz psach użytkowanych przez myśliwych z plemienia Komi. Psy w tym typie były znane od wieków i wykorzystywane bardzo wszechstronnie w polowaniu na grubą zwierzynę, oraz zwierzęta futerkowe i ptaki. Ustalenie wzorca rasy nastąpiło dopiero w latach 50. XX wieku. Rasa zyskała dużą popularność w Rosji, także wśród myśliwych-amatorów, zamieszkujących miasta.
Pies średniej wielkości o wysokości w kłębie 48-58 cm i niemal kwadratowej sylwetce (indeks 100-105). U psów kłąb wyniesiony jest o około 1-2 cm ponad krzyż, u suk wyniesienie kłębu do 1 cm.
Głowa ma kształt klina, mocno zwężającego się w kierunku nosa, z łagodnym stopem i dość wyraźnie zaznaczonym przejściem pomiędzy kościami policzkowymi a kufą. Wargi suche i szczelnie przylegające. Oczy średniej wielkości, lekko skośnie osadzone, koloru piwnego lub ciemnopiwnego przy każdym umaszczeniu. Uszy trójkątne, stojące, niezbyt duże, dosyć wysoko osadzone, ruchliwe.
Korpus mocny, o szerokim i prostym grzbiecie, z głęboką i szeroką klatką piersiową oraz lekko opadającym zadem. Kończyny proste i równoległe, o stromym kątowaniu. Przednie łapy ustawione lekko odsiebnie, podczas gdy łokcie skierowane są dokładnie do tyłu. Łapy okrągłe, o zwartych palcach tworzących piąstkę. Ogon niedługi, zwinięty w ciasny pierścień i noszony nad grzbietem lub na biodrze. Rozprostowany sięga do stawu skokowego lub 1-2 cm wyżej.
Sierść składa się z dwóch warstw – miękkiego i gęstego podszerstka, oraz twardych i prostych włosów okrywowych o różnej długości. Na głowie, uszach i po przedniej stronie nóg sierść jest krótsza, a na szyi, grzbiecie, barkach i tylnej powierzchni kończyn występują dłuższe włosy.
Najczęściej spotykane umaszczenie to czarno-białe, jednak wzorzec dopuszcza wiele kolorów, w tym całkowicie czarny, szary, biały, "pieprz i sól", oraz łaciaty z białym lub czarnym tłem. Niepożądany jest rudy kolor oraz obfite cętkowanie na nogach.
Łajka rosyjsko-europejska jest bliźniaczą rasą karelskiego psa na niedźwiedzie. Chociaż selekcja psów i systematyzowanie obu ras odbywało się niezależnie i w oparciu o populacje psów występujących w różnych rejonach geograficznych, to wykazują one duże podobieństwo, tak w wyglądzie zewnętrznym (eksterierze), jak i cechach użytkowych.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy w typie gryfona o włosie szorstkim, twardym i umaszczeniu białym z żółtymi łatami, występowały w południowej części Tyrolu. Określano je jako "cane da ferma spinoso", a Hans Räber przytacza wypowiedź barona von Rauch, mówiącej o pochodzeniu przodków tych psów z rejonów Vicenza, dokąd przybyli wcześniej z Dalmacji. Psy te były krzyżowane z wyżłami gładkowłosymi i posiadały naturalnie szczątkowy ogon. Zawsze występowały w umaszczeniu białym z żółtymi łatami, chodź przez myśliwych były preferowane osobniki białe. Hodowane były do udziału w polowaniach głównie na kaczki i słonki.
Oprócz południowych rejonów Tyrolu dawny typ Spinone występował także w Karyntii, Krainie, Bośni i Hercegowinie oraz na obszarze Krasu. W XVII i XVIII wieku wyżły te trafiły do Francji, gdzie mieszano je z barbetami oraz z psami gończymi.
Włoski wyżeł szorstkowłosy ma ciało w formacie prostokątnym, o dobrze rozwiniętej muskulaturze.
Według wzorca rasy "sierść jest sztywna, szorstka, ściśnięta i raczej położona, nie występuje podszerstek". Spotykane u tych wyżłów rodzaje umaszczenia to:
czysto białe
biało-brązowe
biało-pomarańczowe
białe nakrapiane (dereszowate) pomarańczowo lub kasztanowo
Wyżeł włoski szorstkowłosy jest wszechstronnym psem myśliwskim. Jest wytrzymały w pracy, sprawdza się jako aporter, także na terenach bagnistych.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Dokładne początki rasy nie są znane. Sloughi najprawdopodobniej wywodzą się od psów ze starożytnego Egiptu. Mogły też przybyć z Jemenu. Ich płaskorzeźby znajdują się w grobowcu Tutenchamona. Historia tych psów sięga 8–7 tys. lat p.n.e. – wtedy Egipcjanie hodowali charty, które służyły do polowań. Te wraz z Berberami, Beduinami wędrowały po całej północnej Afryce. Były cenione na równi z końmi arabskimi. Tylko sloughi, jako jedyne z psów, mogły przebywać w namiotach. Były tak cenne, że kobiety pomagały wykarmić suce szczeniaki, a gdy pies kończył życie, przeżywano to tak, jakby odszedł człowiek. Rasa ta trafiła do Europy na początku XX wieku w związku z polityką kolonizacyjną Francji. W latach 70. XX w. trafiły do Europy charty afrykańskie (azawakh), które następnie przez pewien czas były oceniane w jednym ringu ze sloughi. Niektórzy hodowcy krzyżowali te dwie rasy, co wywarło niekorzystny wpływ na obie. Głównie niemieccy kynolodzy sprzeciwiali się tendencjom krzyżowania sloughi i azawakha, sami hodując sloughi w czystości rasy.
Pies o smukłej sylwetce, dobrze umięśniony.
Głowa: Wydłużona, elegancka, szczupła
Oczy: Duże, ciemne, dobrze osadzone w oczodole. Czasami powieki lekko skośne. Wyraz oczu łagodny, nieco smutny, spojrzenie nostalgiczne
Uszy: Osadzone wysoko, nieco powyżej linii oczu, opadające, przylegające do czaszki
Kufa: W kształcie klina wydłużonego, ale bez przesady, wyraźnie tej samej długości co czaszka
Szyja: Długa, górna linia lekko wysklepiona; równa długości głowy
Ogon: Cienki, suchy, osadzony na przedłużeniu zadu, noszony poniżej linii grzbietu.
Tułów: Klatka piersiowa niezbyt szeroka, długa, żebra płaskie, grzbiet krótki, prawie poziomy, lędźwie krótkie, suche, szerokie
Łapy: Szczupłe, owalne wydłużone, u wielu lekkich sloughi mają wyraźnie kształt łapy zajęczej. Dwa środkowe palce wyraźnie wystają przed pozostałe.
Włos bardzo krótki, zwarty, delikatny. Umaszczenie odejmuje wszystkie odcienie piaskowego, pies może mieć czarną kufę i jej oprawę oraz umaszczenie pręgowanie i piaskowe z czarnym płaszczem. Dyskwalifikuje się psy z plamami depigmentacji, bielą na kończynach. Za wadę uznawane są niewielkie białe znaczenia na przedpiersiu.
Psy tej rasy rodzą się z czarnym nalotem na sierści. Kiedyś miało to zapewnić bezpieczeństwo szczeniakom na pustyni. Cecha ta przetrwała do dziś. Gdy szczeniak podrośnie płaszcz zanika w większym lub mniejszym stopniu. Stąd stosowana nazwa umaszczenia to "piaskowe z czarnym płaszczem", a nie czarne podpalane.
Sloughi jest rasą bardzo zdrową. Zdarzają się urazy, takie jak naderwanie ścięgien, złamanie lub wyrwanie pazura, co jest związane z aktywnością tych psów. Postępującego zaniku siatkówki tzw. atrofia siatkówki, u sloughi w Europie prawie w ogóle się nie spotyka, ze względu na badania przesiewowe, które wdrożono we współpracy z Uniwersytetem w Bochum, zanim rasa stała się popularna w Niemczech. Osobniki obciążone wadami genetycznymi wynikłymi z krewniaczych krzyżowań prawie w ogóle się nie zdarzają. Ze względu na niemal całkowity brak warstwy tłuszczu pies ten może bardzo szybko marznąć. Pielęgnacja sloughi jest bardzo prosta. Pies ten prawie nie linieje. Wystarczy go od czasu do czasu przetrzeć zwilżoną ściereczką albo kawałkiem irchy.
Charty arabskie są towarzyskie, ale są to psy jednego pana. Lubią bawić się ze swoim właścicielem, cieszą się z jego zainteresowania, choć nie narzucają się. Gdy pies jest dobrze socjalizowany, nie zwraca nadmiernej uwagi na gości, jednak odczytując z zachowania właściciela pozytywne odczucia wobec przybywających, nierzadko przyłącza się do ich witania. Niektórzy mówią, że sloughi to jakby ,,większy orientalny whippet’’. W wychowaniu sloughi trzeba być konsekwentnym. Charty arabskie są dość szczekliwe jak na charty, mają instynkt terytorialny, niektóre z nich potrafią stróżować posesję.
Pierwotnie psy tej rasy służyły do polowania na gazele, antylopy, szakale, zające i inne zwierzęta. Podczas polowania posługują się głównie wzrokiem, ale jako nieliczne z chartów, także węchem, choć w mniejszym stopniu. Obecnie są to psy przede wszystkim do towarzystwa, ale w krajach arabskich wciąż się z nimi poluje. Mogą one brać udział w wyścigach chartów i coursingach.
Sloughi to rasa, która nigdy nie była i nie jest popularna w Polsce.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Psy tej rasy charakteryzują się twardym szorstkim włosem w kolorze szarym.
Pies użytkowy, nadający się do pracy w lesie, jak i w wodzie, odporny na strzały, sprawdza się jako tropowiec i aporter.
Wady:
W przypadku wyżłów słowackich poważną wadą jest zbyt jasna maść (zbliżona do koloru białego), zbyt mocna głowa, mało szlachetny wygląd, zbyt długa lub krótka skóra, za długi lub miękki włos, wadą jest również włos zbyt krótki na kufie. Wadami eliminującymi są maść niezgodna ze wzorcem, wszystkie wady anatomiczne, u psów wnętrostwo.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Według Hansa Rãbera Celtowie, którzy w IV wieku p.n.e. rozpoczęli ekspansję na obszarze współczesnych Węgier, posiadali psy, które krzyżowali z miejsowymi psami Scytów. Psy te także mieszano z gończymi austriackimi, chartami polskimi, chartami węgierskimi uzyskując rodzime psy gończe. W latach 70. XVIII wieku wydano nakaz hodowli gończych słowackich w czystości rasy. W tamtym okresie ten pies najliczniej występował na terenie obecnej Słowacji i były w posiadaniu majętnych myśliwych pochodzących z Niziny Panońskiej. Podczas II wojny światowej założono pierwszą księgę hodowlaną oraz utworzono pierwszy standard rasy.
Etymologia słowackiej nazwy tej rasy psa gończego - Slovenský kopov nie jest do końca poznana. František Horák twierdził, że słowo kopov oznacza psa gończego i jest stosowane na Słowacji od wielu lat. Istnieje także wersja druga, która powołuje się na słownik opublikowany w latach 1825 - 1827, w którym kopol to określenie "czarnego psa myśliwskiego z jasnymi plamami nad oczyma".
W roku 1988 powstał w Bratysławie klub hodowców gończego słowackiego.
Gończy słowacki to średniej wielkości pies o lżejszej budowie o mocnym kośćcu i sylwetce wydłużonej do prostokąta.
Włos tego gończego jest długości 2-3 cm, średnio mocny, przylegający i gęsty, na grzbiecie, szyi i ogonie dłuższy. Umaszczenia jakie może występować to wyłącznie czarne podpalane.
Pies tej rasy jest psem aktywnym, o dobrym węchu i dużej zdolności do trzymania tropu. Cięty, przyzwyczajony do pracy samodzielnej posiada wyostrzony zmysł orientacji w terenie oraz wytrwały głośny gon przy wielogodzinnej pogoni na ciepłym tropie lub śladzie. Gończy słowacki jest rasą psów trudną do ułożenia.
Współcześnie na Słowacji jest nadal psem hodowanym głównie przez myśliwych do polowań na czarną zwierzynę i na drapieżniki.
Między 12 - 13 września 1936 roku została zorganizowana pierwsza wystawa hodowlana w miejscowości Bańska Bystrzyca, druga tego typu impreza odbyła się po dziesięciu latach w Rużomberku.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Czarno-rude setery występowały w Szkocji już w XVII wieku. Nieznany autor opisuje też setery maści czarno-rudej pod koniec XVIII wieku jako niezbyt szybkie, lecz za to bardzo wytrzymałe, o doskonałym węchu. Gdy robiły stójkę, myśliwy mógł być pewien, że przed nim znajduje się zwierzyna. Dalsze wzmianki wspominają, iż lord von Bute hodował w Szkocji setery maści czarnej, przy czym nie jest jasne czy były one jednolicie czarne, czy też czarne podpalane.
Rasa zawdzięcza swe powstanie lordowi Alexandrowi Gordonowi, który w 1820 roku zapoczątkował własną hodowlę seterów. Gordon, chcąc uzyskać trójkolorowe psy, skrzyżował setera z czarną suką rasy owczarek (prawdopodobnie szkocki collie), jednak bez rezultatu. Nie wiadomo jednak, czy te psy były użyte do dalszej hodowli.
Właściwa hodowla i utrwalenie rasy zaczęło się dopiero po śmierci Gordona w roku 1837, a setery maści czarnej z rudym podpalaniem pojawiły się licznie dopiero w latach 60., zaś na wystawach osobna klasa gordon setera została stworzona w 1861.
Do powstania gordonów przyczyniły się prawdopodobne krzyżówki z bloodhoundami, po których odziedziczyły one wyraźne fafle.
Seter szkocki ma dość długą kufę, czarny i szeroki nos, przylegające wargi, wiszące i cienkie uszy oraz ciemno piwne oczy. Dobrze umięśnione łapy, ustawione prostopadle do podłoża o owalnym kształcie. Ogon jest stosunkowo krótki, noszony poniżej linii grzbietu.
Sierść jest miękka, intensywnie czarna z podpalaniami w kolorze dojrzałego kasztana. Dozwolone jest występowanie białego znaczenia z przodu na klatce piersiowej. Podpalania są umiejscowione: nad oczami w formie punktowych znaczeń (max. 3/4 cala średnicy), na bokach kufy, na podgardlu i na łapach w ściśle określonych miejscach. Posiadają tzw. pióro, czyli wydłużoną sierść na ogonie. Występują frędzle na łapach i uszach. Obszar między palcami jest obficie owłosiony.
Łatwy do utrzymania, potrzebuje czesania przynajmniej raz dziennie, kąpanie w razie konieczności. Wymagają regularnej, dziennej dawki ruchu na świeżym powietrzu. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
Są to psy inteligentne, wytrwałe o dość silnym uporze w pracy, uważne i cierpliwe. Dla członków rodziny są przyjazne i wrażliwe, łagodne dla dzieci. W stosunku do obcych są przyjazne i towarzyskie, jednak na początku nieufne. Szkolenie ich wymaga doświadczenia i odpowiedniego prowadzenia, innego niż wyżły kontynentalne. Jest ono nietrudne, ponieważ uczą się chętnie. Istotna jest także dla tej rasy wczesna i poprawna socjalizacja. Bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela, którego sobie wybierają.
Pies myśliwski. Jak wszystkie wyżły brytyjskie, był i jest używany jako pies wystawiający (legawiec) w polowaniach na ptactwo, najczęściej przepiórki, kuropatwy i bażanty. Jako jedyny z wyżłów brytyjskich posiada zdolność do pracy zarówno dolnym jak i górnym wiatrem, co czyni go bardziej wszechstronnym, także w pracy jako tropowca. Sprawdzały się w polowaniach przy pieszym myśliwym ze względu na większą masę i przez to wolniejsze chody przy okładaniu pola. Obecnie jest także często wykorzystywany jako pies rodzinny oraz do towarzystwa.
Rasa ta w Polsce jest mało popularna. Popularniejsze od gordonów są setery irlandzkie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa Sussex Spanieli została utworzona w XIX wieku, powstając ze skrzyżowania różnych ras spanieli, m.in. Clumber Spaniela. Oficjalnie wzorzec rasy został uznany w roku 1885.
U Sussex Spaniela czaszka posiada rozwinięty guz potyliczny oraz wyraźnie zaznaczony jest stop. Trufla jest dobrze rozwinięta, barwy wątrobianej. Szczęki są silne, o nożycowym zgryzie. Oczy, barwy orzechowej są dość duże. Uszy długie przylegają do głowy. Mocna szyja jest ozdobiona kryzą. Przednie kończyny są stosunkowo krótkie, w ruchu Sussex Spaniel posiada charakterystyczny, "kołyszący" się chód. Klatka piersiowa jest głęboka, a grzbiet i lędźwie silnie umięśnione. Ogon, który może być kopiowany, jest nisko osadzony, nie powinien być przez psa noszony powyżej grzbietu.
Włos u Sussex Spaniela jest gęsty i płasko przylega, o obfitym podszerstku, barwy złocistobrązowej.
Sussex Spaniel jest psem aktywnym, lubiącym pracę w terenie. Ten pies myśliwski posiada cechę "głoszenia zwierzyny".
żródło: http://pl.wikipedia.org
Rasa powstała we Fryzji, prawdopodobnie z krzyżówek między holenderskim psem na kuropatwy, dużym wyżłem holenderskim i spanielami.
Ten podobny do spaniela pies ma nieco wydłużony, ale proporcjonalny tułów, szeroką głowę i kufę zwężającą się w stronę nosa,
Jego szata jest długa, gładka, z „piórami” i występuje w kolorach: czarnym, brązowym, pomarańczowym i błękitnym, z plamkami na białym tle.
Cechuje je pojętność i łagodność. Stabyhoun może odnajdywać, wystawiać i aportować zwierzynę. Adaptuje się dobrze do życia w rodzinie.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Oryginalna nazwa rasy pochodzi od miejsca jej powstania oraz słowa inu – pies. Przodkami dzisiejszych shikoku były średniej wielkości psy polujące z ludźmi od pradawnych czasów w górzystych regionach prefektury Kōchi. Korzystano z ich pomocy w polowaniach na dziki. W 1937 roku rasa została uznana za skarb narodowy Japonii.
Shikoku jest średniej wielkości szpicem o mocnej, zwartej budowie. Stop jest lekko zaznaczony. Uszy małe, stojące, skierowane do przodu. Trójkątne oczy są głęboko osadzone, małe, ciemnobrązowe. Powieki ciemno zabarwione. Kufa zwęża się ku przodowi, a nos jest wyraźnie zaznaczony, czarny. Włos krótki i szorstki, z miękkim podszerstkiem, który bardzo gęstnieje zimą. Klatka piersiowa głęboka, a brzuch podciągnięty. Tylne kończyny dobrze umięśnione. Pazury ciemno ubarwione. Ogon jest osadzony wysoko, zwinięty lub sierpowato zagięty.
Zgodnie ze wzorcem rasy, pożądana wysokość w kłębie dla psów wynosi 52 cm, a dla suk 46 cm.
Umaszczenie rude (sezamowe), rudo pręgowane lub czarno pręgowane.
Pies wytrzymały, zwinny i zwrotny. Jest uparty, lubi chodzić własnymi ścieżkami i wykazuje skłonność do dominacji nad innymi psami. Bardzo czujny. Wobec ludzi łagodny.
Pies myśliwski i do towarzystwa.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi 11–13 lat.
Shikoku jest rasą rzadko spotykaną poza krajem pochodzenia.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć w obecnej formie na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.
Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.
Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Wysokość w kłębie: 17 do 25 cm.
Obwód klatki piersiowej: jamnik standardowy powyżej 40 cm.
Maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,
Choroba kręgosłupa
Objawy:
ból
niemożność ruchu
zgarbiony grzbiet
niechęć do dotyku
trudności w poruszaniu się
niepokój
piszczenie podczas chodzenia
największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
niedowład
potykanie się i ślizganie
"chód foki"
nietrzymanie czynności fizjologicznych
Leczenie:
podawanie środków przeciwbólowych
podawanie witamin z grupy B
lekkostrawna dieta
jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
preparaty ze strychniną
nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym
szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów
zginanie i rozprostowywanie kończyn
bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap
Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego mają predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.
Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.
Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.
Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci.
przeciętna długość życia – 12 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć w obecnej formie na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.
Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.
Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Obwód klatki piersiowej: jamnik miniaturowy do 35 cm
Maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,
Choroba kręgosłupa
Objawy:
ból
niemożność ruchu
zgarbiony grzbiet
niechęć do dotyku
trudności w poruszaniu się
niepokój
piszczenie podczas chodzenia
największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
niedowład
potykanie się i ślizganie
"chód foki"
nietrzymanie czynności fizjologicznych
Leczenie:
podawanie środków przeciwbólowych
podawanie witamin z grupy B
lekkostrawna dieta
jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
preparaty ze strychniną
nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym
szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów
zginanie i rozprostowywanie kończyn
bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap
Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego mają predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.
Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.
Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.
Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci.
przeciętna długość życia – 12 lat.
żródło: http://pl.wikipedia.org
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć w obecnej formie na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.
Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.
Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm;
Maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,
Choroba kręgosłupa
Objawy:
ból
niemożność ruchu
zgarbiony grzbiet
niechęć do dotyku
trudności w poruszaniu się
niepokój
piszczenie podczas chodzenia
największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
niedowład
potykanie się i ślizganie
"chód foki"
nietrzymanie czynności fizjologicznych
Leczenie:
podawanie środków przeciwbólowych
podawanie witamin z grupy B
lekkostrawna dieta
jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
preparaty ze strychniną
nacieranie tylnych partii cia